Nog Is hef Vacanfiefljd!
\s rMAT°7F-KE*
Sinds onze laatste opgave keerden wij, tengevolge onzer
406
VRIJDAG 26 AUGUSTUS 1932
No. 13
Nog hebt U gelegenheid aan het zonnig strand of in het schaduwrijk bosch met geheel Uw hart te genieten van een prachtig boek Welnu,
onze nieuwste premieroman, „Het fortuin van Angela Brent," een schitterend boek van de beroemde schrijfster Effie Adelaide Rowlands, stelt
U in staat verscheidene uren een uitgelezen genot te smaken. En te weten dat dit U, als abonné op dit blad, slechts171/., cent kost 11
Om U een indruk te geven van dit kostelijk
boek drukken wij hier een gedeelte af uit het
eerste hoofdstuk, dat nog maar een klein voor
proefje isWij raden U aan met het oog
op de te verwachten groote navraag, niet te
lang te wachten met den aankoop van dezen
roman. U weet 't71/2 cent voor een inge
naaid exemplaar, 70 cent in luxe prachtband.
Franco toezending per post volgt na ontvangst
van postwissel groot resp. 221/2 of 80 cent.
Overigens zijn onze romans verkrijgbaar bij al
onze bezorgers, agenten of op ons Hoofdkantoor
D HOOFDSTUK 1
e winteravond begon te vallen. Hoewel het
pas vier uur was geweest, werd het in het hooge,
ongezellige vertrek, waarin de tonen van de ouder-
wetsche piano zoo koud en onmuzikaal weer
klonken, reeds duister. De temperatuur, die er
heerschte, was eveneens verre van behaaglijk,
aangezien de haard leeg was en geen overgordijnen
den tocht tegenhielden, welke door de spleten naar
binnen kwam.
Een klein meisje, dat met halfbevroren vingers
voor de piano had gezeten, stond merkbaar ver
heugd op, toen de jonge muziekleerares haar zei,
dat zij kon gaan. Zij pakte haar muziek bijeen en
wilde reeds vertrekken, toen zij het gezichtje op
hief om een kus te geven.
„Heb ik het vandaag beter gedaan vroeg zij.
„Het was heel goed, Madge. Je bent de beste
leerling, die ik heb."
Angela Brent boog zich voorover en drukte het
meisje met genegenheid een kus op het voorhoofd.
Een zwakke glimlach zweefde over haar gelaat,
toen zij het kind met snelle passen het vertrek
zag verlaten. Daarna keek zij door een venster
naar buiten. Gedurende een kort oogenblik sloot
zij de oogen en ze streek met de hand over het voor
hoofd, als om de hoofdpijn te verdrijven, die haar
heden in hevige mate hinderde. Onbewust slaakte
zij een diepen zucht, terwijl zij de hand bijna moe
deloos liet zakken.
Het uitzicht was niet opwekkend. Er strekte
zich een groote, verlaten tuin uit, waarin de hoo
rnen, ontdaan van al hun bladeren, heen en weer
zwiepten door den hevigen wind.
Angela Brent herinnerde zich sinds haar prille
jeugd niets anders dan dit uitzicht, en indien zij
had moeten zeggen wat zij ervoer telkens weer
als zij door de vensters van dit groote, kille school
gebouw staarde dan zou zij in alle oprechtheid
hebben geantwoord, dat de eenzame drukkende
atmosfeer haar leven gemaakt had tot een onafge
broken periode van troosteloosheid.
Zij wendde zich met een zucht van het venster
af, toen een flinke vrouw met een aanmatigend
gelaat het vertrek binnentrad.
„Miss Brent," zei zij, „wilt u direct even naar de
kamer van Mrs. Grantham gaan
Angela Brent zag haar verwonderd aan. „Maar
eh," zei zij op halfverschrikten toon, „ik ben nog
niet gereed met mijn lessen."
De andere vrouw de huishoudster, die alles
in het huis bestierde haalde haar schouders op.
„Ik moest zeggen, dat u bij Mrs. Grantham
moest komen," klonk het kortaf, „en ik geloof,
dat u het best onmiddellijk gaan kunt."
Het meisje aarzelde haar hart klopte onstuimig.
„Is er iets niet in orde informeerde zij haastig.
„Weet u, waarom ik bij Mrs. Grantham moet komen?"
„Het is niet mijn gewoonte, mij met Mrs. Grant
ham's aangelegenheden te bemoeien," antwoordde
de huishoudster onverstoorbaar.
Het was duidelijk, dat de jonge muziekleerares
zich niet direct in de genegenheid van de huis
houdster mocht verheugen. Miss Brent wist dit
heel goed, doch de onaangename behandeling van
deze vrouw behoorde tot de vele vernederingen,
die haar dagelijksch lot uitmaakten. Weldra stond
het meisje alleen in een gang, die naar de kamer
van Mrs. Grantham voerde. Zij drukte de handen
tegen de borst.
„O," zei zij bij zichzelf, „wat is het leven toch
moeilijk. Ik vraag mij af, wat er nu weer is."
Toen klopte zij aan. Een scherpe stem riep
„binnen." Zij ging in het ruime vertrek, dat werd
verlicht door een drietal lampen en verwarmd door
een groot houtvuur.
Mrs. Grantham zat in een armstoel bij het vuur
en tegenover haar bevond zich een andere dame.
De bezoekster keek haastig, bijna gretig op naar
het meisje, dat binnentrad en langzaam naderbij
kwam.
Gedurende eenige seconden heerschto er stilte.
Toen sprak het hoofd der school:
„Dit is Angela Brent."
De dame stond op en kwam op het meisje toe.
„Angela!" zei zij. „Kleine Angela! Wat is het
toch vreemd te moeten bemerken, dat je zoo flink
bent opgegroeid. Den laatsten keer, dat ik je zag,
was je nog zoo heel klein. Je herinnert je mij na
tuurlijk niet meer."
Angela's hart klopte onstuimig en zij beefde van
zenuwachtigheid.
„Neen," antwoordde ze toen. „Wie wie is u?"
De dame, tot wie zij sprak, was niet jong meer,
doch zij bezat overigens alle uiterlijke kenteekenen
van een knappe vrouw. Zij droeg een ruimen, lan
gen mantel met bont gevoerd.
Ik ben de halfzuster van je vader, Miriam Rush
ton, en ik ben gekomen om je met mij mee te ne
men. Arme, kleine Angela," vervolgde zij met
zachte, vleiende stem. „Al die jaren ben je volko
men verwaarloosd en ik vrees, dat je je reeds
volkomen vertrouwd hebt gemaakt met de ge
dachte, dat je was vergeten."
„Ja," antwoordde het meisje met verstikte stem,
doch met fierheid in haar houding, „al die jaren
ben ik verwaarloosd en vergeten, maar...."
„Maar aan dit alles komt nu een einde," viel
Miriam Rushton haar in de rede. „Ik heb het reeds
aan Mrs. Grantham uitgelegd. Het is een lange
geschiedenis, een geschiedenis van misverstand en
fouten. Thans behoort deze echter tot het verleden
en nu heb je slechts te denken aan de toekomst.
Het heeft mij heel wat tijd en moeite gekost om je
te vinden, Angela, doch ik hoop, nu ik je heb ge
vonden, dat je spoedig veel van mij zult houden."
Zij sprak op eenvoudige wijze, met diepen ernst
in haar stem, en het meisje werd getroffen door
de warme genegenheid, die deze dame voor haar
scheen te koesteren.
Toch had Angela zich nog niet geheel kunnen
losmaken van den angst, gepaard aan opwinding,
die haar vóór het binnentreden had aangegrepen.
„Ik zou wel gaarne een volledige en duidelijke
verklaring hooren," zei zij rustig.
Zij ging op een stoel zitten, die dicht in haar
nabijheid stond, en keek in het gelaat van het school
hoofd, die haar eenigste verzorgster was geweest
sinds den dood van haar moeder. Haararme moeder!
Al haar krachten had zij in deze school moeten
geven aan het onderricht der leerlingen, om op
die wijze kost en inwoning te kunnen verdienen
voor zichzelf en haar dochter.
Er was een eigenaardige smeekbede in de gelaats
uitdrukking van Angela. Zij wist uit ervaring, hoe
hard en meedoogenloos Mrs. Grantham over het
algemeen kon zijn. Er ging geen dag voorbij of het
werd haar op een of andere wijze duidelijk gemaakt,
dat zij geheel en al afhankelijk was van deze vrouw.
Ofschoon er geen enkele aanleiding bestond om
een teedere liefde voor het schoolhoofd te koesteren
en Angela oud genoeg was om in te zien, dat zij
vooral den laatsten tijd als een overbodige last
werd beschouwd, hoopte zij toch, dat haar vragende
oogen voldoende zouden zijn om het hart van haar
verzorgster te vermurwen.
„Ik ken haar niet. Ik gevoel mij niet tot haar
aangetrokken. Laat mij eerst nog wat onder uw
hoede blijven."
Dit waren haar onuitgesproken woorden en Mrs.
Grantham begreep de bedoeling in haar oogen
volkomen, doch zij wenschte maar al te zeer deze
gelegenheid aan te grijpen om zich van Angela los
te maken. Haar schooi ging niet meer zoo voor
spoedig. Juist den laatsten tijd had zij belangrijke
geldelijke verliezen geleden en de kosten, die haar
de kleeding en het onderhoud van dit meisje ver
oorzaakten, hadden haar reeds meermalen bezig
gehouden. Daarom sprak zij nu op haar gewone,
voor geen tegenspraak vatbare wijze.
„Ik vind het een buitengewoon geluk voor je,"
zei zij op koelen, afgemeten toon, „dat Mrs. Rush
ton er in is geslaagd je te vinden. Hoewel je mij er
nimmer over hebt gesproken, heb ik heel goed ge
merkt, dat het leven hier je den laatsten tijd niet
zoo erg meer aanstond, zoodat het je ongetwijfeld
een vreugde zal zijn, thans je vrijheid te herkrijgen.
Mrs. Rushton wenscht, dat je onmiddellijk met
haar meegaat en ik ben de laatste, die daartegen
eenig bezwaar zal inbrengen, hoewel je onverwacht
vertrek mij natuurlijk eenige moeilijkheden ver
oorzaakt ik heb niet direct iemand, die je plaats
kan innemen."
De adem bleef Angela in de keel steken.
„Moet ik nu reeds weg? Onmiddellijk vroeg
zij met zachte stem.
Het was Miriam Rushton, die haar vraag be
antwoordde.
de volgende bedragen uit aan:
Wed, M.v. Leeuwen, Bleekstr. 44, Vlaardingen f 600.—
Wed. C. Bouwman, Stolwijkersluis Gem. Gouderak - 600.
Wed. G.Vonk, Zeeburgerdijk 69hs, Amsterdam-O. - 600.
f 1.800.—
Vorig totaal bedrag - 260.0 11.—
Nieuw totaalf 261.8 11.
