VAN PATRICK
No. 2 5
Hij bezwoer ine op zijn woord van eer ja oom, u mag er gerust om
lachen maar ik bezit zooiets als menschenkennis dat hij liever
sterven zou dan ons verraden en ik geloof woord voor woord wat hij
zegt. Ziezoo, dat is mijn aandeel in de geschiedenis vertel jij nu het
jouwe, Sybil, voor de storm opnieuw losbreekt," eindigde Simon, terwijl hij
haastig ging zitten en zijn voorhoofd afveegde.
Daarop deed Sybil haar verhaal, dat zij Redmayne geholpen had te
ontsnappen, wat hij tegen haar had gezegd en hoe hij verklaard had zich den
moord op meneer Shutter te zullen laten aanleunen, zelfs al zou hij er voor
ter dood veroordeeld worden. Ze eindigde in een gesmoorden snik de zenuw
spanning was te hevig geweest.
„Dus u ziet," voegde ze er aan toe, toen ze wat bedaard was, „dat hij
niet de gewetenlooze boef is, waarvoor oom Dick hem houdt, maar een held."
„En wil je mij wijsmaken, dat je dat allemaal gelooft vroeg de kolonel
wat vriendelijker nu, want ofschoon hij het niet wilde erkennen, Sybil's ver
haal had toch indruk op hem gemaakt.
„Natuurlijk geloof ik het. Dacht u, dat ik hem anders geholpen had
„Maar mijn lieve kind, wie denkt hij dan dat den moord gepleegd heeft?"
vroeg mevrouw Ainsley.
„Mevrouw Shutter natuurlijk."
„Wat 'n onmenschelijke malligheid 1" schimpte de kolonel. „Daar is
geen sprake van !"s
„Maar toch ben ik er vrijwel zeker van, dat hij dat denkt en dat hij daarom
de beschuldiging niet zal tegenspreken."
„Maar waarom Wat beteekent mevrouw Shutter voor hem
„Dat kan ik niet vertellen, maar ik zal mijn best doen er achter te komen.
Natuurlijk moet hij er een ernstig motief voor hebben," antwoordde het meisje.
„Ik heb erg met hem te doen, vooral omdat ik hem geducht de les gelezen heb,
dat hij ons zoo heeft bedrogen. Maar ik ben later gaan inzien, dat het allemaal
zoo vanzelf gekomen is en dat, als Simon niet alles gemerkt en hem beschermd
had, hij het bedrog niet had kunnen volhouden. In ieder geval, hij was aardig
en wist zich uitstekend te gedragen niemand zelfs ik niet, oom kan,
wat dat betreft, ook maar iets van hem zeggen. Weest u nu eens eerlijk," ze
keerde zich impulsief naar Lady Santley, „vóór u wist wie hij was, vond u
hem toch ook heel aardig, nietwaar
„Ja, kind, zeker, en na hetgeen jij me verteld hebt, kan ik niet inzien,
waarom ik van opinie zou veranderen."
„Een lieve schat bent u riep Sybil dankbaar. „En u, tantetje
Ze keek mevrouw Ainsley aan.
Ik vond hem heel innemend," was het iets minder enthousiaste, maar
toch nog heel waardeerende antwoord. „En het verbaast mij, dat hij
is, welwat we nu gehoord hebben."
„En nu, oom Dick, het heeft absoluut geen zin om te zitten kijken met
een gezicht als van een oorwurm, want u vond hem minstens even aardig als
wij. Dus u moet niet zoo onredelijk en inconsequent zijn, om te beweren, dat
het niet zoo is, omdat het blijkt, dat hij een ander is dan u dacht."
De kolonel zette een zuur gezicht, bromde iets en drukte op de eiectrische
bel.
„Wat ik wel of niet denk, is geen voldoende reden om den volgenden
gang te laten koud worden," en toen met een blik naar Simon, „je kunt eerst
afeten, voor ik je de deur uitsmijt."
„Dank u, oom, dat vind ik keurig van u," grijnsde Simon. Want het was
van den kant van zijn oom een nederlaag.
Maar het gesprek wilde toch niet meer vlotten en er bleef een gedrukte
stemmingze waren allen met hun eigen gedachten bezig en die waren verre
van aangenaam. Simon vooral zag er bezorgd uit, ai had hij, den afloop in
aanmerking genomen, geen reden tot klagen.
De kolonel was de eerste, die de stilte verbrak, toen de bedienden weer
waren verdwenen.
„Tot op zekere hoogte kan ik de zaak begrijpen," erkende hij met kenne-
Iijken tegenzin. „Hij was een aardige, prettige jongen en als hij onzen naam
niet noemt en de politie het niet te weten komt, zal het voor geen van ons
onaangename gevolgen hebben."
„Het pleit voor uw sportief gevoel, oom, dat u dat zegt, maar ik wist,
dat u alles in een ander licht zou zien, als u de bijzonderheden wist. Ik was
alleen ongerust, dat u mij de deur zou uitgooien, vóór u mij aangehoord had.
Maar ik ben nu nog veel ongeruster om Redmayne. ik zou het afschuwelijk
vinden, als hij gearresteerd werd."
„Dat gebeurtvast en zeker als hij naar Barnes gaat. Drommels die
Barnetts 1 Maar zoo heel erg verbaasd ben ik eigenlijk niet. Lompe, brutale
schavuiten, allebei kerels, die in een beschaafde omgeving niet thuishoorenl."
„Hij heeft de Barnetts niet genoemd," bracht Sybil in het midden.
„Neen, maar die moeten het toch wei zijn. Maar wat je over mevrouw
Shutter zei, dat is absoluut nonsens. Tot zoo iets is zij niet in staat."
„Geen sprake van," stemde Lady Santley met haar zwager in. „Het is
ten eenen male onmogelijk."
„Hoe kunnen we er in vredesnaam wat van gewaar worden?" riep Sybil uit.
„Zou Tony Hayden het weten Als er een of ;.nder mysterie is, zal mevrouw
Shutter het hém ongetwijfeld toevertrouwen."
„Ik heb wel zin om hem op te bellen," zei Simon, die rusteloos op zijn
stoel heen en weer draaide. „Ik zit on de waarheid te zeggen danig in
de rats over Redmayne. Die Chinees loopt nog vrij rond en als het hém ook
om die beelden te doen is, is Redmayne niet veilig."
„Dacht je, dat hem niet alleen van den kant van de politie, maar ook van
dien Chinees gevaar dreigt riep Sybil verschrikt.
„Als je het mij vraagt, ja. Ik zou vanavond niet graag in zijn schoenen
staan. En nu we 't over schoenen hebben, Syb, moet ik je nog we! mijn com
pliment maken voor je reuzenidee om hem jouw oude spullen te laten aantrek
ken. Hoe kwam je daarbij
„Het was de eenige oplossing. Ik had bij mijzelf uitgemaakt, dat hij, als
zijn gezicht diep in een hoed zat, best vooreen meisje kon doorgaan. En twee
dames in een auto hadden minder kans om aangehouden te worden dan twee
mannen of een man en een vrouw. Maar dat is op het oogenblik niet het be
langrijkste. Bel liever Sir Anthony op en zie wat gewaar te worden."
Simon sprong op en keek zijn tante aan.
„Vindt u 't goed
„Lieve jongen, als jij niet naar de telefoon gaat, doe ik het zelf."
Dus ging Simon naar de bibliotheek en bleef daar 'n heele poos. Toen hij
eindelijk terugkwam, stond zelfs op 't gezicht van den kolonel spanning te lezen.
„En klonk de rasp-stem. „Wat nieuws
Simon keek ernstig, toen hij weer aan tafel ging zitten. „Ik kreeg Tony
op Trend Hall aan de telefoon," vertelde hij. „Hij is erg onder den indruk en
heeft zijn zuster, mevrouw Cathcart, opgebeld en die komt nu voorloopig bij
mevrouw Shutter logeeren. Ons aandeel in het drama heb ik hem natuurlijk
niet verteld. Ik vroeg hem alleen of er nog iets naders bekend was en of ze
de twee vluchtelingen al hadden. En toen hoorde ik iets van hem, dat het heele
raadsel oplost. Het blijkt, dat Mevrouw Shutter Redmayne's zuster is."
„Wat riepen ze allemaal tegelijk, een en al verbazing.
„Het is een feitTony zegt, dat ze er geen bezwaar tegen heeft, dat wij
het weten. Het is tegenover haar niet meer dan billijk, dat het bekend is."
„Daaruit zou je afleiden, dat ze terwille van hem iets verborgen heeft
gehouden," merkte de kolonel op. „Ga door, Simon, wat verder
„Tony ziet alles heel somber in. Hij is bang, dat zijn gewezen tuinman,
Ling, Redmayne vermoorden zal hij denkt, dat die Chinees onzen vriend
opdracht gegeven heeft die beelden te stelen en dat Redmayne later op eigen
houtje nog een overeenkomst heeft aangegaan met de Barnetts met hetzelfde
doel. Verder schijnt mevrouw Shutter in de meening te verkeeren, dat haar
broer den moord gepleegd heeft ze is daarom buiten zichzelf van angst, dat
hij gearresteerd zal worden. Het is een verwarde geschiedenis, maar het komt
me voor, dat, wat er ook gebeurt, die arme Redmayne in elk geval het loodje
leggen zal."
„O, maar dat is verschrikkelijk!" riep Sybil zenuwachig. „Kunnen we
niets doen
„Ik heb, evenals Tony, aangeboden de politie te helpen vanavond laat
en vannacht bij de bewaking van Barnes."
„Wat zeg je riep het meisje verontwaardigd. „Simon, hoe kun je zoo
iets gemeens doen Wil je dan, dat hij gearresteerd wordt
„Lieve deugd!" kreunde hij. „Ik dacht, dat je meer verstand had, Syb.
Ik ga er natuurlijk heen om Redmayne te helpen, maar dat kan ik er moeilijk
bijzeggen. Ik heb het gevoel, dat ik er bij moet zijn. Tony zegt, dat de politie
verwacht, dat hij naar het huis van de Barnetts komt en Ling ook. Zr zullen
hen ongehinderd naar binnen laten gaan en dan zijn ze erbij. Een soort kat-
en-muisspel, de politie waardig."
„Kom nu, jongen protesteerde de kolonel. „Spreek nu geen kwaad
van de politie. Ze doen alleen maar hun plicht en je maakt het ze heel
moeilijk."
„Wat kan mij plicht schelen Het spijt me, dat ik het zeggen moet
maar werkelijk, mijn sympathie is heelemaal aan den kant van Redmayne
vooral nu ik weet, dat hij de broer van mevrouw Shutter is. Tony was er
erg mee ingenomen, dat ik ook kwam hij vroeg of ik hem direct na donker
op de. Grange wilde komen halen. Dus ik ga, hoor."
„Ik vind het reuze van je, oude jongen," prees Sybil hartelijk.
„Hm! Je brengt jezelf nog in groote moeilijkheden, kerel," gromde de
kolonel. „Heb je een eiectrische zaklantaarn bij je Die kon je wel eens noodig
hebben."
„Neen, die heb ik niet."
„Dan zal ik je de mijne leenen. Maar neem mijn raad en laat je revolver
boven op je kamer."
„Ik was niet anders van plan. Ik vind het overigens geweldig joviaal van
u, oom Dick, dat ik uw zaklantaarn mag leenen. U hebt zeker geen zin om mee
te gaan
„Als ik meeging, dan was het om een oogje op jou te houden. Eigenlijk
kon ik.
Maar hier kwam mevrouw Ainsley de teugels weer in handen nemen.
„Wees niet kinderachtig, Dick, vermaande ze, „je zou iedereen maar in
den weg loopen, probeeren den baas te spelen over de politie en jezelf belache
lijk maken. Anne en Sybil blijven hier logeeren ik kan ze wel van de noodige
toiletartikelen voorzien en jij, Simon, je komt dadelijk terug, als het afge-
loopen is, om ons alles te vertellen."
Ik beloof het u," antwoordde Simon, „en het is heel lief van u, om moed'er
en Sybil hier te houden. Moeder, belt u naar huis op zeg maar, dat ze ons
niet hoeven te verwachten voor ze ons zien. En nu verdwijn ik."
