Philips bleef doodstil en zwijgend zitten onder den^^^^-^
indruk van de woorden van zijn vriend. Hij begon
een beetje bang te worden.
„Goeie genade," riep hij uit. „Is het dan heusch zóó ernstig?"
„Het is zoo ernstig, dat overdrijving onmogelijk is 1"
„Ik ga liever dood dan blind te worden riep Philips uit.
„Heusch Dat geloof ik zoo net nog niet. Heb je dan zoo weinig fut in je
lijf Iemand, die niet tegen zijn verlies kan, is wel het ellendigste wezen, dat
ik ken. Op slot van zaken is je gezicht nog maar één van je vijf zintuigen. Het
is wel een van de allerbeste en prettigste, maar het is toch niet alles 1"
„Je praat nou net, alsof ik een beetje troost noodig heb," zei Philips.
„Als ik dat verband goed om houd en al je voorschriften opvolg, is er dan nóg
gevaar aan verbonden
„Denkelijk niet."
„Maar niet: zeker niet?"
„Met zekerheid kun je zooiets nooit zeggen. Ik sta er nooit voor in, dat
een of andere kuur genezing brengt. Je hebt je oogen jarenlang misbruikt en
mishandeld.ze op alle mogelijke verkeerde manieren ingespannen, zonder
erop te letten als je er last van hadje nam een bril, om toch maar door te
kunnen gaan met ze te mishandelen. Geen wonder, dat ze het eindelijk hebben
opgegeven. Gelukkig zijn we nog niet te laat met onze behandeling. Maar ik
waarschuw je ernstig niets te wagen, door ze nu te gebruiken, hoe kort dan
ook 1 Goed begrepen
„Uitstekend gesnapt 1" antwoordde Philips.
„En wat miss Larrimore betreft," vervolgde Burnham op luchtiger toon,
„misschien heb ik me vergist. Blauwe oogen schijnen in bepaald licht soms grijs
en bruin haar kan vaak een rossigen gloed hebben."
„Ze zegt zelf, dat haar haar een goudachtigen glans heeft."
„Nou, dat is wel zoonu ik er nog eens over denkja, dat kanwel,
een soort van roodgouden glans heeft het welIs dat nu goed
Philips zuchtte en gaf geen antwoord.
„En hoe staat het nu met de pijn vroeg Burnham, opeens zakelijk.
„Vandaag heelemaa! nog niet gehad."
„Gisteren dan wel
„Ja, tegen den avond wel."
„Hoofdpijn
„Jagisteren ten minstevandaag nietheel erg geweest."
„Heb je goed geslapen?"
„Vrij goed. Ik verveelde me te erg om wakker te kunnen blijven," zei
Philips. „En ik zag te veel op tegen den volgenden dag."
„En waarom
„Omdat die miss Larrimore dan moest komen...."
„Zoo Toch waar Nou, dan heeft die miss Larrimore wel buitengewoon
je belangstelling weten in te palmen."
„Dat is ook zoo," antwoordde Philips. „En ik kan werkelijk niet zeggen
waaróm. Ja, natuurlijk, ze heeft een heel aardige en prettige stem en ze is
vroolijk en opgeruimd en ik zat me dood te vervelen."
„En het heeft ook zijn voordeelen, dat je haar niet zien kunt," bromde
Burnham.
„Wat bedoel je daar voor den drommel mee
„Wel, dan kun je een beetje nieuwsgierig blijven en jezelf voortdurend
afvragen, hoe ze er toch wel uit zou zien. En dan heb je het onbegrijpelijke
raadsel, hoe ze eigenlijk bij je gekomen is. Alles bij elkaar genomen, geloof ik.
dat ik meer reden heb, om je te benijden, dan om medelijden met je te hebben.
Terwijl ik mijn kostbaren tijd moet doorbrengen met naar de klachten van
zieke menschen te luisteren en ze beter te maken, kun jij raadseltjes zitten
oplossen en het gezelschap genieten van een aardige jonge vrouw met een mu
zikale stem en een zachte, teere hand."
„Van handen gesproken," onderbrak Philips zijn woordenstroom. „Zou
je er eens op willen letten, of ze een trouwring aan heeft, of niet Als ze er
geen heeft, sla dan, als je weggaat, de deur hard achter je dicht. Als ze er wél
een aan heeft, doe de deur dan zachtjes dicht."
„Dus slaan, als ze er geen aanheeft, niet waar .Zeg jongen, dat wordt
ernstig met jou 1"
Philips leunde achterover in zijn stoel.
„Mag 'n mensch al niet eens meer ergens benieuwd naar zijn
„Welzekergerust hoor!"
„Wat zitten we veel tijd te vermorsen," zei Philips. „Ben je nog van plan,
het verband te vernieuwen
„Nee, dat is, geloof ik, nog niet noodig. Vandaag nog niet."
„Wil je haar dan binnenroepen
„Met alle plezier."
De deur ging open en even later weer dicht.
„Nu laat ik hem verder aan uwe goede zorgen over, miss Larrimore," zei
Burnham. Hij nam zijn hoed op en liep naar de deur. Giddings stond op hem te
wachten en deed de deur voor hem open. Het was hem onmogelijk de deur
dicht te slaan en zoo aan Philips het teeken te geven, waarop deze in spanning
te wachten zat.
Eenige oogenblikken zat deze stokstijf te luisteren. Hij scheen nauwelijks
te durven ademhalen. En plotseling verslapte zijn houding geheel.
JACKSON De deur was niet dichtgeslagen. Ze had Ts/T "5
dus een trouwring aan. Ze had hem dus een t-NvJ. J
valschen naam opgegeven. Ze was getrouwd Ze hoorde
aan iemand anders. Hij had dus geen enkele kans op haar 1
Zelfs de mogelijkheid, dat ze nog weduwe kon zijn, gaf hem geen
troost. Dat zij in zijn leven gekomen was, en dat hij haar nu niet mocht hebben,
was erger, dan wanneer hij haar nooit gekend had, maakte hij zichzelf wijs.
Moest hij haar dan nog wel veertien dagen bij zich houden Deed hij niet
beter de met haar gesloten overeenkomst te verbreken Als hij nasporingen
ging doen, zou ze immers uit zichzelf wel
De deur ging open.
„Bent u daar, miss Larrimore?" vroeg hij gejaagd.
„Nee, ik ben het.." klonk de stem van Burnham van den drempel.
„Giddings liet me zoo overhaast uit, dat ik heelemaal vergat je te zeggen,
dat je met het drankje na iederen maaltijd door inoet gaan."
„O ja, dat is goed," antwoordde Philips lusteloos.
En toen sloeg de deur dicht
Hij schrok niet van den slag. Hij zat onuitsprekelijk vergenoegd te glim
lachen.
HOOFDSTUK IV NADERE KENNISMAKING.
A^iss Larrimore," riep hij opgeruimd. „Bent u daar?"
„Ja," zei ze. „Hier vlak bijop den stoel naast u. Ik zit te lezen. Wat
denkt u wel, dat ik gisterenavond gevonden heb?"
„Nu wat dan
„Mijn lievelingsboek."
„En van mij vroeg hij benieuwd.
„Nee.het is niet door u geschreven."
„Wie schreef het dan wel vroeg hij jaloersch.
„Anton Nevasky. Het heet „De Koning"."
Philips haalde diep adem.
Jaren geleden, toen hij nog in Parijs voor kunstschilder studeerde en zich
beroemdheid hoopte te verwerven met penseel en doek, had hij „De Koning"
geschreven en het niet durven onderteekenen met zijn eigen naam, maar het
uitgegeven onder den naam van Anton Nevasky. Het was niet zoo beroemd
geworden als zijn latere boeken, hij was er niet rijk door geworden, maar het
was wel goed genoeg beoordeeld om hem het besluit te doen maken, penseelen
en verf eraan te geven en schrijver te worden. En zijn tweede bock, onder in
vloed van een uitgever geschreven en met eigen naam onderteekend, had hem
in het zadel geholpen. Maar van al de boeken, die hij geschreven had, lag De
Koning hem het naaste aan het hart, niet alleen omdat het zijn eerste boek
was, maar ook zijn beste.
Het was een jeugdwerk, vol opgewektheid, idealen en brandende eerzucht
en nog niet bedorven door lagere gewinzucht.
„Vindt u het ook een mooi boek vroeg Miss Larrimore nieuwsgierig.
„Ja, bijzonder," antwoordde hij ernstig. „Maar hoe hebt u het opgepikt?
De oplaag was maar heel klein en er is nooit reclame voor gemaakt. Waar
hebt u het ergens gevonden
„O, aan een boekenstalletje. Ik heb het uit een heelen troep rommel
uitgevischt, doordat mijn aandacht getrokken werd door den koninklijk
purperen band. Ik vind die kleur zoo mooi. En de titel trok mijn belangstelling.
Ik sloeg het open en een schitterende passage ergens aan het einde trof me
sterk. U weet wel, als hij zich aan die oproerige menigte overgeeft om bloed
vergieten te voorkomen. Het trof me door zijn grootheid. Het was zoo schit
terend beschreven en de Koning zelf was zoo echt, zoo grootsch, zoo koninklijk!
Hij had nog kunnen ontsnappen. De Koningin en haar hofdames waren al
weg onder geleide van Maitremont en die anderen. Hij had zelf ook vrij kunnen
zijn, als hij zich niet door zijn eed van trouw aan Frankrijk gebonden had
geacht. En die bloeddorstige troep, die om zijn hoofd schreeuwde, was Frank
rijk zelf Hij wist, dat als hij wegvluchten zou, het volk een burgeroorlog zou
ontketenen. Sommigen zouden hem op den troon willen hersteld zien, anderen
wilden hem verdrijven. En zoo offerde hij zichzelf toen op het altaar van den
Vrede."
Ze haalde diep adem.
„Ik nam het boek mee naar huis en las het aan een stuk door. En toen
het uit was heb ik gehuild."
„Toch niet .echt vroeg hij verbaasd.
„Toch wel," zei het meisje eenvoudigweg.
„Maar het is niet echt gebeurd. Het steunt niet eens op werkelijke feiten.
Het is niets anders dan een soort les.iets van een zedelijke bespiegeling."
„Ja, dat weet ik welDat zegt de schrijver zelf in zijn voorrede ook
Hij hoorde haar bladzijden omslaan,even stilhouden en aan de verandering
in haar stem bemerkte hij, dat ze was begonnen te lezen.
„Dit is een ware geschiedenis, al is ze nooit gebeurd. Ze had kunnen ge
beuren. Misschien gebeurt het zoo nog wel eens. Als ik koning was, dan zou
ik zulk een koning willen zijn. Dit boek is opgedragen aan alle mannen, in
welk beroep ook, die evenzeer ais Louis, ernaar streven, om hun werk zoo
goed mogelijk te doen.
Anton Nevasky."
