554
VRIJDAG 6 NOVEMBER 1931
No. 23
i".
Aan da "Yaatt U ^Katwijk
Voor hij naar buiten ging om zijn plaats in te nemen, gaf Montinello een
draadloos telegram bij den marconist af. Het luidde Vertrek om een uur met
de „Zwaluw". Zorg mij te ontmoeten."
Het telegram was geadresseerd aan iemand in Norfolk. De marconist
vertelde den aanbieder, dat de „Zwaluw" Miami zou bereikt hebben, voordat
iemand uit Norfolk daar kon arriveeren, behalve als hij zelf ook per vliegtuig
reisde. Montinello antwoordde, dat de geadresseerde niet in Norfolk was, maar
dat hij niet precies wist, waar hij zich op het oogenblik bevond. In elk geval zou
hij het telegram echter in handen krijgen en waarschijnlijk zelfs op tijd.
Wilcox monsterde zijn passagiers, terwijl zij langs de ladder de cabine
binnengingen en zich neerzetten in de rieten stoelen. Hij zag toe, dat de bagage
op de juiste wijze in het net aan de achterzijde werd gedeponeerd. Hij legde
aanmerkelijk meer zorg voor zijn passagiers aan den dag dan een treinconduc
teur of scheepskapitein een zenuwachtige of lastige reiziger in een trein of op
zee kan zichzelf en anderen moeite of ongemak veroorzaken, maar door zijn
gedrag zal geen boot of trein verongelukken. In de lucht is het echter anders
verwarring in de cabine van een vliegtuig zou al de passagiers van hun plaats
brengen en de machine onbestuurbaar maken door het verschuiven van den
last. Hij was met zijn op kalme en vertrouwenwekkende manier gegeven
aanwijzingen klaar, nog voor Towson en Montinello door het gangetje naast
de zitplaats van den piloot naar de open plaats in Uen neus van de machine
kropen een vertooning, die op ieders lachspieren werkte, zooals altijd, wan
neer men iemand zich in allerlei fantastische bochten door een nauwe ruimte
ziet kronkelen.
Daarop namen de piloot en Harris, zijn mecanicien, hun plaatsen in. De
helpers verwijderden de ladder en sloten de cabinedeur. De beide propellers
werden aangezet, de motoren ronkten en de groote vogel was zijn tocht begon
nen. De machine taxiede tweemaal het veld rond en maakte zich toen zoo ge
leidelijk van den grond los, dat de aarde honderd voet beneden hen was, voor
dat de meeste passagiers wisten, dat ze in de lucht waren. Het toestel zeilde
hoog over de boomen, die de „Flamingo" hadden doen stranden en klom wel
dra tot een hoogte van 2000 voet.
Het was volmaakt vliegweer, toen de „Zwaluw" vertrok, maar voor zij
halfweg Norfolk was, had Wilcox wolken te ontwijken. Daarna suisde de ma
chine door een zware regenbui, die veel van de stuurmanskunst en de oplet
tendheid van den piloot vergde, zoodat deze zich bepaald opgelucht voelde,
toen hij het zonlicht weer moet ging.
Towson, de hank-koerier, hield zijn tasch dicht naast zich Wilcox merkte
op, dat Montinello er een enkelen keer naar keek en daarna zijn hoofd omdraai
de en naar hem en Harris staarde. Hij ontveinsde zich niet, dat de aanwezig
heid van dezen man hem een onbehaaglijk gevoel gaf. Alle anderen keken vol
bewondering naar het wegglijdende landschap onder hen, maar Montinello
schonk er geen aandacht aan. Hij scheen zich volkomen thuis te voelen in de
lucht en als hij naar den horizon keek, was het alsof hij alleen maar de positie
van het vliegtuig opnam op een route, die hij bijna even goed kende als de pi
loot.
Toen de machine de Virginia Capes bereikte, schitterden deze in den
zonneschijn. Er woei een westenwind en van 2000 voet hoogte zagen de witte
koppen er uit als geschilderde golven op een geschilderden oceaan het was
nauwelijks waarneembaar dat zij bewogen. De Mailstoomers op de reede van
Hampton zagen er uit als speelgoedscheepjes, door elkaar geworpen door een
kinderhand.
Wilcox liet zijn kaart langs de rol afloopen, om zich te orienteeren op het
gedeelte land en water, waarboven hij zich bevond een auto op den straatweg
langs de kust trachtte het tempo van het vliegtuig bij te houden, maar raakte
al spoedig achter.
Montinello gespte de leeren vliegjas los, die men hem geleend had op 't
vliegveld als bescherming tegen weer en wind. Hij opende haar ver genoeg om
een cigarettendoos uit den zak van zijn eigen jas te nemen. Wilcox was over
tuigd, dat hij niet zou probeeren een sigaret op te steken bij een snelheid van
100 mijl per uur, terwijl de wind telkens over het voorscherm gierde, maar hij
hield hem voor alle zekerheid toch goed in 't oog, want rooken was streng ver
boden. De doos was leeg en Montinello maakte een beweging, alsof hij haar
wilde weggooien. Bliksemsnel schoot Wilcox naar voren en gaf hem een tik
op den schouder. De groote propellers zuigen alles uit de lucht voor hen naar
zich toe en een sigarettendoos zou gemakkelijk een blad van een der lucht-
schroeven kunnen verbrijzelen. Montinello maakte een verontschuldigend
gebaar en stopte de doos weer in zij'n jas.
Het groote vliegtuig vervolgde gestadig zijn koers naar het Zuiden de
razend-draaiende propellers en de uitlaat maakten de menschen buiten de
cabine half doof met hun voortdurend lawaai, terwijl de binnen-passagiers,
beschermd tegen rumoer en wind, genoeglijk achterovergeleund zaten in hun
comfortabele stoelen en genoten van de sensatie, op hun zeven gemakken
