586
VRIJDAG 13 NOVEMBER 1931
No. 24
Zoodra de auto er vandoor ging, stond Wilcox op. Towson was, zoo vlug
het hem mogelijk was, bij hem gekomen in doodsangst dat de aviateur gewond
of gedood was.
Maar Wilcox was den kogel te vlug af geweest.
„Ik moet telefoneeren," zei Towson, „die tasch bevat de grootste zending
courante fondsen, die ik ooit voor de bank vervoerd heb."
„Waarom zouden wij hem niet met de machine achterna zitten stelde
Wilcox voor.
„Met één propeller vroeg Towson met een gezicht, dat ernstigen twijfel
uitdrukte.
„Neen," luidde het antwoord. „We hebben een reserve-propeller en die
kunnen we in een oogenblik opzetten."
Zij spoedden zich terug naar het vliegtuig. De passagiers waren opgetogen
over hun ontsnapping aan een groot gevaar en hadden geen woorden genoeg
voor de koelbloedigheid en bekwaamheid van den bestuurder. Zoodra hij hun
vertelde, wat er gebeurd was, waren ze bereid alles te doen wat van hen ge
vraagd werd. Eenigen werden in de cabine geheschen en wierpen alles wat
daarvoor in aanmerking kwam, naar buiten, om het vliegtuig lichter te maken.
Daarna hielpen allen de machine achteruit te duwen naar een plaats, waar een
grootere aanloop mogelijk was. Ondertusschen hadden Wilcox en Harris, met
Towson als assistent, de reserve-propeller gemonteerd.
Wilcox gaf zijn passagiers aanwijzingen hoe zij het dichtstbijzijnde spoor
wegstation konden bereiken en stelde voor, dat enkelen zouden achterblijven
om de bagage te bewaken totdat de anderen een auto konden sturen om die op
te halen. Ten slotte verzocht hij hun een onkostenrekéhing te maken, dan kon
hij die indienen op het kantoor te Miami
De passagiers, die revolvers bij zich hadden, gave« hun wapens met hun
munitie-voorraad aan de mannen in de machine, die op die manier een klein
arsenaal aan boord kregen. Harris maakte de propeller op gang, de motoren
ronkten en de „Zwaluw" rolde over het strand. Wilcox cirkelde rond, totdat
hij zeker was, dat de nieuwe propeller goed werkte, toen wendde hij het toestel
landinwaarts.
Het was een stralende zomermiddag en ze zouden een auto op mijlen
afstand kunnen ontdekken. Towson verkende alle wegen door den kijker van
den piloot hij taxeerde den tijd, die verloopen kon zijn sinds het oogenblik,
dat Montinello in den wagen was gestapt en kwam tot de conclusie, dat ze
niet meer dan dertig mijl konden afgelegd hebben. De „Zwaluw" zou vermoe
delijk tweemaal de snelheid hebben van den auto, want de snelste wagen moet
toch af en toe om een of andere reden vaart minderen.
Twee keer was het vliegtuig op een valsch spoor. De auto, waar het hen
om te doen was, was een Packard en eenmaal volgden zij een Cadillac, een
tweeden keer een Rolls-Royce. Die vergissingen deden kostbaren tijd verloren
gaan, maar de „Zwaluw" liet geen hoekje van het daarvoor in aanmerking
komende gebied ondoorzocht.
Towson vermoedde, dat de bandieten koers zouden zetten naar Norfolk
of naar Richmond. Het vliegtuig beschreef lange zigzaglijnen vooruit en achter
uit langs de hoofdwegen
Eindelijk kregen ze hem in de gaten. Towson had door den kijker
de oogen gericht op den weg naar Richmond en ontdekte de Packard in
een stuk bosch. De wagen had onder de boomen gestopt, de beide passagiers
waren uitgestapt en tuurden naar het vliegtuig, dat nog verscheidene mijlen
van hen verwijderd was.
Towson leunde achterover in zijn zitplaats in den neus van de machine
en schreeuwde in Wilcox' oor. De piloot deed het toestel van richting ver
anderen
Zooals zij verwacht hadden, waagde de auto zich weer buiten zijn schuil
plaats, zoodra de twee mannen tot de overtuiging kwamen, dat zij niet gezien
waren. Wilcox vloog in een grooten cirkel en kwam hen weer tegemoet in open,
vlak terrein.
Towson en Montinello wisselden schoten, terwijl de „Zwaluw" op nog
geen honderd voet boven den grond voorbijsnorde. Towson verbrijzelde de
voorruit van den auto en Montinello schoot een paar gaten in het geraamte
van het vliegtuig, maar geen van beiden richtten ze schade van beteekenis
aan.
Wilcox beschreef wéér een cirkel en naderde den wagen thans van ach
teren. Maar toen hij binnen Montinello's schootsveld gekomen was, besefte hij.
dat hij een verkeerde taktiek had gevolgd. De Zuiderling had geen beter punt
om te schieten dan het open achterraam.
Towson had uitstekend zicht, de groote machine lag zoo vast als een mail-
stoomer in kalm water, en hij schoot drie kogels in den auto door de achterruit.
Maar hij raakte zijn man niet. Montinello van zijn kant nam geen notitie van
Towson, maar richtte op den gastoevoer. Hij siaagde er echter alleen in een
oliepijp te doorboren Wilcox liet het toestel boven den wagen omhoog schieten
en was in een ommezien buiten het bereik van Montinello's revolver.
Harris stopte het lek. Toen liet Wilcox zijn machine keeren en naderde
den auto thans weer van voren. Hij vloog zoo laag, dat Towson niet kon mis
sen Montinello, nog steeds op de achterplaats, had veel minder kans.
Towson richtte zijn wapen eerst op den chauffeur, die wegdook om het
schot te ontwijken. Vervolgens liet Towson den loop zakken en mikte op den
Oft 't $ddeüand U *Ytmandaai
