mmmm
No. 32
VRIJDAG 8 JANUARI 1932
847
lijk op den vloer. Neemt u dien stoel," hij wees
er een, „dan ga ik hiér zitten. Nu, als u
wilt
Zij gehoorzaamde werktuiglijk, viel op den
stoel neer alsof zij blij was, dat de ergste spanning
over was. De tranen rolden nog langs haar wangen.
Mr. Binns zag niet heel scherp, want hij had zijn
bril boven laten liggen, maar hij merkte toch wel
op, dat zij zeer schoon was. Hij probeerde zijn aller-
zakelijkste houding aan te nemen, maar voelde,
dat het hem niet lukte.
„Ik wou u niet bestelen," begon ze, „werkelijk
nietIk kwam alleen op 't idee van..van dezen
wanhopigen stap, om mijn broer te redden. Wat
moet u wel van me denken o, wat moet u wel
van me denken
Mr. Binns zei haar dit niet hij was gesloten
van aard. Hij herhaalde alleen: „Uw broer?"
en keek haar aan om naderen uitleg.
Zij bukte het hoofd dieper, haar borst hijgde
onder het bont van haar kraag, en haar handen
bewogen zich zenuwachtig.
„Charles Protheroe is mijn broer de eerste,
die schande brengt over onzen naam." Zij zweeg
even, door aandoeningen overweldigd, bedwong
zich toen met inspanning. „Ik dank den hemel, dat
moeder niet meer leeft.het zou haar dood ge
weest zijn."
Mr. Binns zette zijn rechterbeen op den grond,
sloeg het weer over het linker en zei „um".
„'t Komt alleen door slechten omgang," ging
ze ernstig voort„hij heeft zich met spelers af
gegeven, en hij heeft den laatsten tijd veel ver
loren. Ik ben overal achter gekomen, en een paar
van de ergsten menschen, die u nooit verdenken
zoudt, gentleman van geboorte joegen hem op,
door te zeggen, dat hij zoo handig was en altijd
wel raad wist, tot hij die schandelijke manier heeft
aangegrepen, om zijn schulden te betalen."
„Maar beste jongedame," viel mr. Binns hier
op in, „waarom komt u bij mij Waarom vertelt
u me dat? U, u bent gewoon in 't hol van den
leeuw gestapt. Br is nog hoegenaamd geen schuld
van uw broer bewezen, en ik treed als officier van
justitie op."
Zij keek met een verschrikten blik naar hem op.
.,0 1 Heb ik 't nog erger gemaakt vroeg ze
hulpeloos. „Ik heb niet veel verstand van rechts
zaken ik heb 't u verteld, omdat u er vriende
lijk uitzag, en bovendien," haar oogen schenen
zijn gezicht te doorvorschen, „u wist de waarheid
al. Volgens de kranten is er een bewijs, waar hij
op veroordeeld moet worden, en Charles zegt, dat
t iets in dien brief moet zijn, dien hij u geschre
ven heeft. Hij zei, dat u niets beginnen kon, als
hij dien brief terug had. Ik was eerst van plan,
naar u toe te gaan en u op mijn knieën'te smeeken,
of u mij den brief geven wou, maar hij zei, dat dat
niet helpen zou. En toen heb ik 't plan gemaakt,
hem te stelen, maar" zij lachte een meewarig
lachje „dat heeft ook niet geholpen."
Mr. Binns voelde duidelijk een brok in zijn keel.
Hij kuchte, om mogelijke verdenking af te wenden,
en ofschoon zijn gezicht niets méér zei dan dat
van de sphinx, waren zijn gedachten druk
bezig.
„Hij is zoo jong," ging zij voort, alsof ze bij zich
zelf sprak, „zoo makkelijk te beïnvloeden. Als we
samen ergens heen konden gaan, konden we een
nieuw leven beginnen. Ik zou het geld zoo gauw
mogelijk terug betalen, dat zweer ik u."
Er kwam een oauze, waarin de klok op den
schoorsteenmantel zeer luid tikte, en de droeve
donkere oogen van het meisje mr. Binns tot in
de ziel schenen te dringen. „Hij heeft zooiets al
meer uitgehaald," zei hij eindelijk, in een laatste
poging, om wat strengheid te bemachtigen.
Zij schrok, en haar gezicht werd nog iets bleeker.
Mr. Binns voel
de zich een bar
baar. „Hij heeft
een poos met
slechte vrienden
omgegaan," zei
ze met 'n zachte
stem vol pijn,
„maar 't is be
slist de eerste
keer, dat hij iets
werkelijk ver
keerds doet."
Er kwam weer
een pauze.
„Het is heel
jammer," zei
mr. Binns, „dat
hij zoo'n goede
zuster, als hij
heeft, niet weet
te waardeeren."
Zij keek hem
Schichtig aan.
„Arme Char
les," zei ze. „Hij
houdt echt veel
van me, ik ben
de eenige, die
invloed op hem
heeft. Als ik 't
op tijd geweten
had, had ik 't
tegen kunnen
houden. Maar
ik was weg.
o, ik kan 't me
zelf zóó verwij
ten
„En als hij
veroordeeld
wordt" de
vraag scheen
mr. Binns tegen
zijn wil te ont
snappen„wat
doet u dan
Het meisje
trok haar man
tel dichter om zich heen en huiverde lichtelijk.
„Vraagt u me dat alstublieft niet," zei ze „ik....
ik kan nog nergens aan denken dan aan de misère
van het heele geval."
Toen, plotseling, stond zij op.
„Ik weet eigenlijk niet, waarom ik u ophoud,"
zei ze. „Tenzij u mij op wilt houden, en de politie
roepen, want ik ben nu ook een misdadigster. Ik
ben met de bedoeling om te stelen uw huis binnen
gedrongen."
Zij aarzelde en stond mr. Binns aan te kijken
op zoo'n geduldige, wanhopige manier, dat zijn
laatste restje zelfbeheersching bezweek. Voor 't
eerst van zijn leven handelde hij impulsief.
Hij liep naar een gebeeldhouwd kistje, dat op
zijn bureau stond, haalde een sleutel uit zijn vest
zak, opende het kistje en haalde uit een bundeltje
papieren een klein briefje.
„Daar," zei hij kortaf, en zijn gezicht was strak
ker dan ooit, toen hij haar het briefje gaf. „Als
u weer eens ergens wilt inbreken, maakt u dan
niet zooveel leven en als die broer van u er uit
kómt let wel, ik beloof niets, maar als 't hem
lukt leert u hem dan, de genegenheid van een
goede vrouw op prijs stellen 't Beste."
De inbreekster slaakte een zachten, verbaasden
kreet van onmetelijke verlichting en dankbaarheid;
zij nam de handen van mr. Binns in de hare en
kuste ze vele malen.
„O 1 Ik zal 't u nooit kunnen vergelden riep ze.
„Ik kan u alleen maar zeggen, dat ik uw naam ze
genen zal altijd en
Mr. Binns zei „kom kom." maar hij voelde zich
zoo schuldig-gelukkig als een schooljongen, die
stukjes draait, en zijn handen tintelden prettig.
Hij deed heel voorzichtig de voordeur open en
liet haar uit, en hij keek haar slanke figuur na, tot
ze verdween in de duisternis en toen ging hij pein
zend weer naar bed.
De zaak Protheroe werd later genoemd als
de eenige groote mislukking van mr. Theodoor
Binns.
Zijn requisitoir was zwak, haperend, niet over
tuigend. Het bewijs, dat hij achter de hand heette
te hebben, was niet te voorschijn gekomen.
Charles Protheroe verliet de rechtszaal als vrij
man, omstuwd door enthousiaste partijgangers.
Met het gezicht van een lijdenden martelaar
wees hij met zacht gebaar hun felicitaties en harte
lijkheden af, en zei, dat hij minstens voor een tijdje
weg wou ver weg ergens heen, waar hij ver
geten kon, dat hij eens verdacht was geweest van
misdaad.
Twee jaren later, in de middagpauze van een an
der groot proces, gaf een collega mr. Binns een
nummer van de New York Herald, en vestigde zijn
aandacht op een paar verbazingwekkende verval-
schingen, die in die stad gebeurd waren.
Als schuldige was ten langen leste, na veel
moeite, een jonge nian aangewezen, die in de beste
kringen van New York zeer gezien was.
De krant gaf er twee foto's van den gevangene
bij één in gewone kleeren, en een in vrouwenge
waad, dat hem zeer goed stond.
Mr. Binns keek maar heel even naar het eerste
portret het was natuurlijk het knappe jongens
gezicht van Charles Protheroe had hij al ver
wacht. Maar op de tweede foto zag hij een laag,
met krulletjes overhuifd voorhoofd, en een paar
droeve donkere oogen keken vertrouwend in de
zijne.
„Hij wist zich voor te doen als 'een zeer aantrek
kelijke ionge vrouw," zei het bijschrift onder de
foto's, „zóó bedrieglijk, dat hij er zich op be
roemde, verschillende huwelijksaanzoeken van
vooraanstaande burgers ontvangen te hebben, als
hij zich met boosaardige bedoelingen in zijn ver
momming had gestoken. De bevolking is zeer op
hem gebeten."
„Da's Protheroe natuurlijk," merkte de collega
van mr. Binns een beetje stekelig op. „Ik dacht
wel, dat we nog eens ooit van hem zouden hooren,
en
Maar er kwam geen antwoord, en de New York
Herald lag op den vloer. Mr. Theodoor, de schrik
der misdadigers, was in zwijm gevallen I
Door de lens begluurd. Op tiexe foto komt het eontrn.it tusscbru
hel afstootende insect en den nlamkleitrigen vlinder sterk tol uiting.
