Sit®
cêen kavtetfa op
den zandweg teed
inden&eldetbcfan
Ac&tetfioek
mm
S8S
Zonnige fretfotdag in
Ziaademo omgeving
No. 23
VRIJDAG 6 NOVEMBER 1931
555
jfajMri.
vuort te snellen, hoog
hoven den rollenden oce
aan, hoven schuimende
brekers, rotsachtige kus-1
ten, velden en bosschen.
Na een paar minuten
haalde Montinello zijn
zakdoek te voorschijn en
schoof zijn stofbril om
hoog. De wind pakte den
bril en wierp dezen van
zijn helm af. Wilcox
sprong op en deed met één
hand een greep, die een
kampioenbaseball-speler
eer aangedaan zou heb
ben. De zwarte bril met
den leeren band, die hem
om het hoofd moest vast
houden, zou ongetwijfeld
een propeller hebben ver
brijzeld. Hij overhandigde
den bril aan den mecani
cien deze ging overeind
staan, leunde voorover en
maakte den bril vast door
een lus aan den helm,
zooals hij behoorde te
zitten.
Montinello draaide
zich half om, knikte en boog bij wijze van dankbetuiging.
Gedurende de volgende tien minuten gluurde Wilcox telkens naar Monti
nello wanneer de stuurinrichting, meters, peilglazen, kaart, kust en lucht maar
even zijn aandacht konden missen. De vreemdeling bleef zenuwachtig met zijn
handen bewegen. Misschien miste hij zijn sigaret. Hij leek buitengewoon nerveus
en knapte met zijn dijim als een jongen, die aan het knikkeren is.
De olievoeding van den stuurboordmotor werkte enkele seconden niet
volkomen regelmatig en Wilcox en Harris bogen zich voorover om het peil-
glas te bestudeeren
Het volgend oogenblik klonk gekraak van splijtend hout. Groote splinters
vlogen in het rond met een snerpend en oorverscheurend geraas. Sommigen
sloegen tegen de vleugels, de stutten en het geraamte van de machine. Het
lawaai klonk zelfs uit boven het geraas van de motoren.
Het sloeg allen
aan boord met
doodelijke ontzet
ting.
Wilcox kon uit
het geluid, uit de
manier, waarop de
motoren liepen en
uit 't afglijden van
het vliegtuig opma
ken, dat de stuur-
propeller het afge
legd had. Nog vóór
hij opkeek, en zag
dat ervan de lucht-
schroef niets over
was dan de naaf,
wist hij dat al.
Hij zwaaide
met de hand naar
de cabine om de
passagiers daar ge
rust te stellen en
wijdde daarop al
zijn aandacht aan
de stuurinrichting
om de machine in
evenwicht te hou
den en haar naar
de kust te wenden.
Allen in de cabine
staarden met doods
bleeke gezichten uit
de vensters.
(Wordt voortgezet
