3^
DOOR
BARONESSE ORCZY
HET DRAMA IN
DEN VUURTOREN
Is er al iemand naar de politie vroeg Lance.
„Ja!"
„Wie
„Mr. Horfman. Hij kwam gelukkig juist
langs...."
„Hij was toch niet op den weg, toen..—"
Tom, die aldoor had rondgekeken, behalve
naar die verschrikkelijke, zwarte massa, keek
Madoc plotseling met een vreemden, verschrikten
blik aan.
„Wat bedoel je Hoe weet je dat De woorden
ontvielen hem, als tegen zijn zin.
„Niets," zei Lance langzaam. Hij keek op, en
wees in de richting van Glamisdale. „De politie
met een draagbaar," zei hij.
Het handjevol leegloopers was reeds tot een
kleine menigte aangegroeid. Auto's uit Glamis
dale en Selby kwamen langs en stopten, de in
zittenden stapten uit en begonnen onmiddellijk
te vragen jongens en werklieden op hun fietsen
stapten af en kwamen kijken, enkele vrouwen
met marktmandjes, en een schaapherder met zijn
hond, welke hond dadelijk het gezelschap van
Mr. Micawber zochtde veearts van Glamisdale
en Mr. Walsh, de advocaat van Mahoon in zijn
schitterende Lincolnen midden tusschen hen
Lance Madoc, zwijgend en nadenkend, en Tom,
nog steeds met dien versuften, verdwaasden blik
in zijn oogen.
De politie kwam met de brancard. Het ruimte
maken gaf drukte. Sommige mannen probeerden
te helpen, maar de meesten keerden zich vol
afschuw afde jongens stonden, sprakeloos van
ontzetting, met wijdgeopende oogen toe te zien.
De politie stelde eenige vragen, maar niemand
wist er een antwoord op. Het was onveranderlijk
hetzelfde „Ik heb niet gezien, hoe het gebeurd is.
Ik kwam hier pas, toen het al voorbij was." Tom
deed zijn verhaal met duidelijke stem vertelde
overigens hetzelfde, wat hij Madoc reeds verteld
had.
„Wilt u instappen, Mr. Mazeline vroeg de
politiebeambte. „We zouden liefst zoo gauw mo
gelijk uw verklaring hebben."
De brancard, bedekt met een kleed, bevond
zich reeds in den wagentwee agenten zaten
voor in, maar naast de brancard was nog een
plaats open.
Tom zag op en sidderde. Hij leek een opgejaagd
dier, en keek onrustig van den een naar den an
der, alsof hij steun zocht.
„Ik zal u wel meenemen, Mr. Mazeline," zei
de veearts van Glamisdale, „wilt u instappen
Zoo ging de stoet op weg. De politie-auto met
zijn droeven last voorop, dan de wagen van den
veearts met den eigenaar en Tom Mazeline, op
korten afstand gevolgd door Lance op Emma,
terwijl Mr. Micawber veilig zat weggestopt in
de jas van zijn baas.
De groep nieuwsgierigen ging uiteen, om het
vreeselijk nieuws te vertellen aan degenen, die
niet zoo gelukkig geweest waren het mee te maken.
Het ongeluk zou den babbelaars weer voor
vele dagen stof tot kletsen geven.
ZESTIENDE HOOFDSTUK.
T ance Madoc bracht Emma onder in den stal van
Mr. Faraday, den veearts, en begaf zich ver
volgens naar Sans Souci. Zijn eerste gedachte
was geweest, met Tom naar het politiebureau te
gaan, maar toen hij den auto van Mr. Horfman
voor het bureau zag staan, achtte hij het beter, dit
niet te doen. De politiebeambte had trouwens
geen bijzondere aandacht aan hem geschonken,
en hem geen enkele vraag gesteld. En Lance
dacht er niet aan, vrijwillig inlichtingen te geven.
Zijn gedachten, en de herinnering aan wat hij
van zijn plateau af had gezien, of niet gezien,
waren te vaag om ze nu reeds onder woorden te
kunnen brengen.
De wagen van Mr. Horfman reed hem op weg
naar Sans Souci voorbijMr. Horfman zat achter
het stuur. Tom zat naast hem en twee .hoeren,
die Lance meer dan eens op Sans-Souci ontmoet
had, lagen lui achterin.
„Rijdt u mee, Mr. Madoc riep Mr. Horfman
hem toe, en hij vertraagde zijn vaart.
„Dank u, ik wandel liever," antwoordde Lance.
De mannen in den wagen schenen dit een goede
mop te vinden, want allen lachten, behalve Tom,
die, toen de auto verder reed, Lance een raadsel-
achtigen blik toewierp.
Toen Lance Madoc Sans Souci had bereikt,
deelde de bediende hem mede, dat Mr. Horfman
in den rooksalon was en Mr. Madoc verwachtte.
Lance volgde den man naar het kleine, geriefelijk
gemeubileerde vertrek, waar Mr. Horfman en
Tom in nonchalante houding in behaaglijke arm
stoelen lagen te rooken en whisky-soda dronken.
„Kijk! Daar is onze vriend Madoc," zei
Mr. Horfman op hartelijken toon. Ik dacht wel, dat
we het genoegen zouden hebben, een bezoek van
u te ontvangen. Wilt u iets gebruiken
„Neen, dank u."
„Een sigaar
„Neen, dank u."
„Kom, neemt u toch plaats."
„Dank u," zei Lance, „ik blijf liever staan."
„Zooals u wilt," antwoordde Mr. Horfman
met een sierlijk handgebaar. „Tom, help jezelf.
Je hebt behoefte aan een hartversterking...."
Tom greep de flesch whisky, en wilde zich juist
inschenken, toen Lance hem bij den arm greep.
„Om Gods wil, Tom, laat datJe moet je nu
niet bedrinken."
„Me nu nietWat voor den duivel bedoel
je
Zijn gezicht was vuurrood, zijn haar verward
hij probeerde blijkbaar een woedend en uitdagend
gezicht te trekken. Mr. Horfman leunde languit
in den armstoel en liet een korten, ironischen
lach hooren.
„Hou je gemak, Tom," zei hij. „We doen in
derdaad beter, eens te luisteren naar wat onze
bemoeizieke vriend ons te vertellen heeft. Nu dan,
Mr. Madoc," ging hij vroolijk voort, „als u niet
wilt drinken, niet wilt rooken, en zelfs niet wilt
gaan zitten, misschien wilt u dan wel zoo vriende-
Getrouw aan onze traditie stellen wij weder
om een uiterst boeienden en spannenden
roman voor onze lezers beschikbaar tegen
den gewonen prijs van slechts 171,'; cent,
of in prachtband 70 cents. Dit alleszins be-
begeerenswaardige boekwerk is getiteld
Het is een der best geslaagde romans van
den beroemden schrijver Gordon Volk en
het behelst de geschiedenis van een uitvinder
die. woonachtig in een bijna ongenaakbaren
vuurtoren, door vijanden belaagd wordt,
wien het er om te doen is in het bezit te
komen van een allerbelangrijkste uitvinding
door den bewoner van den vuurtoren gedaan.
Vele en velerlei verwikkelingen zijn hiervan
het gevolg, terwijl natuurlijk ook het liefdes
element er een niet onbelangrijke rol in speelt.
Kortom zonder dit werk is uwe verzameling
premiebocken niet compleet!
lijk zijn, ons te vertellen, waarom r-j
u eigenlijk hier bent gekomen." lNO. 1/
„Omdat ik wil, dat Tom met
mij meegaat, voordat...."
„Voordat wat O, geneer je niet voor mij,"
zei Mr. Horfman, „ik ben een vriend van de fa
milie."
„De vloek van de familie, bedoelt u," antwoord
de Lance, net zoo kalm sprekend als Mr. Horfman
„u hebt nu het ergste gedaan, wat u doen kon, en
nu gaat Tom met mij mee."
„Met jou mee, ik
„Het is het beste, wat je doen kunt, dat weet
je zélf ook. Wat vandaag in Glade Wood is ge
beurd, zal anders afloopen dan jullie denken. Je
gelooft toch zeker niet, dat de politie zóó stom
is, om zonder onderzoek dat armzalige sprookje
van jou te gelooven
„Dat armzalig sprookje? Wil je misschien
zeggen
„Val hem niet in de rede, Tom," onderbrak
Mr. Horfman hem vriendelijk, „ik geloof, dat we
iets interessants te hooren krijgen."
„U hebt gelijk, Mr. Horfman," antwoordde
Lance even vriendelijk. „Ten eerste krijgt u dit
van me te hooren, n.l. dat de lafhartige moord op
Mr. van Menterghem u niet zal helpen. Hij heeft
u bevolen uit de omgeving te verdwijnen, op
straffe dat hij u anders bij de politie zou aangeven
als den eigenaar van een berucht speelhol. Hij
gaf u een maand om uw engagement met Miss
Mazeline te verbreken. Nu u hem op deze laag
hartige manier echter het zwijgen hebt opgelegd,
zal ik er voor zorgen, dat u, als u tenminste niet
voor die afschuwelijke daad van vanmorgen
zult moeten hangen, van deze villa wordt wegge
jaagd. Wat uw engagement betreft, ik zal niet
zoo toegevend zijn als Mr. van* Menterghem ik
zal niet het engagement laten verbreken, ik
zal het zélf doen, en op een manier, die bij Miss
Mazeline geen twijfel zal overlaten omtrent het
gevaar, waaraan zij ternauwernood ontsnapt is
zich bijna, voor haar heele leven, aan 'n schiirk
te hebben verbonden."
Lance voelde zich uiterst kalm. Hij sprak niet
luid en verloor geen oogenblik zijn zelfbeheersching,
terwijl hij strak in het effen, ironische gezicht van
dien laaghartigen lafaard keek.
Mr. Oskar Horfman vertrok geen spier. Hij
leunde achterover in zijn stoel, rookte een sigaar,
en nam verscheidene teugjes van zijn glas whisky.
Toen Lance even zweeg en zich omkeerde om Tom
iets te zeggen, begon hij op z'n vleiendsten toon
„Wat heb ik je gezegd, Tom Ik wist wel, dat
onze vriend buitengewoon interessant zou zijn."
„Tom," zei Lance, die den ander nu links liet
liggen, „ik heb gehoord, dat je moeder naar Lake
Louise is om een poosje bij haar zuster te logeeren.
Het eerste, wat je dus doen moet, is, naar haar
toegaan om haar het verschrikkelijke nieuws te
vertellen. Maar daarna.... zou je daarna niet
graag eens op reis gaanver weg gaan Ik
zeg je, dat ik deze plaats yoor je vriend Mr. Oskar
Horfman tot een hel zal maken."
„Laat me met rust," mompelde Tom. „Als
jij je er mee bemoeit...."
„Ik zeil me er mee bemoeien," klonk het beslist,
„wees daar zeker van Als ik je zeg, dat ik het
engagement van je zuster met dezen schurk zal
verbreken, dan zól ik het ook doen, tenzij....
tenzij jij het doet. Je kunt nu naar Bootham terug
gaan en haar alles vertellen, behalve natuurlijk
de verschrikkelijke waarheid van vanmorgen.
Die wetenschap zou haar hart breken. Maar ze
zal het wel begrijpen en daar er waarschijnlijk
wel een verschrikkelijk schandaal zal losbreken
over.Mr. eh Mr. Horfman en zijn dierbaar
Sans Souci, zou ze het beste doen met voor een
tijdje hier te verdwijnen. Ze zou voor een poosje
naar Lake Louise kunnen gaan. Je kunt er overigens
van verzekerd zijn, dat ik bjj het onderhoud met
de politie mijn best zal doen, er je naam, terwille
van haar, buiten te houden
„Als je je mond niet houdt
