1.
FEBRUARI 1932
zoodat rveldia
alle pelden het
brandde en alles tot
verging.
over
Op het ys te Scherj>enii
Zeeland op het ijs. Op verschillende plaatsen
in onze provincie is reeds van het ijs genoten,
alhoewel in 7 algemeen nog weinig banen be
rijdbaar waren en in hoofdzaak door de jeugd
van de ijspret kon worden geprofiteerd. Een
kijkje op de grachten van het stadje Tholen,
waar slechts enkelen zich op het ijs waagden.
Een vent uut de stad ei grond 'ekocht, bie den diek.
Noe mö je wefen, dè m'n 'ier zó'n stiksje strand èn, nie zó
groat, mae 't is toch wè wat. En noe 'eet 't, da die kaerel
daer 'uusjes op gae zétten, om in de Zeuiner vreemdelienjen
'ier te kriegen. Ik gloove ik, dè 't 'n z'n centen net zó goed
in 't waeter kan gooien, mae allee, 'um 'eet t'r zeker last van.
Noe is 't'r 'n vereenigienge voe Vreemdeliengeverkeer
op'ericht ók daer is Wullem Planke veurzitter van, en
Verton doe vanzelfs ók mee. Noe kan ik mae nie begriepe,
di je naer ons durp komt. a je mie vikansje gaet. Wat 'ei
je 'ier noe te zien 'n Stik ouwe pompe voe 't raed'uus,
mae dae vinde ik noe glad niks an. En dan 'ei je nog zó'n
oud 'uus, mie 'n toren, mae dae bi jeók a gauw op uut'ekeken.
Mae a zulder dae noe zinnig'eid in verruut
Ze zeeje tegen mien je mot ók meedoen, wan jie 'eit
dae nog zó'n stiksje grond ommenebie 't strand, en dü
ka je ver'ure an de kampeerders. Ik zk wè glad gek weze
D'r è'k van de zeumer tn Renisse genog van 'ezien. D& bin
die kaerels die in 'n tente slaape, mae d& zk nie op mien
grond weze, da dienk ik ók A' ze 'ier wille weze, dan motte
Ze mae bie Verton in de kos gae, daer ze 't goed. Je doet
t'r mae kouwe mee op en aermetierderigeid en zó meer.
En die vent 'ei 'ekocht voe een hulden de vierkante meter
da's noe nie zó diere, al is 't nie van de beste grond, mae
tóch gin slechten ók. En die menschen uut stad bin altied
'n bitje aorig, wou 't nie
Dies Koeter doe z'n auto wig, mie de crisis, zee 'fn.
Mae dae mó je mien noe nie te veel over willen wies maeke.
Iedereen die j' oort, 'eit mae over de crisis, en menschen die
nooit 'n cent g'ad èn, vertellen je noe, dazze al d'r centen
kwiet bin.
Mae 'k 'ei je nog nie 'ezeid, di m'n 'ier goekoop vleisch
'ekregen èn. Dat m'n noe vroger ók wè's g'ad, mae di
was van di bevrozen vleisch uut Amerika, en di was bucht.
Mae noe is t'r zó mie 'elege, di de vrouwe van een slaeger
uut de stad, 'n nieuwe mantel van knienevellen, een bonte
jas noeme ze dat, gló'k, wil En die slaeger zee 'k
gin centen, en toen zee 'eur t dan gee Krien mae 'n bitje
minder (Krien is de knecht, weet je) en di dee t'n, mae Krien
zee bobber jie maer op, ik gae op 'n air. Mae Krien die
kon gin air vinden, en toen begos 't'n voe z'n eige, en 'um
nam biekans al de klanten mee. Mae toen zee de slaeger
'k Zi je doadverkonkereere, 't is mien wè vier duzend geld
waerd. En toen begosten ze te konkereeren, en dae begriep ik
noe gin mieter van, wan voe di geld i fn toch wè voe 'eel
de fermielje knienevellen kunne koapen. Afijn, om je 't
noe mae trek te zeggen, noe komt die knecht mie vleisch
'ier op 't durp.
Die wuven toch Z'ange alles mae an d'r lief di kan
toch gin stand 'ouwe.
'k Bin gisteraeven nae d'uutvoerienge van de gimnestiek-
vereenigienge 'ewist. Eest wou ik nie, en d'eeste aeven
bin 'k ók nie 'ewist, mae d'aaren dag kwam Joppe bie m'n,
en die zee Noom, noe begrip ik toch nie 't Is toch zovee
mooi, en glad nie onfesoendelijk noe mó je vanaeven toch
is gae. En zó bin 'k dan 'egae. En 'k mó je zegge, 't is mien
nog vee mee'evalle, nae di'k t'r van g'oore a. Alleen begriep
ik nie, wae da't noe allegaere voe dient. Vroger dee je
wulder glad nie an zukke dienge, en bin m'n d'r noe minder
op De guus van teegswoordig kan siuust nie mi zó vee
verdraege, as wulder, di zeg ik
PIER VAN 'T HOF.
De ouile prikslee is
ook nog in eere
bij onze jeugd.
Ook te V li stangen werd
het ijsbaantje nog even
geopend. Jeugdige rij-
ders probeeren hid ys.
