Je bent tot over de ooren verliefd op den jongen
Rixby. Ach, wat 'n geweldige dwaas was ik
toch, dat ik je niet onmiddellijk over boord
heb gesmeten, toen je den voet op onze boot
zette. Nu zit ik tot over m'n ooren in de narig
heid, en m'n kameraden eveneens En hoe komt
het, dat je de whisky niet hebt gedronken, die ik
heb klaargemaakt
Zij gaf geen antwoord en scheen hem nog meer in
bedwang te houden met haar onverschrokken
oogen, dan met haar aldoor in evenwicht gehouden
pistool.
Gedurende een uur puften zij in stilte voort. De
wereld van water rondom hen was nog donker.
Licht was er nog niet behalve de parelmoeren stre
pen, die den horizon tintten. De dageraad zou hen
op Evergreen Island vinden. Hoe vermoeid was
ze - bijna zonk ze van uitputting ineen De eenige
vertroosting, die zij had, was dat Edmond, achter
in de hut, niets wist van haar ellende of vin zijn
eigen gevaar.
De vroege morgen met z'n kille vaalheid sloop
over de wereld, toen het vaartuig landde bij de
werf van Bill-Pock. De op een nachtmerrie lijkende
worsteling ging een einde nemen. Zij durfde zich
niet omkeeren voor een blik op het dierbare ver
trouwde huis. De Pock's sliepen natuurlijk nog.
„Geef een fluitsignaal en houd dat zóó lang aan,
tot Bill Pock naar buiten komt," commandeerde
zij tot den man aan het stuurrad.
Kresserie wierp haar een blik vol haat toe.
„De duivel mag me halen, als ik dat doe,"
snauwde hij uitdagend. „Ik zou de heele stad op
de been brengen."
Rita lichtte haar wapen een beetje hooger op. Het
was nu vlak op zijn gelaat gericht.
„Geef het fluitsignaal," herhaalde zij vinnig.
En hij gehoorzaamde. Hij kon dan nog beter in
de gevangenis zijn dan op het kerkhof, zoo besloot
hij wijselijk.
Het noodsignaal weerklonk scherp in de morgen
lucht. De gillende sirene gaf er Evergreen Island
kennis van, dat iemagd in benarde omstandigheden
verkeerde.
Slechts met schoenen, pantalon en overhemd ge
kleed, rende Bill Pock naar de werf. Toen hij zijn
vroeger huisgenootje in het gezicht kreeg, wuifde
hij als krankzinnig met z'n armen en schreeuwde
haar naam.
Rita hoorde het kraken van de planken, terwijl
Bill met groote sprongen over de werf holde, en
het volgende oogenblik was hij aan haar zijde.
HOOFDSTUK XXXIV
BLANCHE BLACKSTONE'S TESTAMENT
pdmond Rixby was een moeilijke patiënt gewor-
•L' den, dat zeiden de bewoners van Twin Hedges,
die allemaal last van hun zenuwen hadden. Hij was
nu twee dagen en twee nachten thuis, en nadat hij
den roes, dien Kresserie's drank hem bezorgd had,
geheel had uitgeslapen, had hij talrijke klachten
te uiten en alle betreffende één onderwerp. Hij
verlangde Rita Holiday te zien en de Blackstone's
wilden dit niet permitteeren.
Hij probeerde z'n ontbijt te eten, dat miss Wil-
loughby, zijn verpleegster, had klaargemaakt,
toen Mrs. Atherton zijn kamer binnentrad.
Glimlachend en met uitgespreide armen schom
melde zij naar het bed.
„O, lieve jongen," zei ze met 'n pieperige stem,
„je ziet er vanmorgen werkelijk veel beter uit 1"
Zij nam plaats in den stoel, dien de verpleegster
had ontruimd. „Het is de eerste nacht geweest,
dat iemand van ons heeft geslapen, sinds wij je
verloren hadden, vent. Ach, beste Edmond, je
vader heeft vreeselijk geleden, en de arme Estelle
is bijna gestorven. Lieveling, je moogt niet wreed
zijn voor m'n mooie kind kom, kerel, laat me die
toast voor je in stukjes breken. Kijk, zoo is het
beter."
Er kwam een uitdrukking van iets, dat naar mis
noegen zweemde, op Edmond's gelaat.
„Zal ik Rita vandaag zien, tante Agnes vroeg
hij.
De glimlach week van Mrs. Atherton's lippen.
Als Edmond z'n zin niet kreeg, maakte hij iedereen
in huis onbehaaglijk, maar Agnes paste, anders dan
haar zuster Henriëtte, de methode van den minsten
weerstand toe.
„Dat geloof ik niet," antwoordde-zij langzaam.
„Je moet weten, beste jongen, dat naar de meening
van je vader, miss Holiday hier niet behoort binnen
te komen. Je tante Hetty
„Och, loop naar de maan met tante Hetty
Ik wensch Rita te zien," viel Edmond haar vinnig
in de rede. „Zuster, neem dat blad weg asjeblief.
Ik wil geen ontbijt meer."
Met een blik van afkeuring naar Mrs. Atherton,
liet miss Willoughby een protest hooren
„Maar u moet toch uw ontbijt eten, Mr. Rixby.
Dr. Rugby zal boos op me zijn, vrees ik,als ik toesta,
dat u zich zenuwachtig maakt."
Edmond fronste het voorhoofd.
„Je kunt een paard naar het water leiden, maar
je kunt het niet dwingen om te drinken," citeerde
hij, terwijl hij van ongeduld z'n hoofdkussen een
mep gaf.
En op dat oogenblik van miss Willoughby's aar
zeling, trad miss Blackstone de kamer binnen.
Agnes keerde zich om en staarde haar zuster aan.
Henriëtte verscheen altijd juist dan, wanneer haar
aanwezigheid niet gewenscht werd.
Edmond gromde inwendig en de verpleegster
verliet haastig met het blad de kamer.
Agnes was de eerste, die sprak.
„Ik zeide juist tegen Edmond, Hëtty," aldus
begon ze, dat hij het niet zoo moeilijk voor ons
moest maken,na aJIes wat we hebben doorgemaakt.
Je weet, dat niemand van ons heeft kunnen slapen,
sinds onze lieve jongen verdwenen was. O, die
vreeselijke nacht, Edmond, toen bijna iedereen in
Bradmere op de been was om je te zoeken o,
wat hebben we toen geleden, wat hebben we toen
geleden 1"
Zij begon zachtjes te weenen in een fijn batisten
KORTE INHOUD VAN HET VOORAFGAANDE.
Willard Blackstone is gehuwd met de rijke weduwe Blanche
Kixby. Kort nadat hij de leiding over haar warenhuis op zich
genomen had, brandde dit af, en sedert dien parasiteert hij
met zijn beide zusters.de ongehuwde Henriëtte en de weduwe
Agnes Atherton, mitgaders dezer dochter Stella of Estelle,
op het vermogen van Blanche. De familie Blackstone tracht
met alle middelen een huwelijk tot stand te brengen tusschen
Blanche s zoon Edmond Rixby, die juist aan de Universiteit
is afgestudeerd en nu wil gaan schilderen, en Stella, die
eveneens succesvolle studies beëindigd heeft,maar den eersten
prijs zich ontnomen moest zien door een eenvoudig meisje,
j?.1'? Jïy> pleegkind van den schrijnwerker Pock. In werke
lijkheid isRita een halfzuster van Stella Atherton, maar heeft,
zonder zelfs haar eigen naam te kennen, steeds den naam
harer vroeg overleden moeder, Holiday, gevoerd, daar Francis
Atherton dit eerste huwelijk tegenover Agnes en de andere
Blackstone s geheim heeft gehouden. Nu Francis overleden
is, zou Rita eigenlijk boven Stella zijn voornaamste erfgename
zijn. Maar om elke mogelijkheid van aanspraken te voorkomen,
ontfutselt Willard Blackstone, op de hoogte van den toestand
gekomen, aan Rita's stervende grootmoeder de acte van het
huwelijk harer dochter met Francis Atherton. Hij verspreidt
lasterpraatjes over Rita's afkomst en vertrouwt haar ter
verdere opvoeding aan zijn zuster Henriette toe, die t kind
het leven geheel ondraaglijk maakt. Op Edmond, die haar
enkele malen ontmoette, heeft haar verschijning diepen
indruk gemaakt. Bij een echtelijken twist over fantastische
sommen, die Willard voor zich en zijn zusters noodig heeft,
over de kwestie van den warenhuisbrand en over de geheim
zinnige behandeling van Rita Holiday, wordt Blanche Rixby
door haar man geslagen en daarna wordt zij ernstig ziek.
Blanche heeft haar moeilijkheden toevertrouwd aan haar
notaris John Worth, denzelfde, die Rita Holiday aan het eind
van haar studie op het college de gouden medaille heeft
uitgereikt en die bijzonder met haar ingenomen is. Op haar
sterfbed waarschuwt Blanche haar zoon Edmond, niet te
trouwen met Estelle. Na haar begrafenis trachten Willard
Blackstone s zusters beiden de plaats van ineesteresse op
Twin Hedges, Blanche's villa, in te nemen. Terwijl Willard
en zijn zusters twisten, heeft Rita Edmond door een toeval
gewond op een vlot in de baai gevonden. In den vliegenden
storm raakt het vlot op drift, de baai in, maar de.motorboot
van Jack Kresserie en Rufe Maepel (die door Blackstone val-
schelijk van den warenhuisbrand beschuldigd en daarvoor
gestraft waren) neemt hen op. Door vrouwelijke list weet
Rita, wanneer zij beseft, dat de mannen niet veel goeds met
hen voor hebben, drie der vier opvarenden op te sluiten, en
met een revolver dwingt zij lack Kresserie. naar Bradmere
terug te keeren, en hen bij Pock's huis af te zetten.
c'Roman door Grace C^Miller White
zakdoekje, dat zij in haar tk j r\
dikke vingers hield geklemd. IN O. Z>D
Edmond schoof zich van
ergernis heen en weer.
„Maar ik wil het u heelemaal niet moeilijk maken,
tante Aggie," protesteerde hij. „Ach, wilt u niet
gaan zitten, tante Hetty
Henriëtte wilde gaan zitten, en terwijl ze dat
deed, boorden haar blikken in die van den jongen.
„Wat is er aan de hand brieschte zij. „Agnes,
ga met je gebulk ergens anders heen. Edmond weet
er alles van, hoe we naar hem gezocht hebben,
in wat voor angst we hebben gezeten. Ik heb hem'
gisteren in ondubbelzinnige termen gezegd, dat
hij ons nooit meer zoo'n schrik moet bezorgen.
Waar snotter je nu over, Aggie
Vóór Mrs. Atherton haar snikken genoegzaam
kon onderdrukken om te antwoorden, kwam Ed
mond geprikkeld tusschenbeide
„Ik wensch miss Holiday te zien, tante Hetty,
en ik wil haar zien, of ik stap het bed uit en ga
haar zelf opzoeken."
Agnes slaakte 'n gil van afgrijzen en Hetty ver
schoof naar den rand van haar stoel.
„Foei 1 Heb ik óóit van m'n leven Heb ik óóit
iets dergelijks gehoord kraste zij tusschen haar
tanden. „Nee, nóóitOm je tante op zulk een ma
nier aan te spreken 1 Hoe dikwijls moet ik het je
inpompen, wat je vader's wenschen en mijn wen-
schen zijn Rita Holiday zal niet in deze kamer
komen. Een dienstmeisje, foei, poeOverigens
is het ook niet passend, dunkt me zoo."
„Maar Estelle wil hier voortdurend binnenko
men," bracht Edmond in het midden, toen Hen
riëtte even ophield om adem te scheppen, „en dat
vindt u toch goed 1"
Mrs. Atherton hijgde en probeerde te spreken.
Zij kon slechts eenige onverstaanbare woorden
stamelen.
Henriëtte was haar vóórOp Rita rust een
zware vloek, en Estelle Zij hield even stil,
beklopte beide kanten van haar veelgeplaagden
neus en herhaalde: „Estelle heeft het récht om
hier aanwezig te zijn. Daarna wendde ze zich tot
haar zuster„Aggie, Willard vroeg me, jou en
Estelle te waarschuwen, dat jullie om tien uur in
deze kamer aanwezig moesten zijn. Tegen Estelle
heb ik het al gezegd. John Worth heeft getelefo
neerd, dat hij aanstonds zou komen om het testa
ment voor te lezen.
Edmond keerde zijn gelaat naar den muur en
plotseling benevelden tranen zijn oogen. En hij
bewoog zich ook niet, toen Estelle, gevolgd door
Willard Blackstone en John Worth, de kamer
binnen trad.
En ondertusschen lag Rita Holiday te bed in een
keurig gemeubelde kamer op de derde verdieping.
Voor de honderste maal, en met huiveringen, over
dacht zij haar ervaringen van drie nachten geleden.
Het was nog slechts een vage herinnering, dat
Mr. Wade verschenen was en haar en Edmond
naar Twin Hedges had gebracht. Zij herinnerde
zich Bill's aandringen, dat zij bij hém zou blijven.
Goeie ouwe BillAangrijpend was 't terugdenken
aan Edmond's weigering om Evergreen Island zon
der haar te verlaten. Hij had aldoor tegen haar
schouder gerust in de koele, prikkelende morgen
lucht, zoolang tot zij den drempel van het huis der
Blackstone's hadden bereikt.
O, wat een opwinding in de familie was er gevolgd
op hun aankomstHet scheen, alsof een zwerm
van groote vogels op Edmond was neergestreken
en hem had weggedragen. Bertha had haar naar
bed gebracht, maar daarna had zij de keukenmeid
niet meer gezien.
Mr. Worth was één keer binnen geweest om met
haar te praten. Ze had hem verzekerd, dat ze hee
lemaal niet dapper was geweest, ze had zwakjes
geweend, terwijl hij met tranen in de oogen haar
hand had vastgehouden en haar bemoedigende
woorden had toegesproken.
Nooit zou zij de herinnering verliezen aan het
sluipend verschijnen van miss Blackstone bij haar
