3e toaócMcrfel - met - óttoomend
watet aan den bemUctüftfie*.
No. 3 VRIJDAG 17 JUNI 1932 93
Het licht ging uit.
Eerst kwam er een korte ouverture, die een beetje aan circusmuziek
deed denken.
Toen traden er dertig meisjes op, die in louter paarlen en edelsteenen
gekleed waren, en weinig anders deden, dan pronken met haar bevalligheid
en haar opschik.
Daarop volgde een danspaareen neger met een erg wit gepoederde
dame. Vooral de neger liet verbazingwekkende dingen zien.
De wetten der zwaartekracht en van het evenwicht schenen voor hem
niet te gelden; hij sprong en kronkelde met griezelige behendigheid over
't tooneel, gebruikte zijn handen als voeten en zijn beenen als armen, liep
bliksemsnel op handen en voeten, en brak toen met een stralend gezicht in
een wilde vreugde-step los, opgetogen, dat alles hem zoo goed gelukt was.
„Dien neger zou ik wel eens willen zien, als hij thuis is," fluisterde Flox.
„Er moet toch wel iets inzitten bij die lui; de heele wereld danst toch maar
niet voor niets naar hun pijpen."
Tommy begon te denken over zes weken naar Egypte. Dat leek hem nog
zoo kwaad niet. 't Was nu Februari als ze een beetje gauw trouwden, was
't nog net de beste tijd.
De neger werd toegejuicht, en de dame met het witgepoederde gezicht
dankte er uitvoerig voor.
Een kleine dikke man in een zeer nauwsluitend jasje begon moppen te
vertellen, en danste plomp en naargeestig heen en weer vóór de dertig jonge
dames in edelsteenen, die plotseling weer opdoken, en waarschijnlijk de aan
gekondigde duizend mooie meisjes moesten voorstellen.
Later kwamen ze met hem uit de hoogte neerdalen in een vliegtuig van
bordpapier, dat landde voor een rijtje van zes giftig groene palmen, en de
danskomiek verkondigde, dat ze nu in Zuid-Polynesië waren, om daar de
ware beschaving te leeren kennen.
Dit deden de meisjes, door een soort krijgsdans rondom de palmen uit
te voeren, en zonder nat te worden te plassen in de golvende bordpapieren zee.
De komiek paste zich aan zijn omgeving aan, door het nauwsluitende
jasje uit te trekken, en zich een groot palmblad bijwijze van parasol boven
het hoofd te houden, en het publiek scheen dat zeer grappig te vinden.
Maar toen werd het ernst.
Uit de duisternis van het woud traden koffiebruine gestalten met pijl
en boog, om de nadering der koningin aan te kondigen.
Een wilde, oostersch klinkende muziek begeleidde haar opkomst.
Zij was gekleed in een vuurrooden mantel, zware, bonte oorringen vielen
neer tot op haar schouders. Zij had zich dof lichtbruin geverfd, imitatie van
een bronzen standbeeld.
„Renée Malvy," fluisterde Tommy.
Flox knikte.
De koningin begroette de afgezanten der bleekgezichten, en danste te
hunner eer een welkomstdansdof rommel
den daarbij de trommels en de saxophonen
huilden het uit.
Renée Malvy boog het lichaam ver achter
over, schoot dan weer overeind, wild rond
tollen wisselde af met nederige buigingen
aan 't einde liet zij zich slap op den grond val
len en bleef, voorover gebogen, onbeweeglijk
liggen.
De menigte applaudisseerde stormachtig.
Toen hieven vier donkerbruine onderdanen
de lichtbruine koningin op hun schouders.
Het gordijn viel.
„Renée Malvy is wel goed," fluisterde Flox.
„Een heel net kleurtje," erkende Tommy.
„Ik zou wel eens willen weten, hoe ze er in
haar gewone klceren uitziet."
„Dat zullen we in 't derde bedrijf zien. Daar
speelt ze voor Parijsche dame. Hier heb je 't
program."
Zij gingen naar buiten, de gang in, waar
't galmde van de pratende en lachende menschen-
stemmen.
Een paar laatkomers drongen zich door de
massa heen, en gingen naar den tooneel-ingang,
aan 't einde van den corridor.
De voorste was een stevige jonge man met
ietwat plompe gelaatstrekken, maar buitenge
woon, bijna overdreven elegant gekleed. De
man naast hem droeg een eenvoudiger costuum,
en vertoonde een tamelijk gewoon gezicht.
Tommy meende zich te herinneren, dat hij
hem al eens meer gezien had. Hij kon zich echter
niet zoo gauw te binnen brengen, waar of wan
neer. Maar de derde....
„Halt," fluisterde Flox, en zij greep Tom
my bij de mouw. „Waar wil je in 's hemels
naam naar toe
„Maar.... zie je dan niet.... Die kerel
van laatst
„Ja, natuurlijk, maar je kunt hier in de
gang van een schouwburg toch niet gaan bok
sen
Tommy vond eigenlijk dat men overal kon
boksen, in de gang van een theater even goed
als op de stoep van een huis of in een paar
denstal. Maar het drietal was intusschen al ver
dwenen, door den tooneel-ingang.
„Die gaan natuurlijk naar Renée Malvy,"
zei Flox. ,,'t Was toch nog zoo'n kwaad idee
niet van je, hierheen te gaan."
Tommy knikte bescheiden.
Maar wat moest hij nu doen?
Het was natuurlijk een klein kunstje, met
den inspecteur van po.itie te gaan praten, die
dienst had in 't theater. Hij zou den reus kun
nen laten arresteeren
En dien andere ook, want dat was de
chauffeur, nu natuurlijk zonder uniform.
Maar ten eerste had hij van zulk een optre
den weinig glorie te wachten, en ten tweede
kon hij dan den reus het beloofde souvenirtje
niet uitreiken, en ten derde was dan de rol, die
Renée Malvy in het geval speelde, en het ge-
