BERICHT
De Vallei der
Sterren
(Roman door Grace oJAiller White
Warren schudde het hoofd.
„Ik weet er verder ook niets van,"
antwoordde hij, „maar het kan me
geen zier schelen. Ik heb, 'te begin
nen met aanstaanden Maandag, een ander
baantje, en een goed ook. Ik kan het Katherine
niet kwalijk nemen, dat ze haar koffer heeft gepakt
en weg is gegaan. Zeg eens, ouwe vriendin, geef
me een homp cake en een glas melk 1 Ik heb heel
vroeg ontbeten en ik heb den auto moeten schoon
maken."
Terwijl Emmons Warren z'n cake en z'n melk
gaf, merkte ze op
„Zoolang Rita Holiday hier blijft, ga ik haar op
zoeken. Daarna ga ik waarschijnlijk naar m'n zus
ter om rust te nemen."
Inderdaad was er veel herrie in Blackstone's
heiligdom. Daar waren bijeen Willard, Henriëtte,
Agnes en Estelle. Een onheil had de familie over
vallen. Dat bleek duidelijk uit hun bleeke en ontdane
gezichten. Agnes lag uitgestrekt op den divan en
haar dochter zat bij haar en hield haar hand vast.
„Ik begrijp niet, hoe Blanche het durfde te doen,"
zei Willard, terwijl hij aan den nagel van één van
z'n lange magere vingers kauwde. „Ze wist, hoe
afhankelijk we allemaal van haar waren."
„Ik heb je gewaarschuwd, dat je je oogen open
moest houden, Will," schreeuwde Agnes, terwijl
ze zich moeite gaf om weer een zittende houding
aan te nemen. „Ach, laat m'n hand met rust, Estel
le. Het maakt me zenuwachtig, dat je ze voort
durend beklopt, 't Is vreeselijk, Willard. En 't
is allemaal gebeurd, omdat jij zoo zorgeloos waart.
En in wat voor 'n positie zijn we nu gekomen
Twee duizend per jaar voor mij, totdat Estelle
getrouwd is I Twee duizend per jaar is nog niet
voldoende voor een vierde van m'n uitgaven I En
dat nog slechts, totdat Ik vraag me af, of Blan
che verwachtte, dat ik heel m'n leven van m'n
dochter zou willen afhangen. Een mooi leven zou
ik dan hebben O, beste broer, wat moet ik toch
doen Wat moet ik toch doen
Henriëtte niesde en liet een raspend kuchje
hooren.
„Foei, poe, Aggie Dat is nu weer juist iets voor
jou I" snauwde zij, zachtjes de punt van haar neus
bekloppend, terwijl haar vingers heen en weer
streken over haar rood gelaat. „Jij denkt altijd
het eerst aan je zelf. Maar wat moet er met mij
gebeuren Blanche dacht zeker, dat Willard en ik
na haar dood konden gaan samenwonen. Drie
duizend per jaar voor hem, en één duizend voor
mijEén duizend is nog niet genoeg om m'n bij
dragen aan philantropische instellingen te dekken.
O, die vrouwFoei, poe, ik zou niet graag in haar
plaats zijn
„O, tante Hetty, zeg toch niet zulke dingen
onderbrak haar Estelle en barstte in tranen uit.
„Als Edmond het eens hoorde
„Ha, Edmond siste Henriëtte, met fpnkelende
oogen, „Edmond zal hebben goed te maken wat
z'n moeder misdeed."
Willard stond met inspanning op. Hij had een
slag ontvangen, zooals hij nooit had verwacht er
een te zullen krijgen. Uit de nagelaten beetjes
moest hij nog het een en ander zien op te pikken.
Zijn stiefzoon was z'n beste troef.
„Jullie moeten Edmond maar aan mij overlaten,"
begon hij met heesche stem. Ik vrees, dat we hem
Estelle al te veel onder den neus hebben geduwd.
Ik kan met hem omspringen
„Maar hoe zit dat met John Worth bulderde
Hetty. „Blanche heeft Edmond en zijn vermogen
onder het toezicht van dien man gelaten."
Willard was weer in z'n stoel teruggezonken.
Hij veegde de zweetparels van z'n gezicht.
„In het ergste geval zullen we moeten wachten
tot October, wanneer de jongen meerderjarig
wordt," zei hij mismoedig. „Dan verdwijnt Worth
van het tooneelOch, Stella, huil toch niet zoo
Kom hier, lieveling We moeten allemaal tot kalm
te komen en philosophisch zijn
Estelle snelde naar hem toe en wierp zich wee-
nend op de knieën.
„Beste oom Willard, och, help me toch," jam
merde ze. „Ik houd van hem. Ik houd zoo van hem.
Waarom houdt hij niet van mij Ben ik niet mooi
O, Edmond en zij begon bitter te snikken.
„Wel, hoor nu dat meisje eens I" riep Hetty uit.
„Heb ik óóit? Heb ik óóit? Nee, nóóit! Goeie
genade, kind, je zult met je Edmond trouwen,
hoor. Als je moeder zich nu maar behoorlijk ge
draagt, zal alles nog best terecht komen, en
Met grimmig sarcasme viel Agnes haar zuster
in de rede
„En jij zult nog een zweer op je neus krijgen,
miss Hetty, als je zoo op die wrat blijft tikken.
Sta op, Estelle Je zult je japon bederven Wie
is daar aan de deur
Op een „binnenvan Willard verscheen
Callow in de kamer. De onderdanige butler wierp
een droevigen blik op zijn meester.
„Ik wilde gr?ag over 'n week vertrekken, me
neer," zei hij. „Ik word nog gek, als ik bij zooveel
bazen moet dienen En hij verdween.
HOOFDSTUK XXXV
MR. WORTH CHAPERONNEERT
Toen de Blackstone's en Atherton's gelijkeen troep
mislukte acteurs Edmond's kamer verlieten
na het voorlezen van Blanche's testament, was de
lachende trek op het gelaat van John Worth geheel
verdwenen. Een zware verantwoordelijkheid was
hem op de schouders gelegd. Een heilige taak was
hem toevertrouwd door zijn overleden vriendin,
Blanche Blackstone, toen zij hem had gevraagd,
voogd te zijn over haar zoon en op te treden als
uitvoerder van haar testament, was de mogelijk,
heid zelfs niet bij hem opgekomen, dat zij vóór
hem zou komen te sterven.
„Het was voor hen allemaal een pijnlijk geval-
oom John," zuchtte Edmond, een pijnlijke stilte
verbrekend. „Hebt u ooit iemand zóó hooren
Vanaf heden stellen wij voor onze
abonne s bij onze agenten, bezorgers
en kantoren beschikbaar een exemplaar
van den nieuw verschenen roman in
de Hollandsche Bibliotheek, getiteld:
door den vermaarden schrijver Charles
Alden Seltzer. Dit verhaal behelst de
geschiedenis van een New-Yorksch
meisje, dat door een erfenis mede
eigenares is geworden van een ranch
in het westen van Amerika. Wij garan
deeren onze trouwe lezers evenals vorige
malen een bijzonder spannende ver
tellingDe prijs van een ingenaaid
exemplaar bedraagt slechts 15 cent,
terwijl een gebonden editie voor het
zeer geringe bedrag van f0.70 kan
worden verkregen. Wanneer toezending
per post verlangd wordt, gelieve men
respectievelijk 5 en 10 cent voor admi
nistratie- en portokosten in te sluiten.
schreeuwen als tante Aggie deed VI 04
Nu speelde een zweem van 'n lNO.
glimlach om John Worth's lippen.
„Henriëtte legde naar mijn meening een heel
slechten smaak aan den dag," zeide hij, „en ik kan
me voorstellen, dat het voor Blackstone een vree-
selijke slag was."
„Maar zij hebben het verdiend, oom John," en
Edmond's stem weifelde en zijn oogen vulden zich
met tranen. „Als zij er niet geweest waren, zou ik
mijn moeder nu nog hebben. O, 't is verschrikkelijk
geweest, de manier, waarop zij haar hebben getrei
terd I Ik geloof niet, dat ze ooit gelukkig met m'n
stiefvader is geweest."
John Worth was ten volle bekend met het akelige
leven, dat Edmond's moeder bij Wiilard Black
stone had gehad, maar hij was niet van plan, brand
stof op het vuur te gooien door dit toe te geven.
„Dat mag allemaal waar zijn, lieve jongen,"
antwoordde hij, „maar we moeten het verleden nu
laten rusten. Je zult spoedig weer heelemaal in
orde zijn, en ondanks alles wat gebeurd is, moet je
opnieuw beginnen I"
„O, ze zullen mij nooit gelukkig laten worden 1"
klaagde Edmond ongeduldig. „Als ik om iets of
iemand vraag, zeggen ze „neen I" Nu eens wil
tante Hetty het niet, dan weer is tante Agnes er
tegen. Ik wensch ze geen van allen nog ooit terug
te zien."
Op discrete wijze bewaarde John het stilzwijgen.
Hij was zich bewust, dat de jongen nog bitter leed
zou door te maken hebben, vóór hij bevrijd was
van z'n stiefvader en de heele Blackstone-kliek.
Hij had diep-innig medelijden met den jongen.
Ten slotte zeide hij
„Edmond, er is een zaak, waarover ik je nog
eens moet spreken."
„Steek maar van wal, oom John 1" was Edmond's
antwoord.
„Ik ben eenigszins onzeker, wat ik in de gegeven
omstandigheden moet doen," ging Mr. Worth
voort. „Op den avond, dat je moeder ziek werd,
was ze in groote opwinding naar me toe gekomen.
Het schijnt, dat ze had ontdekt, dat Jack Kresserie
en zijn metgezel werkelijk niet schuldig waren."
„U bedoelt dus, dat ze het warenhuis niét in
brand hadden gestoken
Worth knikte.
„Blanche vertelde me ook, dat je stiefvader
feitelijk toegaf, dat ze onschuldig waren,"hernam
Mr. Worth, „en zij was daar zóó ontsteld over,
dat ze me een chèque van tien duizend dollar gaf
ter verdeeling onder de mannen om gedeelte
lijk goed te maken de ellende, die ze hadden door
gemaakt, maar nu
Edmond toonde levendige belangstelling.
„Hebt u hun het geld gegeven vroeg hij.
„Neen, dat heb ik niet," was het antwoord. „Er
is geen gelegenheid voor geweest. Het ligt nog steeds
in mijn brandkast. Ik betwijfel, of het wel recht
vaardig is, dat de schurken het in handen krijgen,
na de behandeling, die ze jou en Rita Holiday
hebben doen ondergaan. Wat is jouw opinie, m'n
jongen
De jongeman zweeg 'n heele poos. Hij dacht
ernstig na.
„M'n stiefvader heeft dus aldoor geweten, dat zij
onschuldig waren vroeg hij vervolgens.
„Dat zei hij tegen je moeder!"
Wederom een periode van stilte.
„Drommels, maar dat was toch sterk riep de
jongeman plotseling uit. „Het mag nog 'n wonder
heeten, dat ze me niet aan 'n boothaak gespietst
hebben. Niemand had hun dat kwalijk kunnen
nemen."
John boog zich voorover en keek hem glim
lachend in het ernstige, jonge gezicht.
„Wat zal ik nu doen vroeg hij zakelijk.
Worth had z'n antwoord al veel gauwer dan hij
het verwachtte.
„Ik vermoed, dat ze op het moment zoo schuw
als hazen zijn," luidde Edmond's peinzende opmer
king, „maar u zoudt ze misschien uit hun hol
kunnen lokken lang genoeg om hun de contanten
