UIT HET ENGELSCH VAN PATRICK LE O N - N o. 15
fÈWD ^QDÈMJUT
„Het. is helaas maar al te waar," nam Lady Santley nu weer
het woord. „Het is eenvoudig verschrikkelijk en ik ben het met
mezelf niet eens of we dat arme vrouwtje een bezoek moeten
gaan brengen of niet. Daarom dacht ik, dat het beter was het
jullie eerst te vertellen."
„Maar luister nu toch eens, AnneWie heeft hem ver
moord? En waarom? Vertel me alsjeblieft alles wat jullie er
van weet!"
„Een of andere ellendeling van een dief heeft het gedaan, die
het op een Chineesch beeld gemunt had," legde Simon uit en
toen hij dat zei, voelde Bobby, die de kleine tasch in de hand
had, een koude rilling over den rug loopen. Werktuigelijk had
hij het koffertje meegenomen, toen hij uit den auto stapte en
nu pas drong dat feit tot hem door. Wat moest hij er in vredes
naam mee beginnen? De situatie werd steeds benauwender en
toch kon hij voorloopig niets anders doen dan met een onbe
wogen gezicht naar het gesprek luisteren.
„Hij heeft het beeld te pakken gekregen," zette Simon zijn
verslag voort, „en Shutter is dood gevonden, dus het spreekt
van zelf, dat ze den dief tevens van den moord verdenken. Zijn
signalement is verspreid en de politie zit hem op de hielen.
ze vroegen ons onderweg ook of we hem misschien hadden
gezien."
Vreeselijkvreeselijk.zuchtte mevrouw Ainsley.
„Tony zal wel direct naar mevrouw Shutter gaan, als hij het
hoort
„Ja, hij mag haar erg graag, hè," merkte Simon op. „Ze wa
ren tenminste altijd heel goede vrienden."
„Komen jullie alsjeblieft binnen en vertel het Dick," verzocht
mevrouw Ainsley. „Het is heel verstandig, dat je eerst hier
bent gekomen, Anne; Dik weet altijd precies, hoe je in derge
lijke kwesties moet handelen. We kennen haar eigenlijk niet
zoo heel goed, vind je ook niet? Maar ze heeft natuurlijk
familieleden en intieme kennissen en Tonv zal haar natuurlijk
met alles en nog wat behulpzaam zijn."
Het heele gezelschap ging naar binnen; Bobby en Simon
vormden de achterhoede en ze hadden nauwelijks twee stappen
gedaan in de ruime vestibule, of een deur werd opengerukt,
waaruit Sir Anthony te voorschijn kwam, zijn gezicht vaal
bleek, vertrokken van ontsteltenis, als iemand die een geest
verschijning gezien heeft.
„0! ze hebben het hem verteld!" riep Lady Santley uit en
ze greep hem bij den arm. „Je weet het zeker al, Tony?"
„Ja," klonk het somber. „Arm kind! Ik moet direct naar haar
toe. Gelukkig dat ik toevallig hier ben; dat scheelt me vijf-en-
twintig mijl."
„Weet Dick het al?" vroeg mevrouw Ainsley.
„Neen, ik hoor het juist op het oogenblik zelf: van mijn
huisbewaarder. Hij heeft de Blessingtons opgebeld, waar ik
logeerde, en die zeiden hem dat ik hier was."
„Als ik je dan een raad mag geven, Tony," zei thans weer
Lady Santley, „praat eerst even met Dick. Die heeft zooveel
tact.... vraag hèm of het wel verstandig is, dat je direct naar
Trend Hall gaat.of het wel pas geeft.jij, als ongetrouwd
man
„De omstandigheden zijn er niet naar om bij dergelijke klei
nigheden stil te staan," viel hij de spreekster in de rede. „Ik
kan dat arme schepsel niet alleen laten in dat groote, eenzame
huis.... natuurlijk is ze alleen; Shutter had immers vrijwel
geen conversatie dan zijn eigen vrienden. Ik geloof heusch, dat
ik de eenige uitzondering was en daardoor de eenige echte
vriend ben, waarop mevrouw Shutter zich op het oogenblik
verlaten kan. Heusch, lieve Anne, hoezeer ik je opinie altijd ook
respecteer, die bezwaren moeten we opzij zettenBoven
dien moet ik ook naar mijn eigen huis, want de huisbewaarder
vertelt, dat dat heerschap ook een bezoek op de Grange heeft
gebracht voor hij naar Trend Hall ging en een auto en voor een
groote waarde aan goudwerk heeft meegenomen. De politie wil
natuurlijk, dat ik zoo gauw mogelijk kom."
„Goede hemel!" riep Simon uit. „Dat maakt hetwel....
nog meer.... eh.... verbazingwekkend." De jonge Lord was
geheel van zijn stuk gebracht.... zijn gewone, luchtige humor
had hem verlaten.
„0, ze hebben hem al te pakken," vertelde Sir Anthony on
verschillig, terwijl hij hoed en overjas van den butler aannam.
„Hebben ze hem al te pakken?" herhaalde Simon ongeloovig.
„Ja. Dokter Dimmock heeft hem veilig in zijn villa opgebor
gen. Hij schijnt door een auto aangereden te zijn, toen hij
trachtte weg te komen; mijn two-seater, dien hij had gestolen
en waarin hij reed, werd alleen maar licht beschadigd en de
jonge Dimmock, die uit Londen kwam, vond den jongeman op
den weg en nam hem mee naar huis. De dokter kreeg argwaan
en ging vanochtend naar de Grange om eens poolshoogte te
nemen. Ik heb Trotter geen bijzonderheden gevraagd; mijn
eigen verlies is van weinig belang vergeleken bij het drama op
de Hall. Dus je moet me maar bij Dick excuseeren; ik moet
weg."
Hij gaf de drie dames een hand, knikte tegen Simon en Bobby
eerstgenoemde stond met. open mond verbijsterd voor zich
uit te staren liep snel de deur uit en spoedde zich naar de
garage.
„Wel alle mensehen," riep Simon uit, toen Sir Anthony weg
was, en tot ontzetting van de anderen liet hij zich in den
eersten stoel den besten neervallen en barstte in een woeste
lachbui uit.
„Heusch, Simon, dat is nu toch meer dan erg," bestrafte het
jonge meisje verontwaardigd.
„Je hebt volkomen gelijk," erkende hij, nog zenuwachtig
schokkend, „maar als je wist wat i k weet, zou je het me
waarschijnlijk vergeven. Ik lach niet om wat er op Trend Hall
en op de Grange gebeurd isnatuurlijk niet
Wéér kwam er een lachaanval en de drie dames, buiten zich
zelf van ergernis, lieten hem in de vestibule met Bobby Red-
mayne en gingen het huis binnen om het nieuws aan Kolonel
Ainsley te vertellen en zijn raad te vragen.
De oud-officier, die aan zijn schrijftafel zat, stond op toen zij
binnenkwamen en begroette de bezoeksters met warme
hartelijkheid.
„Blij je te zien, Anne, en jou ook, Sybil. Blijven jullie
lunchen? Gezellig! Waar is Simon? Toch nog niet opgesloten,
hoop ik?"
„Neen, maar dat moest eigenlijk wel," zei Sybil Petres, die
haar verontwaardiging nog niet te boven was.
„Waarom? Wat heeft hij nu weer uitgehaald?"
„Och, het is heelemaal niet van belang," suste Simou's moe
der. „Luister maar liever naar wat ik je te vertellen heb, Dick,
en geef me raad wat we moeten doen."
En daarop gaf ze haar zwager, die met klimmende ontzetting
luisterde, een relaas van de gebeurtenissen van den vorigen
nacht.
„Onmogelijk!" riep de kolonel uit, toer. ze klaar was. „Ik
geloof dat je droomt! Wie had reden om Shutter te vermoor
den? En waarom zou de dief een moord hebben gepleegd, als
hij toch met den buit heeft kunnen wegkomen? Wie is het; een
Chinees?"
„Ik zou het je niet kunnen zeggen. Het was een mandat
is alles wat we weten."
„Reken er maar gerust op, dat het een Chinees was! Ik heb
altijd gezegd, dat Shutter en de Barnetts allemenschelijke
idioten waren.... neem me niet kwalijk, dames, dat ik het 'n
beetje kernachtig zeg.om dingen, die vast en zeker gestolen
waren, in huis te houden. Veel moois was er niet aan voor 'n
normaal mensch.... die griezelige poppen hadden alleen
waarde voor de afgodendienaars, van wie ze geroofd zijn. Bah,
wat 'n gruwelijke historie!"
„Tony is naar mevrouw Shutter gegaan," deelde mevrouw
Ainsley mede.
„Dacht ik wel," was het droge antwoord. „Die jongelui tegen
woordig hebben geen gevoel meer voor wat past en Aiiet past.
Maar enfin, ze heeft niet veel vrienden en anders staat ze
moederziel alleen tegenover die politie-kerels. Ze verdenken
héér toch zeker niet?"
„Maar Dick; hoe kom je er bij?" riep zijn vrouw verschrikt.
„Och, die kwaaddenkende heeren koesteren soms den meest-
onwaarschijnlijken argwaan. Maar ik vermoed, dat ze den man,
