3ba mawacftt
óteUzicAoft...
door C. N. WILLIAMSON
1102
VRIJDAG 4 MAART 1932
No. 40
DE BRUID
Het is een mooie dag voor een huwelijk," zei
de tante van de bruid, juffrouw Vine.
„Ja madame," zei Evans, de kamenier
van de bruid, „en ze zeggen gezegend is de
bruid, waar de zon op schijnt."
„Laten we hopen, dat 't uitkomt," zuchtte
juffrouw Vine; „maar...." Juffrouw Vine zei
graag „maar....", en dan verder niets. Maar
Evans vroeg „Ja madame Want ze wou graag
hooren, hoe de chaperonne van de bruid over
den bruidegom dacht.
Ze kreeg dit echter niet te hooren. Al was Evans
een uitstekende kamenier, juffrouw Vine wou haar
bezwaren niet uitspreken tegenover personeel
ze wou tegen een kamenier niet spreken over dat
afschuwelijke tooneel want tooneel bleef toch
maar tooneel, al verdiénde de bruigom ten volle
zijn succes als schouwburg-ondernemer. Ze wou
niet laten blijken, dat de verloving naar haar
zin veel te kort had geduurd wat wisten ze eigen
lijk nog van Trevers? Ze kon....
„Evans Evans 1" riep een jonge frissche stem
uit de aangrenzende kamer, en Evans ging snel.
Een paar minuten later hoorde juffrouw Vine
haar spreken met een kellner „Thee en beschuit
als gewoonlijk, maar geen ei. Juffrouw Morgan
heeft niet veel trek vanmorgen."
Geen wonder, dacht de tante. Als je trouwen
moet vannit een hotel, met een vreemdeling....
want voor Amerikanen is een Engelschman toch
óók nog maar een vreemdeling.... zoo'n sprong
in 't duister.... O ja, knap was hij genoeg
bijna te knap.maar toen zij jong was, trouwde
een deftig meisje niet met iemand van 't tooneel.
Ze hoorde in de slaapkamer van haar nicht
servies-geruchten Molly kwam dus niet naar
haar zitkamer. Ze wou bescheiden naar haar eigen
kwartier gaan, aan den overkant van de gang,
toen er luid op de deur geklopt werd. Vol verwach
ting deed ze open het zou wel een cadeau
zijn, of kleeren. Inderdaad stond er achter den
piccolo, die geklopt had, een meisje met een groote
doos. Al had juffrouw Vine haar bril niet op, ze
zag toch wel, dat het meisje bijzonder knap was.
„Madame Lucette," zei ze, met een zachte wel
luidende stem.
„Bent u madame Lucette zelf vroeg juffrouw
Vine.
„Neen, ik ben een van haar assistenten," zei
het meisje met een lachje, dat juffrouw Vine
nogal droefgeestig leek. „Mag ik de japon binnen
brengen 't Is al een beetje
laat, dus als de juffrouw
wenscht, dat ik even blijf
helpen
Is mijn japon daar riep
de jonge Amerikaansche.Ik
hoorde u praten, tante Sue."
Tegelijk ging de deur tus-
schen zit- en slaapkamer
open, en een meisje, in fraaie
ochtendjapon, kwam kijken. Zij was mooi,
bloeiend van levenslust en levensvreugde.
Zij keek verwonderd naar de assistente van
madame Lucette een meisje, even mooi als
zijzelf, hoewel wat bleek en betrokkenbijna
tè bleek bij die eenvoudige zwarte kleeren.
„Goeden morgen," zei Molly Morgan vriendelijk.
„U komt toch zeker niet.zelf mijn japon bren
gen
Het meisje lachte weer haar langzaam, droef
geestig glimlachje. „Ja," zei ze, „ik.... als er
iets mankeerde aan uw.uw trouwjapon, dacht
madame Lucette, dat ik...."
„Er zal niets aan mankeeren," zei Molly, ,,'t Was
met passen al zoo goed als volmaakt. Maar zegt
u eens heb ik u niet al eens meer gezien
Er scheen op die vraag schrik te komen bij de
verlegenheid, die het meisje al getoond had. „Bij
madame Lucette," zei ze vlug, „ik eh.... ik
ben een van de mannequins."
„O juist," riep Molly. „Dan heb ik gedacht,
dat u een klant was, die paste.. Zal ik een jon
gen bellen, om u den weg te wijzen Ik hoef heusch
niet meer te passen.
„Ik kan den weg wel vinden, dank u, maar"
de zachte stem was opeens vol diepen ernst
„wilt u me niet even laten helpen, met de japon
Ik had madame Lucette expres gevraagd, of ik
die brengen mocht, en...."
Zij zweeg, beet zich op de lip, maar haar oogen
smeekten Als het niet zoo'n onzinnige overdrij
ving geleken had, zou Molly het voor diepen angst
hebben gehouden, wat ze er in las. Een oogenblik
keken de twee meisjes elkaar strak aan. Toen wend
de Molly zich tot juffrouw Vine.
„Misschien is 't toch maar veiliger, dat de juf
frouw me helpt, tante. Beantwoordt u onderwijl
de telegrammen voor me Neemt u ze mee naar
uw kamer dan kunt u 't op uw gemak uitzoe
ken. Ik zal u wel door Evans laten roepen."
Ze duwde haar tante een pakje telegrammen in
de onwillige hand, en de gehoorzame chaperonne
verdween. Molly wendde zich naar de deur van de
slaapkamer, waar de kamenier haar koffers aan 't
pakken was voor de huwelijksreis.
„Evans," zei ze opgewekt, „zet jij nu even je
hoed op, en ga gauw naar den kapper. Ik wou een
flinke doos van die poeder meenemen, die ze ver
leden week voor me gemengd hebben. Wacht
je er op Neem maar een pond en breng 't zelf
mee terug."
„Maar als u me dan
noodig hebt, juffrouw..."
„Dat zal ik niet. Je
bent in drie kwartier te
rug, en we hebben massa's
tijd." Zacht deed ze de
tusschendeur dicht. Ze
was nu èn van haar tante,
èn van Evans af.
De mannequin stond bij
de tafel, waarop de witte
rozen lagen van Nevill
Trevers. Het gezicht van
het meisje was bijna even
wit als de rozen.
„Zoo," zei Molly toen
opeens, kort maar vrien
delijk, „u hebt moeilijk
heden, is 't niet? Is er
iets, dat u me vragen
wou, nu we alleenzijn?"
Ten antwoord brak het
meisje in snikken uit.
Ze schreide niet luidruch
tig, maar haar heele
lichaam beefde en schok
te, en traag liepen de
tranen langs haar bleeke gezicht, toen zij de oogen
met de handen bedekte. „Wat bent u goed 1"
stamelde ze. „Wat bent u goed 1"
„Ik ben heelemaal niet goed," zei Molly, „maar
ik ben ook een meisje en ik zag op 't eerste ge
zicht, dat u bedroefd en zenuwachtig was, zoo
dat u 't bijna niet dragen kon. Ik begreep in 't
eerst niet, waarom een meisje als u met een doos
van madame Lucette kwam, maar toen u liet door
schemeren, dat u zelf gevraagd had, of u gaan
mocht, dacht ik er iets van te raden. U hoeft u
heelemaal niet te schamen, als ik goed geraden
heb. Misschien hebt u bij Lucette gehoord, dat
ik een rijke Amerikaansche was. Als u arm bent,
en iets noodig hebt.enfin, dan bent u niet bij
de verkeerde gekomen. Ik ben vandaag zelf zóó
gelukkig, dat ik wel iedereen gelukkig zou willen
maken, vooral zoo'n knap meisje als u.... u
moest alles hebben, wat uw hart begeerde...."
„O, als u eens wist, hoe 'n pijn 't me doet,"
fluisterde het meisje. „Ik kan 't niet.. ik houd
't niet uit
„Neemt u me niet kwalijk, als ik uw gevoelens
gekwetst heb," vroeg Molly. „Misschien heb ik
me niet goed uitgedrukt, maar ik bedoel 't goed.
Misschien zou u zelf ook graag trouwen, maar
bent u te arm, en.
„O neen 1" schreide het andere meisje. „Ik zal
nooit trouwen. Er is niets.... niets, dat u voor
me doen kunt."
„Maar.... waarom bent u dan gekomen?"
vroeg Molly verbaasd.
„Ik.... wou u zien. Ik heb u toen gezien, bij
madame Lucette.... maar dat was vóór...."
„Vóór wat
„Voor ik wist, dat u trouwen ging."
„Wat heeft mijn trouwen er mee te maken
„Alles. Ik moest komen. Ik heb iederen nacht
wakker gelegen, met een hoofd dat bijna berstte,
en tegen mezelf gezegd Ik moet weten, hoe ze
er uitziet.of ze gelukkig is.of ze van hem
houdt."
Molly keek verschrikt. „Kent u Nevill Trevers
riep ze op scherpen toon uit.
Het meisje kromp terug, haar oogen nog verber
gend. „Ja, ik ken hem."
Molly's mooie gezichtje bloosde van de kin tot
het voorhoofd, en haar oogen fonkelden. „Als u
hier gekomen bent, om kwaad van meneer Trevers
te spreken op mijn trouwdag, achter zijn rug, ver
tel ik u vooruit, dat ik er niets van zal gelooven."
„O neen, heusch, ik wou niets kwaads zeggen,"
pleitte het meisje, ,,'t is waar, dat ik.... al mijn
geluk van hem verwacht heb, en en ik had 't
recht, een beetje hartelijkheid van hem te ver
wachten. Hij was mijn afgod, mijn heele leven hing
aan hem. Ik wil hem geen kwaad doen. Ik wil geen
verwijdering tusschen u brengen. Maar ik kon de
aandrift niet weerstaan.... ik moest u zien van
daag. Ik dacht, dat mijn hart niet zoo'n pijn zou
doen, als ik u maar zien kon. Ik had me beter moe-
