No. 46
VRIJDAG 30 JANUARI 1931
907
te overhandigen, die moeder hun wenschte te
geven. Arme duivels I Zeg tegen hen, dat ik hun
zeer verplicht ben, dat ze mij den schedel niet
hebben gespleten."
..Moeten we hen dan niet vervolgen begon
John weer.
..Goeie genade, neen," onderbrak hem de jonge
man. „Twee jaren achter de tralies voor iets, dat
ze niet hebben gedaan Daarmee hebben ze al voor
alle eventueele euveldaden geboet. Weet m'n stief
vader van dat geld
„Neen, dat weet hij niet," antwoordde Worth,
..maar ik zal het hem vandaag nog zeggen, vóór
ik vertrek. Maar nu moest je eens 'n poosje gaan
slapen, m'n jongen. Vergeet niet, dat je een lee-
lijken knauw aan je been hebt gekregen. Je bent zoo
zenuwachtig als een rietje."
„is het wonder, dat ik zenuwachtig ben?" vroeg
Edinond geprikkeld. „Ik wensch Rita Holiday te
zien. Ik heb minstens honderd keer gesmeekt,
alleen maar om haar 'n enkel oogenblik te mogen
zien." Zijn openhartig gelaat rimpelde zich. „Maar
m'n stiefvader zegt," ging hij voort, „dat ze hier
lieelemaal niet binnen kan komen. Tante Agnes
heeft drie keer 'n zenuwtoeval gehad, in denzelf
den stoel, waar u nu in zit, omdat ik weigerde
Estelle aldoor om me heen te hebben, en tante
Hetty heeft me bijna uit bed gebulderd. Estelle
hangt me gewoon de keel uit. Waarom moet ik
met haar trouwen, als ik nu eenmaal geen zin in
haar heb, oom John
„Dat hoef je niet," was John's antwoord.
Edmondgaf'n woesten
duw tegen z'n peluw.
„Wel, die menschen
zijn erger dan een zwerm
vlooien," gromde hij
mismoedig. „Ze schijnen
te vergeten, dat Rita twee
keer in één nacht m'n
leven heeft gered. Waar
om mag ik haar nu niet
zien, oom John
„Je móógt haar zien
verzekerde Worth.
„WanneerNuvroeg
de jongen, met glan
zend gelaat. „Als u haar
bij me wilde brengen, al
is het maar voor 'n paar
minuten."
Mr. Worth schudde
aarzelend het hoofd.
„Je hebt 'n zwaren
morgen achter den rug,
m'n jongen," merkte hij
op. „Je doet beter, 'n
paar uren te gaan slapen.
Ik geef je m'n woord."
„Ik kan niet slapen Ik
wil niet slapen, nü niet!"
viel Edmond hem in de
rede. „Och, vergeef me,
oom John, dat ik zóó
tegen u spreek Maar ik
kan niet rusten, vóór ik
Rita gezien heb."
„Waarom had Mr.
Blackstone er bezwaar
tegen, dat ze je bezocht 7"
vroeg Mr. Worth.
„O, hij noemt me 'n
stijfkop, omdat ik bezwa
ren heb tegen Estelle,"
antwoordde Edmond.„Ik
zei hem, dat zij me zenuw
achtig maakte. Nauwe
lijks is ze binnen, of ze
trippelt om me heen, tot
ik bijna uit het bed vlieg,
en tante Agnes vertroe
telt me, alsof ik een baby
was. Is er eenige reden,
waarom ik Rita niet mag
bedanken voor wat ze
gedaan heeft
„Zeker niet I Ik zie er
ten minste geven 1 Ik
acht het buitengewoon
passend, dat je haar je
dankbaarheid betuigt."
Edmond zat nu over- GOV DA. Interieur
eind in bed. Een blos kleurde zijn bleek gelaat.
„Kan het nu al gebeuren, op dit oogenblik?"
vroeg hij opgewonden. „U hebt toch gezag over
mij
„Zeker heb ik dat, Eddieglimlachte Worth
en hij stond op. „Maar nu moet ik naar beneden
om even met Willard te praten. Ga liggen en kom
tot bedaren."
Miss Willoughby kwam binnen, juist toen Mr.
Worth de kamer verliet.
„Knap me eens keurig op, zuster," drong
Edmond koortsachtig aan. „Er komt bezoek!
Kijk eens, hóe ik het bed in de war heb gebracht
En laat me m'n haar kammen," en dat ging zoo
door, tot miss Willoughby op 't laatst geheel bui
ten adem was van het onverwachte werk.
John Worth trof beneden Willard Blackstone
en z'n zusters in Willard's kamer aan. Zij hadden
het met hun vieren erg druk onder elkaar over
Rita Holiday en Edmond. Met groeiend ongeduld
vroeg Worth, of hij Willard even alleen zou mogen
spreken. Toen de dames vertrokken, huilde Mrs.
Atherton op luidruchtige wijze en miss Blackstone's
schommelend hoofd werd in den nek geworpen om
haar verachting te toonen.
„Naar mijn inzicht zal de jongen minder zenuw
achtig worden, als we zijn verlangen inwilligen,
Willard," zei Worth, toen ze alleen waren. „Ed
mond is het meisje dankbaar, en hij wil haar dat
meedeelen, zooals ik ook al tegen miss Blackstone
heb gezegd. Daarom heb ik hem beloofd, dat hij
miss Holiday onmiddellijk zpu zien, en nu nog iets
der Ironie Kerk, met een der prachtige gebrandschilderde ramen
je moet hem niet zoo voortdurend Estelle opdrin
gen. Hij houdt daar niet van en hij voelt zich ellen
dig, hetgeen heel goed zichtbaar is. Willard, het
spijt me, je te moeten meedeelen, dat ik miss
Willoughby instructies heb gegeven om miss
Blackstone en Mrs. Atherton den toegang tot Ed-
mond's kamer te weigeren, zoolang hij nog te bed
ligt."
Als Willard dood was geweest, had hij niet blee-
ker kunnen zien. Met 'n beetje ijver had hij John
Worth de deur uit kunnen zetten, maar hij durfde
niet. Hij bezat niet langer de macht.
Zijn woelige gedachten werden onverwachts
door Worth onderbroken
„Blanche heeft me tienduizend dollar voor
Kresserie en Macpel gegeven," kondigde hij zonder
eenige voorbereiding aan.
Een vreeseiijke verandering kwam over Black
stone's gelaat. Hij scheen in één oogenblik vele
jaren ouder te worden. Inwendig stortte hij ver-
wenschingen uit op z'n gestorven vrouw. Hoe ont
zettend, dat die man daar vóór hem voortaan vat
op hem zou hebben O, kon hij die ergerlijke trans
actie maar verbieden Hoe droog waren z'n lip
pen hoe rauw was z'n keelWat 'n belachelijke
dwaas was hij geweest, om zich tegenover Blanche
te verraden betreffende den brandWaar
was nu z'n stem, z'n vaste wil om Worth op den
achtergrond te dringen Zij stonden elkaar aan te
staren, ieder met vijandschap in z'n blik.
Als achtenswaardig man met zin voor het alge
meen welzijn, wist Worth ternauwernood, welke
gedragslijn hij moest vol
gen. Blackstone's over
duidelijke erkenning van
schuld was genoeg om
hem te overtuigen.
„Willard," zei Worth
met gedempte stem, „ik
ben overtuigd, dat Blan
che's vermoedens juist
waren. Als dit zoo is, dan
wensch ik er niets meer
over te hooren." Hij
hield even stil en kwam
een stap dichter bij den
man, die in zijn stoel lag
gedoken als een gekooid
dier. „Als ik het niet liet
ter wille van Blanche en
Edmond," ging Worth
met knarsend geluid
voort, „dan zou ik deze
zaak tot op den bodem
navorschen, zoolang tot
ik de waarheid vond.
Maar zooals de zaken nu
staan, zal ik het ontvoe-
ringsgeval eenvoudig la
ten rusten en zien, dat
die menschen het geld
krijgen, en verder zal ik
er met geen levende ziel
over praten."
En zich op z'n hakken
omdraaiend, verliet hij
vlug de kamer.
Terwijl John langzaam
de trap afdaalde, herin
nerde hij zich den moord-
dadigen blik, die in Wil
lard's oogen was gespron
gen bij het vermelden
van Kresserie's naam.
Blackstone was schuldig,
dat stond vastMaar op
het oogenblik, dat Mr.
Worth de kamer van
Emond had bereikt, was
hij tot deze conclusie ge
komen Willard werd
reeds gestraft, en zwaar
gestraft, voor de misda
den, die hij had bedreven
Zich dwingend tot zelf-
beheersching trad hij
Edmond's kamer binnen.
Hij glimlachte tegen den
jongeman en zei fluiste
rend iets tot miss Wil
loughby.
der Gebroeders Crabeth. Wordt voortgezet