DOOR CHARLES GARVIC
E
EERSTE HOOFDSTUK.
Tack en Nora stonden elkaar aan te kijken. De schemering van een vroegen
I zomeravond was aan 't binnensluipen in den wat ól te prachtigen salon
I van Huize Godolphin op 't Belgrave-plein, maar die twee jonge menschen
verlangden geen helderder lichter was licht genoeg, om hen den weg
te doen vinden naar eikaars armen.
Nora's vader, de heer Elijah Bolton Bolton hij had die verdubbeling
nogal een goed idee gevonden was een zoogenaamd seif-made man wat nog
niet heel veel zegt, want eigenlijk zijn we allemaal self-madeen hij had dit
mooie huis gekocht, ten eerste, omdat het den edelen naam Godolphin droeg,
en ten tweede, omdat het in de buurt stond, die nog steeds als de meest aristo
cratische van Londen beschouwd mag worden.
Elijah Bolton was zijn loopbaan begonnen als opperman, had zich snel
opgewerkt tot de verheven positie van aannemer, en was in den tijd, waarin
dit verhaal valt, een „internationaal financier" en een buitengewoon rijk
mensch. Ik schrijf dit er bij, omdat de vuurpijlen der financiën de eigenaardige
gewoonte hebben, neer te komen als doode stukken houten 't is zeer wel
mogelijk, dat de fortuin van den heer Bolton gekeerd en hij zelf weer op den
grond terecht gekomen is, vóór we aan het einde van dit verhaal zijn.
Gelijk de meeste menschen van zijn soort was de heer Bolton eerzuchtig,
lederen avond, als hij in een klein achterkamertje stiekum zijn pijpje rookte
en een glas jenever dronk, gezeten in een luien stoel zonder jas of vest, stelde
hij zich voor, hoe hij zich voelen zou, als hij in de statige vertrekken van zijn
groote huis de gastheer was van een aristocratisch gezelschap, waarvan de
meesten een titel droegen, met misschien een hertog of een lid van de konink
lijke familie als glanspunt en dit heerlijke visioen was nooit volledig zonder
het beeld van zijn mooie dochter, Nora, in een weelderig bruidscostuum, die
aan zijn arm door het middenpad van de St.George liep naar een hooggeboren
bruidegom, die aan den voet van het altaar op haar wachtte.
Op dezen avond zou hij, zittend in zijn schuilhoek, een wreede verstoring
van zijn eerzuchtige droomen hebben gevoeld, als hij had geweten, dat Jack
Alwynde op dat moment met Nora alleen was want Jack was niet van adel,
al behoorde hij tot een der oudste lersche families, en hij was wanhopig arm.
Hij en Nora hadden elkaar ontmoet op een gala-bal te Dublin, kort nadat
zij was voorgesteld aan den gouverneur, en door diens zegenenden kus in de
wereld der aanzienlijke volwassenen was opgenomen. Er werd gezegd, dat zij
een heel mooi meisje was in ieder geval maakte zij een zeer merkbaren indruk
aan dat luisterrijke hof, waar de schoonheden even veelvuldig zijn als de
haringen in Clovelly en 't kan onmogelijk worden betwist, dat haar trotsche
vader reden genoeg had, om hoop te koesteren op een schitterende toekomst
voor zijn dochter.
Jack Alwynde danste dien avond driemaal met haar, en hij zat heel dicht
aan haar zijde in de serre, dertien minuten lang. In die minuten en bij die
dansen kregen zij elkander lief, en ach 1 de droomen van den heer Bolton in
verband met haar toekomst waren in de pan gehaktwant Nora was er het
meisje niet naar, om eerst haar hart te geven, en het dan weer terug te nemen
als een stuk speelgoed.
Jack was zich volkomen bewust van zijn onwaardigheid. Zijn erfdeel
bestond uit een ouderlijke woning in Ierland die meer op 'n kolossale schuur
leek dan op een huis en een massa schulden, die de Alwynde's geslachten
lang hadden opeengehoopt, op de gewone beminnelijke lersche heerenmanier,
en die nog steeds aangroeiden. Hij wist, dat hij geen partij was voor de erfge
name en eenige dochter van den rijken bouwondernemer, en hij deed als eerlijk
man zijn best, zich van haar los te maken, haar te vergeten maar hij hield
heel innig van haar, en kon haar onmogelijk missen wat een voldoende ver
klaring vormt voor zijn aanwezigheid in den salon van Huize Godolphin dien
avond.
Een korte poos was er stilte tusschen die twee menschen, een van die
heerlijke stilten, die tegen alle woorden van de wereld opwegen. Toen fluisterde
Nora, met haar arm nog om zijn hals en haar zoete lippen nog zeer dicht bij
zijn wang, met een lachje, dat half een snik was
„O Jack, ben je daar 1"
„Ja," gaf hij ten antwoord op die overbodige vraag. „Ik weet heel goed,dat
't iaf van me is, om te komen maar wat moet zoo'n stumper als ik beginnen,
als hij houdt van 't liefste meisje van de wereld? Ik moest je zien, Nora, anders
werd ik gek. Al heb ik je beloofd, dat ik mijn uiterste best zou doen ik kan
heusch niet leven zonder joutenminste zonder je te zien."
„O Jack, schat, hou je zóóveel van me 1" murmelde ze wat verwijtend, maar
met een licht drukje van haar warmen blanken arm. „Maar we komen er niet
verder mee, liefste ik heb vader beloofd, dat ik nooit zou trouwen zonder
zijn toëstemming, en
„Dat weet ik, Nora," viel hij haar in de rede. „Ik vréag je ook niet, of je
met me wilt trouwen ik zou 't niet willen.
„O nee fluisterde ze met geveinsde verontwaardiging.
„Ik bedoel, dat ik je niet zou willen vragen, om me te trouwen, zoolang
ik zoo hopeloos op zwart zaad zitmaar ik ben vast besloten, om iets te doen
ik weet alleen nog niet watom naar 't buitenland te gaan, enen
Enfin, ik bedoel, dat ik er voor wil vechten. Er kan zich iets voordoen
„O Jack, ga je weg Waar naar toe Is 't ver
„Dat kan ik je heusch nog niet zeggen," haar liefkoozing met vijftig pro
cent interest teruggevend. „In ieder geval ga ik. Ik houd dat leegloopen niet
langer uit, dat afwachten en uitkijken, of er zich misschien iets voordoet. Ik ga
mijn fortuin maken, Nora 1 Nee, lach nu niet ik ben zoo sterk als de beste,
en ik geloof, dat ik wel 'n beetje hersens heb ook, in ieder geval genoeg, om
wat geld te verdienen en het meisje te veroveren, dat ik liefheb."
„Jack," sprak zij plechtig, „als je zoo praat, moet ik je kussen dus omdat
ik echt een ingetogen meisje ben, moeten we maar gauw over wat anders pra
ten. Wanneer wou je gaan En waar naar toe
„Morgen," zei hij beslist. „Ik zal vanavond decideeren, waar ik heen ga.
Ik denk Zuid-Amerika. Ik heb nèt geld genoeg voor de reis, en ik wil weg, vóór
ik 't opmaak, wat vast en zeker gebeurt, als ik hier blijf hangen. Ik ben van
avond hier gekomen, Nora, om afscheid van je te nemen, en je te zeggen, dat
ik niet wil, dat je je aan mij gebonden acht. Ik wil, dat jij je volkomen vrij
voeltmaar dat ik mezelf als gebonden beschouw, aan jou gebonden met
lichaam en ziel, en dat ik nooit een gedachte voor een andere vrouw zal over
hebben. Maar dat wist je al, is 't niet
„Ja, dat wist ik," zei ze. „En jij weet, dat ik heelemaal van jou ben óók.
Ik zal op je wachten, ik wil niet vrij zijno Jack, dan zie ik je nu voor
't laatst! Dat gaat niet, hoor 1 Dat kan ik niet 1 Ik moét je nog een keer zien 1
We zullen elkaar morgenavond om acht uur treffen, voor de Leger-en-Vloot-
club. Maar toch moeten we nu ons eigenlijke afscheid nemen want dat kunnen
we onmogelijkzóó doenop straat, hè Jack
Hij keek op zijn horloge. „Ik zou graag je vader even spreken, Nora," zei
hij. „Ik doe niet graag iets achterbaks. Maar geef me eerst iets de een of
andere kleinigheid, die je gedragen of gebruikt hebt.... iets waar ik naar
kijken kan, als ik ver weg ben."
Zij dacht even natoen trok ze van haar japon een rood strikje, dat
tegen haar blanken hals gerust had hij nam het aan en kuste het met een
mengsel van vurigheid en eerbied, en nauwelijks had hij het in zijn portefeuille
geborgen, of de deur ging open en de heer Bolton kwam binnen. Ik zal de uit
drukking van zijn gezicht niet beschrijven, waarmee hij Jack aankeek, en
evenmin den uitroep vermelden, waarmee hij den jongen man begroette.
„U hebt gelijk," zei Jack kalm, want hij voelde, dat de vader reden had
voor zijn verontwaardiging. „Maar ik kwam even goed voor u als voor Nora.
„Wilt u juffrouw Bolton alstublieft bij haar naam noemen 1" riep de ver
toornde ouder.
„Ik wou u even zeggen, meneer, dat ik naar 't buitenland ga.
„Da's maar 't beste, wat je doen kunt."
„En dat Nora juffrouw Bolton niet met me verloofd is
„Nee, dat begrijp ik 1 Wat 'n hidee In oogenblikken van opwinding
had de heer Bolton min of meer last met zijn h's
„Maar ik acht me aan haar gebonden. Ik zal nu niet vragen om uw toe
stemming, om met haar te trouwen."
„Dat raakt je de blikskater 1"
„Maar ik ga probeeren, geld te verdienen als dat me gelukt is, kom ik
terug om u te vragen, of u haar aan mij wilt toevertrouwen."
De heer Bolton was, zooals men reeds heeft kunnen begrijpen, niet dom.
Hij gromde even en zweeg even toen vroeg hij kortaf
„Hoe lang blijf je weg
„Twee jaar," antwoordde de openhartige Jack.
De heer Bolton was te slim, om hardop te lachen, maar hij deed het in
zijn vuistje. Men maakt niet zoo makkelijk fortuin in twee jaar en in genoem
de periode kan er met den fortuinzoeker heel wat gebeuren. Een minzame
Voorzienigheid kan bijvoorbeeld, op een van haar millioen manieren, zorgen,
dat hij heelemaal niet meer op komt dagen.
„Ah juist," zei hij. „Als je genoeg verdiend hebt, wil je terugkomen om
mijn toestemming te vragen Ik kan je niet beloven, dat je die krijgt."
„Moest u maar wél doen, vader," murmelde Nora, die een beetje achteraf
had gestaan, maar uit alle macht en al haar hart had geluisterd.
„Ik zeg geen ja en ik zeg geen neen," sprak de heer Bolton op vasten toon.
„Nora kan vóór dien tijd wel allang weer bij haar verstand zijn gekomen."
„O neen, dat kan ze nooit, vader," zei een zachte rustige stem.
„Maar als ik berust," ging de heer Bolton voort, zonder op die interruptie
acht te slaan, „moeten jullie me allebei beloven, geen brieven te schrijven
ik bedoel, met elkaar te correspondeeren da's niet meer dan eerlijk, wat
Noch Nora, noch Jack konden inzien, dat hij veel had toegestemd, maar
Jack zei gewillig „Ik beloof het," en Nora zei 't hem na. Zij verkeerde in de
gelukkige positie eener vrouw, die zeker is van een man.
„In orde," zei de heer Bolton, zeer ingenomen met zijn eigen tact. „Dan
zullen we u 't beste maar wenschen, meneer Alwynde."
„U wordt geroepen, vader," zei Nora.
De heer Bolton had niets gehoord hij kreeg een kleur en hield een paar
seconden stand, maar er was iets in den blik van zijn dochter, dat hem dwong,
gehoorzaam te keeren en de kamer te verlaten.
„Tot morgen acht uur, liefste," fluisterde Nora na een poosje. „O Jack,
je hebt je gehouden als een heilige op een kerkraam 1 Maar ik heb je er te liever
om. Ga nu maar, lieveling 1 Ikik geloof niet, dat ik me nog lang goed kan
houden, en ik heb 't land aan huilen."
„Tot morgen acht uur, als ik nog maar 'n haartje leef 1" zei Jack.
Toen hij buiten kwam ontdekte hij, dat hij honger had, en hij ging recht
naar Carlton. Het kwam niet in hem op, dat er ook goedkoopere gelegenheden
bestonden, omdat.enfin, omdat hij een Alwynde was. Toen hij de eetzaal
binnenkwam, trok hij zeer de aandachtwe hebben nog niet genoteerd, dat
hij dat eigenaardige iets bezat, waardoor de oogen der mannen evenzeer aan
getrokken worden als die der vrouwen.
Hij ging aan een tafeltje zitten, bestelde zijn souper en een halve flesch,
en terwijl hij wachtte, dwaalde zijn hand naar zijn binnenzak, alsof hij daar
een schat bewaarde, dien hij niet kon nalaten te betasten. Terwijl hij aan zijn
