U1T HET ENGELSCH van l. g. moberly
lm s..'r
is de Wolken breken
In romans gaan de heldinnen met een ongeluk
kige liefde meestal naar ziekenhuizen, waar zij
voorbeeldige verpleegsters worden, maar ik ge
loof niet, dat ik van hetzelfde materiaal ge
maakt ben als de heldinnen uit romans."
„Daar ben ik nog niet zoo zeker van," antwoordde
Peter met zijn vriendelijken glimlach. „Maar je
weg is voor het oogenblik niet gemakkelijk, dat is
een feit, en je moet je er met al je geestkracht
doorheen slaan."
„Oom David beweert, dat mettertijd dergelijke
dingen vanzelf weer in orde komen," zei Dorothy
twijfelend. „Geloof jij dat ook?"
„Daar ben ik zeker van," klonk het nadrukke
lijk. „Ik heb heel wat jaartjes meer achter den rug
dan jij, maar ik kan je verzekeren, dat na droeve
en moeilijke levensomstandigheden de hemel
altijd weer opklaart."
Hij sprak droomerig, een verstrooiden blik in
zijn gewoonlijk zoo heldere blauwe oogen. „En
diep in je hart," vervolgde hij, „weet je dit even
goed als ik, al wil je het jezelf op dit oogenblik
niet bekennen. Maar ik begrijp, dat er iets voor je
gedaan moet worden. Je wilt bezigheden heb-
ben."
„Om te voorkomen dat ik ga piekeren, viel
het meisje hem hartstochtelijk in de rede.
„Toch vraag ik mij af, of dit niet iets voor je
zou zijn, ook al is het buiten de stad," zei Peter,
terwijl hij een brief van de schrijftafel nam.
„Er schiet me)juist iets te binnen. Toen je zooeven
binnenkwam, zat ik over dezen brief na te denken
en vroeg me af, wie ik sturen kon."
Wat is heten waarhéén sturen?" vroeg
Dorothy in spanning.
Ik weet niet, wat oom David er van zal zeggen,"
meende Peter aarzelend, „maar toch, hoe meer ik
er over denk, hoe meer ik ga gelooven, dat jij de
aangewezen persoon voor dit werk bent.
Hoewel, 't is nogal inspannend...."
„Hoe meer inspanning hoe liever.
Je begrijpt toch wel, Peter, dat ik
juist behoefte heb aan zwaar werk,
iets, dat mijn heelen tijd en mijn heele
persoon in beslag neemt
„Dat zal het ongetwijfeld doen,"
was het antwoord. „Het zal hard wer
ken zijn en aanpakken als je mijn
voorstel aanneemt en je oom het
goedvindt."
„Oom David zal het zeker goed
vinden, als jij zegt, dat het 't beste
voor mij is."
„Dat geloof ik ook," gaf de dokter
toe. „Nu dan, vanmorgen kreeg ik 'n
brief van een collega, dien ik uit
mijn ziekenhuistijd ken. Hij is nu
directeur van een particulier sana
torium voor zenuwzieken in Hamp
shire. Hij vraagt mij of ik misschien
een ontwikkelde jongedame weet, die
de patiënten prettig kan bezig hou
den en ze een beetje opbeuren en die
bovendien wat administratief werk
voor hem kan doen. Doch zij moet
z:ch vóór alles aan de patiënten
kunnen wijden. Daarom moet hij een
jonge, opgewekte vrouw voor dat werk
hebben."
„Opgewekt viel Dorothy ver
schrikt uit.
„Ja, opgewekt," was het besliste
antwoord. „Je zult terwille van die
arme stakkerds je opgewektheid moe
ten terugwinnen."
„Peter!" riep zij plotseling uit.
„Laat mij gaan Tenminste als je
denkt, dat ik er geschikt voor ben.
Geef mij raad, hoe ik oom David's
toestemming moet krijgen of doe
zelf een goed woordje voor me bij
hem. Ik moet er uit
HOOFDSTUK XII
EEN WANDELING OVER DE HEIDE
Debora Fergusson kwam uit de achterdeur van
haar boerderij en terwijl zij haar oogen met haar
hand tegen de zon beschutte, keek zij naar een
hoek van den tuin, waar haar logée met starende
oogen naar den boomgaard zat te turen. Een
zoele voorjaarswind deed de bloesemblaadjes
door de heldere lucht dwarrelen en nu en dan
vielen er een paar onder de boomen in het gras.
Er vloog een glimlach over het gezicht van de
starende vrouw, toen ze de vallende blaadjes zag.
„Ze zijn zoo teer en zoo zacht," zei ze tegen
Debora, toen deze bij haar was gekomen. „De
appelboomen leggen als het ware de laatste hand
aan het volmaakte schilderij, dat de omgeving
hier is. Maar," haar glimlach stierf weer weg,
„het heeft tot niets gediend. Dokter Hodgon was
ér zoo zeker van, dat de rust hier mijn geheugen
zou doen terugkeeren, maar er zijn toch nog altijd
leemten in mijn herinneringsvermogen ik weet
de dingen van vroeger alleen nog maar bij stukken
en brokken."
„U moet er niet over tobben," antwoordde
Debora vriendelijk. „Hoe rustiger u zich houdt,
hoe eerder of uw geheugen weer terugkomt.
In ieder geval doen de omgeving en de heerlijke
lucht u een heeleboel goed."
Ze liet vol genegenheid haar oogen op het
mooie gezicht van de andere vrouw rusten.
„Ik houd van de omgeving hier," antwoordde
deze. „De prachtige vergezichten, de wijde uit
gestrektheid van het land, de ruimte van den
hemelkoepel en de prachtige rose bloesems doen
mij aan iets denkenZe hield op en fronste
nadenkend de wenkbrauwen. „Iets, dat ik me niet
kan te binnen brengenik heb soms het gevoel,
tji:- r
Aardig kijkje op de Markt te Gouda.
alsof ik vroeger al eens op deze \T
boerderij ben geweestalsofIN O» O
Weer hield ze peinzend op. „Ik
heb dit eerder gezien, dit uitzicht en dien appel
bloesem. Het is natuurlijk belachelijk, dat ik me
dat verbeeld, maar nu en dan duikt het in me op
en ik kan het niet van me afzetten."
„Het is toch werkelijk niet onmogelijk, dat u
vroeger al eens in dit stukje wereld bent geweest,
nietwaar Waarom zou dat niet kunnen Mijn
achterneef, de vroegere eigenaar van de hoeve,
die toen naar een vroegeren bezitter „Doulton's
Boerderij" genoemd werd, had dikwijls huurders
in den zomer. Hij hoefde het niet om het geld te
doen, maar hij vond het prettig, als de Ieege kamers
bewoond waren en als hij merkte, dat de menschen
hier van de natuur genoten. Heeiemóól onmogelijk,
dat u hier al eens eerder geweest bent, is het dus
niet 1"
„Neen, ik geloof het niet en tóch heb ik den
onweerstaanbaren indruk, dat ij< al eens meer dit
gezien heb. Het hééle beeld is me niet duidelijk,
maar. er duiken telkens brokstukken van herinne
ringen in mijn hersens op en de gebouwen hier,
of het uitzicht, of een van de kamers schijnen den
achtergrond te vormen van die vage herinneringen.
Het is heel moeilijk, het u precies duidelijk te
maken."
„Ik geloof, dat ik het wel begrijp. Maar ik zou
toch zeggen, dat u verstandig doet door den raad
van dokter Hodgon op te volgen en uw geest niet
te forceeren met pogingen om u de dingen te binnen
te brengen. Voor het oogenblik moet 11 het verleden
achter u laten liggen, volkomen achter u laten
liggen. Dokter Hodgon is een verstandige vriend
en een uitnemend arts. Volg zijn raad maar gerust
op."
„Hij is onbeschrijfelijk goed voor mij geweest
en dat voor een wild-vreemde 1 Hij
heeft me in huis genomen hij vond
zelfs een naam uit voor iemand, die
niet eens een naam hód 1 Mevrouw
Niemand van Nergenshuizen behoorde
ik te heeten en hij bedacht den naam
„mevrouw Bertram" voor mij. Ik ge
loof, dat ik weduwe ben," eindigde zij
en ze draaide zenuwachtig aan den
trouwring dien ze aan haar vinger
droeg.
„Kom nu," suste juffrouw Fergus
son, „nu gaan we ons niet verder
vermoeien voor vandaag, anders zou
ik een geducht standje krijgen van
dokter Hodgon als hij weerkomt. Hij
zou zeggen, dat ik slecht voor u ge
zorgd heb I"
Er kwam een zwakke blos op het
bleeke gezicht van de vrouw en om
haar fijne lippen speelde een vaag
glimlachje.
„Hij is véél, vèel te goed voor
me," zei ze. „Hij geeft zich veel te
veel moeite voor me en ik heb
hem niets dan last bezorgd sedert het
oogenblik, dat hij me op zijn stoep
vond."
Ik geloof, dat hij die moeite, zooals
u het noemt, graag voor u over heeft,"
antwoordde Debora met een guitige
twinkeling in haar aardige oogen.
„Maar al was u de leelijkste, oudste
tooverkol die je je denken kunt, in
plaats van wat u inderdóad bent, dan
zou hij nog alles doen wat hij kon om
u te helpen. Ik ken hem pas, sinds
hij voor het eerst bij mij is geweest
om over u te spreken, maar ik had
tevoren al heel veel over hem gehoord
van de familie Trelane. Hij is een van
de menschen, die helpen waar maar
te helpen valt. Nu slooft hij zich
weer uit voor die arme Dorothy."
