No. 42
VRIJDAG 2 JANUARI 1931
833
dat de eerste man, die erin slaagde over het buf
fet een afspraak met haar te maken een soort van
moreelen halster om haar nek zou leggen. En Lee
voelde zich nog heelemaal niet geroepen om een
halster te dragen.
Wellicht zou zij nooit met Emil zijn uitgegaan,
als Slug Barnaby er niet was geweest.
Slug verdiende zijn brood aan de krant met de
hem aangeboren gave voor humoristische illu
straties en caricatuurteekenen. Hij had werkelijk
talent voor de caricatuur, en het gezicht van
Von Schimmel was te verleidelijk om eraan te
weerstaan.Bovendien voelde Slug zich natuurlijker
wijze niet vrièndschappelijk gestemd
tegenover den man, die zooveel meer
succes had bij Lee dan hij. Daarom nam
hij zijn potlood en een spijskaart en het
resultaat was verbazingwekkend en
vermakelijk.
Lee zag Patsy en verschillende van de
geregelde bezoekers met kwalijk ver
holen pret over het menu gebogen.
„O, Lee!" riep Slug. „Ik heb wat
voor je."
„Wat vroeg Lee. „Een paarlsnoer
of een Rolls Royce?"
„Beter dan dat," zei Slug. „Een fijn
portret van je zwaargewichtminnaar
Lee boog zich met de anderen over
het blaadje en zag de caricatuur, die
Slug van Von Schimmel had geteekend.
Hij was wreed-echthet kleine lijfje,
het groote hoofd, heelemaal gebarrica
deerd door den enormen bril, het recht
opstaande haar en de verwonderde wenk
brauwen. Het was dit soort van
caricatuur, dat scherper wondt dan een
kogel door de onmiskenbare gelijkenis
met het voorwerp.
„Kun je niets beters doen dan den
draak steken met iemand, die de helft
kleiner is dan jij
Slug gaf haar een ijskouden blik terug,
en een klein beetje van de bitterheid,
die zich in hem had opgehoopt gedurende
al die weken, dat hij zichzelf bij Von
Schimmel had achtergesteld gevoeld,
brak door.
„En heb jij niets beters te doen dan
je tijd te verknoeien met een kriel, die
je nauwelijks tot aan je kin reikt
bitste hij. „Een maand lang heb ik ge
tracht om je aan je verstand te brengen,
dat ik je niet zou bijten, als je zoo
vriendelijk zoudt willen zijn om mij een
avond te gunnen ik heb je iets te
zeggen, dat ik je al heel lang heb willen zeggen.
Maar je wilt me de kans niet geven. Toen
verscheen die garnaal op het tooneel en nou
bemoei je je iedere minuut met hem, alsof je zijn
groote zus bent 1"
„Je hebt het hart niet, dat je Emil die teekening
laat zien 1 Ik wil niet hebben, dat je hem dat aan
doet," zei Lee bits.
Maar het slachtoffer zag de teekening toch. Patsy
kon niet aan de verleiding weerstaan haar hem te
toonen. Toen Lee van haar eerstvolgenden gang
naar het luikje waardoor de bestelde etenswaar
geschoven werd, terugkeerde, zag zij Emil met de
noodlottige spijskaart in zijn handen. Zijn gezicht
was vuurrood en zijn wenkbrauwen stonden hooger
dan ooit.
Met een kreetje van medelijden rende Lee op
hem toe en trok de hatelijke teekening zachtjes
uit zijn vingers.
„Trek je er maar niets van aan, Emil," zei ze.
„Het lijkt heelemaal niet op je."
„Het lijkt wel," antwoordde Emil terneer
geslagen. „Het lijkt precies op me. Maar ik kan
het toch niet helpen, dat ik zoo'n belachelijk ge
zicht heb, wel
De blik in zijn oogen was Lee te machtig. Zij
zocht naar iets om hem zijn pijn te doen vergeten.
„Zeg Emil, er is vanavond een mooie film in
het Northtown Theatre. Laten wij daar samen
naar toe gaan, wil je
Zij zorgde ervoor, dat haar stem luid genoeg
klonk om tot Slug door te dringen, en de blik op
zijn gezicht zeide haar, dat haar wraak niet ge
mist had. Lee was ervan overtuigd, dat hij nooit
meer een caricatuur van Emil zou maken.
Dat werd de eerste van vele avonden, dat Emil
en Lee samen uitgingen, hoewel het de laatste
keer was, dat zij naar het Northtown Theatre
gingen. Emil wist een ander theater, waar de bal-
conplaatsen goedkooper waren dan die in de zaal.
Dikwijls had ze het land aan hem, en meer dan
eens hinderde haar het feit, dat hij kleiner was
dan zij de menschen glimlachten soms als ze
hen zagen. Maar tegenover deze onaangename
kanten stond het voordeel van te weten, dat zij
zich voor dezen man niet hoefde in acht te nemen.
En Emil meende het eerlijk, dat wist zij.
Toen zijn huwelijksaanzoek kwam, hakkelend
en stotterend, was zij erop voorbereid. Zij had
het voor en tegen van de zaak overwogen en was
al besloten, wat haar antwoord zou zijn. Wel had
zij af en toe een vaag vermoeden, dat liefde geen
zaak is, waarin je verstandelijk overweegt, maar
die wroeging zette zij luchtig van zich af. Emil
beviel haar. Hij had iemand noodig, die goed voor
hem was en die voor hem zorgde, het arme kleine
mannetje, en zij verbood haar hart ten strengste
zich verder bezig te houden met aantrekkelijke doch
absoluut onbetrouwbare types als Slug Barnaby.
Lee gaf Emil haar jawoord, en voelde zich slechts
lichtelijk teleurgesteld, toen zijn plichtmatige kus
geen diepere trillingen in haar wakker riep. Zij
schrikte wel wat van den blik in Slug's oogen toen
zij hem terloops meedeelde, dat Emil en zij verloofd
waren. Een heel vaag begrip van wat hij voor haar
moest voelen werd in haar wakker. Maar zij lachte
er overheen en zei tegen zichzelf, dat een kranten
vos nooit zijn streken verliest. Slug was een wis
pelturige flirt, die je nooit kon vertrouwen. Niet
zoo als Emil.
En toen kwam het ontstellende nieuws, hoewel
een plotselinge overvloed van geld gewoonlijk
niet tot ontsteltenis aanleiding geeft, wel het
ontbreken ervan. Toch was Lee werkelijk ontdaan,
toen Emil het haar vertelde.
„Wij zullen nu heel gauw kunnen trouwen,"
zei hij op een goeden middag, terwijl de blos in zijn
gezicht kwam en ging. Die lummelachtige blosjes I
„Ik heb een nieuw soort witte verf uitgevonden,
die alle andere kleuren kan bedekken. Zelfs zwarte
verf kan met mijn witte verf bedekt worden,
zonder dat het zwart er door schijnt 1 Mr. Gregg
heeft mij een reusachtigen opslag in mijn salaris
gegeven en ik krijg een aandeel in de winst, dat
ons heel rijk zal maken. Vind je het niet heerlijk
„Ja," mompelde Lee. „Heerlijk."
Maar zij meende het niet heelemaal. En dien
heelen middag trachtte zij de oorzaak te vinden
van haar plotselinge lusteloosheid, doch hoe meer
zij erover piekerde, des te vreemder vond zij het, dat
Emil, hulpeloos en zonder geld, haar beter aanstond
dan Emil met geld en een verzekerde toekomst.
Heel toevallig zette hij dien avond zijn ideëen
omtrent huwelijksgeluk duidelijker uiteen, dan
hij tot nog toe had gedaan.
„Wij zullen een echtpaar zijn, zooals het
behoort!'zei hij enthousiast. „Wij zullen
een flink gezin krijgen en jij zult een
echte huisvrouw zijn een, die het huis
blinkend schoon houdt, en de kinderen
keurig in de kleeren steekt en lekkere
dingen kan klaarmaken. En je zult mijn
pijp stoppen en mij mijn pantoffels bren
gen, net zooals mijn moeder dat vroeger
voor mijn vader deed."
„Wacht even Wacht even Lee was
er heelemaal ontdaan van. „Waar haal
je die pantoffel en pijpillusies vandaan.
Denk je dat ik je slavin zal worden
„Niet mijn slavin," protesteerde Emil.
„Niet een slavin, maar een echte huis
vrouw. En echte huisvrouwen zijn zoo
en niet anders."
Lee dacht kort maar grondig over het
geval na.Toen fronste zij haar wenkbrau
wen .„Niks hoor 1" verklaarde zij beslist.
„Ik geloof, dat ik je hard in je illusies
zou teleurstellen. Ik ben van plan van
mijn man te houden en van geen ander.
En als hij het arm heeft, zal ik koken en
werken zooveel noodig is. Maar als we
zooveel geld hebben, als jij met je verf ver
dient,dan wil ik er ook prettig van leven."
„Neen, neen hield Emil vol. „Het
is het beste om te sparen, altijd te sparen."
„Dus je zou me per slot van rekening
niet eens een nieuwe jurk gunnen, als ik
die graag zou willen hebben
„Jawelantwoordde hij voorzichtig.
„Als je er werkelijk een noodig zou hebben.
„Dank je voor je vriendelijke bedoelin
gen.En hoe denk je over 'n dienstmeisje?"
Emil vertrok zijn lippen tot een koppig
streepje. „Dat is de manier niet," zei
hij. „Een echte Jiuisvrouw heeft geen
meid noodig 1"
„Dan voel ik mij tot mijn spijt genood
zaakt je te zeggen, dat ik nooit je „echte
huisvrouw" zal kunnen worden," ver
klaarde Lee met een opgewektheid, die niet in het
minst op een gebroken hart wees. „Ais je me een ring
had gegeven, toen wij ons verloofden, zou ik je
dien bij dezen met een koel gebaar teruggeven."
„Wil je niet met me trouwen vroeg Emil
verwonderd. „Maar ik krijg een heeleboel geld."
„Nu, zie dat je je ermee amuseert," raadde
Lee hem. „Ik zal je wat vertellen in het geclas
sificeerde telefoonboek kun je een heele lijst van
spaarbanken vinden, verf dus je oude spaarbank
boekje maar wit en begin overnieuw
„Maar
„Tata," zei Lee beslist.
En zij wandelde op haar eentje verder, terwijl zij
Emil zijn verwondering over de vrouwelijke wispel
turigheid, die een man kan accepteeren als hij arm
is en hem zonder eenige reden de bons geven,
als hij rijk is, alleen liet opeten.
„Maar Lee," protesteerde Slug perplex, „ik
kan je niet eens een meid geven of iets anders,
schat. Ik ben zoo arm als de ratten."
„Dat kan me niet schelen," verklaarde Lee,
en haar stem klonk een beetje heesch, maar
dat kwam waarschijnlijk doordat Slug's schouder
haar zoo in den weg zat.
„En je hebt gezegd, dat ik niet betrouwbaar was."
„Nou, geef me dan maar een onbetrouwbaren kus,
zei Lee. „O, lieve hemel 1 Ik geloof, dat je min
stens tweemaal in de week mijn hart zult breken
later. Maar twee rivalen zijn er, die ik bij jou zeker
nooit hoef te vreezen."
„En die zijn vroeg Slug.
„Je pantoffels en je spaarbankboekje," ant
woordde Lee.
Alleen onder de mistletoe.
