Meneet komt booen utatet
1.322 VRIJDAG 22 APRIL 1932 No. 47
te weten, zeer na aan het hart ligt. Groeten en knuist, tot vanavond, Corrie."
Met een diepen zucht en een gevoel van verlichting alsof er een zware
last van hem werd afgenomen, stond Paul op. Wat hem er toe bracht of waar
uit hij de waarschijnlijkheid putte, zou hij niet hebben kunnen verklaren,
maar plotseling voelde hij de absolute zekerheid in zich, dat het einde van zijn
lijden gekomen was en dat de meest gelukkige en liefste verwachtingen in zijn
leven eindelijk op het punt stonden in vervulling te gaan.
En zonder nog ergens naar om te zien, verliet hij de Sala de los Aben-
cerrajes en daalde met een licht hart en schitterende oogen den Alhambra-
heuvel af.
HOOFDSTUK XXX DE SLEUTEL VAN DE POORT
Cr is misschien niets op de wereld dat in tooverachtige schoonheid kan wed-
ijveren met de zwevende rozentuinen van la Casa de Calderon en met die
van het Generalife, de tuinen der weelde genoemd. Een donkere cypressenlaan
geeft toegang tot uitgestrekte terrassen, waar rozengaarden bloeien zóó
heerlijk, dat hun verrukking geen enkelen anderen droom van Andalusië be
naderen kan.
Lang voor den afgesproken tijd zwierf Paul reeds door de gaarden. Het
gevoel van positief gelukkig-zijn kwam hier de volmaking nabij en het ver
vulde hem zoo geheel, dat hij vergat waarvoor hij hier gekomen was. Leunend
tegen een balustrade sloot hij even zijn oogen en toen hij ze, opgeschrikt door
een licht gerucht, weer opende, staarde hij in een geliefd gelaat, waarover een
zachte, warme gloed verspreid lag. Het was Tine's gelaat en de levendigheid
van het visioen martelde hem zóó, dat hij zich met een ruk omwendde.
Tegelijk trof hem een bekende stem en met eenige vlugge schreden liep
hij Corrie tegemoet, die met uitgestrekte hand naar hem toekwam. Het meisje
nam hem met een enkelen blik op en zij schrok zichtbaar van de verandering,
die Paul's uiterlijk had ondergaan. Zijn vroeger goed gevuld gelaat was onder
den invloed van het verdriet sterk vermagerd en de woestijnzon had het
donkerbruin gekleurd, zoodat hij bijna onherkenbaar was. Paul had het meisje
beide handen toegestoken en met een warme, impulsieve beweging greep zij
ernaar en hield ze stevig omkneld.
„Paul, beste jongen, ik ontmoette je vanmiddag tot driemaal toe in het
Alhambra, zonder dat je acht op me sloeg. Ik herkende je aan je gang, zoo
bracht je uiterlijk me in twijfel of je degene wel was voor wien ik je hield.
Hemel, jongen, wat ben je veranderd...."
Met een flauw glimlachje keek Paul het meisje aan.
„Ik kan er heusch niets aan doen, mijn beste, mijn eenigste verontschul
diging is, dat ik een moeilijke reis achter den rug heb. Je briefje was me een
ware verrassing, verbeeld je, ik droomde juist van schoone Moorenvrouwen en
ridders, toen die Moor als uit den grond verrees. Een Moor is een zeldzaamheid
in het Alhambra, weet je Maar zeg me nu eerst eens dat je het goed maakt en
dat moeder en Lou in welstand verkeeren," verzocht Paul.
„Je moeder maakte het vier dagen geleden uitstekend en Lou eveneens.
Ze wordt wat mager, Lou bedoel ik. Je moeder verlangde zeer naar je thuis
komst, Paul."
„Die arme moeder.zuchtte Paul, terwijl hij dacht aan den tijd dien
hij van haar verwijderd had geleefd. „Nu, het zal niet meer zoolang duren,
Corrie, voor moeder en ik elkander weerzien, aan het eind van deze maand,
misschien reeds eerder keer ik naar Holland terug. Je weet misschien wel
wat me vorig jaar de vlucht deed nemen
„Ja, ik heb het vermoed, Paul," antwoordde het meisje, terwijl zij zich
op zijn uitnoodigend gebaar naast hem op een bank zette. „Ik weet zoowat
alles van die ongelukkige geschiedenis afik.ik heb je diep beklaagd
Wij zijn vroeger altijd goede kameraden geweest en ikwel, ik had je graag
eerder gewaarschuwd. Ik zag je vanmiddag voorbijgaan en mijn hart dwong
me, om je om dit onderhoud te verzoeken. Je bent toch niet boos, omdat ik
me in je intieme aangelegenheden meng
„God beware me, dat ik boos zou zijn op iemand die het goed met me
meent en me helpen wil. Want dat zoo heb ik het tenminste gevoeld
is toch zeker je bedoeling
Hij keek het meisje in gespannen verwachting aan, doch bemerkend dat
zij bloosde onder zijn blik, wendde hij zijn oogen van haar af.
„Is het.... zoo moeilijk, Corrie?" vroeg Paul zacht.
„Ja, het is moeilijk," bekende zij, een beweging van onrust niet bedwin
gend, „ik heb vanmiddag lang geaarzeld.... ik wilde je sprekenover
haar
„Over Tine, gelukkigviel Paul haar in de rede.
„Over Lou," verbeterde het meisje verward.
„Over Lou herhaalde hij, terwijl een schaduw over zijn gelaat vloog.
„Over Louis dat noodig
„Het een hangt misschien samen met het ander, Paul, en ik geloof dat
ik veel kan ophelderen van wat je nu duister lijkt. Ik weet zelf niet of ik wel
spreken mag, misschien zal me dit als een laagheid of een verraad worden aan
gerekend, hoewel ik het onmogelijk als zoodanig kan voelen. Maar ik wil de
schuld niet langer...."
„Wat spreek je in raadselen van laagheid en schuld, Corrie viel Paul
het meisje ongerust en ongeduldig in de rede. „Is die vreemde inleiding wel
noodig, ik begrijp den samenhang niet, weet je
„Ja, dat verwondert me niet ik zal trachten je alles geregeld te vertellen,
maar vergeef me als ik wat verward ben in mijn verhaal. Het spreken valt
mé niet licht, maar nog langer te zwijgen, geeft me het gevoel medeplichtig
te zijn aan een boos opzet van Lou."
Paul wierp het mejsje een hoogst verbaasden blik toe en vermijdend hem
aan te zien, ging zij voort „Je weet natuurlijk wel dat Lou altijd veel van je
heeft gehouden en dat ze al sinds jaren heeft gehoopt, dat je haar eenmaal
vragen zou je vrouw te worden. Maar je weet misschien niet hoeveel zij van
je hield of beter gezegd, hoe groot en sterk haar verlangen was met je te
trouwen. Ik weet, Lou heeft het me zelf gezegd, dat je moeder haar dit voor-
