"Yort/aat binnensbui*
No- 43 VRIJDAG 25 MAART 1932
1207
Toen hij buiten het bosch was en in de scha
duw van een hoogen struik op den uitersten rand
van het zachte grasveld van Barnes stond, werd hij
zich bewust van een ongekend, zonderling, maar
daarom niet minder duidelijk gevoel van angst,
dat in hem opkroop. Het was geen gewone
angstlichamelijke vrees om persoonlijke veilig
heid het was de huiveringwekkende beklemming,
die hem eens op een avond overvallen had, toen
'n paar vrienden of zoogenaamde vrienden
hem alleen hadden achtergelaten in een huis,
waarvan het gerucht ging, dat het er spookte.
Een sfeer van onheil, van dreiging, van naderslui-
pend kwaad was er toen om hein heen geweest
iedere plank die kraakte, ieder geluid, hoe normaal
ook, dat zijn ooren had bereikt, had de voorbode
geschenen van ongeluk.
Snel en schichtig keek hij om zich heen en het
was of zijn hart stilstond, toen zijn oogen vielen op
iets groots en griezeligs, geen vijf meter van hem
af. Maar een seconde later kwam hij tot het besef,
dat het een taxus was, geknipt in den vorm van
een mensch of van een duivel Joost mocht
weten wat het was en dat die levenlooze struik
hem geen leed kon doen. Toch klemde hij de
tasch met het afgodsbeeld in zijn trillende hand en
rende over het grasveld, als iemand, die voor een
dreigenden vijand vlucht.
Een smal pad scheidde het grasveld van het
huis Bobby liep er op zijn teenen langs, om ten
slotte halt te houden voor de kleine deur, die,
zooals hij wist, toegang gaf tot het particuliere
heiligdom van meneer ;Barnett. Een blik door een
spleet in het houtwerk deed hem zien, dat er licht
brandde.
stond hem te wachten, als hij naar Ah Ling's kamers in Londen ging en be
kende, dat hij had gefaald En wat voor verklaring moest hij van zijn tekort
schieten geven Nu, als zijn Chineesche vriend die verklaring niet reeds
kende.. want dat was nog altijd mogelijk, ondanks zijn aanwezigheid hier
in de buurt om hèm in het oog te houden.. dan verdiende het misschien
aanbeveling iederen uitleg maar achterwege te laten en rechtstreeks het land
uit te gaan. Dat was ook om een andere reden de beste oplossing. Engeland
was niet groot genoeg om hèm en Evangeline tegelijkertijd te herbergen
en het werd langzamerhand tijd, dat die lieve schat wat geluk en vrede vond.
Hij had Simon er op hooren zinspelen, dat Sir Anthony Hayden Vangy heel
graag mocht lijden. En Simon had hoog opgegeven van Sir Anthony's persoon
lijkheid en karakter.... Sir Anthony was ongetrouwd.... wie weet wat de
toekomst nog in haar schoot verborg.... En toen begonnen Bobby's on
rustige, wild-dooreenwoelende gedachten te vervagen.
Een plotseling geluid, het kraken van takken en het ritselen van bladeren,
deed hem wakker schrikken, want uitgeput door vermoeienis was hij in slaap
gevallen. Direct op zijn hoede, richtte hij zich op, maar hij stelde al spoedig
vast, dat het een konijn moest zijn geweest.of misschien een kat, op zoek
naar voedsel. Hij duwde de takken opzij en tuurde over de strook grasland
naar het punt, waar hij het laatst de lichten in het keukendepartement van
Barnes had gezien. Juist op het moment dai hij keek, gingen de lichten uit
en even later zag hij weer licht verschijnen in een bovenvenster, waarschijnlijk
dat van een portaal van de achtertrap. Vervolgens flitsten de lampen aan
achter drie zolderramen toen werden de omtrekken van drie gestalten zicht
baar, die gordijnen dichttrokken. Hij zou ze nog een half uur geven en dan
zou hij naar den zijingang gaan, waar hij, nog geen vier-en-twintig uur ge
leden, met de handen op den rug gebonden was binnengebracht. Toen was er
een zakdoek om zijn polsen geweest zouden er nu,
als hij Barnes wéér verliet, wellicht handboeien
om zitten
Neen, dat was toch eigenlijk niet heel waar
schijnlijk. De politie zou het landgoed wel niet
onder bewaking hebben gesteld waarom zou ze dat
hebben gedaan Zijn overeenkomst niet de Bar-
iietts zou in dien korten tijd wel niet bekend ge
worden zijn. hij moest zich maar niet het hoofd
breken met dingen, die tóch niet zouden gebeuren.
Na verloop van een half uur kwam hij over
eind. Zijn oogen waren nu geheel aan de duisternis
gewend en hij kon de, boonien en heesters om
zich heen vaag onderscheiden. Een zachte wind
deed de bladeren boven zijn hoofd ritselen uit de
warme, vochtige aarde steeg zoete geur op, die
weemoedige herinneringen wekte aan een onschul
dige kindsheid, toen hij en Vangy.... Neen, weg
met die sentimentaliteit hij werd door de politie
op de hielen gezeten voor een moord, dien hij wel
niet bedreven had, maar waarvoor hij toch groote
kans had aan de galg te komen. Want als het aan
hèm lag, zou geen ander er voor boeten.
Dus de Barnetts zaten nog op hem te wachten. Dat was een goed tee-
ken Waarom moest hij zich dan overstuur laten maken door dat weeë, be
nauwende gevoel van angst, van verschrikking bijna Was er iets, dat deze
vrees rechtvaardigde, achter die gesloten deur?
Maar er hielp geen redeneeren tegen trillend en klappertandend klopte
hij zacht tegen het paneel.
Van binnen kwam geluid.... een stoel, die haastig achteruit werd ge
schoven. De klank van een stem, die een vraag steldemaar een antwoord
was niet te hooren. Toen het knarsen van een sleutel, die werd omgedraaid in
een sloteen zacht kraken.... en de deur werd enkele centimeters geopend.
„Wie is daar vroeg een fluisterende, ietwat sissende stem.
„Ik ben het, Redmayne ik kom het afgesproken voorwerp brengen.
Laat me vlug binnen
De deur ging verder open en Bobby kwam in de groote, smaakvolle
kamer, waar de brandende lampen een zacht lichtschijnsel verspreidden. In
een hoek bij den haard, weggedoken in een diepen armstoel, zat Gabriël Bar-
nett, die hem eigenaardig-wezenloos aanstaarde. Bobby Redmayne draaide
zich om, om te zien waar de andere Barnett, die hem, zooals hij meende,
had binnengelaten en die nu de deur weer sloot, was. En zijn blik viel op een
buigzame, magere gestalte, met een gladgeschoren, wasbleek gezicht, een paar
diepliggende, ietwat schuin-omhooggetrokken oogen. In een gekromde hand
zag hij een dreigend opgeheven automatisch pistool.
„Uw handen omhoog alstublieft, meneer Redmayne verzocht een koele,
beschaafde stem.
Terwijl hij gehoorzaamde werktuiglijk voelde hij den loop van het
pistool langs zijn ribben bewegen.
„Ah Ling hijgde hij.
Ah Ling knikte. (Wordt voortgezet
