DE
JONGLEUR
E N H E T
MJEISJIv
DOOR C, VAN ARCEN
892
Fred Randow liet z'n spiegeleieren
met ham koud worden, terwijl
hij peinzend voor zich uit keek.
Is er iets informeerde mevrouw
Randow.
Hij knikte haar toe en kleurde even.
„Neen.... maar ik pieker erover of.... nou,
of ik niet eens 'n beetje verandering in m'n num
mer moet hebben. De lui zullen genoeg krijgen van
mij alleen. Wat zou je er van zeggen als ik er wat
leven in bracht, door 'n liedje met dans van 'n
aardig meisje? Zoo'n luchtig, vroolijk dingetje,
zie je."-
„Weet je al 'n meisje?" vroeg mevrouw Ran
dow.
„Ja," bekende Randow. „Dat dochtertje van
Johnson. Het arme ding staat heelemaal alleen
nu haar vader dood is. Ze vroeg me gisteren of ik
mets voor haar wist. Vind je niet, dat we iets voor
haar moeten doen
„Zeker." Zijn vrouw keek hem recht in 't ge
laat. „Maar daar zal ik wel voor zorgen, ik beloof
't je. Jij hebt twintig jaar geleden bijna je heele
carrière vergooid, omdat je 'n meisje wilde helpen,
en ik zal er wél voor oppassen dat het niet wéér
gebeurt."
Toen glimlachte zij en ze stond op om hem 'n
kus te geven.
SISIft
Fred Randow was als kind al aan 't tooneel
geweest en zijn familie voorspelde hem een schit
terende toekomst als acteur. Maar tot hun teleur
stelling ontwikkelde Fred met de. jaren een buiten
gewone handigheid in het jongleeren met appels,
sinaasappelen, eieren, borden, kortom met alles
waarmee men met mogelijkheid maar jongleeren
kan.
Fred was 'n knappe jongen, met aangename
manieren en 'n zekere verlegenheid, die de men-
schen dadelijk voor hem innam bovendien wist
VRIJDAG 23 JANUARI 1931
No. 45
In het Januari-zonnetje.
hij onmiddellijk de mentaliteit te schatten van zijn
publiek.
Langzamerhand werd hij „de beroemde jong
leur", hij klom op tot wereldvermaardheid en ten
slotte werd hij Fred Randow zonder meer, waar
door hij het toppunt van roem- had bereikt.
Hij verkeerde nog. in het voorlaatste stadium
van zijn roem, toen hij Effie leerde kennen. Het
was in den trein naar Crichtown, waar hij gedu
rende een week zou optreden in het Hippodrome.
Zij zat in een hoekje van den coupé tegenover
hem, met een tasch tusschen beide handen ge
klemd. Ze keek strak voor zich uit, terwijl nu en
dan haar wangen kleurden als ze zijn bewonderende
blikken voelde. Zij reisde ook naar Crichtown,
waar ze de rol van het dienstmeisje zou vervullen
in een nieuw stuk, dat in het Pallaseum zou wor
den vertoond. Het zou haar eerste optreden wor
den in 't publiek.
Men kon zich moeilijk een meisje voorstellen,
minder geschikt voor het tooneel dan Effie. Zij
was. opgevoed met de gedachte, dat geen enkele
man te vertrouwen is en tooneelspelers nog
minder dan alle andere mannen. En ze had dan ook
jaren lang moeten smeeken, eer haar moeder erin
toestemde, dat ze het engagement aannam, dat
Mr. Blake haar had aangeboden.
Mr. Blake,, die vroeger eens in pension was ge
weest bij Effie's moe
der en die toen in het
geheim op Effie was
verliefd geraakt, had
nu een eigen gezel
schap gevormd.
Fred zat gelukkig
en tevreden stilletjes
naar Effie te kijken,
naar het lieve zachte
gezichtje, de goud
blonde krulletjes en
de kleine smalle han
den en voetjes. En
zooals hij steeds de
stemming aanvoelde
van zijn publiek, zoo
voelde hij nu ook hoe
angstig en hoe zenuw
achtig ze was. Daarom
sprak hij haar niet aan.
Ze waren de eenigen
die uit den trein stap
ten, toen ze moesten
overstappen voor
Crichtown. Hij hielp
haar met de bagage en
zij dankte hem ernstig
en waardig. Het re
gende en toen ze op
het kleine perron
stonden, hoorden ze,
dat ze pas over twee
uur aansluiting zouden
kunnen krijgen naar
Crichtown. Fred ging
op onderzoek uit en
was zoo gelukkig een
wagentje te vinden,
dat hem naar Crich
town kon brengen. Hij
noodigde Effie, kalm
en vriendelijk, uit om
met hem mee te rij
den, en het bleek
toen, dat ze beiden ih
hetzelfde pension een
kamer besteld hadden.
Ondanks alle waarschuwingen var
haar moeder, was het Effie niet moge
lijk Fred als een schurk te beschouwen.
Hij was zoo vriendelijk en behulp
zaam, en hij was verlegen, haast
net zoo verlegen als zij. Dat gaf den doorslag.
Onderweg vertelde ze hem, dat ze eens 'n groote
actrice hoopte te worden, maar dat ze bang was
voor allerlei wat er vóór dien tijd nog gebeuren
kon. Ze vertelde hem ook van haar engagement
bij het gezelschap van Blake en hij kon slechts
met moeite weerstaan aan 3e verzoeking om haar
te verbieden naar hem toe te gaan, want hij kende
Blake. Hij wist zich echter te bedwingen, maar hij
nam zich vast voor over zijn Effie te waken.
„Zijn Effie I" Hoe heerlijk klonken die twee
woordjes
Het rijtuig hield stil voor 't pension en Fred
stond naast Effie op de stoep, alsof ze al man en
vrouw waren. Die gedachte verrukte hem zoo
zeer, dat hij zijn vinger op het belleknopje gedrukt
hield, tot de deur met 'n ruk geopend werd door
'n dikke hospita, die verzekerde minstens gedacht
te hebben, dat er brand was.
Bij de deur van haar kamer stak Effie hem, met
een keurig gebaartje en 'n vriendelijk, ernstig dank
woord, de hand toe en van verrukking vergat Fred
te vragen wanneer hij haar weer zien kon, eer de
deur voor zijn neus gesloten werd.
Om half acht den volgenden avond zat Effie,
zonder dat Fred er iets van wist, al op 't schellinkje
van het Hippodrome, vurig hopende dat ze hem
nog zou zien optreden eer ze weg moest om in het
derde bedrijf van „De erfenis van den graaf" als
dienstmeisje op het tooneel te verschijnen. Ze
was, onder haar mantel, reeds geheel en ai gekleed
voor haar rol.
De gordijnen spleten vaneen en daar stond
Fred, een en al glimlach, zoodat z'n mooie witte
tanden te zien waren. Hij ging nonchalant op 'n
tafel zitten, kruiste z'n beenen en gooide zes glin
sterende ballen de lucht in. Nu en dan leek het of
hij er een missen zou o, hij hèd hem gemist
neen tóch niet 1 Een luchtig stootje met den voet
bracht hem weer op z'n plaats, en Effie zuchtte
van verlichting.
Wat wist Fred de menschen te pakken, met
zoo'n grapje hier en 'n grapje daar 1 Het was niet
zoozeer door wat hij deed, maar hoe hij het deed. En
't was opeens of Fred altijd, zoo lang als je maar
denken kon, je allerbeste vriend was geweest.
Hartelijk gelach klonk de zaal door iedereen
was vol aandacht, Opeens een doodsche stilte, die
verbroken wordt door luid en hartelijk lachen als
Fred's beste truc ten slotte toch niet mislukt.
Het gordijn gaat dicht en even is er stilte, maar
dan breekt er een oorverdoovend applaus los, dat
aanzwelt als Fred weer verschijnt om te bedanken,
tot het Effie is of heel de aarde ervan vervuld
moet wezen. Dan holt ze naar het Pallaseum en er
is een blijde opwinding in haar, welke niet alleen
door de gedachte aan haar eerste optreden wordt
veroorzaakt.
Het derde bedrijf is juist begonnen als Fred in
de derde rij stalles gaat zitten, nog net bijtijds om
Effie te zien, die op een zilveren blad een brief
brengt naar Blake. Fred vindt dat ze er snoezig
uitziet.
In waarheid echter is er van haar blanke teint
en haar kinderlijk lief gezichtje in de zaal niet veel
te zien. Bovendien spreekt Effie binnensmonds en
ze loopt héél slecht.
Maar Fred, anders nogal critisch aangelegd, ziet
niets van dit alles. Hij is vol bewondering en na
afloop wacht hij haar op bij de tooneeldeur. Hij
blijft in 'n hoekje staan om haar niet te verschrik
ken en hij volgt haar op eenigen afstand om haar
te kunnen beschermen als dat noodig wezen mocht.
Effie loopt door zoo vlug ze kan en haastig trekt
ze de huisdeur dicht, juist als Fred beneden aan
de stoep staat.
Fred volgde Effie iederen avond als ze naar huis
ging en soms zag ze er zoo ontdaan uit, dat zijn
vingers jeukten om een pak slaag te geven aan
Blake, die dat zeker dubbel en dwars verdiende.
Als hij Effie nu en dan ontmoette, groette ze hem
koei en stijfjes, zoodat hij het niet waagde haar
