OE LEE®
LOUISE KINGSTON
Óp teis doot ons land.
HET WEGELTJE LANGS HET KORENVELD (GELDERLAND).
HET WEGELTJE LANGS HET KORENVELD (GELDERLAND).
De Kus van de Lelie," zei ze hem na. „Ik heb er nooit van gehoord, en
toch toch is 't ér
Hij hield haar arm vast, en opeens keek hij haar in de oogen. Die
waren zacht en nederig, en toch vervuld met een maar halfverborgen vuur.
Heel even deed hij zijn oogen dicht. Hij worstelde tegen zijn dwaasheid,
tegen de wilde koorts, die plotseling in hem opsloeg en een seconde daarna
had hij de lippen neergebogen naar den arm van het meisje.
Ze raakten haar arm zoo teeder aan en zoo hartstochtelijk, als hij nu wist,
dat hij haar liefhad.
„Oo!" fluisterde zij, en zij strekte een hand uit, die verlegen zijn
hoofd aanraakte, terwijl hij het ophief naar het hare.
En toen was zij in zijn armen, en haar lippen met al hun ongerepte on
schuld waren voor hem.
„Perzikbloesem o Perzikbloesem," riep hij uit, „d&t is de ware Kus
van de Lelie, en met dien kus heeft mijn bloem mij het geluk gegeven. Mijn
liefste Mijn lieveling Hij sprak gebroken en stotterde, zooals iedere man het
eens in zijn leven doet. „Mijn klein Chineesch meisje, mijn engelkijk me
aan, Bloesem Zeg me zeg me, dat je me liefhebt I"
„Moet dat nog? Hèb 'k 't dan nog niet gezegd fluisterde zij. „Mijn
meester.. Maar een kus bracht haar tot zwijgen.
„Nee!" verbood hij haar. „Je bent een Engelsche—je bent mijns gelijke,
mijn kameraad.... en mijn naam is Wilfred."
„Wilfred I" Zij fluisterde het teeder en lachte hem toen innig toe. „Maar
er zal altijd iets Chineesch in mij blijven.en je weet, in China is de man
wezenlijk heer en meester dat zul je voor mij altijd blijven
Hij kuste haar nog eens en nog eens, en vertelde haar de oude, oude ge
schiedenis op de overoude manier die nog ouder is dan China.
Opeens leek het, of de schaduw van Yang O in de kamer was die ver-
doo r
donkerde en verkilde. En Wilfred Harvey vroeg zich af, wat ISJq s
van dit alles het einde zou zijn.
VU
Hung No bracht hun elkanders brieven.
Hij vond daarin een grooter verlichting, een warmer voldoening, dan hij
in jaren gekend had.
lederen dag nam hij het kleine, zorgvuldig geschreven briefje van Perzik
bloesem in ontvangst, zoo stil en zoo vlug, dat Yang O gerust in de kamer had
mogen zijn, terwijl het werd overgegeven zoo handig, dat Min Li, die er
soms bij stond, niets bemerkte.
En later, met het kostbare document, dat voor Hung No niet kostbaarder
had kunnen zijn, als het woorden van liefde van haar die hij liefhad, voor hém
had ingehouden, verborgen in een zijner wijde mouwen, ging hij naar het huis
van den jongen dokter, en in de spreekkamer gaf hij Wilfred den brief.
Hij sprak dan geen woord, en nadat hij een paar seconden met gebogen
hoofd was blijven staan, vertrok hij even zacht als hij gekomen was.
Maar dan kwam hij na een korte tusschenpoos terug, en dan lag er een
antwoord voor hem klaar, en dat bracht hij dan even snel terug, en even blij,
en onder het gaan bedacht hij, dat de dag steeds meer naderde, waarop Perzik
bloesem niet meer de dochter zou zijn van Yang O, zijn vijand en zijn beul,
maar veilig onder de hoede zou staan van een Engelschman de dag, dat de
Kus van de Lelie niet meer stralen zou over het geluk van Yang O, en dat de
wraak volkomen zou zijn.. de toorn van een geduldig man, eindelijk ont-
boeid en losgelaten.
En toen kwam er een dag (nadat die teedere en geheime liefde twee weken
en langer had geduurd, zonder dat de minnenden elkaar ook maar één keer
hadden ontmoet, en toen de twijfel en de verslagenheid aangroeiden in den
geest van Wilfred Harvey, als hij nadacht over hetgeen hij gedaan had) dat
Hung No geen brief bracht.
VRIJDAG 9 SEPTEMBER 1932
