(Roman door Grace Q^iiller White
Henriëtte ontdekte Rita en Warren in de
zitkamer van Mrs. Blackstone.
„Ha, 't is fijn ingericht hier, hè?"
hijgde zij. „Men kan wel zeggen, dat
Blanche in een bedje van rozen heeft geleefd.
Rita, sta daar niet zoo wezenloos 1 Zet dat valies
op den vloer, en jij, Warren, ga terug naar Gable
Terrace voor de rest van de dingen, die ik heb
ingepakt. Morgen komt Emmons. Zeg [dat ze naar
het magazijn van Wardell over die blikjes conser
ven telefoneert. Goeie genade, ik ben door-en-door
uitgeput."
Op dat oogenblik ging de deur, die naar Blanche's
slaapkamer voerde, open, en verscheen Edmond
Rixby op den drempel. Hij zag eruit als een wande
lend lijk.
„Wat moet toch al dat spektakel beteekenen,
tante Hetty vroeg hij met doffe stem.
„Spektakel Wel, ik merk heelemaal niets van
spektakel, Edmond antwoordde zij met 'n boos
gezicht. „Ik blijf voorgoed hier, en aangezien je
moeder nu toch niets meer aan deze kamers heeft,
zou ik ze graag zelf in gebruik nemen, 't Zijn de
gezelligste kamers van het huis. Mijn eigen huis
ga ik gemeubeld verhuren. Warren, zeg tegen Ber
tha, dat ik de kamfer vergeten heb. Die ligt op
den schoorsteenmantel in de huiskamer."
Warren boog en wachtte op verdere orders.
Edmond staarde Henriëtte verbluft aan. Zijn
oogen waren rood en gezwollen.
De voortvarende Rita stond op het punt naar
hem toe te snellen. Zij wenschte hem vast te houden,
opdat hij niet tegen den grond zou smakken.
Hij slikte verschillende keeren, alsof er een brok
in zijn keel zat.
„Maar u kunt deze kamers niet in bezit nemen,
tante Hetty," verklaarde hij ten slotte nadrukke
lijk. „Niemand kan dat I"
Henriëtte trok haar lippen samen en fronste
de wenkbrauwen.
„Wel, heb ik óóit? Heb ik óóit zoo iets gehoord?"
kraste zij. „En waarom niet, jongeman, als ik
vragen mag?" Haar hoofd ging krampachtig op
en neer, terwijl zij hem die vraag stelde.
Edmond legde zijn hand op den rug van een
stoel. Hij wankelde onzeker op zijn voeten. In zijn
doordringende blauwe oogen lag een uitdrukking
van afgrijzen. Het scheen den diepgeschokten
jongeman toe, dat het hart van de wereld tot
marmer was versteend.
„Deze kamers behooren aan mijn moeder,"
stelde hij nog eens nadrukkelijk vast. „Niemand
zal ze in bezit nemen. Niemand ook niet,
tante Hetty 1 Ik was juist maatregelen aan 't tref
fen om ze af te sluiten, toen ik u hier buiten hoorde.
Die kamers zij zijn gewijd aan haar nagedachte
nis. In 's hemelsnaam, ga weg, tante Hetty 1"
„Hoor nu zoo'n jongen eens aan 1" liet Henriëtte
zich verontwaardigd hooren. „Heb ik óóit? Heb
ik óóit Zij gaf drie scherpe tikken op haar gelief
koosde wrat. „Nee nóóit I" antwoordde ze tot
zichzelf. „Edmond, je vergeet ten eenenmale, tot
wie je spreekt. Je moeder heeft je totaal bedorven,
maar nu zul je 'n anderen toon moeten aanslaan.
Warren, als je naar beneden gaat, zeg dan tegen
mijn broer, dat hij hier komt. Rita, neem dat
bruin-lederen valies, zet het in de andere kamer,
en blijf daar."
Wat kon Rita anders doen dan gehoorzamen
Het bittere gevoel tegen de vuurroode Henriëtte,
dat haar hart in opstand bracht, vond zijn oorzaak
niet in haarzelf. De pijn in haar binnenste gold den
jongeman, die sidderend en met gebogen hoofd
daar stond. Met het valies in de hand sloop zij
langs hem heen en durfde niet opkijken, terwijl
zij verdween in het ruime slaapvertrek van Mrs.
Blackstone.
Intusschen deed Warren z'n boodschap aan Mr.
Blackstone, die met kwaad humeur naar hem luis
terde.
„Het is belachelijk, dat zij in deze omstandighe
den hier komt, Warren," gromde hij. „Kun jij haar
bijgeval niet overhalen om weer naar huis te gaan?"
Warren was niet zonder gevoel voor humor.
Ik verbaasde hij zich. Ik, Mr. Blackstone
en hij lachte hartelijk. Maar ondanks dien lach
voelde hij een vleug van sympathie voor den man.
„Zij wil nu eenmaal komen, meneer," ging hij
voort, „en ik behoef u niet te zeggen, dat wanneer
zij iets wil, zij ook weet door te zetten. Ze is hier
heen gekomen, zoo gauw ze maar kon, en nu is
ze boven met dat wicht."
„Met dat wicht bedoel je zeker Rita Holiday
vroeg Willard, vol geprikkeldheid en angst, terwijl
hij zijn wringende handen achter zich verborg.
De chauffeur knikte en Willard wuifde hem met
een handbeweging weg.
Gedurende eenige minuten na Warren's vertrek
bleef Blackstone stokstijf staan. Eindelijk Einde
lijk was hij genoodzaakt, van aangezicht tot aan
gezicht Rita Holiday te ontmoeten. Hij had aldoor
geweten, dat dit uur naderkwam, maar het was nog
zóó plotseling gekomen, dat hij onvoorbereid was.
Toch bleef hij gelooven in zijn gelukkig gesternte.
Tot dusver was hij een stortvloed van schokkende
gebeurtenissen te boven gekomen met geen ander
letsel dan ietwat geschokte zenuwen. Ongetwijfeld
zou hij zich kunnen handhaven tegenover een
onwetend meisje, dat nog geen twintig was.
Met 'n gesmoorde verwensching verliet hij z'n
kamer en steeg de trap op. Grimmig zette hij z'n
tanden op elkaar. Zoodra Blanche's nalatenschap
was geregeld, zou hij naar het buitenland trekken.
Van familie-gekibbel had hij tot walgens toe genoeg.
Toen hij het weelderige appartement van zijn
vrouw binnentrad, zag hij daar Edmond staan,
kaarsrecht en doodsbleek. Een serie blazende adem
tochten, die allemaal een karakteristieke verwen
sching meevoerden, ontwelde aan de lippen van
zijn zuster.
„Wat is er gaande, Hetty vroeg Willard
kortaf.
Henriëtte hijgde en wenschte, dat zij haar kamfer
niet vergeten had.
„Edmond zegt, dat ik deze kamers niet kan be
trekken, Will," klaagde ze en streek meteen langs
haar neus. „Maar ik zal ze natuurlijk wil betrekken.
Wie zou dat anders moeten doen dan ik Willard,
kijk me eens recht in de oogen. Wie is hier baas, jij
of die aap van 'n jongen, die daar met z'n rug naar
z'n tante toe staat Onbeschaamdheid 1"
Willard aarzelde. Hij wierp 'n blik op Edmond.
Hetty raakte aan z'n trotsche autoriteit door haar
vraag, wie de baas was in het huishouden. Zij
wekte de vrees weer op, die Blanche's dood gelaat
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE.
Willard Blackstone is gehuwd met de rijke weduwe Blanche
Rixby. Kort nadat hij de leiding over haar warenhuis op zich
genomen had, brandde dit af, en sedert dien parasiteert hij
met zijn beide zusters, de ongehuwde Henriëtte en de weduwe
Agnes Atherton, mitgaders dezer dochter Stëlla of Estelle,
op het vermogen van Blanche. De familie Blackstone tracht
met alle middelen een huwelijk tot stand te brengen tusschen
Blanche's zoon Edmond Rixby, die juist aan de Universiteit
is afgestudeerd en nu wil gaan schilderen, en Stella, die
eveneens succesvolle studies beëindigd heeft,maar den eersten
prijs zich ontnomen moest zien door een eenvoudig meisje,
Rita Holiday, pleegkind van den schrijnwerker Pock. In werke
lijkheid is Rita een halfzuster van Stella Atherton, maar heeft,
zonder zelfs haar eigen naam te kennen, steeds den naam
harer vroeg overleden moeder. Holiday, gevoerd, daar Francis
Atherton dit eerste huwelijk tegenover Agnes en de andere
Blackstone's geheim heeft gehouden. Nu Francis overleden
is, zou Rita eigenlijk boven Stella zijn voornaamste erfgename
zijn. Maar om elke mogelijkheid van aanspraken te voorkomen,
ontfutselt Willard Blackstone, op de hoogte van den toestand
gekomen, aan Rita's stervende grootmoeder de acte van het
huwelijk harer dochter met Francis Atherton. Hij verspreidt
lasterpraatjes over Rita's afkomst en vertrouwt haar ter
verdere opvoeding aan zijn zuster Hcnriette toe, die 't kind
het leven geheel ondraaglijk maakt. Op Edmond, die haar
enkele malen ontmoette, heeft haar verschijning diepen
indruk gemaakt. Bij een echtelijken twist over fantastische
sommen, die Willard voor zich en zijn zusters noodig heeft,
over de kwestie van den warenhuisbrand en over de geheim
zinnige behandeling van Rita Holiday, wordt Blanche Rixby
door haar man geslagen en daarna wordt zij ernstig ziek.
Blanche heeft haar moeilijkheden toevertrouwd aan haar
notaris John Worth, denzelfde, die Rita Holiday aan het eind
van haar studie op het college de gouden medaille heeft
uitgereikt en die bijzonder met haar ingenomen is. Op haar
sterfbed waarschuwt Blanche haar zoon Edmond, niet te
trouwen met Estelle. Na haar begrafenis trachten Willard
Blackstone's zusters beiden de plaats van meesteresse op
Twin Hedges, Blanche's villa, in te nemen.
in zijn angstig brein had gezaaid. \1 i Q
Zon Edmond opstandig worden IN O. lö
en heel de familie Blackstone
den rug toekeeren Hij moest stand houden. Hij
mocht den jongen in niets toegeven.
„Wel natuurlijk ben ik de baas hierantwoord
de hij op ondubbelzinnige wijze, en het fluweelige
in zijn stem was 'n beetje ruw geworden. „Edmond,
ik sta verrast over je gedrag."
Edmond wankelde, alsof iemand hem een slag
had toegebracht.
„Papa 1" protesteerde hij. „U zult toch zeker niet
toelaten, dat iemand hier z'n intrek neemt en deze
plaats ontwijdt, zoo spoedig nadat nadat zij is
heengegaan Dat moogt u niet doen, papaIk
zou het niet verdragen Als iemand dan deze ka
mers moet hebben, waarom ik niet Er zijn een
heeleboel ongebruikte kamers in het hiiis. Tante
Hetty kan ze krijgen, als ze wil, maar déze niet."
Willard keek hem recht in de smeekende blauwe
oogen.
„Maar dat is onzin, beste jongen," betoogde hij
zachtjes. „Je laat je gevoel de overhand krijgen op
je gezond verstand. Je tante wil deze kamers nu
eenmaal erg graag hebben. Waarom zouden we
haar wensch niet inwilligen Zijn zalvende stem
sprak de woorden langzaam uit, alsof hij spijt had
over zijn beslissing. „Je moeder zou de eerste zijn
om toe te geven, als we het haar konden vragen.
We hebben volstrekt geen behoefte aan familie
ruzie in dezen zwaren tijd. Dwaze gevoelsover
wegingen zullen je moeder niet terugbrengen,
beste jongen."
Hij onderbrak z'n woorden, aangezien Edmond
zich plotseling omkeerde en de kamer verliet.
Broeder en zuster hoorden hem ijlings de trap af-
loopen.
„Je handelingen getuigen van zéér slechten
smaak, Hetty," merkte Willard ijzig op. „Ik kan
je gerust zeggen, dat ik ze van harte afkeur."
Miss Blackstone liet een verbitterd„Wel,
heb ik óóit hooren. Daarna riep zij „Rita,
kom uit die kamer en ga naar beneden. Familie
twisten zijn niet voor jouw ooren bestemd."
Willard rekte zich tot z'n volle lengte uit. Het
beslissende moment was ten slotte gekomen.
Rita hoorde miss Blackstone's bevel met ontstel
tenis aan. Zij wischte de tranen uit haar oogen.
Als ze enkel maar de gelegenheid had gehad om
vertroostende woorden tot Edmond te spreken,
als vergoeding voor de woorden, die hij tot haar
had gesproken Zij verscheen in de tegenwoordig
heid van de Blackstone's, die haar nijdig en wan
trouwend aanstaarden en maar al te blij waren
om iemand te kunnen vernederen in de kamers,
die het heiligdom waren der gestorven vrouw.
„Ga naar beneden naar de keuken en maak jezelf
nuttig zoowel als aangenaam," snauwde Henriëtte
en haar neus liet een piepend gesnuif hooren.
Toen bemerkte Rita de aanwezigheid van Wil
lard Blackstone. Een electrische schok ging door
haar heen van het hoofd tot de voeten. Stom
verbaasd bleef zij als aan den grond genageld staan.
Willard dwong zijn oogen, haar rustigen, don
keren blik te ontmoeten, en zoo stonden zij daar,
met de blikken in elkaar geboord, totdat Henriëtte
een gesmoord kuchje liet hooren. Zij keek van haar
broer naar Rita, en daarna van Rita weer terug naar
Willard.
„Ha, juist 1" riep ze opgelucht uit. „Nu herinner
ik me. Jullie hebt elkaar nog niet ontmoet, hoewel
dit in de gegeven omstandigheden al lang had moe
ten gebeuren. Willard, dit is Rita Holiday. Rita,
m'n broeder, Mr. Blackstone."
De heesche, ongelijkmatige stem verbrak de
betoovering, die Rita bevangen had gehouden. Zij
kwam eenige schreden naar voren, met vlammende
oogen en doodsbleek gelaat.
„Waar is het papier, dat u van mijn grootmoeder
hebt meegenomen, mijnheer Ze had zich in haar
volle lengte opgericht en eischte hooghartig. „Ik
heb het noodig. Ga het halen en geef het mij."
Willard sterkte z'n moed met de gedachte, dat
het geluk nog altijd aan zijn zijde was. Niemand,
