Op 'n mooien ücfobctmotgen in"Yondalpatk
522 VRIJDAG 30 OCTOBER 1931 No. 22
het licht omhoog en ze zag een man met gladgeschoren gezicht, bloots
hoofd, zijn haren sluik van den regen, en met een paar diepblauwe oogen,
die schitterden in het schijnsel van de lantaarn.
Baldwin.... Baldwin.... haar „vondeling".
„Alles is klaar voor u. Het eenige wat u te doen hebt, is voor u zelf te
zorgen. We kunnen ons niet de luxe permitteeren, dat u ook ziek wordt."
„Wat bedoelt u met „óók"
„Ja, ik zal het u maar meteen vertellen. We hebben hier een ellen-
digen tijd gehad. Dr. Devas is de laatste veertien dagen doodziek ge
weest en om u de waarheid te zeggen het was me een lief ding
waard geweest, als u nog maar 'n poosje was uitgebleven.veilig weg van
het gevaar."
„Welk gevaar vroeg ze met 'n lichte trilling in haar stem, ofschoon haar
oogen rustig in de zijne keken. De onheilspellende, dreigende beteekenis van
zijn woorden was haar niet verborgen gebleven. „Cholera? Maar hoe hebt u
het hier in vredesnaam klaargespeeld, terwijl Dr. Devas ziek is
„Ik heb u niet verteld, dat ik zelf medicus ben. Waarom zou ik het gedaan
hebben het is niet iets om trotsch op te zijn, als men zijn beroep oneer aandoet.
Maar persoonlijke kwesties zijn op het oogenblik niet van belang we heb
ben heusch wel wat anders om ons mee bezig te houden. Er is werk genoeg
voor ons beiden, dat verzeker ik u. En daarom zou ik zeggen, trek als de drom
mel uw natte kleeren uit, neem een warm bad en eet wat."
„Uitstekend. Ik zal het doen."
„Belooft u het?"
Hij hield haar een oogenblik bij den elleboog en nogmaals ontmoetten hun
oogen elkaar.
„Ja, ik beloof het."
„Dan kom ik over een uurtje terug om u een volledig overzicht van den
toestand te geven. We kunnen daarna overleggen, hoe we het werk verder
zullen regelen."
Hij liep met groote stappen naar de trap van de veranda. Opeens keerde
hij zich om.
„Ik vraag mij af, of ik ooit in staat zal zijn, u ook maar voor de helft te
zeggen, wat u voor mij gedaan heeft," zei hij. Daarop verdween hij in de
duisternis.
Toen hij terugkwam was hij een-en-al zakelijkheid, geconcentreerd op
de gruwelijke realiteit, waarvan hij te vertellen had.
„Vijf en zeventig sterfgevallen al en dat in zoo'n klein plaatsje," kreunde
Anne, terwijl ze gebogen zat over kaarten en rapporten. „Maar Dr. Devas,
als hij al zoo lang ziek is, heeft hij dat toch niet. Dat is toch onmogelijk.
Ze voelde haar huid prikken en tintelen bij de beklemmende gedachte.
„Neen, hij niet de Hemel zij gedanktEn wat de rest betreft, ziet u
eens hier. Hier hebt u een lijst van de patiënten in het hospitaalen daar
is nog een groep, die ik onder observatie houd dat is hoognoodig. Het komt
me voor, dat we het beste doen met het werk zooveel mogelijk te verdeelen.
Ik heb voor twee isolatie-kampen gezorgd en al de hutten in het dorp, die er
voor in aanmerking kwamen, laten platbranden. Ik stel voor, dat u de heele
buitenpraktijk doet en Devas behandelt, dan neem ik het hospitaal voor mijn
rekening."
Niemand anders zou dit hebben gedurfd: haar werk voor haar regelen
haar uit het hospitaal houden, zelfs Devas niet. Maar ze was plotseling volg
zaam geworden en zich zelfs bewust, dat die volgzaamheid haar prettig stemde
en met trots vervulde.
„Ik leg me graag bij uw beslissing neer," zei ze. „U zit er midden in en
weet het beste wat noodig is. Kijkt u nu eens..
Ze trok een graphische voorstelling van het verloop der epidemie naar
zich toe en ruim een uur bespraken ze, nuchter en zakelijk als mannen, de
maatregelen, die verder genomen dienden te worden. Toen ging Baldwin heen
om het grootste gedeelte van den nacht in het hospitaal door te brengen
Anne trok een paar kaplaarzen en een regenmantel aan en bracht een bezoek
in de dokterswoning.
Mevrouw Devas kwam haar op de veranda tegemoet en viel haar snikkend
om den hals.
„O kind," zei ze toen ze zich even later in de huiskamer in gemakkelijke
stoelen geïnstalleerd hadden, „ik weet werkelijk niet, wat ik had moeten be
ginnen zonder hem. Het zou verschrikkelijk geweest zijn verschrikkelijk
Je hebt er geen idee van, hoe erg het was. Frank was zóó naar, hij ijlde
bijna voortdurend. Ik ben zoo reusachtig blij, dat je terug bent. Maar als ik
aan dien kranigen Dr. Baldwin denk, en aan alles, wat hij voor ons gedaan
heeft, Anne...."
Toen Anne Fernaldo thuiskwam, nam ze een slaapdrank en kroop zoo
gauw mogelijk in bed. Ze sliep in met een eigenaardig gevoel van triomf, om
dat ze zoo goed op zichzelf paste, en deed wat haar gezegd was.
Den volgenden morgen om half zeven had ze al ontbeten en wachtte op
de veranda Baldwin's komst af. Het duurde niet lang of hij verscheen, om
haar de isolatie-kampen te laten zien. Kwiek en energiek stapte ze naast hem
voort in een korten, waterproof khaki-rok, khaki blouse en een regenjas
haar oogen rustig en helder onder den neergeslagen rand van haar hoed
koel, beheerscht, sterk, als altijd. Maar ook straalde er iets van haar af, dat er
nimmer tevoren was geweest een zachtheid en een schoonheid, waarvan
