1206
VRIJDAG 25 MAART 1932
No. 43
„Ik weet niet hoe ik u danken moetstamelde Bobby schor.
„U moet mij ook niet bedanken. Ik doe het immers terwille van Lord
Santley Het zal voor mij gemakkelijker zijn om u naar de bosschen van
Barnes te loodsen dan voor hem. Ik zal u er in mijn auto heenbrengen en
hoe eerder we gaan hoe beter. Ze zijn nu bezig hier te zoeken en zijn waar
schijnlijk in de omgeving van Barnes al klaar." Ze praatte op nuchteren,
zakelijken toon, of het de gewoonste zaak ter wereld was, die ze besprak.
„Ik mag u niet aan een dergelijk gevaar blootstellen en dat wil ik ook
onder geen voorwaarde. Laat u mij maar alleen mijn geluk beproeven, juf
frouw Petres."
„Neen," klonk het beslist. „Ik voleindig wat Lord Santley begonnen
is daarna zal ik mijn moeder en meneer en mevrouw Ainsley de waarheid
vertellen. Want er zullen wel enkele dingen zijn, die ze zich niet kunncyi
begrijpen; bijvoorbeeld waarom meneerLeslie geen afscheid genomen
heeft...."
„Toe, alstublieft niet," smeekte Bobby, die zich diep vernederd voelde.
„Ik heb wat oude kleeren van mijzelf meegebracht," ging Sybil op haar
zakelijken toon voort, zonder te reageeren op Bobby's opmerking, „want u
zult u moeten vermommen. En daar u een slank figuur hebt en we zoowat
even groot zijn, zullen ze wel passen. Den hoed kunt u diep over uw gezicht
trekken uw overhemd en slappen boord kunt u aanhouden. Ik heb kousen,
een rok en een ouden mantel meegebracht ik denk, dat hij wel ruim genoeg
is. Maar als u gearresteerd mocht worden, moet dat niet in mijn kleeren
gebeuren ze zouden ze kunnen herkennen of er in ieder geval gemakkelijk
achter komen dat ze van mij zijn. Er is een vijver in de bosschen, vlak bij
het punt, waar ik u zal afzetten daar moet u een bundeltje maken van de
kleeren, ze met een grooten steen bezwaren en ze in het water gooien. Zoo,
dat is alles wat we af te spreken hebben ik laat u nu 'n minuut of tien alleen
en haal in dien tijd wat sandwiches en een flacon brandewijn voor u, want u
ziet er uit of u daar wel behoefte aan hebt. Hoe eerder u het huis uit bent,
hoe betervoor alle betrokken partijen."
Bobby had zwijgend en met gebogen hoofd naar de effen, zakelijke stem
geluisterd en keek pas op, toen hij den sleutel weer in het slot hoorde om
draaien. Toen drong het eerst tot hem door, dat het meisje was weggegaan.
Werktuiglijk deed hij wat ze hem had gezegd en toen hij in den spiegel keek,
was hij verbaasd over het beeld, dat zich aan zijn oogen opdeed. Sybil Petres
had het goed ingezien, dat hij gemakkelijk in een meisje te transformeeren
zou zijn.
Tien minuten nadat ze de kamer verlaten had, ging de deur weer open.
Sybil Petres kwam binnen en keek met een critischen blik naar zijn ver
momming. Toen knikte ze en verklaarde goedkeurend „Het is boven ver
wachting geslaagd." Het was het eenige, dat ze zei daarop reikte ze hem
het pakje boterhammen en de flacon, die hij in de ruime zakken van den
mantel liet glijden.
„U moet maar naast me op de voorbank komen,' ging ze toen voort,
„dat maakt een natuurlijker indruk, dan wanneer u in uw eentje achterin
gaat zitten. En gaat u nu maar gauw mee de kust is veilig op het oogenblik.
Bobby nam den kostbaren tasch op en vervolgde haar zwijgend. Het huis
leek wel uitgestorven, maar toen ze door de groote hall gingen, hoorden ze
in een aangrenzende kamer de luide, barsche stem van den kolonel. Sybil
wierp een schichtigen blik op de deur en gaf haar metgezel een teeken, dat hij
moest voortmaken. Een oogenblik later zaten ze in den auto.
Er werd onderweg geen woord gezegd. Ze reden om Sunningdale heen,
langs allerlei buitenwegen, hetgeen den tocht wel langer, maar aanmerkelijk
veiliger maakte. Bij sommige kruispunten stond een agent, die neiging ver
toonde in actie te komen, zoodra hij den auto zae naderen, maar zich bepaalde
tot een beleefden groet, wanneer hij het vriendelijk glimlachende meisje
achter het stuur herkende. En dan ging het weer verder.
„Iedereen kent me hier," legde ze uit, toen Bobby na een dergelijke
ontmoeting het hoofd, dat hij op het gevaarlijke oogenblik omlaag had ge
houden weer ophief. En dat waren de eenige woorden die tijdens den rit
gesproken werden, den vreeselijksten en meest-zenuwsloopenden rit, dien
Bobby zich kon herinneren ooit te hebben gemaakt. En toch duurde hij met
langer dan twintig minuten. Iedere auto, iedere gestalte op den weg, was een
bedreiging en een gevaar. Maar Sybil Petres hield het hoofd koel, alleen het
einddoel van haar tocht voor oogen.
Eindelijk kwamen de bosschen van Barnes in zicht en met een scherp-
spiedenden blik om zich heen liet Sybil den wagen aan den kant van den weg
stoppen.
„Stap vlug uit," voegde ze Bobby haastig toe, „er is juist niemand in
^Bobby, de tasch in de hand, gehoorzaamde oogenblikkelijk en de auto
reed verder Er was onuitsorekelijke droefenis in zijn oogen, terwijl hij het
voertuig nakeek. Geen woord, geen blik had ze hem waardig gekeurd ze
had haar taak volbracht.. terwille van Simon, niet om hem.en toen
had ze haar handen verder van hem afgetrokken, zooals Evangeline gedaan
had zooals ieder respectabel mensch zou doen
Met een hart vol bitterheid kroop hij door de heg en zocht een plekje
op achter een kreupelboschje, vanwaar hij even later weer te voorschijn
kwam met een bundeltje vrouwenkleeren in de ééne en zijn tasch, zijn koste
lijk bezit, in de andere hand. Hij tuurde in de verte en zag Sybil Petres haar
auto keeren kort daarop suisde de wagen weer langs hem heen hij zag,
hoe ze hem in dat korte oogenblik vriendelijk toewuifde en hij hoorde haar
stem
„Goedendagen het beste!"
Dat was alles, maar het beteekende ontzaglijk veel voor hem. Hoe bitter
en pijnlijk het ook voor hem was geweest, hij moest toegeven, dat de houding,
die ze tegenover hem had aangenomen, juist was. En ondanks haar oordeel
over zijn handelwijze was ze geen spelbreekster geweest, ze had sportief en
kameraadschappelijk meegevaren in het schuitje, waarin ze was terecht
gekomennatuurlijkter wille van Simon 1 Maar hij was het geweest,
die er het grootste voordeel van had gehad. En meer dan dat aan het
eind was er die vriendelijke groet geweest en die vriendelijke wensch 1 Ja,
Simon had wel gelijk gehad, toen hij zei, dat ze het wonderbaarlijkste meisje
ter wereld was
De schouders vierkant en met opgeheven hoofd, zocht hij zijn weg door
het dichte struikgewas. Al spoedig vond hij den vijver waarvan het meisje
hem verteld had hij zocht een steen en bond dien met het stuk touw, dat
ze hem had meegegeven, aan het bundeltje kleeren. Toen een plons Bobby
bleef met peinzende oogen kijken naar de kringen in het warte, die steeds
grooter werden om tenslotte te vervagen. Daarop keerde'hij zich om en sloeg
de richting van Barnes in. Terwijl hij voortliep, liet hij de gebeurtenissen van
den dag aan zijn geest voorbijtrekken. Zijn hoofd en schouder deden nog
steeds pijn, maar dat was niets vergeleken bij de smart, die zijn ziel ver
scheurde. Want het was hem duidelijk, dat hij dien aardigen, vriendelijken,
goedhartigen Simon Santley nooit zou terugzien. Het was een kort, wellui
dend tusschenspel geweest in zijn onharmonisch, bedorven leven, maar het
was een wondermooie herinnering, die hij als een kostelijk bezit in zijn hart zou
bewaren tot aan zijn laatste uur. En met een diepen zucht was het berouw
of alleen maar wrang zelfbeklag" bande hij het onderwerp uit zijn gedachten.
Hij kon zich op dit oogenblik de weelde niet veroorloven te denken aan
Simon Santley of over wat had kunnen zijn, oordeelde hij grimmig.
Hij schatte dat het tegen negen uur donker zou zijn. Er was geen maan,
dus er was niet de geringste kans om hier in de bosschen gezien te worden
en daarbuiten ook niet, als hij meer-open terrein moest betreden om het huis
te bereiken. Hij had nog bijna drie uur voor de duisternis inviel en dan zou
hij nog een uur wachten, eer hij zijn poging waagde. Dus, nadat hij zich moei
zaam een weg gebaand had door het bosch, tot aan een plek, waar hij tusschen
de boomen door Barnes kon zien liggen, kroop hij onder een dicht en on
doordringbaar kreupelbosch, spreidde zich een bed van takken en bladeren
en gemakkelijk-uitgestrekt at hij de sandwiches en dronk wat van den brande
wijn. En terwijl hij dat deed, zegende hij Sybil Petres voor haar vriendelijke
attentie. Wat was ze fel-verontwaardigd geweest om wat hij had gedaan, en
tochhoe lief en goed had ze zich tegenover hem gedragen. Enfin
niet over piekeren
Hij maakte een bruuske beweging met de schouders en wierp ook déze
gedachte van zich af.
Van de plaats waar hij lag, had hij het uitzicht op de achterzijde van
Barnes, waar de dienstruimten en bediendenvertrekken lagen. Dat was de
kant van 't huis, dien hij in 't oog moest houden. Want hij had bij zichzelf
uitgemaakt, dat hij niet alleen moest wachten tot het donker was, om de
gebroeders Barnett op te zoeken, maar ook tot.de bedienden naar hun kamers
waren gegaan. Daarom moest hij in deze schuilplaats blijven tot de lichten
in de keuken en de dienstvertrekken uitgingen geen bepaald aangenaam
vooruitzicht, maar onvermijdelijk 1 En het was tenslotte de moeite waard.
tweehonderd pond! Een aardig bedrag en zuur verdiendtot de laatste
penny
Toen dwaalden zijn gedachten naar dat vreeselijke oogenblik in de
groote hall van Trend. Hij huiverde, terwijl het weer als een beklemmend
visioen aan hem voorbijtrok. Enfin, in ieder geval zou niemand dan hij
en nóg één persoon.... ooit weten wat daar gebeurd was. Arme Vangy!
Dat ze ook een plomp individu, iemand zonder hart en zonder een sprankje
fijnere beschaving als Hyram Shutter, tot man moest hebben gekregen.
Ze had heusch beter verdiend wat 'n lieve, trouwe, dappere kameraad
was ze toch. Als hij haar raad had opgevolgd maar dat had hij nu eenmaal
niet dus wat gaf het daarover verder te tobben Misschienals ze
hem niet van zich had afgestootennóg meer op zijn gemoed had ge
werktnóg meer geduld had getoond.... Bliksem! wat intens gemeen
deze gedachte, wat hód ze niet aangedrongen dat hij zijn leven veranderen
zou, wat had ze hem niet gebeden en gesmeekt een behoorlijk mensch te
worden en hoe nadrukkelijk had hij haar niet verzekerd dat er tóch niets aan
te doen was.... Toen, en niet eerder, had ze zich van hem afgewend. En
had ze ongelijk gehad Moest 'een meisje, zoo knap en aantrekkelijk als
Evangeline, haar leven laten verknoeien door een mispunt als hij was
Mispunt dacht hij schamper, dat was een tamelijk zachte kwalificatie 1
Een doodgewone dief, een sluwe, gluiperige boef, iemand die zich niet eens
aan een overeenkomst kon houden. Beroepsinbreker had juffrouw Petres
hem genoemd en deze betiteling in den mond van zulk een meisje was
als een scherpe doorn in zijn vleesch geweest. Maar ze wist niet, dat hij het
ernstige besluit genomen had een nieuw leven te beginnen als dit voorbij was
en hij de tweehonderd pond had om van wal te' steken. Die kwamen hem
toedaar offerde hij heel wat voor op, want hij had alleen aan zijn af
spraak met Ah Ling behooren te denken en zich met niets anders moeten
inlaten. Het ergste van alles was, dat hij ook anderen tot slachtoffer van zijn
begeerte naar dat geld had gemaakt. Als hij niet beloofd had dat beeld binnen
vier-en-twintig uur af te leveren, zou hij rustig het geschikte oogenblik hebben
afgewacht om zijn slag te slaan dan zou Shutter nu naar alle waarschijnlijk
heid nog in leven zijn; degeen, die eigenlijk de aanleiding was tot zijn dood,
had een ongerepte ziel, bevlekt met bloedschuld, en hijzelf werd opgejaagd
door de politie voor een misdaad, die hij niet had gepleegd. Barnett liep kans
wie-weet-hoeveel jaren gevangenisstraf te krijgen en dit alles alleen omdat
hij Bobby Redmayne - zijn zinnen had gezet op die tweehonderd pond 1
En het eind van het lied zou zijn, dat het niet alleen heel moeilijk, maar mis
schien zelfs onmogelijk zou blijken zijn woord aan Ah Ling gestand te doen.
Hij had het zaakje duchtig verknoeid 1 En als hij gearresteerd werd, be
teekende dat het bekend worden van zijn identiteiten schande en jam
merlijke vernedering voor Vangy. Enfin, wat gaf het of hij zich ziek peinsde
over dit alles, er zat niets anders op dan de beroerde werkelijkheid recht in
de oogen te zien. Dat driemaal verwenschte prul, dat smerige afgodsbeeld,
moest bij de broers Barnett franco-huis worden geleverd en dan moest hij
maar verder zien wat hij ervan maaktehet was niet bepaald een genoe
gen zich te moeten verdiepen in hetgeen er met betrekking tot Ah Ling zou
gebeuren. Want al had hij een Engelsche moeder, Ah Ling was en bleef een
Chinees, een Chinees in hart en nieren en Ah Ling had hem vertrouwd. Wat
