LEUB
LOUISE KINGSTON
Oft ieii dooi and land
GLAD EN RIMPELLOOS LIGT HET WATER IN HET ZON-LICHTE BOSCH (OOSTERBEEK)
Nee, nee," zei- Hung No schor, zich aan een stoel vastklemmend om
zich staande te houden, „Ga nu, vlug. Leven goed 1 Alle twee jong,
langen tijd te leven ga, ga! Over korten tijd Yang O terug, en
dan.Hij huiverde en kreunde, veelzeggend.
Wilfred wendde zich tot Perzikbloesem met een plotseling besluit in
zijn trekken en in zijn stem ook.
„Perzikbloesem," zei hij dringend, „ga met mij mee Kom nu met mij mee 1
Ik kan je hier het huis uit krijgen. Binnen vijf minuten zit je in een taxi, en
ik kan je hier in Londen verbergen, bij vrienden. Yang O zal je nooit kunnen
vinden. Ik heb machtige vrienden, Perzikbloesem. Ik kan best tegen Yang O
op. Kom mee vertrouw me 1"
Zij maakte een halve beweging naar hem toe. Een oogenblik voelde ztj
zich geneigd, om toe te geven, aan te nemen. Toen zag zij de oogen van Hung
No en Azië won.
„Neen riep Hung No.
„Hou je mond 1" beval Harvey driftig.
Maar Hung No was tusschen hen getreden. Hij wankelde, terwijl hij die
paar stappen zette, en hoe boos Wilfred ook was, hij stak de hand uit om den
doodzieken, bijna stervenden jongen staande te houden.
„Uw machtige vrienden 1" kraakte de stem van Hung No, en dan lachte
hij. „Niets waard Yang O machtiger tienmaal. U misschien een, twee, drie
dagen gelukkig zijn. Kan misschien trouwen. In orde. Dan zal Yang O u
vinden. Hij vindt u hier, in Amerika, overal, hij vindt u, en dan.Daar
liet hij het bij.
Wilfred maakte een snel gebaar van onwil en protest.
„Je kunt gelijk hebben," gaf hij toe „maar met al dat gepraat komen we
niet verder. Er moet iets gedaan worden I"
„Wachten 1"
„Ik wil niet wachten, Hung! Ik ben niet van plan, Perzikbloesem naar
Amerika te laten gaan met zoo'n onmensch, en als.
De stem van Yang O, scherp, gebiedend, riep door het huis als een gong.
door
„Min Li hé, Min Liriep hij. No 7
„Mijn vader 1" fluisterde Perzikbloesem, en haar hand
ging naar haar hart zij stond te zwaaien op haar voeten.
Wilfred sloeg, den arm vaster om haar heen. .Het lichaam van Hung No
verstrakte, maar zijn gezicht was lijkbleek. Zijn oogen stonden dapper, maar
ook schrik en angst sprak er uit.
Hij vergat zijn pijn. Langzaam ging hij naar de deur.Toen hij die bereikte,
riep de stem van den meester opnieuw om de amah. Hung No kwam bij hen
terug. Hij glimlachte.
„Ik ga," zei hij rustig. „Min Li slaapt ik ga Houd u stil 1 Ik zal naar
Yang O gaan Ik zal met hem spreken Misschien kan ik hem vasthouden
met nieuws over de zaken opium."
Hij deed de deur open en ging de kamer uit.
„Ik kom al, verhevene!" mompelde hij, terwijl hij het portaal overliep.
Min Li lag op den divan, waar hij haar op neer had geworpen, haar mond
gestopt met vuile lappen, haar handen en voeten stevig gebonden. De inspan
ning, die hij daarvoor had moeten gebruiken, was hem duur te staan gekomen,
maar nu was hij dubbel blij en toen hij den blik opving van haar uitpuilende,
woedende oogen, lachte hij.
Iedere wreedheid, klein en groot, waarmee de oude amah hem in al die
lange jaren had bejegend, was in dat oogenblik gewroken. Hij bleef een oogen
blik bij haar staan en grinnikte toen haalde hij de schouders op en sleepte
zich de hooge smalle trap af.
Daar beneden, tusschen het restaurant en de achterkamer, stond Yang O.
Hij leek grooter en verschrikkelijker dan ooit te voren. Hij had gedronken,
maar nu hij naar zijn knecht keek, kwam er in zijn spleetoogen iets, heel even,
dat op verbaasde blijdschap leek.
„Hé, jij?" mompelde hij.
Hung maakte een diepe buiging. Dikwijls had hij dit gedaan in hun lange,
ondraaglijke jaren, maar nu al deed het hem felle pijn, als hij een vinger
bewoog boog hij dieper dan hij ooit tevoren gedaan had een boerenkind
had in tegenwoordigheid van een keizer geen grooter ontzag kunnen toonen.
Yang O grinnikte ongevoelig.
