MANNEN
VAN EER
Zij hoorde stemmen op het dek. Zij sloot de
lade maar behield het wapen en klauterde
in haar kooi en bleef rustig liggen met
het gezicht naar den muur gekeerd. De
deur ging open en Rufe's stem zeide
„Zoo rustig als lammetjesZe hebben nog een
flinke portie slaap te wachten 1 Zouden we het
meisje haar eigen kleeren niet aantrekken over het
matrozenpakje Zal ik dat karweitje eris opknap
pen, kaptein
Rita dacht, dat zij op de plaats zou sterven. In
een oogwenk besloot zij, dat indien de bruut het
waagde naderbij te komen, zij hem zou neerschie
ten. Toen dat eenmaal vaststond, zette ze haar tan
den vast op elkaar, om het klapperen te beletten.
„Ach, laat haar liggen," antwoordde Kresserie.
„Alle duivels, wat voert die schavuit van 'n Wallie
toch aan het stuurrad uit De dronken kwast 1
Hij en Mike konden evengoed aan land zijn, zoo
jammerlijk stellen ze zich aan. Lafaards, allebei
Houd een oogje op hen, Rufe, terwijl ik deze twee
jonge snuiters in de gaten houd."
Rita hoorde Rufe zich verwijderen en den an
deren man de hut binnentreden. Het ontging haar
niet, dat hij stilhield bij Edmond's kooi. Daarna
stevende hij op héér rustplaats af.
Zij had elk atoompje van haar wilskracht noodig
om het niet uit te schreeuwen. Duidelijk kon zij
zijn snuivenden adem hooren.
„Dondersmompelde hij, „ik moet haar een te
groote dosis hebben gegeven zij stinkt nog erger
dan een stinkdier."
Rufe verscheen bij de deur.
„Je zult met Wallie nog last krijgen, kaptein,"
berichtte hij. Hij beweert bij hoog en bij laag, dat
hij naar Bradmere zal terugkeeren. Hij zegt, dat
hij en Mike de kinderen zullen bijstaan."
Kresserie braakte een verwensching uit.
„Vervloekte idioot!" gromde hij. „Rufe, haal
die flesch, die in de andere hut staat. Geef ze nog
maar steeds whisky te drinken, maar doe er een
paar druppels slaapwater bij. Sluit ze dan op. Ga
vervolgens dat hok op het achterschip leegmaken.
We hebben het misschien noodig om den jongen
erin te stoppen. Ik zal Wallie naar beneden sturen."
Daarna gingen zij beiden heen, en Rita, met de
hand op haar mond gedrukt, hoorde de deur dicht
gaan. Het was een opluchting voor haar, dat zij
nu een paar minuten had om haar evenwicht terug
te krijgen. Zij bleef liggen en luisterde. Rufe's
luide stem drong de hut binnen. Zij hoorde hem
tieren en Wallie's hooge jongensachtige stem hem
van repliek dienen.
Na een poosje hield het praten in de aangrenzen
de hut op.
Zij glipte van de kooi af met de revolver in de
hand. Haar oor tegen de deur geklemd, hoorde zij
Rufe naar buiten stappen op het dek. Onmiddel
lijk sjokte hij naar het achterdek, en weer was
alles stil.
Met een „God help ons I" in het hart, begaf zich
Rita nu zelf op het dek. De storm was voorbij,
hoewel laag aan den hemel nog wolken hingen.
Het minste ongewone geluid zou een paar duivels
op haar doen loskomen. En de waarheid is, dat zij
niets liever wenschte dan eens uit alle macht te
kunnen schreeuwen.
Het maakte haar ellendig, te moeten denken aan
de twee beschonken menschen achter een gesloten
deur, nauwelijks een armslengte van haar vandaan.
Zij wenschte maar, dat Mike nuchter genoeg mocht
zijn om haar te kunnen helpen.
Maar aangezien er niemand was dan zijzelf,
wachtte zij en overwoog haar volgenden stap. De
twee mannen, die in de hut waren opgesloten,
waren precies alsof ze heelemaal niet bestonden.
Zoo was het ook met Edmond. De twee andere
zeelieden waren var. elkaar gescheiden door de
lengte van de boot. Het schip, dat zich met 'n ge
weldige vaart door het water spoedde, verwijderde
zich hoe langer hoe meer van Bradmere, naar zij
aannam.
Zij was slim genoeg om te beseffen, dat de eerste
man, dien zij moest onder handen nemen, Rufe was.
Nog nooit had ze zich zóó benauwd gevoeld, als
toen ze naar het achterschip kroop. Edmond te
beschermen op het vlot en de pijn van den stalen
ring te verduren, waarvan de nawerking haar nog
deed hinken het leek haar niet meer dan kinder
spel, vergeleken bij deze ontzettende onzekerheid.
Met het wapen in de hand bewoog zij zich voor
zichtig over het dek, zich dicht in de schaduw
houdend.
Een schurend geluid bewees, dat Rufe aan het
werk was. Toen doemde hij plotseling op in den
gloed van een lantaarn, en het was haar, of haar
hart kantelde en neerviel in wat een brandende
holte in haar zijde scheen. Niettemin liet zij zich
op het dek vallen en kroop verder in de richting van
den zeeman.
Hij was aan het werk in de nabijheid van een
open gat. Naast hem stond de lantaarn, en zijn
beenen bewogen zich in de stralen als de pooten van
een vette spin. Hij boog zich diep over het gat en
Rita zag, hoe hij er een soort kist uitnam en neer
zette. Toen zag zij hem wederom bukken en oprij
zen, wankelend op z'n voeten en grommend. In
den greep van zijn groote handen was een andere
kist. Twee kisten, en groote ook! 't Was daar 'n
volmaakt geheime bergplaats 1 Rufe herhaalde
de operatie. Drie kisten Daarna was zijn hoofd
wederom uit het gezicht, en het meisje hoorde hem
knorren, terwijl hij zwoegde.
Zij durfde niet langer te wachten. Zij kon onmo
gelijk weten, hoeveel kisten nog in het hol waren.
Elk oogenblik zou hij weer aan dek kunnen zijn.
Nu was haar kans gekomen.
Zij sloop naar voren en gaf hem 'n tik met het
uiteinde van de revolver.
„Gauw dat hol in, of ik schiet je neer," comman
deerde ze, „en maak geen geluid, als je leven je
lief is."
Gelijk alle mannen van zijn slag, hield Rufe
van zijn leven en was er op uit het te beschermen.
Beneden was een ruimte, groot genoeg om zijn
lichaam te bevatten. Er was geen redeneering voor
noodig om hem te overtuigen, dat een levende
lafaard beter was dan een doode held, en toen hij
voor den tweeden keer een por kreeg met het moor
dende wapen, gaf hij toe en tuimelde in het hol,
Wij maken onze lezers erop
attent, dat heden een nieuw
werk verschenen is in onze
serie premie-romans getiteld
door den bekenden schrijver
Warwick Deeping. Ook dit
spannende boek is tegen den
uiterst lagen prijs van 15 cent
(ingenaaid) en 70 cent (in
linnen prachtband) verkrijg
baar bij onze bezorgers, agen
ten of Hoofdkantoor. Voeg
dit exemplaar bij uwe prach
tige collectie premie-boeken.
(Roman door Grace cJtfiller White
en het volgende oogenblik was
een zwaar deksel over hem neer- IN O. Z Z
geklampt, en de bout er voor
geschoven.
Toen Rita haar bleek gelaat naar den hemel
ophief, verzuchtte zij„God sta ons bijals sprak
zij haar dank uit voor een heel bijzondere gunst.
Vlug stak zij het dek over naar den boeg van de
boot. Eén misstap, één geluid waardoor Kresse-
rie's aandacht werd getrokken, en zij zou gedwon
gen zijn hem te dooden, of zij zou zelf overboord
worden geslingerd.
Onder het licht, dat boven het hoofd van den
kaptein was aangebracht, kon zij hem duidelijk
zien, terwijl hij zich over het stuurrad boog.
Ondanks haar zachtheid en goedaardigheid liet
zich in Rita's hart het wreede, primitieve instinct
der wilden gelden. Zij kwam werkelijk een oogen
blik in de verzoeking, hem te dooden, zonder hem
één enkele kans te geven. Hij verdiende het zwaar
ste lot voor zijn misdadig gedrag tegenover Ed
mond. Voor wat hij van zins was te doen, behoorde
hij eigenlijk te sterven. Maar toen rezen in haar
brein woorden op, die Bill Pock eens tot haar ge
sproken had „Ritie, neem nooit weg wat je niet
kunt teruggeven." Hij had haar altijd geleerd,
eerbied te hebben voor het leven, hoe nietswaardig
dit ook in de oogen der mensch mocht zijn. Het
sprak vanzelf, dat die sombere man daar zijn kans
zou hebben.
HOOFDSTUK XXXIII
DAGERAAD
TT\e voorsteven der boot wierp, terwijl hij door de
golven sneed, onder 't voorwaarts zwoegen
voortdurend schuim op. Rita begreep, dat elk oo
genblik hen verder van Bradmere verwijderde. Het
was deze krankzinnig makende gedachte, die haar
tot handelen bracht. In een ondenkbaar oogenblik
stond zij bij de deur van het stuurhuisje. Met een
stille, opwaartsche beweging van de hand, had zij
de revolver op gelijke hoogte gebracht met kap
tein Kresserie's hoofd.
„Laat de boot keeren," schreeuwde zij hem toe.
Kresserie keerde zich langzaam om en keek par
does in den loop van Rita's-revolver. Hij zag, dat
deze werd vastgehouden door de hand van het
meisje, dat nog slechts een korte poos geleden ge
heel buiten westen was geweest van schrik en
bedwelmenden drank. Haar donkere oogen staar
den hem aan, het licht uit de scheepslantaarn boven
zijn hoofd weerkaatste in hun diepten.
Zonder een woord begon hij het stuurrad óm
te zetten.
„Wat is eigenlijk je bedoeling, meisje?" knarste
hij tusschen z'n tanden, toen de boot zich west
waarts richtte.
„Stuur terug naar Bradmere," beval Rita, en
haar hart bonsde zóó luid, dat zij het kon hooren.
„Ga naar de werf van Bill Pock op Evergreen
Island."
De zeeman dacht bliksemsnel na. Het kon toch
niet mogelijk zijn, dat hij, Jack Kresserie, verslagen
moest worden door een meisje Waar was Rufe
Had zij hem gedood Hij bekende zichzelf, dat hij
doodelijk bang was voor het wicht, en zij hanteerde
de revolver, alsof het een stukje speelgoed was.
O nee, hij was niet van plan eenig gevaar te loopen,
maar niettemin moest hij een plan uitdenken om ce
blaag te misleiden. Een eind terug te varen in de
richting van Bradmere daarbij zou niet het
minste gevaar zijn I
Aldus kromde hij zich 'n tijdje boven het stuur
rad en zei verder geen woord. Maar dit vlugge toe
geven van zijn kant deed Rita allerminst verslap
pen in haar waakzaamheid. Mannen van Kresse
rie's type waren sluw. Zij durfde zich nauwelijks
te verroeren, want telkens weer fixeerde haar een
glurende, heimelijke blik. Zij was vast overtuigd,
dat hij van plan was haar op de een of andere
manier te verschalken.
En zij had juist gezien. Jack Kresserie was niet
van plan naar Pock's Point te gaan en wilde liefst
