No. 11
Naar Je Bl oembollenvel Jen
SCHITTERENDE AUTOTOCHTEN
PRIJS PER PERSOON '1.75
As de Wolken breken
UIT HET ENGELSCH.VAN L. G. MOBERLY
Debora's schrandere oogen gingen van de
een naar den ander en ze stak schalks een
vermanenden vinger naar Hodgon op.
,,ik geloof, dat u mevrouw Bertram,
die aan mijn speciale zorg toevertrouwd is, erg
vermoeit en opwindt," zei zij plagend. ,,lk kan u
niet meer toestaan, haar te bezoeken, als u op
die manier de voorschriften van den dokter in
den wind slaat...."
„Och, maar heuschbegon mevrouw Ber
tram.
Juffrouw Fergusson ging op een ouderwetschen
rechten stoei zitten en lachte, terwijl zij ondeugend
naar het ontstelde gelaat van haar logée keek en
daarop naar het gezicht van den dokter, dat er
ook nogal opgewonden uitzag.
„Hij hééft u niet opgewonden, dat wilt u zeker
zeggen vroeg ze, terwijl haar oogen guitig
schitterden. „Hebt u een zuiver geweten, dokter
Hodgon
„Volkomen zuiver. Ik heb mevrouw Bertram
een voorstel gedaan, een voorstel, dat ik als ver
standig en aannemelijk beschouw. Zij was er
eerst niet heel zeker van of mijn voorstel dat in
derdaad is, maar ik geloof, dat zij tenslotte niet
ongenegen is om over haar bezwaren heen te
stappen. Maar het leek ons het beste, vóór er
een definitief besluit wordt genomen, uw raad te
vragen."
„En bent u van plan mijn raad op te volgen,
als ik dien geef?" Juffrouw Debora knipoogde.
„Zeker," verklaarde Hodgon met humoristi-
schen ernst, maar mevrouw Bertram viel haas
tig in de rede
„O, daar ben ik nog zoo zeker niet van."
„ik ben overtuigd, dat u het niet zult doen,"
zei Debora vroolijk. „!k heb al zoo dikwijls onder
vonden, dat menschen, die om raad vragen, dezen
gewoonlijk niet opvolgen. Ze vragen raad, ze
laten je pratenen doen dan toch precies, waar
ze plezier in hebben. Het zou wel een wonder
zijn, als dat in dit geval niet óók gebeurt.
Enfin, komt maar op de proppen met wat
jullie op het hart hebt," ging ze joviaal
voort, toen er een stilte op haar woorden
volgde.
„In het kort komt de kwestie hierop
neer," legde Peter uit. „Ik wil graag met
mevrouw Bertram trouwen, maar zij is bang
om zich ook maar in een enkel opzicht te
binden, voordat haar geheugen is terugge
komen."
„Zoo is het," bevestigde mevrouw Ber
tram. „Hoe zou ik anders kunnen? Als
niemand iets van mijn verleden afweet, hoe
kan ik dan dokter Hodgon een dergelijk ri
sico op zich laten nemen
„Veronderstel, dat er van risico geen spra
ke is, zou u dan het voorstel van dokter
Hodgon aannemen
Debora keek alweer met een ondeugende
tinteling in haar oogen naar mevrouw Ber
tram, die een verraderlijke kleur kreeg.
Maar na eenige weifeling antwoordde ze
dapper:
„Ja, dón zou ik het voorstel aannemen,
maar zooals de omstandigheden nu zijn
„Juist onder deze omstandigheden wil ik,
dat zij zich aan mijn hoede toevertrouwt,"
viel Peter haar in de rede. „Het staat voor
mij vast, dat ze volkomen vrij is, anders
zou er allang op onzen stortvloed van
advertenties iemand zijn komen opdagen.
Ik verlang er naar, dat zij mijn eenzaam
huis komt opvroolijken en daar zelf ook
een tehuis zal vinden."
„Geef juffrouw Debora nu eens gele
genheid om te zeggen, hoe zij er over
denkt," opperde mevrouw Bertram, die
haar tegenstand voelde verzwakken onder
dokter Hodgon's pleitrede.
„Zij denkt, dat het 't verstandigste zou
zijn om te doen, wat dokter Hodgon zoo
graag wil," klonk het rustig. „U zouelkaar zooveel
geluk kunnen brengen. Waarom zou u dit afwijzen
Waarom wachten Ik denk niet," voegde ze er
met een fijn glimlachje aan toe, „dat 11 minder
van dokter Hodgon zult houden, als u uw geheu
gen heeletnaal terug hebt 1"
„Natuurlijk niet," riep mevrouw Bertram vol
vuur en de beide anderen lachten hartelijk, dat
ze haar genegenheid zoo had laten blijken.
Een paar minuten later ging juffrouw Fergusson
tactvol de kamer uit en Peter trok de vrouw, waar
zijn hart naar uit ging, dicht in zijn armen en
kuste haar met het vuur van een jongen minnaar.
„Zeg, nu moet ik ook nog een voornaam voor
je bedenken,"-zei hij opeens. „Ik kan je toch niet
„Mevrouw Bertram" blijven noemen Maar het
moet een naam zijn, die volkomen bij je past."
„Ik vraag me af, of het misschien verbeelding
is," antwoordde zij peinzend, „maar ik meen mij
heel vaag te herinneren, dat ik vroeger Pamela
genoemd werd. Het kan, zooals ik zeg, natuurlijk
louter fantasie zijn, maar als het werkelijk zoo is,
beteekent het misschien, dat mijn geheugen bezig
is terug te komen."
„Zeker, dat is heelemaal niet onmogelijk,"
verklaarde de dokter bemoedigend. „En wat den
naam betreft, ik vind, dat Pamela uitstekend bij
je past. Dus laten we het daarop houden 1"
Toen Peter na de thee de Eenzame Hoeve ver
liet, koos hij zijn weg naar de spoorweghalte
over de heide hij was zonder auto gekomen en
een fiksche wandeling stond hem wel aan hij
was een liefhebber van het heidelandschap en de
wijde uitzichten, die het bood. Hij liep met ste-
vigen pas en sloeg weldra een zijpad in, dat bij de
halte uitkwam. Hij was geheel vervuld van de
vrouw, die hij zooeven verlaten had en van ge
dachten aan hun beider toekomst, maar plotseling
werd hij uit zijn overpeinzingen opgeschrikt door
do gejaagde stem van een vrouw, die, te oordeelen
De Directie van GROOT ROTTERDAM heeft het plan opgevat om
de abonné's in de gelegenheid te stellen, op aangename wijze, een
bezoek te brengen aan de BLOEMBOLLENVELDEN. Eiken dag zullen
twee
per LUXE AUTOCAR naar de BLOEMBOLLENVELDEN worden
gemaakt. De eerste tocht vangt aan des morgens te 936. De tweede
tocht des namiddags te 2.30. Vertrek vanaf den Coolsingel, via Den
Haag, Wassenaar, Katwijk-binnen naar Noordwijk. Hier wordt een
kwartier stil gehouden, tijdens welk oponthoud aan de deelnemers
een gratis consumptie wordt aangeboden. Daarna voortzetting via
Noordwijkerhout, Sassenheim, Den Haag en terug naar den Coolsingel,
waar het eindpunt is. Elke tocht duurt ongeveer drie en een half uur,
waarbij de mooiste streken worden bezocht. Iedere deelnemer krijgt
een gereserveerde plaats, waarop hij gedurende den geheelen rit
het recht behoudt.
Aanmeldingen en inlichtingen aan het Bureau van Groot Rotterdam,
Stationsweg 24, Telefoon No. 50540. Teneinde zeker te zijn van eene
plaats verdient het aanbeveling zich tijdig aan te melden, onder
opgaaf van den datuui waarop men aan den toch» «venscht deel te
nemen, met de mededeeling of dit des morgens of des middags zal zijn
naar het zware hijgen, dat zc
deed, heel snel geloopen moest
hebben.
„Bent u niet de dokter, die wel eens bij juffrouw
Debora komt vroeg ze. „Gaat u alstublieft
gauw mee. De oude Nanny is stervende. Ik zag
u over de hei loopen. Komt u alstublieft mee
Hoe wreed hij ook uit zijn zoete droomen was
opgeschrikt, hij was oogenblikkelijk weer de
volbloed medicus, klaar om hulp te verleenen,
waar die noodig was.
„Wijs mij maar, waar de zieke vrouw woont,"
zei hij. „Is het ver weg?"
„Aan den anderen kant van de hei."
„Is zij allang ziek?" informeerde de dokter,
terwijl hij naast de vrouw voortliep. „Wat is er
eigenlijk aan de hand
„Ze is al een heelen tijd zwak.ze is over de
zeventig en vanmiddag, een uur geleden onge
veer, werd ze heelemaal niet goed. Ik vind haar
erg minnetjes - ze heeft het aan haar hart, weet
u, en ik zou zeggen, dat het afloopt. Ik stond er
juist over te denken, waar ik zoo gauw een dokter
vandaan moest halen, toen ik u zag aankomen.
Ik kan de oude Nanny toch niet laten sterven,
zonder dat er een dokter bij is geweest, dacht ik
bij me zelf, vooral omdat ze nog iets schijnt te
willen opbiechten."
„Enfin. We zuilen maar eens gaan kijken,"
besliste Hodgon.
Hij behoefde niet ver langs het smalle heipaadje
te wandelen, spoedig liep hij met zijn begeleidster
een smalle helling naar beneden en stond voor de
deur van het armoedige, vervallen hutje.
„Het is niet veel zaaks, dat huisje," zei de
vrouw als verontschuldigend, „een eenzaam plekje
is het ook Als mijn man en ik niet in het dal
woonden en de oude Nanny af en toe eens opzoch
ten, zou zij misschien nog gestorven zijn zonder
dat iemand er wat van gemerkt had. Het was puur
toeval, dat ik vanmiddag bij haar was."
„Woon je hier dichtbij
„Niet zoo héél dicht dóar in het dal.
Er zijn geen andere huizen hier in den om
trek, alleen dat van de oude Nanny. Het is
eenzaam wonen voor zoo'n oude vrouw al
leen, maar zij hield van de eenzaamheid.
Zij moest er niets van hebben, als de
menschen zich met haar bemoeiden."
Al pratend had de vrouw de knarsende
deur van het huisje opengeduwd en Hodgon
trad een lage, armoedige kamer, door een
klein raampje schemerig verlicht, binnen.
Toen zijn oogen aan het halfduister ge
wend waren, ontdekte hij een gestalte op
het bed, dat in een hoek van de kamer
naast den haard stond, en naderbij komend
zag hij, dat het een oud vrouwtje was -
een vrouw met een vertrokken, perkament
achtig gezicht, waarop de schaduw van
den dood zich al afteekende. Ook de zware,
hortende ademhaling zei den dokter genoeg.
„Het gaat hard achteruit, hè vroeg
Hodgon's begeleidster halfluid. Bij het ge
luid van haar stem opende de vrouw in het
bed de oogen en ofschoon haar krachten snel
verminderden, was er in de donkere oogen
nog 'n vreemd-doordringende uitdrukking.
„Daar is een dokter, Nanny," riep de
vrouw naast het bed luid.
„Er is geen enkele reden om zoo hard te
schreeuwen," antwoordde de zieke geprik
keld. „Ik ben niet doof nog niet en
zooals 't nu met me staat, zal ik ook nooit
doof worden. Ik weet, dat het afloopt, zoo
goed als jij het weet."
Plotseling kwam er een trek van hevigen
angst op haar gezicht. Zij stak een klauw-
achtige hand uit en trok Hodgon aan zijn
mouw. „Houd mij in het leven, totdat ik
het ii verteld heb," hijgde zij. Ik kan niet
sterven zonder de waarheid gezegd te heb
ben Maar stuur Lize Blake weg." de
