■2fe 5<ytenótnaat te Xeeuwanden met de benoemde „Olde
No. 25
VRIJDAG 20 NOVEMBER 1931
619
te zeggen, het blad op tafel en sloot de deur weer achter zich, toen hij wegging.
Maria wilde hem niet aanzien en niet spreken hij had iets van zijn eigen on-
biiigzamen aard in haar wakker gemaakt.
De na-middag kroop tergend-traag, folterend-langzaam voorbij een
mooie middag, de brem gloeide geel in de heide in den glanzenden zonneschijn,
hindelijk, eindelijk begonnen de schaduwen langer te worden.. Maria had
honger en de storm van haar gedachten was tot wanhoop geworden. Beneden
was het stil de beklemming van het booze zwijgen was den heelen langen
dag nauwelijks door een woord gebroken ze balde haar vuisten in een haast
zinnelooze woede, maar wat gaf het, wat kon zij doen
Zij keek lusteloos naar buiteTi en toen opeens vlamde haar, door een
schok gewekte, belangstelling op. Daar wandelde Mr. Rogers, zijn schaduw
viel over de heggen en gleed langs het weiland. Hij kwam langs het huis en was
weldra weer uit het gezicht verdwenen, maar straks zou hij zeker terugkomen
natuurlijk zou hij er niets van begrijpen waarom de meisjes hun belofte niet
tiehouden hadden.
Maria's op avontuur-beluste energie was ontwaakt en zij nam een besluit,
/.ij was wel bang, maar dat hield haar niet terug. Zij zou het raam openen,
het was het venster van een dakkapel, uitkomend op 't hellende dak, er uit
klimmen, zich langs de gladde leien laten afglijden en in den tuin neerploffen.
Hoog was het niet, dus er bestond nauwelijks gevaar dat ze zich bezeeren
zou. Mr. Rogers zou de heele waarheid hooren. Dan zou hij met haar mee naar
huis gaan en samen zouden ze haar barschen vader tegemoet treden
Zij gaf zich geen rekenschap van de gevolgen van deze escapade. Zij zou
een martelares zijn, dus moest zij in haar beste kleeren gaan, vond ze. Zij dacht
niet aan de geringe breedte van het venster, niet eerder, dan toen zij haar
crinoline al aan en haar hoed met de linten opgezet had en toen was er geen
tijd meer om zich in andere kleeren te steken. Als ze dót deed zou Mr. Rogers
weg zijn en zelfs als zij tijd genoeg had gehad, zou het bedroefd kleine beetje,
dat zij van haar zelfrespect had overgehouden, den troost en de aanmoediging
van een indrukwekkend toilet hard noodig hebben
Het raam kraakte toen zij het opendeed en zij luisterde even in angst en
vreezen, maar beneden bleef het stil het geluid was daar blijkbaar niet
gehoord.
Resoluut stapte zij op een stoel, gereed om den beslissenden stap te doen,
maar de hoepelrok bleef vastzitten, hopeloos vast en alleen een wit bekoust
been bungelde over het vensterraam I Zij kon den hoepel niet samendrukken
om haar lichaam gelegenheid te geven het been te volgen. Als Mr. Rogers nu
verscheen, wat zou hij dan wel van haar denken? Een donkerroode blos kleur
de haar gezicht. Maar zij had zichzelf gezworen dat ze ontsnappen zou Het
was zoo stil, dat zij het getjilp van de vogels boven de heuvels kon hooren en
het kloppen van haar hart zóó luid, dat het haar deed huiveren. Maria raapte al
haar moed bijeen het was gemakkelijk op het raamkozijn te zitten met haar
beenen in de kamer. Toen duwde en trok zij zachtjes..
Zij had er niet bij stil gestaan, dat zij haar kleeren kon scheuren, of dat
zij op de dakpannen kon uitglijden óf zich, ondanks de geringe hoogte, toch
bij het neerkomen bezeeren. Maar opeens dacht zij aan al die mogelijkheden
tegelijkertijd als in een flits ze schrok van p ng hoefgetrappel en
verloor haar hoofd en haa. iwichtDe crinoline
hield haar een oogenblik tegen, maar toen scheurde
de taf en Maria rolde naar den hoek van het dak.
De regenpijp ving den hoepel op en brak even haar
val, niaar de gescheurde stof bood geen weerstand
meer wèg was ze en met een krak belandde onze
jongedame in een bloembed. Ze was vreeselijk ont
steld en ze had zich bezeerd ook, maar dat vergat
ze allemaal, in den afschuw en de schaamte van
het feit dat zij Kapitein Fenwick over zich heen
gebogen zag. En om de maat vol te maken wap
perde boven op de goot de aan flarden gescheurde
crinoline, als het zielig doorschoten vaandel van
een verslagen troep. Kapitein Fenwick trok zijn jas
uit, gaf die aan Maria en draaide zich om maar zij
beefde teveel om het kleedingstuk zonder hulp te
kunnen aandoen ze zag de schouders van den
kapitein op en neer gaan en ze wist, dat hij schudde
van het lachen.
Maar de arme Maria zat tusschen de bloemen
en schreide bittere tranen.
Kapitein Fenwick probeerde haar te kalmeeren
en hij kon het op zijn dooie gemak doen, omdat de
huiskamer aan de andere zijde van het huis lag en
de vader en de zusjes van het heele tragi-komische
geval niets hadden gemerkt. De menschlievende
of beter gezegd meisjeslievende Kapitein nam
haar in zijn armen en toen hij haar genoegzaam
had getroost, slipte hij de openstaande keukendeur
in, griste een tafellaken weg, dat gelukkig op het
aanrecht lag, drapeerde Maria erin, zette haar voor
zich in het zadel, reed met haar naar zijn woning en
gaf haar over aan de hoede van zijn oudere zuster
een goede ziel, die zijn huishouding bestuurde.
Overgrootmoeder bracht haar uitbundige, snui
vende en snerpende lachgeluiden weer ten gehoore.
„Maar dat was toch niet alles,, wel protes
teerden de kinderen, teleurgesteld dat. de geschie
denis zoo plotseling uit was.
„Goeie grutjes, lieve schatten, dat was pas het
begin," verklaarde de oude dame opgewekt, „het
begin van een óndere geschiedenis en van een
heel gelukkige. Het eenige dat ik betreur," over
grootmoeder zuchtte „is dat ik mijn vader nooit
heb teruggezien. Zijn houding tegenover Logan
was zóó onredelijk, toen die
De kinderen vielen haar opgewonden in de
rede: „U was het?"....
„Ja, ik was MariaAnn Maria,' antwoordde
zij kalm-triomfantelijk. „En nu verlangen jullie nog
van mij, dat ik de crinoline leelijk vir.d. Neen hoor,
kinderen! De crinoline was allerliefstJullie over
grootvader nam mij mee naar Parijs en Italië....
Mijn vader was gestorven, toen wij terug kwampn.
Ik geloof, dat wij tien jaar zijn weg geweestde
hoepelrok ging toen juist weer uit de mode. Maar
ik hoop," voegde ze er hartelijk aan toe, „dat jullie
kort haar en je dito japonnetjes jullie evenveel geluk
zullen brengen als de crinoline mij gebracht heeft."
„En Mr. Rogers riepen de kinderen, wier
nieuwsgierigheid nog lang niet bevredigd was.
„Trouwde Meg met Mr. Rogers
Maar overgrootmoeder besliste „Eén verhaal
per dag is voldoende. Jullie moet niet te veel ver
langen van je stok-oude overgrootmoeder.
En zij dreef ze de kamer uit. Toen de kinderen
de deur uitgingen, klonk het snuivend giechelen
van overgrootmoeder hen nog in de ooren.
