No. 43
VRIJDAG 25 MAART 1932
1195
OM DEZE, ONDERDANIG, AAN ZIJN ZUS-
TER-KASSIERSTER WEER AF TE DRAGEN,
„O, je denkt slecht, heel slecht van me," riep zij heesch uit. „Je gelooft
dat ik wuft ben, lichtzinnig en dat ik met je mooiste gevoelens heb gespeeld.
Ik ben het meisje misschien niet dat je moeder zich als schoondochter had
gedroomd, maar.... ach, wat geeft het eigenlijk ook," viel zij zichzelf op
smartelijken toon in de rede, terwijl zij opstond. „Welnu dan, opdat je geen
restje hoop meer zal overblijven, luister dan. Ik heb met je gespeeld, weet je,
ik ben geheel zooals je denkt dat ik ben, lichtzinnig en zooals je zelf hebt
doorzien.... gemeen. Hoor je? Zóó gemeen, dat je zelfs het geloof in je
eigen moeder verliezen zou als je wist hoe..
Zij wankelde en greep zich vast aan den stoel waarvan zij was opgestaan.
Een oogenblik bleef zij wachten als verwachtte ze een tegenspraak, een
protest tegen haar vreemde zelfbeschuldiging te vernemen en toen Paul
bleef zwijgen, begon zij zachtjes te snikken.
„Vaarwel," fluisterde zij door haar tranen heen. „Ik hoop dat je gelukkig
zult wordenVaarwel
Voor een oogenblik werd Paul's hart samengeknepen door een gevoel
van ellende en vertwijfeling, maar met een ruwen uitroep herstelde hij zich.
„Vaarwel...." riep hij op schorren toon uit.
Hij stak zelfs zijn hand niet uit en zag hoe zij zich snikkend afwendde en
van zijn bed naar de deur van het kleine ziekenvertrek wankelde. Daar bleef
het meisje even staan, als verwachtte of hoopte zij dat hij haar zou terug
roepen, maar hij maakte zelfs geen gebaar om haar te weerhouden. Hij zag
haar de deur openen en de gang intreden, vervolgens bleef zijn blik hangen
aan een gedeelte van haar mantel en toen viel plotseling de deur dicht.
Tine van Staveren was uit zijn leven heengegaan.
Een klagende uitroep ontsnapte hem en zich uitstrekkend legde hij zich
met brandende oogen en bonzend hoofd op zijn zijde. Alles scheen plotseling
weggevaagd uit zijn leven en hij had een gevoel alsof zijn hoofd en zijn borst
waren leeggehaald
HOOFDSTUK XXI SMART EN BITTERHEID
Paul mocht twee dagen later het ziekenhuis verlaten. Weliswaar was hij
nog niet in staat zijn arm te gebruiken, maar de wond genas voorspoedig.
Onmiddellijk na zijn ontslag vertrok Paul naar zijn moeder, teneinde haar
geheel gerust te stellen en keerde daarna weer naar Nijmegen terug om in
de nabijheid van Moelay te zijn, indien er iets gebeuren mocht dat zijn bij
stand noodzakelijk maakte.
Mevrouw van Affelen had vermeden over het circusmeisje te spreken,
hoewel zij brandde van nieuwsgierigheid te vernemen of Paul reeds aan zijn
voornemen om het meisje te vragen gevolg had gegeven. Ook Paul had er
niet over gesproken, maar zijn gedrukte stemming, waaruit hij zich zelfs in
gezelschap van zijn moeder en van Lou niet scheen te kunnen verheffen,
had de oude dame doen veronderstellen dat haar zoon of van zijn noodlottig
voornemen had afgezien of dat hij tot de ontdekking was gekomen dat een
verbintenis met het meisje inderdaad onmogelijk was. Aan de mogelijkheid
dat Paul kon zijn afgewezen dacht zij zelfs geen oogenblik.
De toestand van den Arabier bleef die eerste dagen zorgwekkend, ijl
koortsen sloopten zijn weerstandsvermogen en meer dan eens geloofde de
dokter dat hij deze crisis, die dagenlang aanhield, niet zou overleven.
Van het circusgezelschap waren alleen de clown en twee stalknechts
in Nijmegen achtergebleven en nadat hij van het bezoek aan zijn moeder
was teruggekeerd, droeg Paul onmiddellijk zorg voor de verzending der
paarden. In den avond van dien dag viel er eenige verbetering te bespeuren
in den toestand van den Arabier. Teruggekeerd van hun bezoek aan het
ziekenhuis stelde Paul aan Hans voor samen te gaan dineeren in het hotel
waar Paul zijn intrek had genomen en daarna een wandeling in den omtrek
te maken, net welk voorstel de clown met blijkbaar genoegen instemde.
.Samen begaven zij zich na afloop van den maaltijd naar het Valkhof.
Paul deed zijn best een opgewekt gesprek gaande te houden, maar zoowel de
verstrooide antwoorden van den clown, die inzichzelf-gekeerd naast hem
voortliep, als zijn eigen leed, dat in hem bleef knagen, was oorzaak dat het
gesprek telkens weer stokte.
Onwillekeurig richtte Paul zijn schreden naar het bekende uitzicht
over de Waal, vanwaar eenmaal, voor eeuwen, Claudius Civilis de Romeinsche
legerscharen naderen zag.
De avond was prachtig, de geuren die uit den grond opstegen, het ge
ritsel van het dorrende loover en de dansende, geheimzinnige lichtjes op
de rivier en aan den anderen oever, riepen een sterk gevoel van heimwee en
verlangen naar vergetelheid en rust in Paul's moegestreden hart wakker.
Het was nog slechts drie dagen geleden dat hij hier op dezelfde plaats
had gestaan met Tine toen was zijn heele leven vervuld van gelukkige ver
wachtingen, nu staarde hij in een toekomst vol teleurstelling en verdriet. Hij
deed zijn best om niet meer aan het meisje te denken, noch aan haar laatste
woorden, die hem als angels hadden gestoken en die alle hoop voor goed
hadden uitgeluid, maar telkens doemde haar blank-en-rose getint gelaat
voor hem op, waarin de wondere violenoogen met de dansende gouden vonken
hem met een smartelijk-verwijtende uitdrukking aanstaarden.
,,'n Wondermooie avond, meneer," verbrak de clown het zwijgen.
„Ja," schrok Paul op, „een heerlijke Octoberavond."
„Zoo mooi, dat als dat er niet was, men de wereld zou kunnen liefhebben,"
vervolgde Hans, met een gebaar in de richting van de stad.
Paul keek hem verstrooid aan en de clown hernam „Ik bedoel de samen
leving, meneer, met haar schoonheid en laagheid. Zij ontneemt den menscb
alle illusies en geeft er wat bittere ervaringen voor in de plaats. Maar de een
zaamheid en de rust van dit plekje heffen een mensch op uit de erbarmelijke
kleinheid van zijn bestaan, al doen zij hem ook pijnlijk gevoelen wat hij daar
ginds verloren heeft...."
„Wat hij daarginds verloren heeft...." herhaalde Paul peinzend. Het
verlangen kwam in hem op een blik te slaan in het hart van dezen zonder
lingen man, die nog jong in jaren was, maar die nochtans zooveel wijsheid
uit het leven had geput, dat hij het lachen scheen verleerd te hebben.
„Kunt u het begrijpen, meneer Paul hernam de ander. „Of behoort
u tot de zeldzaam gelukkigen, die nog niets van het beste in hen aan het
leven afstonden
„Jeugddroomen". gaf Paul met een glimlach ten antwoord. „Jsugd-
droomen, anders niets.... tot voor eenige dagen. Acht en twintig jaar
heb ik het geloof in de menschen mogen behouden, maar dezer dagen is het
geschokt in wat ik sinds korten tijd als iets moois had leeren zien in de
waardigheid en oprechtheid van een vrouw."
De clown maakte een onrustig gebaar en blijkbaar verschrikt liet hij
zich ontvallen: „U bedoelt dat u werd teleurgesteld in...."
Plotseling scheen hij den moed te missen, den naam die hem op de lippen
lag uit te spreken, en haastig viel hij zichzelf in de rede „Vergeef me, ik
wilde niet onbescheiden zijn. U zult begrijpen wat me in verleiding bracht,
wij, die haar vader hebben gekend, hebben altijd een levendige belangstelling
gehad in alles wat haar betrof."
„Ge behoeft u niet te verontschuldigen, Hans, ik weet dat gij ook u
onder haar goede en onbaatzuchtige vrienden telde. Ge moogt daarom ook
wel weten dat het in Tine is, dat ik zeer,
zeer teleurgesteld ben."
„In haar antwoord bedoelt u vroeg
de clown met onrust in zijn stem.
„Ik heb begrepen, dat zij geen ander
antwoord kon geven," antwoordde Paul, ..zij
heeft dat altijd geweten en daarom had zij
dit moeten voorkomen. Door haar tegemoet
komende houding heeft zij mij aangemoedigd
en gevoelens in mij gewekt, die toch nooit
bevrediging zouden vinden. Ze heeft ge
speeld, verachtelijk gespeeld met het liefste
en beste dat in me was en daarom noem ik
haar slecht. Wetend dat ze me ongelukkig
zou maken, trok ze me aan, om me eindelijk
en nu voorgoed van zich af te stooten."
Zijn stem klonk zoo bitter, dat de
clown even naar hem opkeek.
„Ik begrijp het niet," sprak hij ver
volgens, „ik begrijp het niet het kan
niet...." Tine is altijd de oprechtheiden
eerlijkheid zelve geweest. Zoolang wij haar
hebben gekend is ze nooit en zelfs geen
oogenblik tekort geschoten in waardigheid,
en lichtzinnigheid of coquetterie is haar
altijd vreemd geweest."
„Ik ben ook zoo dwaas geweest me te
laten misleiden, maar zij was niet wat zij
scheen te zijn," wierp Paul hem met een
harden klank in zijn stem tegen.
Wordt voortgezel)
