enaam
DIE ZICH SCHUIL HIELD
ffig 'Srf q
Zoo ging Esther naar het hooifeest. Eenvoudig
gekleed werkte ze daar mee met de anderen
zij zat bij het avondeten aan het hoofd van de
tafel, waar de arbeiders haar toejuichten en
toen volgens oud gebruik het mooiste meisje op den
laatsten wagen hooi zou stappen, tilde Jack haar
daar boven op. De wagen was echter slecht geladen.
Esther wankelde en viel en werd door Jack in zijn
armen opgevangen. In dat oogenblik verloor hij zijn
zelfbeheersching en kuste haar. Esther voelde zich
doortintelen van een vreemd geluk, maar ze streed
daartegen uit alle macht en met een ijskoud gebaar
liep ze van hem weg. Toen besloot Jack heen te
gaan van Vancourt Towers en bij het afscheid, waar
bij zij zich koel en trotsch toonde, gaf hij haar zijn
hond Bob, dien ze met zich meenam naar haar
kamer. Later, toen de kamenier haar vertelde, dat
ze mr. Gordon met Kate had gezien en er uit eigen
fantasie bijvoegde, dat die twee verloofd waren,
beval ze Marie den hond te laten opsluiten en een
zaam en ongelukkig bleef Esther alleen in haar
kamer. Den volgenden avond maakte Jack, ge
wapend met zijn geweer, nog. eens voor 't laatst
de ronde door het bosch. Hij ontmoette Kate, die
hem ontsteld vroeg, of hem iets scheelde, omdat
hij er zoo slecht uitzag. Later, toen Jack een bloe
denden haas in een strik gevangen had, wiens
gebroken poot hij gespalkt had, zag hij Kate weer,
juist toen hij terugkeerde uit het bosch, waar hij
den haas weer had vrij gelaten. Kate, die toevallig
een gesprek had opgevangen tusschen haar vader
en een ongunstig uitziend individu, dat verklaard
had, Gordon te zullen vermoorden, als hij 'm tegen
kwam, vreesde voor zijn leven en hevig was haar
schrik, toen ze Jack's handen zag.
Jack wist haar slechts met moeite gerust te
stellen en ging toen naar huis om de portefeuille,
die hij in Londen gevonden had, en die hij niet
wilde meenemen, te verbergen onder een haard
steen. Toen vertrok hij, na een kort afscheid van
Mrs. Martin. Hij vergat te zeggen, dat hij zijn
geweer in 't bosch had laten staan.
Dien middag had Esther een rijtoertje gemaakt
met Selby Layton. Hij was even uitgestapt, om wat
bloemen voor haar te plukken, toen hij opeens,
tot zijn grooten schrik, tegenover Denzil stond.
Juist dien dag was hij erin geslaagd, zich meer dan
ooit in Esther's gunst in te dringen. Wetende, dat
Jack Gordon toch in elk geval voor haar verloren
was, vroeg zij zich af, waarom zij, indien zij toch
trouwen moest, niet even goed met Selby Layton
van wiens liefde zij overtuigd was, zou kunnen
trouwen als met een ander en zij had hem eenige
hoop gegeven.
En nu was daar Denzil opeens verschenen.
Haastig sprak Selby met hem af, dat hij hem dien
avond om 10 uur zou ontmoeten aan het booten
huisje bij Hawk's Pool.
Denzil, die in het dorp Transom ontmoet had,
Transom, vroeger in Australië lid van de roovers-
bende, waarvan Denzil de aanvoerder was geweest
en die van hem gehoord had, dat ook Gordon hier
woonde, voelde zich niet bizonder op zijn gemak
op deze eenzame plek.
„Ben je daar eindelijk?" riep hij woest, toen
Selby Layton kwam.
Layton had vlak bij, tegen een boom, 'n geweer
zien staan en ongerust had hij het bekeken. „Ik
heb niet veel tijd," zei hij. „Ik moet aanstonds
weer weg. Wat moet je van me
„Geld."
„Ik heb je pas honderd pond gegeven."
„Die heb ik niet meer. Je hoeft daar niet langer
over te kletsen. Ik weet best wat je in 't schild
voert, want ik heb je vanmiddag met dat meisje
gezien, en als je me niet geeft, wat ik hebben wil,
ga ik naar haar toe en ik zeg, wie je bent."
„En als ik zeg, dat je liegt Wie zou ze dan eer
gelooven, jou of mij
„Je vergeet, dat ik je trouwacte heb."
„Die staat niet opniijnnaam en Madge is dood."
DOOR CHARLES GARVICE
„Mis mannetje 1 Madge is springlevend. In 'n
halven dag tijds kan ik m'n zuster hier brengen en
dan kan zij zelf aan miss Vancourt vertellen, dat je
onder een valschen naam met haar getrouwd bent
en dat je haar later in den steek gelaten hebt."
„Bewijzen!" eischte Layton.
Denzil haalde een brief uit zijn zak en een portret
van 'n vulgair opgedirkte vrouw. „Hier, kijk, is ze
dat of is ze dat niet En hier heb je haar brief,
nog geen maand oud. Je kent haar schrift even
goed als ik."
Layton huiverde. „Je moet niet denken, dat ik
miss Vancourt wil bedriegen," zei hij. „Nu ik weet,
dat die arme Madge nog leeft
„Klets niet, vent. Ik ken jou door en door. Je
denkt er niet aan om dat zaakje op te geven en dat
hoeft ook niet. Madge heeft in de krant gelezen,
dat „Adolphus Robinson" dood is. Iemand heeft
haar die krant gestuurd. Dat was 'n handig stukje
van je, Selby 1 Nieand weet er iets van, dat jij en
ik en ik zal m'n mond wel houden, als ik er genoeg
mee verdienen kan. Niemand weet ook, dat ik hier
ben. In „De zwarte Kraai", waar ik gelogeerd heb,
denken ze, dat ik naar Londen ben."
„Hoeveel moet je hebben
„Duizend pond nu dadelijk en verder vijf hon
derd pond per jaar. Dan kan ik in elk geval leven."
Layton moest ten slotte wel toegeven. Hij haalde
zijn cheque-boek te voorschijn en 'n vulpen, schreef
de cheque en Denzil stak haar in zijn zak.
„Nou nog 'n stukje over die vijfhonderd pond
per jaar," zei hij. „Ik zal 't zelf wel opschrijven.
Geef mij de pen even." Hij knielde neer en schreef
met het papier op zijn knie, terwijl hij hardop de
woorden zei
„Ik, Selby Layton, verklaar aan Denzil May,
de som van vijfhonderd pond per jaar te zullen
betalen voor bewezen diensten. Hoe vind je 't,
Selby. Niet kwaad, hè Hij lachte triomfantelijk.
„Verdorie, ik had er vijfduizend van moeten ma
ken 1"
Selby vond zijn lach onverdraaglijk. Hij bukte
zich en zocht tot zijn hand het geweer omklemde.
Toen mompelde hij zenuwachtig:
„Je hebt nog vergeten erbij te zetten zoo lang
ik leef."
„Dat 's waar. Zoo lang ik leef"
Toen Denzil bukte om de woorden neer te
schrijven, stond Selby op, zwaaide het geweer
en bracht de kolf met kracht neer op het hoofd
van den knielenden man.
Denzil viel voorover met een wilden schreeuw.
Layton hief nogmaals het geweer op en sloeg uit
alle macht en Denzil viel neer als eeii blok hout.
Toen Selby Layton besefte, dat hij Denzil had
vermoord, stond hij daar verlamd door ontzetting-
Maar langzamerhand kwam de gedachte bij hem
boven, dat hij nu, verlost van zijn kwelgeest, vrij
was. Niemand wist, dat Denzil hierheen gekomen
was en niemand wist, dat hij hem kende. Als hij
dus maar het lijk verbergen kon, zou het gebeurde
nooit aan het licht kunnen komen.
Hij keek naar het bootenhuisje en opeens had
hij een plan. Hij sleepte het lijk tot aan den rand
van den poel toen ging hij naar het bootenhuisje
en al spoedig vond hij, wat hij zocht. Er lag een
tamelijk zwaar anker aan een verroesten ketting.
Dien wikkelde hij om 't lijk heen, bevestigde dat
toen met een touw aan een der roeibootjes en roeide
naar 't midden van den poel. Hij durfde nauwelijks
te kijken naar het lijk van Denzil, dat spookachtig
achter hem aan dreef en met opeengeklemde tanden
sneed hij het touw door. Het lijk zonk onmiddel
lijk in de diepte en Layton roeide terug naar het
bootenhuis en zette de boot daar weer neer zooals
hij ze gevonden had.
Toen bedacht hij, dat Denzil's pet daar nog lag
en 't geweer. De pet begroef hij tusschen de varens
en het geweer, zette hij weer neer, zooals hij het
gevonden had.
Dien nacht kon hij niet slapen (Sloi)
en met schrik bedacht hij, dat het
door Denzil geschreven stuk met
zijn «vulpen nog op de plek van de misdaad
waren achter gebleven. Vroeg in den ochtend "ging
hij terug om ze te zoeken, doch kon niets vinden.
Later aan tafel vertelde Esther van een brief
over Hawk's Pool. Op aanraden van Gordon had
ze het brakke water laten onderzoeken en nu werd
haar geadviseerd den poel, die schadelijk was voor
de gezondheid, te laten dempen.
Selby Layton hoorde dit met ontzetting en tracht
te aan te toonen, dat hiermee het meest romantische
gedeelte van het park zou worden verwoest.
Kate hoorde met schrik, dat mr. Gordon was
heengegaan. Zij herinnerde zich nog duidelijk 't
gesprek tusschen haar vader en den ongunstig
uitzienden vreemdeling ze had Gordon met een
geweer het bosch zien ingaan, waar hij met bebloede
handen en zonder geweer weer vandaan gekomen
was en nu vreesde zij, dat hij den man, bij een on
verwachte ontmoeting, had gedood, temeer daar
ze toevallig hoorde, dat Denzil niet, zooals hij
gezegd had te zullen doen, met den trein naar Lon
den was vertrokken dien avond. Zij besloot alles te
doen om geheim te houden wat zij wist en toen zij
den jachtopziener, die Jack's geweer in het bosch
gevonden had, ontmoette, verklaarde zij, dat dit
van Dick Reeve was. Zij nam het van hem over en
gooide het later in den put achter haar huisje.
Jack ging naar Londen, vond daar werk in de
haven en zocht zijn vroeger kosthuis op bij den
ouden Jacob, wiens dochter, Mordy Jane in huis den
schepter zwaaide. Zijn oude kamer was nu echter
verhuurd aan een zekere miss Woods, die zeer
geheimzinnig leefde, maar er was toch nog 'n
ander kamertje, dat door Jack betrokken werd.
Op zekeren avond zou miss Woods, die als ge
woonlijk laat thuis kwam, van de trap gevallen zijn
als Jack haar niet geholpen had. Sedert groette
ze hem steeds vriendelijk doch schuw als ze hem
voorbij kwam.
Jack zag op een zijner avondwandelingen een
meisje bij de leuning van een brug staan en door
haar eigenaardige houding kwam de vrees bij hem
op, dat ze zich van het leven wilde beroóven. Hij
schoot toe om haar te helpen, toen hij haar wanke
len zag en tot zijn groote verbazing herkende hij
Kate Transom. Haastig verklaarde zij, dat ze naar
Londen was gekomen om hem te zoeken, dat ze
vele dagen tevergeefs gezocht had en nu zonder
geld of onderkomen was. Meer kon Jack niet uit
haar krijgen dan de waarschuwing, dat hij voor
zichtig moest wezen. Toen Kate weer flauw viel,
bracht hij haar naar zijn dichtbij gelegen woning,
waar hij haar, daar Mordy Jane en haar vader
reeds naar bed waren, toevertrouwde aan de zorgen
van miss Woods.
Intusschen had het vertrek van Kate, die een
kort briefje voor haar vader had achtergelaten,
groote beroering teweeg gebracht. Daar Jack
Gordon ook plotseling verdwenen was, bracht
men haar vertrek in verband met het zijne. Toen
Esther van het geval hoorde, voelde zij zich onge
lukkiger dan ooit, en Selby Layton, haar onrust
ziende, bood edelmoedig aan, het meisje te gaan
zoeken. Hij zocht eerst nog den ouden Transom op,
en beloofde hem Kate weer te zullen terugbrengen.
„Dat hoeft niet," zei Transom, met een listige
uitdrukking op zijn gezicht, ,,als u haar vindt
bij mr. Gordon, zeg dan, dan hij met haar trouwen
moet."
Toen Selby Layton weg was, wandelde Esther
met kleine Nettie naar het huisje waar Jack ge
woond had. Er waren daar werklui bezig geweest
en om te laten zien, hoe sterk ze was, tilde Nettie
den haardsteen op, waaronder Esther toen het
trommeltje vond met de portefeuille erin, die Jack
daar verborgen had. Esther wist niet wat ze van
deze vondst denken moest en nam ze mee naar huis
