No. 1
VRIJDAG 3 JUNI 1932
21
Vóór een der circustenten, opgeslagen aan den
buitenkant van het stadje, zat Philippe Rigand,
de olifantentemmerdicht naast hem Yvonne
Charoste, de koorddanseres. Ze luisterde naar hem.
Hij kon haar maar met één hand vasthouden
met de andere streelde hij een bundel bankbiljetten
in zijn borstzak.
„Ik dacht wel," zei hij, „dat ik een fortuin kocht
toen ik ouden Frenzy overnam. We hebben nu
de eerste termijnen van onze boerderij."
„Juist lieveling, dat heb ik ook al direct gedacht,"
verklaarde Yvonne ernstig, en zij gaf hem een kus.
Monsieur Herisson huilde echter tranen van woede
In zijn volle lengte op den rug van zijn olifant
liggend, bij den schouder, die het gewicht der brug
torste, riep Philippe aanmoedigende woorden in
de ooren van ouden Frenzy. Het dappere dier trilde
op zijn pooten, terwijl het de kracht van het water
weerstond en de brug droeg, waarover haastig
de wagens rolden. Zijn kleine oogen rolden ont
steld, terwijl drijvende takken zijn flanken sloegen,
maar het hield stand.
„Braaf, Frenzy braaf Nog twee minuten
nog één minuut, nog heel even 1"
Monsieur Herisson volgde achter den laatsten
wagen, tien jaar ouder geworden in tien minuten.
„Klaarriep Yvonne, dansend van vreugde,
van af den oever; „klaar 1" en Philippe dreef ouden
Frenzy, die luid trompetterde, uit het water en
tegen den kant op. Het ging zoo vlug dat Philippe
van zijn rug gleed en in den stroom viel. Monsieur
Herisson zou hem ongetwijfeld hebben laten ver
drinken, maar de anderen trokken hem er uit.
Vóór de verbouwereerde en opgeluchte Philippe
naar buiten kon komen, was Yvonne alweer weg
geslopen. Hij moest vier sigaretten rooken vóór
hij zich weer in staat voelde opnieuw te gaan liggen.
slurf dreef, met zoo'n kracht, dat het geschrok
ken dier weer terugging. Halsstarrig weigerde hij
opnieuw het water in te gaan Rajah had
voorgoed afgerekend met rivieren. Monsieur Heris
son kwam aangaloppeeren met een lading vloeken.
„Maak toch voort Verpruts geen tijd Neem
dan den anderen olifant."
Philippe vatte plotseling moed. Van af de hoogte
van Rajah's kop keek hij neer op zijn patroon.
„Neen," zei hij. „ouden Frenzy neem ik niet.
Die is van mij."
„Bravo," fluisterde een stem, diep naast hem
aan den anderen kant „bravo zoo moet je 'em
aanpakken." Neerziend zag hij Yvonne, bevend
van opgewondenheid.
Het gezicht van monsieur Herisson werd weer
wit.
„Watwatstootte hij uit.
„Misschien," zei Philippe beleefd, „wilt u mijn
olifant wel terug koopen
Monsieur Herisson keek den kring rond ver
geefs pijnigde hij zijn hersens om een andere op
lossing te vinden. Hij zat er in, maar hij zou het
Philippe later betaald zetten.
„Goed," mompelde hij, „je kunt je drie duizend
francs terug krijgen."
„Pardon monsieur," zei Philippe, aangevuurd
door de fluisterende stem diep naast hem.
„Gisteren was oude Frenzy niets waard ik
betaalde drie duizend francs om zijn leven te red
den. Nu koopt u 'n uiterst belangrijk dier, dat
u veel geld zal besparen. Daarom is hij nu tien
duizend francs waard."
Een oogenblik bestond de gerechte vrees dat
de directeur een beroerte zou krijgen. Maar het
einde was dat hij moest toegeven.
„Maar als oude Frenzy nu een even groote laf
aard blijkt als Rajah," kraakte zijn overslaande
stem.
„Kijk eens hier, monsieur," zei Rigand. „Ik wil
eerlijk blijven. We zullen de transactie schriftelijk
opmaken. Wanneer oude Frenzy het water ingaat
en de brug ophoudt tot alles er over is, betaalt u
mij tien duizend francs, terwijl u hem aan een die
rentuin moet verkoopen als hij weer wild wordt.
Dat zijn de voorwaarden." Hij wachtte Yvonne
kneep hem van opwinding in de beenen monsieur
Herisson huilde echter tranen. Echter, hij gaf toe.
..Maar je hebt meteen je ontslag," voegde hij er bij.
„Hindert niet," zei Philippe, Rajah wegleidend
om ouden Frenzy te halen.
Den volgenden morgen werd het kamp al vroeg
opgebroken. Dien avond begon de kermis in
Varenton zonder „Herisson's reuzencircus" zou
deze niet compleet zijn. Monsieur Herisson had
dan ook een contract gesloten met den burgemees
ter van Varenton, dat hij dien zelfden avond nog
de eerste voorstelling zou geven. Het was dus zaak
voort te maken, want het niet nakomen van het
contract beteekende niet alleen het verlies van
een recette, maar ook het betalen van een schade
vergoeding aan de gemeente Varenton. Geen won
der dus, dat monsieur Herisson al dadelijk begon
met vloeken en razen en op spoed aan te dringen,
want de afstand naar Varenton was groot. Toch
waren de anderen opgewekt voor het eerst sedert
weken scheen de zon als het weer nu goed wilde
blijven, konden de ontvangsten in Varenton nog
puik worden.
Philippe had gaarne in denzelfden wagen gere
den als Yvonne, maar zij wilde er niet van hooren.
„Neen, lieve jongen," zei ze beslist, „van nu af
mogen we geen risico meer loopen. Blijf nu voort
durend bij ouden Frenzy. Wie weet wat hij in zijn
kop haalt, als jij hem niet leidt."
Dus nam Philippe plaats op den kop van zijn
eigendom om een eventueele zucht tot vernielen
direct te kunnen bedwingen. De eenige die zich
nu druk maakte was monsieur Herisson. Hij galop
peerde op en neer langs den stoet, steeds aansporend
tot meer spoed, onophoudelijk bezwerend dat hij
geruïneerd zou zijn, als ze niet op tijd in Varenton
arriveerden.
Op een gegeven moment werd dit laatste werke
lijk twijfelachtig. De kop van den stoet bleef staan
voor een kleine houten brug over een smal, maar
door de regens der laatste weken sterk gezwollen
riviertje. Woedend kwam monsieur Herisson
aangaloppeeren.
„Wat is dat brulde hij.
„Ga door 1 Willen jullie een
bedelaar van me maken
„Kan niet, monsieur," ant
woordde een temmer. „Die
brug hier is rot. Let op, ze
zwaait bijna heen en weer.
Ze kan elk oogenblik wegge
spoeld worden."
„Nonsens 1" riep de direc
teur, heel goed wetend dat
het geen onzin was „ik zal je laten zien dat de
brug veilig is" en hij dreef zijn paard een
paar passen de brug op.
Dat was voldoende. Hij voelde de brug zwaaien,
oogenblikkelijk trok hij zijn paard terug.
„Sta daar niet te gapen," tierde hij. „We moeten
een andere brug zoeken, dat is alles
„De naaste brug," antwoordde de temmer,
„is tien mijl stroomafwaartsom er te komen
moeten we zoowat den heelen weg terug, dien we
gekomen zijn."
Monsieur Herisson werd lijkbleek. „Dat gaat
niet meer. We komen te laat. 't Is al middag.
We móeten iets bedenken." Op dat moment
viel zijn oog op Philippe, aan het einde van de
karavaan. Hij riep hem „Philippe Rigand, kom
hier, direct" Hij had al een plan.
Nadat hij het Philippe uiteengezet had, keek
deze bedenkelijk.
„Zeker monsieur," stemde hij toe „een olifant
is sterk genoeg om die brug op te houden, terwijl
de wagens er over gaan, maar of het dier in dat
sterk stroomende water wil blijven staan, is een
tweede kwestie. Een olifant is een zenuwachtig
dier en niet gewend aan water...."
„Dank je voor de les in dierkunde," raasde de
directeur, opnieuw purper. „Stop dat geklets en
doe wat ik je zeg."
Philippe holde terug en wilde juist ouden Frenzy
losmaken, toen Yvonne bij hem kwam staan.
„Ben je mal?" gaf zij te kennen. „Je neemt
toch zeker ouden Frenzy niet Die is van jou.
Neem den anderen, Rajah, die is van Herisson."
„Je hebtgelijk," stemde
Philippe toe, en heesch
zich tegen Rajah op. Met
moeite dreef hij hem in
het riviertje. Maar het
toeval wilde dat 'n los
geslagen tak tegen zijn
