1
3b %xook Matkt te ^"ioningen op een miótigen Motgen
788
VRIJDAG 25 DECEMBER 1931
No. 30
zat ze alleen en als het ware opgesloten tusschen de
dichte struiken, die de wijde vlakte overdekten.
Het was zomer in Australië en geweldig heet.
In de Oude Wereld kenmerkten sneeuw en hulst,
vorst en mistletoe het Kerstfeest. Dat wist ze van
platen en uit boeken. Maar in het lage bosch hier
verschroeide de hitte haar wangen, hing het ver
droogde gras slap tegen den grond en stond de
groote witte maan zoo helder aan den diep-
blauwen hemel, dat het volop dag scheen te zijn.
In haar lichte japonnetje, dat ze vandaag voor
het eerst aanhad en waarin ze er bijzonder aardig
uitzag, stond ze nu voor de deur naar de dichte
struiken te staren, die haar geheel omringden en van
de buitenwereld afsloten. Afgesloten van alles wat
het leven plezierig maken kon. Er zat wel niet veel
anders voor haar op dan naar bed te gaan.
Ze ging in huis en grendelde de deur met onge
wone zorg. Want opeens had haar erger dan ooit
te voren een angstig voorgevoel bevangen, dat
er onheil dreigde. Ze sloot zelfs de ramen
van de hut, ofschoon het daarbinnen wel een
gloeiende oven leek. En al had ze het vertrek
dan ook met fleurige tropische bloemen versierd
voor het feest, toch leek alles haar even somber
toe. Ze had geen zin om piano te spelen, geen zin
om te lezen, geen zin om iets te doen en zoo bleef
ze zitten denkendenken en haar gedachten
kwamen telkens terug naar naar Maxon.
Ja, hij was welopgevoed, aardig, knapmaar
ja.toch wel te losbandig om met hem te trou
wen. Ze hield van hem en hij van haar, maar ze
zou er toch nooit toe kunnen besluiten de vrouw te
worden van een man, die het dobbelen niet laten
kon, evenmin als het drinken.
En terwijl ze zoo in donker zat te denken, hoorde
ze opeens, dat de kruk van de voordeur zachtjes
en voorzichtig werd omgedraaid. Bevend stond
ze op en ging naar het venster, om achter het gor
dijntje te kunnen kijken, wie het was. En opeens
begon ze te lachen. Daar stond de man, over wien
ze zoo juist had zitten denken Blij met zijn komst
snelde ze naar de deur, om die open te doen.
„Nee maar, dat is aardig 1" zei ze opgetogen,
„je komt me zeker prettig Kerstfeest wenschen
Frank Maxon zag er nu juist niet uit als iemand,
die gelukwenschen brengen kwam. En zoodra hij
haar dan ook zag, schrok hij merkbaar en gaf on
willekeurig een zoo harden ruk aan den teugel
van zijn merrie, dat het dier begon te steigeren.
„Miss Horseyikikdacht eigenlijk,
dat u met uw vader naar Warringdale was ge
gaan stotterde hij, verlegen en rood wordend,
terwijl hij in zijn zak naar iets scheen te zoeken en
eindelijk een kleine revolver te voorschijn haalde,
„ziet u..ik had u dit willen brengen."
Alice keek al even verward als hijzelf deed.
„Waaromdat geschenk?" vroeg ze.
„Omdatomdatzei de jonge man, zich
de droge lippen met zijn tong bevochtigend, „de
menschen het er zoo vaak over hebben, dat uw
vader zooveel geld in huis heeft en uzoo
dikwijls alleen thuis bent."
„Oja, dat is zoo," zei ze, het vreemde Kerst
geschenk aannemend. „Ja, dat is heel aardig van
je. Nu kan ik me echt veilig voelen. Toe, zet het
paard even achter het huis op stal en kom binnen.
Het is Kerstavond, niet waar en ik zit hier zoo
eenzaam."
„Ik vind het toch wel erg, dat uw vader u zoo
alleen laat," zei de jonge man, na zijn paard in de
schuur gebracht te hebben, die als stal dienst deed.
Alice was in haar schik met het geschenk, maar
toen ze zag, dat het wapen geladen was, legde ze
het toch uit veiligheid maar in een Iade van een
kast. Dan zette ze gastvrij kcffie en het duurde
niet lang, of de beide jongelui waren in druk gesprek
gewikkeld, blij met eikaars gezelschap op den feest
avond. Maxon vertelde haar over de oude kerst
gebruiken in Engeland, over sneeuw en ijs vol
schaatsenrijders, over plumpudding en hulst en
gebraden kalkoen en alles, wat bij een echt vader-
landsch Kerstfeest hoorde.
„Wat moet dat heerlijk zijn riep Alice uit,
„wat zou ik dat graag eens meemaken
„En dan de Kerstliederen...." riep Maxon in
vervoering gerakend, „zingende kinderen langs de
huizen en het luiden van de kerkklokken en
„Hier kennen we heelemaal geen klokken," zei
Alice, „maar ik kan wel enkele kerstliedjes spelen."
Maxon, die nu heelemaal weer op streek scheen
gekomen, lag behaaglijk in een rieten stoel en keek
naar het knappe meisje, dat zich aan de piano had
gezet en een oud-Engelsch Kerstliedje zong. Jeugd
herinneringen kwamen bij hem boven en ontroerd
kwam hij bij haar staan. Hij begon mee te zingen.
Hij kwam dichter bij haar
staan en toen ze bij het
eind van het lied naar
hem opkeek, boog hij zich
over haar heen en drukte
een kus op haar voor
hoofd.
„Maar..." begon Alice,
blozend hem afwerend.
„Ochneem me niet
kwalijkdie muziek
ookEn ik... heusch!
ik mag u zoo graag lij
denIk houd van je,
AliceWil je me trou
wen
„Maar," begon Alice
weer, zich op haar krukje
omdraaiend en hem ern
stig aanziende, „kijk eens,
we kennen elkaar nog
maar zoo weinig en
enwat ik zoo al van
je gehoord heb, is nu juist
niet heel erg aanmoedi
gend om...."
„Ja, dat weet ik wel,"
onderbrak hij haar met
gebogen hoofd, „ik ben
een prul. Maar ik heb ook
niemand, die zich iets
van me aantrekt. Heusch,
ik ben zoo slecht niet...
als er maar iemand was,
die
„Nee, maar je hebt geen
fut genoeg, dat weet ik,"
zuchtte Alice, „je weet
toch ook wel, dat een
vrouw graag een man
ziet, die sterk is?"
„Ja.... maar zou je
me dan niet willen helpen,
Alice
„Ik ben nu eenmaal een vrouw. Ik heb behoefte
aan leidingaan een sterkeGroote hemel.
luister dan tochwat is dat
„Handen omhoog
In de deur stonden twee mannen met getrokken
revolver. Alice herkende Black Dave, maar wie de
kleine, roodharige man naast hem was, wist ze
niet. Ze begreep echter terstond, dat het om het
goud van haar vader te doen was. Gelukkig, dat
Maxon nu bij haar was Ze keek vol vertrouwen
naar hem op, maar haar hart bleef stilstaan, toen
ze zag, hoe angstig en verschrikt hij keek.
„Zoo.zaten jullie zoo gezellig bij elkaar
Jammer, dat ik jullie Kerstviering storen moet
Houd ze onder schot, Sammy I" zei Dave, zich in
een stoel zettend, „zeg, juffie, je begrijpt zeker wel,
waar het ons om te doen is
„Ikneeantwoordde Alice, zich goed
houdend, al trilde ze van top tot teen, „ik weet
alleen, dat vader jullie wel zal aanklagen wegens
huisvredebreuk."
„Ochdie zit zich op het oogenblik zat te
drinken," zei Dave grijnzend, „en wij komen om
zijn goud, snap je het nou
„Er is hier geen goud I" antwoordde Alice, zich
aan Maxon vastklemmend.
„Toch niet spotte Dave, „nou, dan weet ik
wel anders, liefje Je vader heeft het me zelf in een
dronken bui verteld."
„Ik zal de politie
„Voordat je die waarschuwt, zijn wij al ver ge
noeg er vandoor. Je hebt geen paard en moet die
tien mijl dus loopen. Ons plan zit goed in elkaar,
reken maar
„Je zult het goud niet krijgen zei Maxon
opeens.
„Niet Weet jij dan soms óók, waar het ver
stopt zit, lafbek
„Ja. Horsey heeft het me in vertrouwen ver
teld."
Een kreet van wanhoop ontsnapte aan Alice.
„Nou, mij goedals zij ons het dan niet
vertellen wil, doe jij het dan."
„Enals ik het je vertel, willen jullie dat
meisje dan vrij heen laten gaan
„Och ja, waarom niet! Laat die maar naar
Warringdale wandelen."
„O jou lafaardgilde Alice, „maar ik Iaat me
