Op tels dooi ons land.
($fi iels doot ons land.
No. 4
De verbijsterde Jack zag, hoe Jane met haar liefsten
glimlach Glak tegemoet ging.
„Ik ben blij dat u gekomen bent oin Fred eens te
komen zien, zooals ik u gevraagd heb. U stelt im
mers veel belang in hem Jack, 't is wel goed hè,
als ik met mr. Glak even naar Fred's stal ga Als
je 't druk hebt, blijf je maar hier hoor." En den ver
bluften Jack staan latend, ging zij naar den stal
van Fred, naast mr.Glak, die trotsch was, dat zoo'n
knap meisje hem zooveel attentie toonde. Kwaad
slofte Jack tenslotte achter hem aan.
„Ho, ho, verkeerd I" riep hij opeens, toen hij zag,
dat Jane de achterdeur van den stal opende en Glak
met een uitnoodigend gebaar naar binnen liet gaan.
Maar hij werd geïnterrumpeerd door Jane, die zelf
terugtrad, met een slag de deur dichtsloeg en gren
delde en daarna Jack haastig meetrok naar de
voorzijde van den stal. Binnen klonken de luide
protesten van Jerotni Glak.
„Wat heb je nu gedaan wist Jack uit te stoo-
ten. „Nu zit Glak in hetzelfde hok als Fred. Dat is
toch veel te gevaarlijk I Hij moet aan den voorkant
zijn, vóór de balustrade."
Maar het meisje gaf geen antwoord. Zij trok
Jack aan zijn mouw mee, deed de deur open en ging
de trap op, die leidde naar een soort galerij, welke
boven langs de binnenzijde van den stal liep. Over
de balustrade leunend zagen zij, dat Glak in een
hoek stond gedrongen, zoover mogelijk verwijderd
van den stier, die hem ontevreden aanstaarde.
Ongeveer zes voet boven den grond hing een breede
plank, door twee touwen opgehangen aan de zolde
ring. Op die plank lagen'n aantal appels te drogen.
„Dat is door mij in scène gezet, mr.Glak I" riep
aar beneden. „Ik had slecht nieuw gehoord,
Toen kreeg ik opeens een idee. Jack, ga
op zij. Ik ben op 't oogenblik bezig I"
„Wat heeft dat te beteekenen riep Jeromi
Glak naar boven, in 'n glimlachend gezicht kijkend.
„Laat me er uit direct I Ik zal
„Wat het beteekent Dat zal ik u gauw zeggen I
Ik wil eens zien, of u werkelijk zoo bang bent voor
'n stier als de menschen beweren." Een langen stok
oprapend, boog zij zi:h weer over de leuning en gaf
Fred een onverwachten stoot op zijn flanken, ,,'t
spijt me voor je, beste Fred, maar wc moeten nu
voor Jack werken, jij en ik." En zij gaf het dier nog
een stoot. Woedend draaide de stier in het rond,
boog toen den kop en stormde af op dengene, dien
hij voor zijn kwelgeest aanzag Glak. Een angst
kreet uitstootend, sprong deze juist bijtijds opzij.
VRIJDAG 24 JUNI 1932
Met de kracht der wan
hoop deed hij toen een
sprong naar boven, wist
de plank te grijpen en
trok zich er op. De plank
begon te slingeren, zoodat
de appels er af rolden,
gedeeltelijk op den stier,
wiens woede daardoor nog
grooter werd. Razend
draaide hij rond onder
de plank, waarop Jeromi
Glak languit lag, 'n paar
decimeters boven de ho
rens van den stier.
„Janeriep Jack.
„Ben je gek geworden
Houd je vast Glak, tot ik
het beest uit den stal
„Als je niet blijft waar
je staat, Jack," zei Jane,
„kijk ik je nooit meer aan.
Dit is heelemaal mijn
zaak. Denkt u daar ook
om, mr. Glak. Jack
staat er heelemaal bui
ten."
„Jaag dien duivel weg!
Jaag 'm weg!" kreunde
Glak. „Als het touw
breekt.
„Juist" zei Jane. „Dat
is nu juist de kwestie.
Kijkt u maar eens even."
De zich krampachtig aan
de plank klemmende Glak
zag, schuin naar boven
glurend, dat het meisje een klein mes te voorschijn
had gehaald; zich voorover buigend sneed zij be
daard een streng van een der touwen door. Met de
andere hand duwde zij Jack, die impulsief naar
haar toe kwam, terug. Zij knikte lief tegen Jeromi.
„Kijk eens, mr. Glak. Als dit touw doorgesneden
is, valt de plank aan één kant naar beneden. U ook
natuurlijk. Dan kan Fred u met zijn horens berei
ken. Hoe lang u dan nog ongedeerd blijft, is heele
maal niet moeilijk te raden."
Het meisje sneed een tweede streng door. Jeromi
Glak huilde als een kind. Jack wilde weer toeloopen,
bedacht zich en bleef staan.
„Ik kan me heel goed indenken, hoe u zich voelt,"
hervatte 't meisje. „Precies als heel veel menschen,
die u geruïneerd heeft. Zooals Jack hier bijvoor
beeld. Die heeft ook geen uitkomst meer om zich te
redden. Kijk, daar gaat weer een streng."
Jack zag, dat het meisje bleek was geworden.
Maar zij glimlachte toch nog, door groote krachtsin
spanning ongetwijfeld, tegen mr. Glak.
„Moord brulde de nu geelachtig uitgeslagen
financier. „Help Moord
„Nu, mr. Glak, dat is niet waar. Als Fred u zoo
dadelijk te pakken heeft, vóór wij u kunnen redden,
is dat een ongeluk. Maar moord Foei Eén kans
heeft u, uw leven te redden," ging zij door, haar
stem verheffend om boven het gehuil van het slin
gerende slachtoffer uit te komen. „Ik geef u één
kans."
Zij legde haar mes neer, haalde uit
haar blouse een blocnote en een vul
pen. Haar arm door de spijlen van
de balustrade stekend, liet zij papier
en pen handig op de plank vallen.
„Houdt u nu eens even op met slin
geren," verzocht zij hem. „Dan
kunt u op de plank blijven liggen
zonder u met de handen vast te
houden. Die heeft u noodig om te
schrijven."
„Nu schrijft u op, wat ik ti dicteeren zal," beval
Jane. „Ik begrijp natuurlijk volkomen, dat dit
onder dwang gebeurt, maar ik geloof toch wel dat
het geldig is, vooral als Jack en ik het ook geteekend
hebben als getuigen. En mocht u toch een klacht
117
indienen nu, mr. Glak, de lui hier in New Jersey
hebben nogal zin voor humor. Wat zullen ze lachen,
als ze hooren, dat de groote mr. Glak zich zoo in de
val heeft laten lokken door een meisjeEen gewel
dige mop Natuurlijk zou ik ook zorgen, dat uw
vrienden in Wall Street de grap te weten komen. Als
u een klacht indient, moeten bovendien ook al uw
smerige streken uitkomen, zooals het omkoopen
van Ted Williams en de zwendel van het Winter-
Tomer syndicaat. Neen, alles bij elkaar genomen
geloof ik niet, dat u een klacht zult indienen of de
wettigheid zult gaan betwisten van het dictaat,
dat ik u zal opgeven. Jack en ik zullen natuurlijk
zwijgen, tenzij u vergeet het syndicaat te liquidee
ren zonder verlies voor Jack, of verzuimt Williams
op te dragen, dat schandalige artikel over Fred te
herroepen in het volgende nummer van „De Vee
fokker". Is u klaar
Neen, mr. Jeromi Glak was nog niet klaar. Dat
was hij pas, toen nog 'n streng was doorgesneden en
Fred 'n paar nieuwe aanvallen had beproefd op zijn
meer dan geschokte zenuwen. Maar binnen vijf
minuten was hij toch begonnen Jane's koel gegeven
dictaat op te nemen. Een dictaat, dat een bepaalde
bekentenis inhield over de Winter-company en de
verklaring, dat Ted Williams' pen een herroeping
zou schrijven in 't kort, een absolute veiligheids
stelling en volkomen eerherstel van Jack en zijn
stier. Nog even later hadden Jack en Jane hun hand-
teekening geplaatst beneden die van Glak, Fred
werd in een anderen stal gedreven en Jeromi Glak
sloop het gebouwtje uit, nog een beetje wit om den
neus en vernederd.
„Nu zie je wat je had kunnen bederven als je er
tusschen gekomen was juichte Jane, de beken
tenis voor Jack's gezicht zwaaiend. Daarna ruïneer
de zij haar nieuwe reputatie van koelbloedigheid,
door plotseling in snikken uit te barsten.
„Ik.ik.was zoo angstig, dat 't touw zou
breken. Wat haddenwemoeten beginnen!"
Jack begon te lachen. „Je had alle strengen kunnen
doorsnijden, dan was de plank nog niet gevallen.
Het touw van die appelplank is gewonden rondom
dik koperdraad. De plank kón niet vallen. Daarom
bleef ik kalm staan, toen je zoo dapper strengen
doorsneed."
Diep verontwaardigd keek Jane hem aan. „Dus
jijjij liet me gewoon een gek figuur slaan Jij
wist, dat hij heelemaal
geen gevaar liep
,,'t Komt er niet op
aan wat ik wist," zei de
man, haar naar zich toe
trekkend ,,'t komt alleen
aan op wat Glak niet
wist. Hij
„We zullen dit onder
werp laten rusten," viel
het meisje in. „Ik hou niet
van mannen die zich 'n air
geven. En jij geeft jezelf
een air, Jack O, laten
wc gauw even 'n lekkeren
appel gaan zoe
ken voor dien
armen Fred. Hij
heeft 'm wel
verdiend."
DE VRIENDELIJKE TOL
GAARSTER BIJ NUNSPEF.T.
