&HÉÏMË8
m
372
VRIJDAG 19 AUGUSTUS 1932
No. 12
DOOR
WALTER E. GROHAN
In een dolle vaart kwam de motorfiets den
heuvel af; het slijk spoot in waaiers onder de
wielen uit.
Juist in de bocht kwam een voetpad op den weg
uit. Daarlangs kwam een man haastig aan. Hij
hoorde den motor, den uitlaat, en zag den motor
rijder met groote snelheid- op zich afkomen.
,,'t Is Langford," mompelde Corcoran, en in
stinctief, zonder nadenken, handelde hij. Gebie
dend een hand opheffend, deed hij een stap naar
voren.
De motorrijder scheen het te zien, en plotseling
zenuwachtig te worden. Zijn voorwiel slipte in de
bocht en hij reed recht tegen een kleine helling op.
De machine scheen zich in de helling vast te klau
wen, sprong toen op en sloeg overstag. De berijder
vloog over het stuur heen in een greppel.
Corcoran was met een sprong naast den gevallene.
Gelukkig was Langford juist in een hoop bladeren
en takken terecht gekomen.
Corcoran trok hem uit de greppel en legde hem
op den kant van den weg. Een snel onderzoek toon
de hem, dat er geen ernstig letsel was, al lag de
jonge man bewusteloos.
Vlug keek Corcoran om zich heen. .Hij zag nie
mand. Toen rukte hij de leeren jas van Langford
open, maakte het colbert daaronder los en tastte
in den binnenzak. Hij trok er een groote envelop
uit, keek er vlug naar, stak haar toen in zijn eigen
binnenzak en kwam overeind.
Toen riep een hooge, heldere stem gebiedend
„Handen omhoog
Onwillekeurig gehoorzaamde Corcoran, keek
toen om en zag een zakrevolver in een kleine blanke
hand. De hand van een meisje een zeer knap
meisje, maar dat zag Corcoran niet hij was er
in geen stemming voor.
Hij zag alleen, dat een paar donkere oogen dreig
den, dat roode lippen vastberaden stonden en dat
de blanke hand niet beefde.
„Lafaard 1" riep zij uit. „Beest dat je bent 1"
„Pardon," zei Corcoran. „Ik begrijp u niet."
„Ik heb alles gezien U hebt hem opzettelijk
laten verongelukken, om hem te kunnen bestelen.
En," ze keek medelijdend naar de roerlooze ge
daante, ,,'t is nog maar zoo'n jongen 1"
„Lieve hemel zei Corcoran. „Ik zal 't u uit
moeten leggen
„Houd uw handen omhoog!" waarschuwde ze.
„Ik neem geen risico. Uw uitleg kunt tl aan de
politie geven."
„Maar ik
„Zwijg 1 Ik wensch niet met u te spreken."
Corcoran keek haar verslagen aan.
„Mag ik dan vragen, wat u van plan bent
„U hier houden, tot er een auto passeert, en u
dan naar de politie brengen in Thorpe."
„Dat kan lang duren," zei hij droog. ,,Er is hier
niet veel verkeer."
„Weet ik dank u," zei ze. „Maar ik kan wach
ten en u ook."
Corcoran' zweeg weer. Hij begreep opeens, dat
de uitleg niet mee zou vallen. Wat kon hij zeggen
„Geef hier die papieren, die u gestolen hebt,"
zei ze scherp.
„Dat weiger ik beslist," antwoordde hij.
Ze stampvoette van ergernis.
„Goed dan zult u ze aan de politic moeten
geven."
Corcoran keek nadenkend naar de revolver.
Ais hij voor een man gestaan had, had hij geweld
kunnen gebruiken. Zou hij wegloopen, 't er op
wagen Maar hij wou den bewusteloozen Langford
niet verlaten.
Het duurde een langen, langen tijd. Het meisje
was op een boomstronk gaan zitten, maar hield
hem onder schot. Corcoran stond nog. Toen kwam
er een auto aan. Er was niemand in dan de chauf
feur.
Gebiedend hief het meisje de linkerhand op.
jFs-f*»
De chauffeur aarzelde, keek naar het groepje en
stopte toen.
„Breng ons even naar Thorpe," zei ze kortaf.
„Mij, en dezen heer," ze wees op den nog steeds
bewusteloozen Langford, ,,en dien man. U gaat
toch dien kant op en ik zal u behoorlijk betalen."
„Goed juffrouw." Hij scheen te merken, dat het
geval ernstig was, en volgde haar aanwijzingen.
Hij droeg den' bewustelooze in den wagen, nam
Corcoran naast zich de revolver dreigde nog
steeds - en begon langzaam den heuvel op te
rijden.
Corcoran keek naar den weg, en wist niet wat hij
doen moest. Waarom kwam Langford niet bij
Dan kon die.Maar nee hij wou óók niet, dat
Langford sprak. En toch, als de politie in het geval
gemoeid werd, zooals het meisje stellig van plan
scheen, kwam hij er leelijk voor te staan.
„Wat is er eigenlijk gebeurd, juffrouw vroeg
de chauffeur over zijn schouder.
„Die man heeft een motorongeluk veroorzaakt
't is haast een wonder, dat die jonge heer niet dood
is en toen is hij op hem afgesprongen en heeft
een envelop met papieren uit zijn zak gestolen,"
antwoordde het meisje. „Ik heb alles gezien. Ik
zat achter de struiken te schilderen. Gelukkig
had ik een revolver bij me mijn tante wil
altijd, dat ik die meeneem, als ik alleen uitga. Ik
heb er altijd 't land aan gehad, maar nu blijkt toch,
dat ze gelijk had. Ik heb dien man tenminste tegen
kunnen houden, tot u kwam."
De chauffeur keek bewonderend. „Da's kranig,
juffrouw," zei hij. ,,U krijgt er misschien nog een
belooning voor óók."
,,'t Is mij om geen belooning te doen," zei het
meisje, ,,'t Gaat om recht en orde. Mijn vader is
hier commandant van de marechaussees."
„O," zei de chauffeur met plotseling respect.
„Bent u de dochter van kolonel Weatherby
Juffrouw Una
Het meisje knikte. Corcoran vond den toestand
hoe langer hoe wanhopiger. Hij had nog gehoopt,
dat zijn woord tegen dat van een impul
sief meisje zou opwegen maar nu dat
meisje bij de politie zoo goed bekend
was, leek tegenspraak hopeloos.
Zij waren nu aan den anderen kant
van den heuvel in het dal. Vóór hen lag
de oude brug, en aan den overkant van
de rivier was Thorpe. Over een paar mi
nuten reden ze door de straten naar het
politie-bureau.
En toen gebeurden er andere dingen.
Corcoran hoorde geluid van beweging
achter zich. Hij keek om. Langford be
gon bij te komen, maar scheen zich te
verbeelden, dat hij vijanden om zich
heen had. Met een schreeuw greep hij
opeens het meisje bij den pols.
Zij rukte om vrij te komen. En de
revolver, die zij nog naar Corcoran's rug
had laten wijzen, ging af.
De kogel ging tusschen de twee man
nen vóórin door, en sloeg de voorruit
stuk.De chauffeur gaf 'n schreeuw, en liet
het wiel los. Hij greep het onmiddellijk
weer, maar het was al te laat. De auto
zwaaide tegen de lage brugleuning en
schoot er overheen. Al vallend keerde
de wagen, en de vier personen lagen in
de rivier.
Corcoran kwam weer boven en water
trappend keek hij om zich heen. Zijn eerste
zorg was voor 't meisje. Hij zag haar hoofd
'n paar meters verder, snel meegesleept
door den krachtigcn stroom. Met 'n paar
krachtige slagen zwom hij naar haar toe,
en hij greep haar onder de armen.
„Stil blijven," hijgde hij, ,,niet tegen
spartelen."
3k aïbeitkdag ii om.
