No. 15 VRIJDAG 9 SEPTEMBER 1932 461
(GENEMUIDEN).
Maar hij kwam wel.
Hij stond eerbiedig voor Wilfred, wachtend op een vraag.
En omdat er geen brief voor hem werd neergelegd door die zwijgende,
gewillige gele hand, keek Harvey den Chinees verbaasd aan.
„Hallo, Hting 1 Wat is er En jijben je ziek
Hung schudde het hoofd.
„Ik breng een boodschap voor u, mijnheer 1"
„Spreek dan op 1"
„Kom 1" En Hung wees naar de straat.
Wilfred aarzelde twijfelde. Hij verlangde er vurig genoeg naar, om te
gaan.
„Waarheen, Hung vroeg hij, al wist hij het zeer goed.
„Perzikbloesem zendt vandaag geen brief, mijnheer; zij zegt: Kom!"
Harvey beet op zijn lip.
,,'t Is een allervervelendst geval, Hung,"mompelde hij, „aldoor dat achter-
bakschelk heb er al over gedacht, eens met den ouden Yang te gaan
praten. Waarom niet Ik sta er goed voor ik ben niet arm. lk kom voort
durend vooruit. Waarom zou ik niet als een eerlijk man naar hem toe gaan,
en hem vertellen, dat ik weet, dat zijn „dochter" een Engclsche is en dat ik
haar liefheb, dat ik haar tot vrouw wil hebben
Hung gaf een volkomen duidelijk antwoord.
„Omdat Yang u vermoorden zou," zei hij, „en hij zou Perzikbloesem liever
ook vermoorden, dan dat hij haar aan u gaf. Om den Kus van de Lelie."
„Meen je dat
„Een mensch kent den man, die hem geslagen heeft, mijnheer kent hem
beter dan andere mannen. Ik ken Yang O, mijn meester. Hij zou u vermoor
den I"
v?
.j»
«t
Wilfred stond met de voeten te schuifelen.
,,'t Is moeilijk 1" peinsde hij.
„En over een week," ging de jonge Chinees voort, „vertrekken Yang O
en Perzikbloesem naar 'Frisco. Daar zal het over zijn, denk ik, dat Perzik
bloesem u spreken wil 1"
Wilfred aarzelde niet meer. Hij had niet vergeten, dat het meisje met
Yang O naar Amerika zou gaan. Die gedachte was hem altijd nabij geweest,
en herhaalde malen had hij zich geneigd gevoeld, om er haar over te spreken
in zijn brieven maar hij had zich daarvan onthouden om harentwille.
Maar nu was het, of die gedachte hem recht door het hart stak en terwijl
hij die pijn nog voelde, ging hij naar buiten met Hung No.
Er moest iets gedaan worden. Zóó kon het onmogelijk voortgaan. Er
schoten hem wilde plannen door den geest om op hetzelfde schip Engeland
te verlaten, om met hen mee te reizen naar San Francisco, om te trachten bij
den ouden Chinees in een goed blaadje te komen terwijl zij vlug voort
liepen door tal van donkere kronkelstraatjes, die Hung No wist.
Maar hij ontwaakte in de werkelijkheid van het oogenblik, toen zij het
restaurant naderden, en voor zij den hoek omsloegen, om naar den achterin
gang te gaan, vroeg hij
„Yang O
„Weg," zei Hung zacht.
„Min Li
„Slaapt 1"
Harvey lachte grimmig en volgde Hung No door het deurtje en de
smalle steenen trap op. Zijn polsen schenen te branden, hij voelde al de
opgetogenheid der liefde, de spanning van het avontuur en toch
door alles heen een pijnigenden twijfel.
Zij zat op hem te wachten in de kamer,
waar hij haar den vorigen keer gesproken had,
lieftalliger dan ooit, vond hij. Zij droeg een
zacht, donker gewaad, zoo eenvoudig, dat het
bijna een Europeesche japon scheen. En als
altijd een roode bloem nu aan haar middel.
„O, Perzikbloesem 1" fluisterde hij, en hij
breidde de armen uit.
„Mijn heer 1"
Zij kwam tot hem en voor hij haar kuste,
hield hij haar even van zich af, en nam haar
gretig op met zijn oogen.
„Mijn kleine lieveling," fluisterde hij, „mijn
klein Engelsch meisje 1 Wat doet het me goed,
je zoo te zien als een Europeesche 1 En dat
heb je voor mij gedaan 1"
Zij boog het hoofd.
„Weet je wel," vertelde zij hem, toen zij
zich een paar seconden later in zijn armen
nestelde, en hem in de oogen keek met een
schuwe teederheid, die hem bang maakte, hoe
sterk hij ook was, „dat dit de eerste „blanke"
jurk is, die ik ooit heb aangehad 't Heeft
me zoo'n moeite gekost, om het van Min Li
gedaan te krijgen 1 Mijn vader zou woedend
zijn, als hij me zoo zag."
Er kwam een donkere schaduw over het
gezicht van den jongen man, maar hij zei niets.
„Je weet zeker wel, waarom ik je gevraagd
heb te komen mijn heer vroeg zij.
Hij keek haar aan.
„Om volgende week
„Ja."
Hun oogen spraken, maar enkele minuten
lang kwamen er geen woorden.
„Ik weet het, lieveling, ik weet het," zei
Harvey eindelijk, haar dicht tegen zich aan
houdend. „Ik heb er in mijn brieven aan jou
nooit over gesproken, omdat ik de eerste brie
ven van onze liefde niet wou bederven met het
minste woord van droefheid. Maar ik heb het
in mijn hart steeds gevoeld. Eiken dag als ik
wakker werd, zei ik tegen mezelf Weer een
dag dichter bij haar vertrek 1"
Zij klemde zich aan hem vast.
„Ik kón niet weggaanl" zei ze.
„Mijn liefste 1"
„Voor jij in mijn leven kwam," zei ze hem,
„was gehoorzaamheid en liefde voor mijn armen
vader de adem van mijn hart. Maar nu o
Wilfred, mijn heer, het is slecht van me, het te
zeggen, dus vergeef het me nu heb ik niet
altijd het gevoel, dat Yang O mijn vader is, al
weet ik nog zoo goed, hoe vaderlijk goed hij voor
me geweest is en ik kan maar niet vinden, dat
hij het recht heeft gehad, mij altijd voor een
Chineesch meisje door te laten gaan, en ik
weet, dat jouw wenschen meer voor mij bctee-
kenen dan al het andere op de wereld 1"
Harvey boog zich neer over haar hand.
^onfetcniU ooet Kooibtoei.
