'San H&hektefw oiouw met een mand zijde-cocon*.
No. 23
VRIJDAG h NOVEMBER HG1
5b7
paar prachtexemplaren van schurken ci hn \\a- osertuigd hi.
zc ziclt in de huurt gevestigd hadden alleen uin in m nubijhen
van Shutter te zijn. niet tiet nog op <le inogel i.iklienl /.icli van
het hegeerde beeld meester te maken. De middelen, waarmee
(tit zou geschieden, kwamen er voor liet edele tweetal minder
op aan.
Neen, peinsde Hobert Redniav ne, zijn geweten behoefde niet
verontrust te zijn ten aanzien van de gebroeders Harnett. Hi;
moest thans systematisch te werk gaan en beginnen met hun
opdracht uit te voeren. Ah Ling en zijn overeenkomst mei dezen
moest hij voorloopig geheel uit zijn gedachten verbannen Als
hij er in geslaagd was het beeld van Shutter hij de Harnetts te
brengen, was de tijd gekomen om de belofte aan den C.hinees in
te lossen.
Het was natuurlijk vreeselijk jammer, dat zijn buit van
gouden tafelgerei onbereikbaar was geworden, maar. zoo dacln
tl ij, misschien was er in '1 voorbijgaan op Trend llall wel wat
in de wacht te sleepen. dat meer waarde had en gemakkelijke!
mee te nemen was. De Barnetts moesten maar zien. dat zij dien
rommel weer op de Grange terugbezorgden; hij wenschte hun
veel pleizier bij dat werkje. Wat den two-seater betrof, hij had
het wagentje vrij gemakkelijk uit de gesloten garage weten te
krijgen, dus het was kinderwerk om het weer even op te halen,
nu de auto niet meer achter slot stond. Hij zag niet in. waarom
hij die vijf mijlen naar Trend Hall zou loopen. als hii zich de
luxe kon veroorloven van een autootje gebruik te maken.
Dat vervoermiddel zou hem trouwens ook heel goed te pas
komen, als hij naar Londen terugkeerde, dezen nacht nog of den
volgenden morgen heel in de vroegte, w ant vier-en-iw intig uur
zou hij voor zoo'n simpel werkje zeker niet noodig hebber
Dus zette hij door de velden koers naar de Grange, wat hein 'n
mijl scheelde de paar dagen, dat hij in een herberg aan den
rand van Trendhant gelogeerd had. waren nuttig gebruikt vooi
het verkennen van de omgeving. Hij had zich voorgedaan als
botanist en er was dus niets verdachts aan zijn zwerftochten
geweest.
Niet alleen om den auto te halen was het noodzakelijk dal hit
naar de Gratige terugkeerde, maar ook om een andere, nog
belangrijker reden, zijn heele inhrekersuilrusting bevond zich
onder een van de zitplaatsen van den two-seater
Buiten adem kwam hij bij de garage aan hij had haast den
lieelen weg hard geloopen maar het duurde niet lang of hii
had den kleinen w agen geruischloos naar het inrtjhek geduwn
en even later tufte hij over den straatweg. Het was vijf mijien
naar Shutter's landgoed, dat, een halve mijl van den grooten
weg, in een uitgestrekt park lag.
Naast het inrijhek stond een portiershuisje, dat echter
gelukkig voor Robert Hedmayne verbouwd werd en daardoor
op het oogenblik niet bewoond was. De hekken van gesmeed
ijzer en versierd met een verguld wapenschild waren
gesloten, maar dat was voor iemand van Bobbj 's bekwaam
heden geen bezwaar: een oogenblik later stonden ze open en
gleed het autootje de oprijlaan in. Bobhs stopte, doofde de
lichten en ging te voet verder. Rondom het gehecle huis liep een
breede strook gras, zoodat hij onhoorbaar tot onder de vensters
kon komen, waar hij tenslotte een der achterramen uitzocht, als
tiet meest geschikt voor zijn doel.
Wat vreemd toch, overdacht nij toen hi.i na een paar
handige beweging met een stuk gereedschap door de venster
opening kroop dat sommige inenschen zoo onachtzaam zijn
ten opzichte van de ramen aan den achterkant van hun huizen
Aan de voorzijde zijn meestal blinden of jalouzieen en de
vensters van de keukenafdeeling w orden vaak gladw eg vergeten.
Enfin, des te beter voor de leden van het nobele gilde; hij had
geen reden tot klagen over dit gebrek aan zorg! Er was zelfs
geen hond op het terrein had hij van de Barnetts gehoord.
Honden waren dikwijls het struikelblok voor het welslagen van
een onderneming en vooral het groote bezwaar als je niet op
hulp van iemand van het personeel kon rekenen. Tot nog toe
had hij het altijd zonder dat klaargespeeld; het beteekende de
noodzakelijkheid om de helft van de w inst af te staan en hoven-
dien kon je nooit volkomen op dergelijke bondgenooten ver
trouwen. Neen, zoolang de heer Robert Redmayne het zonder
dergelijke hulp stellen kon, moest hij er niets van hebben!
Sluipend als een kat vond hij, afgaande op de gegevens, die
de Barnetts hem verstrekt hadden, bij het licht van zijn
electrische zaklantaarn den weg door de benedenverdieping en
belandde weldra in de groote hal. Een vluchtige blik gaf hem
de gewaarwording, dat hij zich in Aladdin's schatkamer
bevond; de ruimte was letterlijk volgepropt met kunstvoor
werpen. die een vermogen vertegenwoordigden: zilver, antiek.
porselein, kostbare meubels, zware tapijten en gordijnen van
alle einden der aarde. In een kabinet ontdekten zijn vlugge
oogen al gauw het voorwerp, dat hi.i zocht; hei zou gemakkelijk
in de kleine tasch gaan. die de Barnetts hem voor dal doel
hadden meegegeven. Hij liep er heen. probeerde de deur en
merkte, dat die gesloten was
De zilveren slagen van de klok op den schoorsteenmantel
deden hem opschrikken en toen hit zijn lantaarn op de wijzer
plaat richtte, zag hij, dat hel half een was. Zijn blik viel op
een rij snuifdoozen onder de klok en hij liep er heen om ze te
bekijken. Stuk voor stuk zijn handen staken in gummi-
handschoenen nam hij ze op en het resultaat van zijn
onderzoek was. dat hij twee stuks van de collectie, die schitter
den met edelsteenen. in zijn ruime zakken liet glijden. Daarop
keerde hij zich om en wilde juist, tuei een ring vol loopers in
de hand, weer naar de deur van het kabinet gaan. toen hi| een
klik hoorde en de groote ruimte" plotseling baadde in een zee
van licht
Met een ruk bleef hij staan, stokstijf, alle kleur trok weg uit
zijn gezicht, terwijl hij staarde naai de jonge vrouw hij de deur.
„Goede hemel!" hijgde hij. „Vangt
En in hel volgende oogenblik wa> hij de hal doorgeloopen en
stond naast de jonge vrouw, want Evangeline Shutter had een
gesmoorde!) kreel geuit, was even bleek geworden als de man
bij den schoorsteen en wankelde op haar voeten. Hij legde zijn
arm om de bevende gestalte heen. bracht haar naar een stoel
nij het raam en opende het op een kier. opdat de milde nacht
lucht haar wat verkwikken kon. Toen glipte hij door de deur
vlak achter haai en liet het schijnsel van zijn lantaarn spelen
door de aangrenzende kamer, waarvan de wanden met hooge
boekenkasten waren bedekt
Üp een tafel stonden een karaf en een syphon; hij schonk
wat sodawater in het eenige gia.». dat hij zag en waaruit reed-
iemand gedronken had. bracht hel haar en sloeg haar aan
dachtig gade. terwijl ze dronk. Toen bracht hij het gia- weg en
kwam bij haar terug. Ze stond nu op het haardkleed, haat
goudkleurige kimono met een krampachtige hand bijeen
houdend en naar hem starend, alsof ze een geest zag
„Bobby!" kwam het niet moeite over haar lippen en haar
stem klonk, in haar emotie, nauwelijks verstaanbaar, „wat doe
jij in vredesnaam hier? Ik dacht dal je in Amerika was. in
ieder geval niet hier.. (Wordt voortAe-zet>
