Met
Shaede Sad
UMactenmm
%en dax
mooióta
puntjes in
Abcoude
No. 22
VRIJDAG 30 OCTOBER 1931
523
niemand ooit vermoed had,
dat "Dr. Anne Fernaldo ze
zou kunnen bezitten
EINDE.
Nog veertien dagen
woedde de epidemie, toen
was ze over haar hoogste
punt heen, begon af te ne
men en was eindelijk gestuit.
Maar het platbranden en uit-
rooken ging voort, tot ten
slotte 'n kleine groep patiën
ten geen enkel cholera
geval was er meer bij in
een tentenkamp was onder
gebracht en het oude hospi
taal, het otide_ pesthuis,
zooals Luitenant Pierce het
vriendelijk uitgedrukt had,
rijkelijk met paraffine ovre-
goten werd en in brand ge
stoken.
Tot den grond toe
brandde het af en Anne Fer
naldo, mager als een lat,
stond in een boschje kokospalmen het spel der vlammen gade te slaan.
Een gevoel van schrijnenden weemoed maakte zich van haar meester
een gewaarwording dat het „uit was", dat ze iets ging verliezen, dat haar lief
was geworden een plaats, die ze zich veroverd had in deze kleine wereld en
vooral in het leven van den man, dien ze losgemaakt had uit de boeien van
verwildering en dien ze hierheen had gebracht.
Geen seconde kwam het in Anne Fernaldo op, te denken aan alles, wat
Baldwin haar verschuldigd was, aan alles, waarvan ze hem had gered aan
den strijd, dien ze had gestreden voor het behoud van zijn lichaam en ziel.
Haar heete tranen schroeiden haar wangen, die donker bloosden van
schaamte en ze deed geen moeite ze in te houden of weg te wisschen.
Maar een kus
belette hem uit te
spreken, wat Anne
Fernaldo niet hoo-
ren wilde.
En wat er volgde niemand, die Dr. Anne Fernaldo kende, zou het ooit
hebben geloofd Dat Baldwin bij haar kwam, toen de vlammen van het
brandende hospitaal begonnen te dooven en in den aandonkerenden avond
zijn armen om haar heen sloeg zonder zelfs te vragen of hij móchtEn dat zij,
met haar gloeiend gezicht, dat nat was van tranen, tegen het zijne zij, Anne
Fernaldo, doctor in de medicijnen en nog 'n heeleboel meer met een zachte,
trillende stem en met een gevoel van onbeschrijfelijk en trotsch geluk in haar
hart, stamelde „Ik begrijp niet, hoe je me ooit kunt vergeven."
En dat zij zij Dr. Anne Fernaldo door twee krachtige handen bij
de schouders werd gepakt en zachtjes door elkaar geschud en dat een lief-
koozende stem haar een dom, klein meisje noemde!
Wat het ver
léden betreft, daar
praatte hij heel on
bevangen over.
„Ik heb mij in
de modder gewen
teld met de zwijnen
en jij hebt me ge
red. Je hebt er geen
idee van, wat 'n bo-
venmenschelijke
taak je me oplegde,
toen je me meenam
maar ik ben al
begonnen mijn best
te doen, die zoo mo
gelijk te vervullen.
Als je me hebben
wilt, Anne ik bid
den Hemel, dat je
me hebben wilt,
Anne kan ik mij
alleen voornemen te
toonen, wat je van
mij gemaakt hebt,
gemaakt hebt van
den man
