BERICHT
Marcia Schuijl er
is de Wolken breken
UIT HET ENGELSCH VAN L. G. MOBERLY
Ik heb u iets te vertellen," begon Alan zenuw
achtig stotterend, onder den niet-wijkenden
blik van zijn vader.
„En ik heb jou iets te vertellen," viel meneer
Drummond hem in de rede, zijn hand weer op
heffend met een gebaar, dat Alan een gevoel gaf
van verlamming. „Ik wilde, dat je vandaag op je
vijf-en-twintigsten verjaardag hier zou zijn, niet
alleen uit gevoelsoverwegingen, niet alleen om je
op de gebruikelijke manier te feliciteeren, ofschoon
ik natuurlijk wensch, dat het noodlot je sparen
zal („Wat een zonderlinge gelukwensch schoot
het door Alan's brein), doch ik heb nog een andere
reden gehad om je bij mij te laten komen. Ik heb
je iets te vertellen, iets.dat je zeer zal schok
ken."
„Mij zal schokken herhaalde Alan verschrikt
en plotseling schoten hem Dorothy's angstige
woorden te binnen „Ik ben bang, o, ik ben zoo
bang
„Ga zitten," zei zijn vader op nadrukkelijken
toon. „Ga daar zitten Hij wees een van de
rechte, ongemakkelijke stoelen aan. „Je kunt
werkelijk beter gaan zitten, want wat je te hooren
zult krijgen, zal je een grooten schok geven.
Bovendien moet jejme zweren, plechtig zweren,
dat je, wat ik je vertellen ga, nooit aan een levend
wezen zult openbaren."
HOOFDSTUK IV
„WAT VOOR KEUS HEB IK NOG
I_Iet is toch niet waar vroeg Alan Drummond
angstig. „Het kón toch niet waar zijn
„Aan wat ik je zooeven verteld heb, bestaat
geen mogelijkheid van twijfel." De oude Drummond
sprak kalm, koud bijna. Zijn oogen waren strak
op zijn zoon gericht, zonder een schaduw van
ontroering of medegevoel. „Ik vond nu den tijd
gekomen om je van'deze dingen op de hoogte te
brengen."
„Maar uw fortuin ons geld u kunt toch niet
meenen, wat u daarvan gezegd hebt."
„Mijn geld is verdiend op de wijze, die ik je
verteld heb," antwoordde Drummond koud, „en
de feiten, die je moeder betreffen, raken mijn
zoon niet."
„Maar die feiten richten mij ondertusschen ten
gronde," riep Alan bitter uit.
Meneer Drummond haalde bijna onmerkbaar
de schouders op, zijn oogen grijs en koud als
twee steenen waren onafgebroken op Alan
gevestigd. De jongen was het laatste uur aan de
hevigste aandoeningen ten prooi geweest.
„Je moet handelen naar wat ik je verteld heb en
naar wat je het beste dunkt," ging de vader voort.
„Het was mijn plicht de feiten voor je bloot te
leggen, aan jou is het, te kiezen, welke gedragslijn
je verder wilt volgen. Je bent volkomen vrij om te
doen en te laten wat je wilt."
„Vrij herhaalde Alan ironisch. „Heb ik nog
keuze? Wat kan iemand, die een fatsoenlijk man
wil blijven, doen tegenover feiten als ik zoo juist
gehoord heb
Weer haalde de oudste Drummond zijn schouders
op en hij spreidde zijn handen uit met een af
keurend gebaar.
„Het spijt mij, dat mijn mededeeling je zoo op
gewonden heeft. Je ontziet je niet te insinueeren,
dat je je vader een allesbehalve fatsoenlijken
kerel vindt."
„Had u misschien gedacht, dat ik niet geschokt
zou zijn?" vroeg Alan geprikkeld. „Ik verbeeld
mij nog steeds, dat dit alles een afschuwelijke
nachtmerrie is, waaruit ik dadelijk zal ontwaken."
„Ik vrees, dat dit niet het geval zal zijn; je
zult later wel tot de bevinding komen, dat het
geen droom is," verklaarde meneer Drummond
langzaam. „Je moet den moed hebben de feiten
onder de oogen te zien
En om nadruk aan zijn woorden te geven, richtte
hij zich in zijn volle lengte op en stond kaarsrecht
en zwijgend naast den schoorsteen, terwijl hij
met een naargeestig glimlachje naar Alan keek.
„Je opwinden is nutteloos, tegen den stroom
oproeien geeft eveneens geen zier. De feiten zijn,
zooals ik ze je heb meegedeeld en klagen en jamme
ren kan er niets aan veranderen. Natuurlijk ben je
volkomen vrij om je eigen weg te kiezen, voor
zoover er geld is. Die andere zaak beschikt de
toekomst en daar staat een mensch machteloos
tegenover."
Alan keek de sombere kamer rond, waarvan
hij vanaf zijn jeugd een hevigen afkeer had gehad,
en een huivering voer door zijn leden. Hij voelde
zich plotseling als een rat in een val en de onbe
weeglijke gestalte en het onbewogen gezicht van
zijn vader deden wrok en woede in hem opwellen,
een woede, die hij niet onder woorden kon brengen.
Sedert zijn prille jeugd was hij inwendig bang ge
weest voor dezen kouden, sarcastischen man, die
zich nooit écht als een vader met hem bemoeid
had of hem liefde of genegenheid had betoond.
Deze vrees was met de jaren toegenomen en nog
stepds hield ze hem bevangen.
Hij verlangde er naar in een stroom van toor
nige woorden uit te breken, iets te zeggen, om zijn
vader uit die onbewogen strengheid, uit die ijzige
kalmte te schudden en iets te doen, dat dit onver
anderlijke gezicht uit zijn strakke plooi zou brengen
en dien onaandoenlijken blik zou doen branden en
fonkelen van razernij. Maar de wrokkende woorden
bestierven den jonge man op de lippentoen
het moment kwam om ze uit te spreken, durfde
hij niet zooals hij zelf met grimmigen spot
bedacht hij durfde zijn booze gedachten niet
uit te schreeuwen.
„Het beteekent, dat aan mijn heele leven een
andere wending moet worden gegeven," merkte
hij alleen dof op.
Ik kan je redeneering niet volgen niets van
wat ik je verteld heb, raakt je loopbaan."
„Misschien niet. Maar al het andere wél. Van
alles waarnaar ik verlangd en gestreefd heb, zal
nu nooit iets kunnen komen."
„Ik leid uit je bitteren toon af, dat deze op
merking op een huwelijk slaat," zei de oudste
Drummond droogjes. „Nu, jij moet besluiten in
hoeverre er in je huwelijksplannen door mijn
onthullingen wijziging komt."
„De mogelijkheid van een huwelijk is nu eens en
voor altijd uitgesloten," antwoordde Alan scherp
In de Hollandsche Bibliotheek is
dezer dagen verschenen een nieuw
prachtwerk onder den titel
van de welbekende Amerikaansche
schrijfster Grace Livingstone Hill.
Het verhaal verplaatst ons in het
begin van de 19e eeuw in een klein
Amerikaansch stadje. De zorgen
en bestaansmoeilijkheden, waarmee
de bewoners van deze opkomende
plaats te kampen hebben, hun
strevingen en sympathieën, dit alles
heeft Grace Livingstone Hill op
ontroerende wijze in de levens
geschiedenis van Marcia Schuijler
uitgebeeld. Een ingenaaid exemplaar
van dezen roman, dien iedereen
gelezen moet hebben, kost slechts
15 cent en een ingebonden botk
70 cent. Ze zijn op aanvrage ver
krijgbaar bij onze bezorgers, agenten
eu kantoren. Wanneer men zijn
bestelling doet bij de administratie
gelieve men respectievelijk 5 en lOct.
voor portokosten in te sluiten.
en zijn stem trilde. „Het was me \1
heel wat waard geweest, als ik I>IO* Z
dit maar eerder geweten had 1"
„Ik had gemeend, dat je vijf-en-twintigste
verjaardag de geschiktste gelegenheid was om het
te vertellen ik had niet gedacht, dat je het, wat
ons vermogen betreft, zoo zou 'opnemen en je
moeder.
„Ik kan mij niet indenken, hoe ik er ónders
tegenover zou kunnen staan," viel Alan zijn vader
haastig in de rede. „Maar wat voor nut heeft het
tenslotte, te trachten het onvermijdelijke te
verzetten Want onvermijdelijk is het."
Hij draaide zich om en tuurde door het raam naar
buiten op zijn jeugdig, knap gezicht lag een trek
van onuitsprekelijke droefheid.
Zijn vader was echter niet in het minst getroffen
door het verdriet van zijn zoon. Zijn grijze oogen
waren nog steeds koel en onaandoenlijk, zijn lippen
in een strakke lijn samengeperst.
„Het heeft werkelijk geen zin, dit onderhoud nog
verder voort te zetten," zei hij na een korte pauze.
„Ik ben blij, dat je de zaak zoo verstandig op
neemt. Geen verwijt en geen bittere woorden kun
nen het onvermijdelijke veranderen. Als je er nog
eens ernstig over gedacht hebt, moet je mij maar
laten weten of je van plan bent je tegenwoordige
loopbaan te blijven volgen, of dat je van carrière
wenscht te veranderen. Je toelage zal als gewoonte
op je bankrekening worden gestort."
..Nu kan ik geen plannen maken of een besluit
nemen," riep Alan heftig. „Ik moet weggaan en
rustig over alles nadenken. Ik moet nog leeren,
me aan het denkbeeld van een ander leven te
wennen."
„Goed dan" weer haalde meneer Drummond
eventjes zijn schouders op „als je op mijn
leeftijd gekomen bent, zul je geleerd hebben in te
zien, dat de liefde, het huwelijk en alles wat er bij
behoort, meestal te hoog aangeslagen worden.
De werkelijke, blijvende waarde van deze dingen
is veel geringer dan de meeste menschen denken.
Het is iets van voorbijgaanden aard in een men-
schenleven en als ik het mag zeggen zonder me
je toorn op den hals te halen de verstandigste
menschen zijn zij, die van dit alles afstand doen."
De oude Drummond praatte op een toon, alsof
hij over een theoretisch onderwerp discussieerde
en allerminst als een vader, die genoopt is de beste
idealen van zijn zoon te vernietigen.
Maar met Alan was het al zoo ver gekomen, dat
hij geen behoefte meer had aan verzet. Zijn kelk
van bitterheid was meer dan vol en zijn eerste
opwelling van wrok had plaats gemaakt voor een
bijna ondraaglijk gevoel van ellende.
Is er niets meer aan te doen viel hij plotse
ling uit, zonder op de laatste woorden van zijn
vader in te gaan. „Bent u er zeker van, absoluut
zeker, dat er geen gaatje is om te ontkomen
Een flauw glimlachje zweefde om Drummond's
lippen.
„Absoluut. Ik ben niet gewoon, mij door mijn
verbeelding te laten leiden. De feiten zijn precies,
zooals ik ze je heb medegedeeld. Jij bent mijn
eenige zoon mijn fortuin zal natuurlijk het jouwe
worden, op welke wijze het ook verkregen is.
Je hebt alleen het nadeel, dat je moeder
„Ja, ik weet het, ik weet het," onderbrak Alan
hem haastig, daar hij niet verdragen kon, dat de
woorden van zooeven weer uitgesproken zouden
worden. „Wij hoeven dit niet nog eens te herhalen
zóó aangenaam is dat niet. Maar hoe kunt u dat
verwenschte werk doen Waarom doet u het
Ik wil absoluut niets meer van uw geld aanraken."
Er klonk opnieuw woede in de stem van den
jonge man. „Geen wonder dat alles hier mij altijd
een gevoel van weerzien en afkeer gegeven heeft,"
ging hij opgewonden voort. „Waarom kunt u
niet n-C'. Jat verschrikkelijke werk uitscheiden
Het is immers een afschuwelijke gedachte, dat
ons geld verdiend wordt op de wijze, die u be
schrijft
„Beste jongen, ik begrijp je gevoelens volkomen,
