DOOR
BARONESSE ORCZY
Oh I ik denk, dat ze naar Lake Louise is,
naar haar moeder misschien heeft ze
in Glamisdale een auto gehuurd. Ik geloof,
dat fatsoenlijke jonge dames gewoonlijk
naar hun moeder vluchten, als een huwelijk niet
heelemaal naar hun zin is. In ieder geval is
Miss Mazeline vertrokken, dat is alles wat ik er
van weet. Meisjesgrillenniet de moeite om
je er druk over te maken ze zal wel weer gauw
terugkomen," vervolgde Mr. Horfman met een
onaangenamen glimlach.
„Heeft u zich niet tot de politie gewend, toen....?"
vroeg Lance terloops.
„Neen," zei Mr. Horfman „ik heb me niet
tot de politie gewend natuurlijk hebben Tom
en ik de wenschelijkheid daarvan besproken,
maar we oordeelden het het beste althans voor
de eerste twee dagen de politie er buiten te
laten. Nietwaar Dat vond je toch ook het beste,
oude jongen
Hij keek Tom strak aan. Deze ontweek
zijn blik en zag er uit als een hond, die door zijn
meester berispt wordt en een pak slaag hoopt te
ontkomen. Mr. Horfman haalde luchtig de schou
ders op en liet een spottend lachje hooren. Toen
keerde hij zich om, en ging zijn glas vullen. Zoodra
hij zich had omgedraaid, kwam er een onderdrukte
vloek over Tom's lippen hij balde zijn vuisten
en maakte een woedende beweging, maar Lance
legde vlug een kalmeerende hand op zijn schouder.
De telefoon, op een bureau aan de andere zijde van t
vertrek, ging rinkelend over.
Horiman nam de telefoon op. „Hallo Hallo!
Ja 1 Ja I Met wien spreek ik U spreekt
met Oskar Horfman. Ja
Tom, zonder belangstelling, landerig en stil, schonk
geen aandacht aan het gebeurde. Lance, bespiedde
Mr. Horfman, hij zag het plotselinge fronsen, de
opengespalkte oogen, den heftigen greep om den
hoorn, toen de trillende lippen, de bleeke wangen
eerst een blik van niet begrijpen, daarna van vrees,
van schrik, terwijl zijn gelaatstrekken, die een
minuut geleden nog zoo rustig geweest waren,
zich verwrongen. Het volgend oogenblik gooide
hij den hoorn met een vloek neer, en schreeuwde
schor tegen Tom „Bel even, wil je?"
Lance belde, terwijl Tom, als gewoonlijk dronken,
onsamenhangend mopperde„Wat is er
„Wat er is riep Mr. Horfman met een tweeden
vloek „De politie zal binnen het uur hier zijn 1
Dèt is er I"
„Wat bedoel je
„Precies wat ik zeg. Je dierbare zuster moet
Er werd geklopteen wild „jó" van Mr. Horfman,
en toen de bescheiden butler binnenkwam, een
kort
„Speelt er iemand
„Ongeveer tien twaalf man."
„Laat ze dadelijk uitscheiden," zei Horfman
op een harden bevelenden toon. „Ruim alles op.
Stuur om de auto's. Laat ze allen zoo vlug mogelijk
vertrekken. De villa moet binnen de vijf minuten
ontruimd zijn. De politie is onderweg."
Het volgend oogenblik haalde Mr. Horfman
met koortsachtige haast een stapel papieren te
voorschijn, keek ze vluchtig in, legde enkele terug
in de safe, en stak de andere bij zich.
Plotseling keerde hij zich grommend als
een wild dier, dat te lang gesard is, naar Tom.
„Het zal voor jou erger zijn dan voor mij, dat
is zeker."
Deze bedreiging ontnuchterde Tom oogenblikke-
lijk hij sprong op Horfman toe, greep hem bij
de schouders en keek hem woedend aan „Horfman,
je zult toch niet
Mr. Horfman rukte zich los. „Wèt zal ik niet
vroeg hij koel. „Jouw verklaringen niet naar de
politie sturen Je weet, dat ik dat doen zal.
Heb ik je niet gezegd, dat jij voor den moord op
je stiefvader zou moeten hangen, als iemand zich
met mijn zaken bemoeide Nu, dat is gebeurd.
Ik geloof, dat het je zuster is geweest, al had ik
niet gedacht, dat zij tot zooiets stoms in staat
was."
„In ieder gevalHorfman," zei Tom kalmer,
„als je dat doet
Zijn vuisten waren gebald, en een gemeene,
dreigende blik in zijn oogen. Mr. Horfman glim
lachte spottend, en haalde de schouders op.
„Het zal je niet helpen mij te vermoorden, beste
kerel," zei hij, „nu niet meer."
„Horfman, ik heb je gezegd
Toen kwam Lance tusschen beiden. „Maken
jullie nu geen ruzie. Daar is geen tijd voor, en het
zal ons alleen maar kunnen schaden, als we onzen
kostbaren tijd verliezen. Als die telefonische bood
schap juist was, is het beste wat we doen kunnen
het veld te ruimenzoo vlug mogelijk I"
„Wat bedoel je met het veld te ruimen
„Jij, de eigenaar van Sans Souci, bent afwezig,
begrijp je zei Lance. „Jij bent niet verantwoor
delijk, voor wat je bedienden in je afwezigheid
doen."
„Ik begrijp je.... maar
„Maar wat Het is heel eenvoudig je kunt niet
iedereen wegkrijgen en de villa eruit laten zien als
een klooster vóór de politie er is
„Neen, dat kunnen we zeker niet. Er zijn
„Heel veel dingen, dat weet ik. Kom ga mee.
Laat Thomas en de rest het gelag betalen. Kom
later terug en kijk zoo onschuldig als een lam."
„Een goed idee. Ik heb dus ergens mijn witte
broodsweken doorgebracht Van mijn afwezig
heid is misbruik gemaakt.... Maar
„Wat maar?"
„Waar kan ik heen
„Ik weet een plaatseen verlaten huis
niet ver weg.... daar zal ik jou en Tom heen
brengen, en jullie voorloopig verborgen houden,
totdat
Mr. Horfman, hoewel nog steeds besluiteloos,
had niettemin aandachtig geluisterd. De gedachte,
de politie te ontmoeten, was afschuwelijkzijn
instinct ried hem te verdwijnen tot het ergste
voorbij was, en op Madoc's plan in te gaan.
„Er is geen tijd te verliezen," vervolgde Lance,
toen Horfman wat wilde zeggen.
Hij zweeg een oogenblik, en enkele seconden
keken de beide mannen elkaar recht in de oogen.
Kwam toen wellicht het vermoeden bij Oskar
Horfman op, dat Madoc misschien niet zoo dwaas
was, als hij er uit zag Wie zal het zeggen
Mr. Horfman had zich altijd op zijn menschenkennis
beroemd het maakte deel uit van zijn broodwin
ning, de menschen te doorzien en te gebruiken.
De eenige vergissing, die hij ooit in zijn leven
gemaakt had en die een heel ernstige zou blijken,
was, dat hij geloofde, dat Amos Beyvin, alias
Lance Madoc, evenals hij zelf vervuld was met
schrik voor de politie, en dat hij, Oskar Horfman,
den ontvluchten gevangene door die vrees in zijn
macht had.
„Ik ga weg," bracht Tom Mazeline er tenslotte
uit. Hij was alleen maar bang, ontzettend bang
Enkele seconden later klopte Thomas op de
deur van den rooksalon.
„Heeft u gebeld, mijnheerNet of er
niets gebeurd was alsof dit prachtige, rijk inge
richte huis geen zinkend schip was, waar de ratten
van wegvluchtten.
„Ja," antwoordde Mr. Horfman. „Sluit de deur."
Voor een oogenblik keken meester en knecht
elkaar scherp, onderzoekend in het gezichtals
om te achterhalen, wat er achter het nog altijd
onbewogen masker omging. God alleen of was
het Satan wist, welke schakel van ondeugd
of misdaad deze twee te zamen bond wat den
eenen man zoo slaafsch en bescheiden maakte,
en den ander zoo zeker deed zijn van zijn macht.
„Ik ga weg, Thomas," zei Mr. Horfman direct
daarop, „voor enkele dagen. Dat is te zeggen, ik
ben vanmorgen vroeg vertrokken en jij hebt
me sindsdien niet meer gezien, begrepen
„Ik begrijp u, mijnheer." (Slot)
„Je leeft in de veronderstelling, dat
ik vanmorgen getrouwd ben, en dat ik
naar een of ander zomerverblijf in het Rotsge
bergte onderweg ben, om daar mijn wittebroods
weken door te brengen."
„Ja, mijnheer."
„In mijn afwezigheid hebben jij en je kameraden
eenige vrienden uitgenoodigd om wat te drinken
en te spelen. Het is niet de eerste keer dat je zoo
iets hebt gedaan, en je hebt je veel moeite gegeven,
deze slechte praktijken voor me verborgen te
houden."
„Juist, mijnheer."
„Als je me goed begrepen hebt, Thomas," besloot
Mr. Horfman nu, „zul je bij mijn terugkeer twee
duizend dollar krijgen en de anderen ieder vijf
honderd. Heb je alles begrepen
„Volkomen, mijnheer."
„De boete die je vast en zeker krijgt betaal
ik natuurlijk. Laat Katner twee rijcostumes klaar
leggen, een voor mij en een voor Mr. Mazeline.
We komen dadelijk boven om ons te verkleeden.
'n Oogenblik nog. Zeg aan Roundley, dat hij Stella
en Red Robin moet zadelen en moet zien of
Mr. Madoc's paard in orde is, maar hij mag de
paarden niet buiten brengen we zullen in den stal
wel opstappen."
„Ja, mijnheer."
„Wacht 1 Katner moet ook enkele toilet-benoo-
digdheden inpakken in den kleinsten koffer, dien
hij vinden kan, en je kunt hem en Roundley laten
weten, dat zij, in geval alles goed gaat, elk duizend
dollar krijgen."
„Dank u, mijnheer."
„Je kunt gaan."
Zoo bescheiden, zoo eerbiedig als hij gekomen
was, ging Thomas weer weg, terwijl hij de deur op
een klein kiertje liet staan zijn zachte schuifelende
voetstappen stierven spoedig weg.
„Dat noem ik goed bediend worden, Mr. Madoc,"
zei Horfman zelfvoldaan.
„Zij zullen wel meer dan enkel boete krijgen,
denk ik," merkte Lance op.
„O, zij vinden het niet erg een poosje in de
gevangenis te zitten. Het zou trouwens niet de
eerste keer zijn," besloot Mr. Horfman met een
lach.
De nieuwste mop fluitend verliet hij het vertrek.
Lance volgde hem de gang en de tochtdeur door.
Hier ging Mr. Horfman, nadat hij hem had toe
geknikt, de trap op, en Lance vervolgde zijn weg
naar de stallen.
Eenige auto's stonden reeds voor de voordeur
te wachten, en de zenuwachtige bezoekers van
Sans Souci haastten zich er in, als ratten, die hun
hol zochten.
VIER-EN-TWINTIGSTE HOOFDSTUK
T~Awars door de velden achter Mr. Horfman's
bezittingen, langs een omweg midden door
Glade Wood, dan een kort ritje over den weg,
en tenslotte het bergpad....
„Dat was een goed idee van je, Madoc," zei
Mr. Horfman, terwijl hij Stella naast Emma bracht.
Tot dan toe had hij aldoor naast Tom gereden,
terwijl Madoc voorop ging „om den weg te wijzen".
Tom had al dien tijd nog geen mond open gedaan,
en Mr. Horfman, verveeld door dit zwijgen, wild$,
praten.
„Het was de eenige uitweg, dunkt u ook niet,
Mr. Horfman
„Ik heb graag zulk soort menschen om mij heen,
Mr. Madoc," zei Mr. Horfman „menschen, die
ongelukkig zijn geweest net als u bijvoorbeeld,
en Tom. Ik help ze weer op de been, ziet u
-Ja."
„En dan, begrijp je, help ik hen fortuin te
maken. Kijk eens naar Thomas. Die wordt ziender-
oogen kapitalist." Mr. Horfman wachtte een
oogenblik, toen voegde hij er aan toe „Ik zal ook
uw fortuin maken, Mr. Madoc, als u mij trouw
blijft."
„Als u er geen bezwaar tegen hebt," viel Lance
