No. 45
VRIJDAG 23 JANUARI 1931
893
aan te spreken. En hij durfde nauwelijks te den
ken dan de volgende week, als hij weg zou wezen
en zij hij wist hoegenaamd niet waar zij dan
wezen zou
Op Zaterdagavond stond hij een uur langer dan
gewoonlijk op Effie te wachten en toen ze eindelijk
de smalle deur uit kwam zag hij, dat de tranen
langs haar wangen stroomden.
Fred kon 't niet langer uithoudenhaastig liep hij
op het meisje toe, en terwijl hij zachtjes zijn hand
door haar bevenden arm stak, vroeg hij haar op
den toon van een bezorgden vader of ze hem maar
alles vertellen wilde.
Effie vertelde, onder tranen. Het scheen, dat
Blake al wat er in de afgeloopen week verdiend
was had opgemaakt. Hij had zijn artiesten niet
betaald en was na de voorstelling spoorloos ver
dwenen. En nu stond Effie daar met nog geen vijf
gulden in haar beursje, terwijl ze haar hospita nog
betalen moest en op de een of andere manier moest
zien thuis te komen.
„Als ik geweten had hoe hij was, was ik nooit ge
komen,'/ snikte Effie. „O, wat moet ik aanvangen
Fred's medelijden gaf hem een groote gedachte in.
„Kunt u dansen en zingen?" vroeg hij.
Effie verzekerde van wel.
„Ik zoek al lang naar 'n meisje om m'n nummer
wat interessanter te maken," jokte Fred zonder
blikken of blozen. „Maar ik kan voorloopig nog
niet veel betalen" hij noemde een weeksalaris,
dat tweemaal zoo groot was als dat, wat Blake
haar betaalde en dat driemaal meer bedroeg dan
hij missen kon „maar ik zou u later wel wat
meer kunnen geven denk ik."
Effie bleef midden op straat stil staan, de tra
nen nog op haar wangen. „Maar hoe weet u nu of
u me wel zult kunnen gebruiken
„Ik heb u op het tooneel gezien,"*zei Fred en in
alle oprechtheid voegde hij erbij: „U bent juist
wat ik hebben moet."
Fred's manager, die naast hem zat, toen Effie
haar kunnen demonstreerde, was heel slecht te
spreken over Fred's plan. Om te beginnen was er
geen enkele reden voor het optreden van wie dan
ook in zijn nummer, en dit meisje had niet het
minste talent bovendien.
„Zou het gaan kwam Effie vragen.
„Uw haar lijkt net goud," zei Fred.
Zij trok de wenkbrauwen op.
„Ik bedoel," verklaarde hij haastig, „op het
tooneel moet je ofwel heel blond zijn, ofwel heel
donker, geen tusschending, begrijpt u
„Zou ik heusch 'n kans hebben om iets te wor
den vroeg Effie verlegen.
„U zult nog eens zóó beroemd worden, dat u
mij niet meer aankijktverzekerde Fred.
Het publiek scheen echter van 'n andere mee
ning te zijn. Niet het kleinste applausje kwam er
na Effie's liedje en Fred had dan 'n heelen toer
om de menschen door zijn charme en zijn grappen
weer tot vroolijkheid te brengen. En telkens weer
loog hij Effie voor, dat ze uitstekend was, te goed
eigenlijk voor dit publiek.
Zij geloofde hem.
Maar het raakte bekend, dat Fred's nummer
verknoeid werd door een meisje dat hij er, de hemel
mocht weten waarom, in liet optreden. Het viel
hem langzamerhand moeilijker een engagement
te krijgen en hij werd slechter betaald dan vroeger.
Maar hij beklaagde zich hierover nooit. Effie was
nu immers in zijn nabijheid, ai was hij haar ook
nog geen stap nader gekomen. Zij sprak enkel
over „zaken" met hem. Hij was Fred Randow,
de beroemde jongleur, en zij was een deel van zijn
nummer.
Maar eiken avond bad Effie, dat God haar eraan
mocht blijven herinneren, dat zaken zaken waren
en niets meer.
Ze hadden bijna drie maanden samen gewerkt,
toen het gebeurde. Na zijn laatste optreden,
waarbij hij met groote moeite het publiek, dat
door Effie's liedjes als bevroren scheen, weer tot
vroolijk lachen en uitbundig applaus had weten
te brengen, werd hem het kaartje gebracht van
Sidney Belling. Hij ging toen zitten van verrassing,
want Sidney Belling was de eigenaar van al de
beste Engelsche theaters, en eer hij nog van zijn
verrassing was bekomen stond de groote man
voor hem.
„Mijn agent heeft me over u gesproken," zei
hij. „Ik heb zooeven uw nummer gezien. Ik kan
u 'n contract aanbieden voor verschillende thea
ters om te beginnen 'n optreden van drie weken
in de Kroon, met 'n optie voor drie jaar. 20 pond
in de week. Wel
Fred kon nauwelijks spreken. „Ja," zei hij
flauwtjes en toen „Dank u."
„Er is één voorwaarde," vervolgde Belling.
„Dat meisje moet er uit. Je kunt haar pensioen
geven, of haar verdrinken of met haar trouwen
dat kan me geen zier schelen als je ze maar
kwijt raakt. Ze is gruwelijk vervelend 1"
Fred had hem wel willen ranselen. Maar in
plaats daarvan zei hij eenvoudig
„Als mijn partner niet mee wordt opgenomen
in "het contract, neem ik het niet aan, meneer
Belling."
Belling was eerst te verbaasd om te kunnen
antwoorden. Dat zoo'n provinciaaltje dat tegen
hem durfde zeggen 1
„Kom, beste jongen, doe niet zoo mal," zei hij
toen.
Maar Fred liet zich niet bepraten hoe de ander
ook pleitte en schold om beurten.
„Nou, slaap er nog maar eens over," zei hij ten
slotte. „Dan zul je wei verstandiger worden."
„Beter uw tijd verder niet aan mij te verspillen,"
vond Fred en mopperend liep de groote man de
deur uit.
Fred bleef stil zitten bij de tafel, terwijl hij
naar Effie's portret keek. En hij bekende zichzelf
nu, wat hij al lang geweten had, dat zij langzamer
hand zijn nummer verknoeide en dat ze nu
voor altijd zijn kans verknoeid had om vooruit
te komen.
Een half uur later kwam Effie binnen. „Ik neem
onmiddellijk mijn ontslag," zei ze.
Fred keek haar sprakeloos aan. „Ik vertrek
morgenochtend vóór het ontbijt ik zal u dus
niet meer zien het ga u goed."
„Effie, dat meen je toch niet? Wat bedoel je?
Wat ga je doen Waar ga je heen
„Dat is van geen belang," zei Effie koeltjes;
ze had nog geen plannen gemaakt. „Adieu."
„Wat heb ik nou aan m'n staatt?"
„Wil je mij dan niet vertellen waarom je zoo
opeens weg wil?" vroeg Fred, die z'n ooren nog
steeds niet gelooven kon.
„Dat zal wel niet noodzakelijk zijn."
„Neen, heelemaal niet noodzakelijk. Maar ik
wou 't zoo graag weten. Wil je 'Dme heusch niet
vertellen Heb ik iets verkeerds gedaan
Effie haalde gejaagd adem. Zij beet zich op de
lippen.
„Nou, als je 't dan weten wilt," zei ze toen, „je
hebt tegen me gelogen. Waarom zei je aldoor, dat
ik uitstekend was, als meneer Belling zegt, dat
ik gruwelijk verdelend ben Wat heb ik je ooit
gedaan Waarom kon je me niet de waarheid
zeggen Je zei, dat ik te goed was voor de lui hier
en onderdehand hebben ze me aldoor uitgelachen.
Jij liet me hopen en denken, en en gelooven,
dat ik nog eens 'n groote actrice zou worden. Je
wist, dat 't allemaal leugens waren. Je wist, dat
ze me allemaal uitlachten En nou nou heb je
dat contract van Belling laten schieten ora mij.
Hoe durf je Hoe durf je Was 't nog niet genoeg,
dat je me aldoor belogen en' bedrogen hebt
Enfin, ik heb er nou genoeg van. Ik ga en je zult
me nooit weer zien nooit weer
Maar ze maakte geen aanstalten om te gaan,
en tranen van teleurstelling, van verdriet en ont
goocheling stroomden haar over de wangen.
„Waarom zeg je niets?" vroeg ze. „Je staat
daar, of je geen drie kunt tellen 1 Waarom heb je
dat gedaan
Even was het stil, toen zei Fred „Omdat ik
je lief heb, Effie."
Zoo werd het contract met Belling toch nog
geteekend, en de wereldvermaarde jongleur werd
Fred Randow zonder meer. Zijn naam stond met
groote letters op de programma's zonder eenige
toevoeging, waarmede het hoogtepunt van zijn
roem bereikt was.
Effie werd mevrouw Randow. Zij verknoeide
Fred's nummer niet meer, en zij zorgde er ook
voor, dat een ander het niet verknoeien zou.
