Jhuq aan Act Diatcxom bij %wolU.
490 VRIJDAG 23 OCTOBER 1931 No. 21
L»e dokter had geer» antwoord gegeven', had zwijgend zijn werk voltooid
en was heengegaan. Hij wist zielkundig gesproken geen raad met het
geval. Het ergerde hem onuitsprekelijk. Die vrouwen, mopperde
hij, verbeelden zich dat ze van èlles verstand hebben! Wat
wist Anne Fernaldo van 'n kerel zoo als ze in haar huis had gehaald? Het was
natuurlijk te krankzinnig om ook maar een seconde te veronderstellen, dat
ze iets als liefde voor hem voelde. Maar als het doodgewone menschlievend-
heid was waarom stuurde ze hem dan niet naar het hospitaal, waar het
hem aan niets zou ontbreken
Telkens en telkens weer deed hij zichzelf deze vraag hij stelde haar
ook aan zijn vrouw, en die was misschien 't dichtst bij de waarheid, toen ze be
weerde, dat het een uiting was van Anne Fernaldo's moederlijke instincten.
Maar zoo was het toch ook weer niet en Devas moest zichzelf bekennen,
dat hij zich vergiste, wanneer hij meende dat zijn collega door sentimenteele
motieven gedreven werd.
En wat Baldwin betreft, naarmate zijn geest verhelderde en zich losmaak
te uit de wekenlange verdooving, openbaarde zich een sterke onwil in hem
een norsch verzet tegen Dr. Fernaldo's ingrijpen in zijn onwaardig, maar
vergeten inboorlingen-bestaan. Zijn groeiend besef van eigen minderwaardig
heid, van de minachting die hij bij de ontwikkelde blanken moest opwekken,
maakte hem onhandelbaar, sloeg uit in prikkelbaarheid en felle driftaanvallen.
Telkens weer ging hij heftig tegen Devas tekeer over het feit, dat Dr. Fernaldo
hem meegenomen had, terwijl hij niet wist wat er met hem gebeurde en zich
dus niet had kunnen verzetten tegen haar ongevraagde inmenging. Het ver
sterkte zijn minderwaardigheidsgevoel, dat hij als een willoos voorwerp in het
huis van de vrouwelijke dokter was gebracht.
Anne, van haar kant, hield zichzelf voor, dat hoe meer verzet haar pa
tiënt toonde, hoe meer plezier het haar deed, want het was een bewijs, rede
neerde ze, dat er iets van mannelijkheid, van trots, bij hem terugkwam.
Maar toch had ze een misrekening gemaaktze had niet aan de moge
lijkheid gedacht, dat haar eigen ziel en geest niet ongedeerd uit den strijd zou
den komen.
Maar er waren oogenblikken geweest, vóór ze hem van zijn eiland had
meegenomen, toen zijn ziekte op het allerhevigst was geweest, dat hij zich
in een soort koortsrazernij aan haar had gehecht, vastgeklemd was mis
schien nog een beter woord niet alleen als aan zijn medische verzorgster,
maar als de eenige blanke vrouw, die voor het eerst sinds onheuglijke tijden
vriendelijk zijn hand had aangeraakt, hem verpleegde met een omzichtige
toewijding, zooals een beschaafde vrouw het doen kan. En Anne, met die
woestenij van jaren-zonder-liefde achter zich, was niet in staat de herinnering
daaraan uit haar geest te bannen.
Wat er ook verder gebeuren ging, hij had haar aangezien,alsof hij van haar
hield, er was een glans van diep geluk geweest in zijn brandende oogen, wan
neer ze de hut binnenkwam hij had geweigerd voedsel aan te nemen uit
een andere hand dan de hare had een ander slechts met den grootsten tegen
zin toegestaan hem aan te raken.
Wanneer ze aan dit alles terugdacht, verdiepte ze zich onophoudelijk in
de vraag, hoe het kwam, dat hij haar, nadat zij hem uit den poel van verne
dering en ontaarding, waarin hij was weggezakt, weer in de beschaafde wereld
had gebracht, plotseling scheen te haten. Het zou begrijpelijk zijn, wanneer
zij een man haatte, die zoo diep gezonken was, maar er waren geen woorden te
vinden voor de enormiteit, dat zulk een man zich durfde keeren tegen
hóór.
De patiënt was nog steeds uiterst zwak. Hij liep moeilijk, hinkte ten
gevolge van een operatie, die zij en Devas genoodzaakt waren geweest te
verrichten, maar hoe prikkelbaar en ongeduldig hij ook was, hij was toch her
stellende en het herstel had een normaal verloop. Zijn oogen hadden hun suffe,
glazige uitdrukking verloren, zijn hand werd vaster, zijn wonden waren bezig
te genezen.
Maar dat koppige, dwarse verzet van hem Hoe dicht hij ook weer bij het
normale was hij kon geestelijk onmogelijk heelemaal in orde zijn geen
verstandig mensch zou tegenover genoten weldaden zulk een kwaadaardige
ondankbaarheid toonen.
De zaak was, dat zijn schaamte hem parten speelde. Hij miste den moed
om zich los te rukken om zich zonder plannen of geld in een vijandige wereld
te storten de eischen der beschaving joegen hem angst aan. Maar ondanks
dit alles voelde hij zijn toestand als onhoudbaar en de verholen minachting,
waarmee Dr. .Devas hem bejegende, maakte de zaak nog erger.
Het kwam tot een crisis op een dag, dat hij al voldoende hersteld was,
om buiten te zijn en in een hangmat op de veranda lag.
Dr. Fernaldo zou tot in den avond in het hospitaal bezig zijn en voor ze
wegging, gaf ze hem verschillende instructies omtrent zijn diner, den tijd, dat
hij moest gaan rusten en soortgelijke dingen. Misschien dat het besef van de
nerveuze spanning, die tusschen hen heerschte, haar toon wat korter en scher
per maakte, dan ze wel wilde, maar was dat voldoende reden om plotseling
deze furie van drift in hem te ontketenen
„Als u om zeven uur gaat eten, vergeet dan niet uw medicijn te nemen 1"
zei ze
Hij hief met een ruk het hoofd op en krijschte tegen haar
„In 's hemelsnaam, laat me met rust 1 Kunt u me niet met vrede laten
Als u naar het hospitaal moet goed ga dan ruk dan op of laat mij op
rukken 1 Dat ben ik ook van plan morgenDrommels-nog-aan-toe, hebt
u zich nog niet genoeg in mijn zaken gemengd
Ze was volkomen van haar stuk gebracht. Al had haar leven ervan afge
hangen, ze zou niet in staat geweest zijn, te begrijpen, wat dit opeens te be-
teekenen had Want een vrouw, die niet weet wat het zeggen wil, dat een man
krankzinnig verliefd op haar is, begrijpt evenmin wat het beteekent, dat een
man krankzinnig woedend op haar is.
