.stooltje
912
VRIJDAG 30 JANUARI 1931
No. 46
Sam Franklin was heelemaal uit het lood ge
slagen. Verveeld en moe liet hij zich in zijn
geliefkoosd hoekje van Tony's Tearoom neer
vallen, en Tony, de eigenaar, een donker-oogige
Italiaan, bracht hem een flesch Canadeesch bier en
den bestelden schotel. Tony bleef even treuzelen en
besteedde aan dezen gast meer onderdanige zorg
dan hij gewoonlijk deed. Het was mogelijk, dat
Tony hierin oprecht was, maar deze onderdanig
heid kon even goed worden toegeschreven aan het
feit, dat zooals Tony wist Sam Franklin
aan een detective-bureau verbonden was en dat
Tony verboden dranken in huis had. Zoodat hij
het zaak achtte, goede vriendjes met zijn gast te
blijven. Misschien maakte hij ook düArom nu de
opmerking, dat Mr. Franklin er vermoeid uitzag.
„Ja, ik ben moe," bekende Sam. „Het vak van
een detective is niet bepaald gemakkelijk
Tony voelde zich bij het woord „detective" niet
bepaald gerustgestelder, en kon het eerste half
uur niet nalaten voortdurend een schichtigen
blik in de richting van Mr. Franklin te werpei>.
Maar Sam was in zijn eigen moeilijkheden verdiept.
Hij was niet lichamelijk vermoeid, maar geestelijk
dood-op. Zijn huiselijk leven Dat was den laatsten
tijd verre van rooskleurig geweestKon hij eigen
lijk nog wel van 'n huiselijk leven spreken lederen
dag was het ruzie. De scène, die hem dezen avond
gedwongen had in Tony's Tea-room te gaan
dineeren, vervulde hem nog met schaamte. Hij
had Johny, zijn zoontje, om de ooren geslagen,
en veel harder dan noodzakelijk was geweest. Hij
had woorden gekregen met Grace, zijn vrouw
hij was het appartement uitgerend en had de deur
woedend achter zich dichtgeslagen. Grace was
naar buiten gekomen en had in een poging tot
verzoening, zooals thans tot hem doordrong
naar beneden geroepen„Maar het eten staat
klaar, Sam I"
„lk ga ergens anders eten," had hij terug
geroepen, „waar ik tenminste mijn maaltijd in
vrede kan gebruiken."
Johnny was van alles de schuld geweest. Hij had
zijn vader, toen deze dien avond thuiskwam, met
een luid „pang I" begroet, en met een straal water
uit zijn waterpistooltje niet alleen Sam's das,
maar ook zijn humeur bedorven. Hij was tegen
Grace uitgevallen, omdat ze den jongen maar
altijd met dat nare pistooltje liet spelen, en omdat
zij hem ook nu weer in bescherming had genomen.
En dan hij, de detective, was Johnny's held en
trots (vandaar Johnny's voorliefde voor revolvers
en overvallen 1), maar Grace's trots was hij heele
maal niet. Tegenover vriendinnen verontschul
digde zij zich zelfs over zijn beroep. Ook dat
irriteerde hem. Was het niet een beroep als ieder
ander En was het niet beter dan heelemaal
niets Hij had zijn handen toegeknepen, toen hij
eindelijk, na weken geen werk te hebben gehad,
een baantje kreeg bij het Particuliere Detective-
Bureau van Birge. Maar de hoofdoorzaak van
hun vele oneenigheden was dit toch nietin
laatste instantie was al hun getwist slechts toe
te schrijven aan hun financieele moeilijkheden.
De dagelijksche zorgen hadden hen beiden prikkel
baar gemaakt. Geen mensch had Sam ooit een
tekort aan handigheid verweten integendeel, hij
was intelligent genoeg. Maar hij was van de eene
baan naar de andere gezworven. Elke betrekking
had hem aangetrokken
had hem successen ge
bracht, maar alle had
den hem na eenigen tijd
de keel uitgehangen. Het
resultaat van zijn roeke-
looze wispelturigheid was
dit schrale baantje.
Drie maanden geleden
had hij bij zijn vader aan
geklopt en gevraagd, of
deze hem niet gebruiken
kon, maar het antwoord
was geweest, dat hij het
eerst maar bij een ander
tot iets moest brengen;
eerder kon zijn vader er
niet toe besluiten hem in
dienst te nemen. On
gelijk had zijn vader niet,
bepeinsde Sam en fronste
zijn wenkbrauwen.
Tony, de waard, zag
dit en werd onrustiger.
Hij kwam naar Sam's
tafeltje en veegde wat
kruimeltjes weg, die er
niet waren, en mompelde
iets van „nog 'n flesch
bier - Sam vervolgde
zijn overpeinzingen.Grace
had hem dien avond
toegevoegd
„Wat heb ik op die
manier aan m'n leven
Ze had gelijk. Wat had
ze aan haar leven. Niets.
Ze was een zuinig sloofje
geworden, voor hem en
haar klein gezin. Nu zat
ze misschien weer te
huilen Ze hielden veel
van elkaar; en toch vlogen
ze elkaar telkens in de
De pianostemmer haren. Verzoeningen
Cfoto Foxvolgden. Ook nu zou er
wel een verzoening op
volgen. Maar wat een el-
lendigen avond had ze
dan weer achter den rug.
Hij voelde zich een hond
van een man
Maar wat hem het
méést had gehinderd, en wat hem voorèl uit
zijn humeur had gebracht, was het vermoeden
(waarover hij Grace nog niet gesproken had) dat
hij, in plaats van het bij Birge „tot iets te
brengen", wel spoedig bij hem gedaan zou
krijgen. Sam had zijn baantjes er wel dikwijls
aan gegeven, maar ontslèg had hij toch nimmer
gekregen.
De oude Birge, een stevige, schrandere zestiger,
had dien middag tegen hem gezegd „Franklin,
waarbm hebben jullie jongelui van vandaag
slechts ambitie voor de zaak, die jullie wordt
opgedragen. Toen ik zoo jong was, kwam ik
iederen dag bij m'n chef met een massa hypothesen
en mogelijkheden betreffende de loopende zaken
het kon me niet schelen, of ze me waren opgedragen
of niet."
Sam vond die opmerking niet eerlijk. Hij had
dit reeds zoo vaak gedaan, maar Birge had zijn
meeningen altijd een beetje uit de hoogte be
handeld.
„Daar heb je nu den diefstal van de Em-
met-juweelen," vervolgde Birge. „Aan die zaak
heb je nog geen oogenblik aandacht geschon
ken."
De chef werkte er zelf aan, in samenwerking
met de politie. Sam begreep uit de opmerkingen
van zijn chef, dat Birge met het geval geen raad
wist. Birge's agenten waren op de partij, waarop
de Emmet-juweelen een kostbaar parelsnoer
met diamanten slot verdwenen waren, aanwezig
geweest de dieven hadden kans gezien, het
sieraad onder den neus van Birge's mannen weg
te kapen. Het prestige van het Bureau stond thans
op het spelBirge had er het grootste belang bij,
dat de juweelen werden teruggevonden. Maar
er waren drie weken verloopen, en, zoo meende
Sam thans te begrijpen, zonder eenig resultaat op
te leveren.
