No. 6
VRIJDAG 8 JULI 1932
175
niet ze hield hem alleen vast, zooals een moeder het een kind zon doen, dat
verloren was en weergevonden, terwijl de bleekc jongen, die haar haar geliefde
had teruggegeven, haar met verbazing stond aan te staren.
Zij stuurde het jongmensch naar het ziekenhuis en het hotel, met de
boodschap, dat zij door een dringende taak werd opgehouden, en dien dag niet
meer komen zou toen onderzocht ze Jack's wonden, en was dankbaar voor
de ondervinding, die ze had opgedaan bij de verpleging der anderen en toen
ze alles gedaan had, wat ze kon, ging ze op den rand van het bed zitten, met
zijn handen in de hare. De jongen kwam terug, en in een fluisterend gesprek
vroeg ze hem zijn verhaal af, kijkend naar een gescheurde en met bloed be
vlekte tuniek, met de overblijfselen van vele eereteekenen er op, die in een
hoek lag.
De jongen, die Pietro bleek te hecten, vertelde haar, hoe Jack met den
graaf in het rustige huis in Tykitsoh was aangekomen hoe hij'had geraden,
dat Jack in gevaar zou geraken, en niet zonder gevaar voor zichzelf den
Engelschman had gewaarschuwd, die door 'n zeer gewone vriendelijkheid het
hart van den bediende had gewonnen. Toen Jack de waarschuwing in den
wind sloeg, had Pietro hem gevolgd naar het paleis, en hij was daar rond blij
ven dwalen, angstig nieuwsgierig, om te zien, wat er gebeuren zou. Hij was
dicht bij de noodlottige plek geweest, toen de bom ontplofte, maar was zelf
niet gewond.
In die eerste ontzettende minuut na de ontploffing waren Pietro en Jack
alleen geweest in de half verwoeste zijstraat, en met bovenmenschelijke in
spanning was het Pietro gelukt, Jack het huis binnen te sleepen, waar hij nu
lag. Nauwelijks had hij dit gedaan, of er drong een menigte volks samen, en
kreten als „De prins 1 De prins is vermoord I" vervulden de rookerige, on
welriekende lucht. Een lichaam, onherkenbaar verminkt, was het paleis
binnengedragen een uur later werd officieel bekend gemaakt, dat de prins
vermoord was, en een paar dagen later had er een plechtige begrafenis plaats
gehad.
Naarmate het verhaal vorderde, begon Nora al meer en meer licht te zien.
Veel bleef nog duister, maar al te nieuwsgierig was zij niet het was haar
bijna voldoende, dat zij Jack weer in haar armen had.
Den volgenden morgen kwam hij tot bewustzijn en zijn eerste gedachte
was natuurlijk, dat hij droomde, of dat hij in den hemel was, en een engel voor
zich zag met het gezicht van Nora maar hij veronderstelde, dat een engel
hem nooit zou omhelzen, zooals Nora het deed, en eindelijk begreep hij, dat
het zijn meisje zelf was. In 't eerst wou ze niet toestaan, dat hij sprak en toen
ze dit toeliet, kreeg zij nog maar weinig nieuws te hooren, hoewel Jack van
zijn ervaringen niets verzweeg dan de kleinigheid der vijfentwintigduizend
pond, want hij had een ernstig vermoeden, dat hij beetgenomen was, en
dat de Bank van Engeland er voor zou bedanken, hem dat bedrag, of welk
bedrag ook, uit te keeren.
En nu kwam er een ander vraagstuk op hoe kregen ze hem weg van dien
zolder en uit dat land? Het was meer dan waarschijnlijk, dat de lieve graaf
Erlandorff, die een der slachtoffers van de ontploffing voor den prins had laten
doorgaan, op de loer lag naar Jack, die zoo geheimzinnig verdwenen was
nadat hij voor Zijne Hoogheid had gespeeld.
Nora ging terug naar het hotel, naar haar vader. We zullen iedere poging
achterwege laten, om de verbazing van den heer Bolton te schetsen, of zijn
uitdrukkingen weer te geven, waarmee hij Nora vergezelde naar het ziekbed
van Jack. Het is meer dan waarschijnlijk, dat het verhaal, Zooals Jack het
deed, den heer Bolton meer zei, dan het den jongen menschen gedaan had.
Maar hij liet zich daar niet over uit, zelfs niet, toen Nora hem vertelde, dat
zij een middel wist, om Jack te laten ontsnappen. Hij moest met hen terug
reizen als bediende van den heer Bolton.
Een paar dagen later vertrokken ze Jack was nog bleek en wat hulp
behoevend, maar buitengewoon vroolijk Nora was angstig en bezorgd en
de heer Bolton was, voor zijn doen, opmerkelijk jolig, en zeer tevreden met zich
zelf, want hij had bereikt, wat hij wilde, en eenige duizenden als het geen
millioenen waren aan zijn reeds onmatig groote fortuin toegevoegd. Lang
zaam volbrachten zij de reis over de grens, en de eenige gevaren, die zij onder
vonden, kwamen hieruit voort, dat de bediende scheen te lijden aan een on
weerstaanbare neiging, om met zijn jonge meesteres te fluisteren, haar Nora
te noemen en bij alle mogelijke gelegenheden haar hand vast te houden.
Toen Jack eenmaal weg was uit het roerige landje, waarin hij bijna het
leven verloren had, ging Jack meer onbewimpeld als minnaar optreden, on
danks het gefrons en geknor van den weigerachtigen vader. Op den dag, dat
zij Huize Godolphin bereikten, sprak de heer Bolton Jack aldus toe
„Hoort u eens, meneer Alwynde ik vind dat allemaal heel ontroerend,
maar ik wou graag weten, hoe we tegenover elkaar staan. Ik voelde me door
gewone mcnschelijkheid gedwongen, u weg te helpen uit dat beestachtige
landje, en u veilig en wel naar Engeland te loodsen en ik heb natuurlijk
medelijden met al wat u hebt doorgemaakt. Maar..verdraaid nog-aan-toe.
tl staat er nog geen haar beter voor, dan toen u wegging eigenlijk nog veel
slechter, want u hebt een litteeken op uw voorhoofd, dat...."
„Dat nogal wat afdoet aan mijn marktwaarde," zei Jack opgewekt.
,.U hebt groot gelijk ik moet toegeven, dat ik me niet heel netjes gehouden
heb. Maar ik heb een excuus. Als u van een meisje hield, zooals ik van Nora
houd, en ze had u dan het leven gered, zou u óók uw hoofd wel een beetje kwijt
zijn."
„Wie is er zijn hoofd kwijt vroeg Nora, die op dat moment de kamer
binnenkwam. „U, vader of Jack 't Kan Jack niet zijn, wantdie hééft
niet zooveel hoofd meer te verliezen, is 't wel U zult zijn hart bedoelen, va
der. Dat heeft hij verloren. Dat weet ik, omdat ik 't heb. Is 't niet zoo, Jack
„Je vader heeft gelijk, dat hij me verwijten doet," zei Jack ernstig. „Ik
heb een luchtspiegeling nagejaagd, en ik heb gekregen, wat een mensch ge
woonlijk krijgt, als hij aan zulke spelletjes doet. Maar toch is 't wel een grappig
idee, dat ik een week of tien dagen geleden graaf Alwynde van den Gouden
Adelaar was, die vijfentwintigduizend pond bezat...."
„Hè? Wat?" vroeg de heer Bolton, wiens belangstelling werd aange-
spitst door den tooverklank geld. „Waar heb je 't eigenlijk over?"
„Ik sprak de volle waarheid," zei Jack, met een spijtig lachje. „De doodc
prins als hij tenminste dood is.
„Dat is hij niet," zei Nora zacht.
„Heeft me het graafschap van den Gouden Adelaar, of hoe ze 't noemen,
gegeven, en graaf Erlandorff de schurk I zei, dat hij op mijn naam vijf
entwintigduizend pond bij de Bank van Engeland gestort had. Maar dat is
natuurlijk allemaal rozengeur en maneschijn, waar...."
De heer Bolton sprong op van zijn stoel, en holde naar de telefoon. Er
volgde een fel kruisvuur van woorden door dat nuttige, maar zenuwprikkelendc
instrument toen kwam de heer Bolton terug met een rood gezicht en bolle
oogen.
,,'t Is er waarachtig schreeuwde hij. „Laten we gauw een auto nemen.."
„Kalmpjes aan," zei Jack ernstig. „Ik weet niet, of ik dat geld wel aan
kan pakken."
De heer Bolton gaapte als een baars.
„Je.... weet niet.... of....!" begon hij.
Maar Nora, die had staan nadenken, kwam er met een zachte, maar be
sliste stem tusschcn. Men gelieve zich te herinneren, dat zij de dochter was van
een geldman, en persoonlijk een verstandig, practisch meisje.
„Hij weet 't niet, vader maar ik weet 't wel. Denkt u, dat ik hem al die
ellende zou laten doorgemaakt hebben, zonder dat hij er voor betaald werd
Zijn kostbare leven wagen, gewond wordenZe huiverde en verborg haar
gezicht aan de borst van haar vader.
Jack haalde de schouders op en het was niet de laatste keer van zijn
leven, dat hij dit deed. Nora had een eigen willetje. Maar hij bleef hardnekkig
gekant tegen den graventitel hoewel de heer Bolton nooit over Nora sprak,
toen zij en Jack getrouwd waren, of hij noemde haar „mijn dochter, gravin
Alwynde", en hij liet geen enkele gelegenheid voorbijgaan, om den Gouden
Adelaar te vertonnen, hoewel hij Jack nooit kon overhalen, de orde te dragen.
Het leek er veel op, dat het tragische probleem een plaats had gekregen
in het museum der onopgeloste mysteries maar een jaar of drie na hun hu-
'welijk zagen Jack en Nora het op een zeer eenvoudige manier voor hun oogen
oplossen. Bij een receptie kwamen zij plotseling tegenover prins Sergius, zijn
vrouw Pauline en graaf Erlandorff te staan.
De prins scheen even te schiikken, en hij trok zijn fijne wenkbrauwen op,
maar glimlachte en boog voor mevrouw Alwynde de prinses werd doodsbleek
graaf Erlandorff grinnikte en knikte met de jovialiteit van een ouden vriend.
„Prettig, dat ik u nog eens ontmoet, meneer Alwynde," zei hij opgewekt,
„en nog prettiger, kennis te mogen maken met uw charmante vrouw f Wou u
me spreken Met alle genoegen. Zullen we daar even gaan
„Kijkt u eens," zei Jack, toen zij in een klein zijvertrek buiten het gehoor
van derden waren, „als u zich de moeite wou geven, me uit te leggen..
„Volstrekt geen moeite een pleizier zei de graaf vriendschappelijk.
„Ik vind't heerlijk, dat ik de gelegenheid krijg, hoewel ik eigenlijk niet goed
begrijp, wat er uitgelegd moet worden, 't Is allemaal zoo dóódsimpel."
„Dan ben ik dom," zei Jack met een grijns, „want ik begrijp niet
De graaf glimlachte genoeglijk en klopte Jack op de borst, juist op de
plek, waar de orde van den Gouden Adelaar had moeten 'prijken.
„Zooals u weet, waarde heer Alwynde pardon, graaf Alwynde is
mijn ongelukkige vaderland jarenlang een speelbal geweest van de Europeesche
politiek. Ik herinner me, dat een van de grappenmakers op uw ministerie van
buitenlandsche zaken het den voetbal van Europa noemde, en 't ook graag
vergeleek met een binnenplaatsje, waar de politieke katten van alle landen
naar hartelust konden vechten, en elkaar krabben, zonder zich maar iets aan
te trekken van den eigenaar van het plaatsje. Een zekere groote mogendheid,
die ons vorstelijk huis op den troon heeft geplaatst, ontdekte een poosje later,
en dat nogal plotseling, dat ze het eigenlijk liever weer kwijt wou. De methode
van die mogendheid, om zich te ontdoen van personen, die ze niet meer meent
noodig te hebben, is zoo bekend, dat ik er niet over hoef uit te weiden. Voor
den ouden koning hoefden we niet zoo bang te zijn als voor den kroonprins.
Omdat we niet sterk genoeg waren, om tegen die mogendheid op te kunnen,
en omdat we niet bijster gesteld waren op moord, wou de prins graag het land
uit. De groote mogendheid zou hem heel graag laten gaan, als hij dood was,
maar had er ernstig bezwaar tegen, dat hij in levenden lijve vertrok. En dus.
„Hebt u een ander gezocht, om zijn plaats in te nemen, en prins Sergius
in de opschudding na den zoogenaamden moord het land uit gesmokkeld,"
zei Jack grinnikend. „Enfin, u hebt 't heel aardig opgeknapt."
„U zult me veroorloven, u hetzelfde compliment te maken," zei de graaf
stralend. „Neen, neen, ik spreek in vollen ernst en ik verzeker u, graaf Al
wynde, als ik weer een heer moest uitkiezen voor een dergelijke zending, dan
koos ik zonder aarzeling u."
„Laat maar zei Jack met zijn open iach. „Ik heb me uit de zaken terug
getrokken. Bovendien zou u een volgenden keer met mijn vrouw te doen krij
gen en ik verzeker u, dat die geen risico neemt I"
Het gezicht van den graaf werd ernstig, en hij knikte. „U hebt gelijk," zei
hij. „De risico was groot...."
„Ja, dat hoorde er nu eenmaal bij I" zei Jack gemoedelijk, bijna onver
schillig. „Een mensch krijgt geen klein vermogen, een graventitel en de orde
van den Gouden Adelaar, om alleen maar een uniform aan te trekken en een
rolletje te spelen in een operette
De graaf keek den jongen man aan met bewondering, en hij zuchtte.
„Er zijn maar weinig menschen, die hun leven kunnen wagen, en er bij
lachen, graaf Alwynde I"
Zij gingen terug naar het salon en voegden zich weer bij de anderen. De
prins stond met zijn grootste hoffelijkheid en vriendelijkheid met Nora te
praten hij scheen iets vleiends te zeggen over Jack, want Nora bloosde en
haar oogen tintelden. De prinses, die stond te luisteren met een peinzend lachje
op haar trotsche gezicht, keek van de jonge vrouw naar den jongen Engelsch
man, en zij zuchtte, toen zij den blik van trots en liefde opving, waarmee Nora
Jack aanzag.
Arme opgejaagde prinses! Wat benijdde ze hen
EINDE
