No. 17
VRIJDAG 23 SEPTEMBER 1932
541
in den kapperssalon kwam, en tegenover me aan mijn smal glazen tafeltje ging
zitten."
Blijkbaar zonder dat ze het zelf verwacht had, scheen de herinnering haar
sterk te ontroeren. Haar oogen vulden zich plotseling met tranen, en haar
stem begon te trillen. Ze bleef een oogenblik heel stil zitten, omklemde kramp
achtig de armleuningen van haar stoel en perste haar bevende lippen opeen.
Eindelijk droogde ze haar oogen en ging wat meer rechtop zitten.
„Zoowat veertien dagen geleden," ging ze voort, „zei ik hem, dat ik zijn
vrouw wilde worden, mits hij de toestemming van zijn vader kon krijgen.
Hij moest zijn vader vertellen, dat we niet zouden trouwen tegen zijn wil.
Jack voelde er niet veel voor. Zijn plan was, dat we in stilte zouden trouwen
en ons daarna met zijn vader zouden trachten te verzoenen, want hij was bang,
al wilde hij dat toen niet bekennen, dat alles precies zoo zou gaan, als inderdaad
gebeurd is.
Eindelijk sprak hij er dus met zijn vader over, en vertelde hem open
hartig, wie ik was en wat ik was ik bedoel, hoe ik mijn brood verdiende.
Dr. Marshall weigerde niet alléén zijn toestemming, maar hij weigerde ook
met de meeste beslistheid, mij te leeren kennen. Jack geloofde haar stem
begon weer verraderlijk te trillen geloofde, dat als hij me maar eens kon zien
en met me praten dat 't dan wel een heel verschil zou maken. Het was zijn
plan, dat ik naar Dr. Marshall zou gaan als patiënt en hem vertellen wie ik was
en - en alles over mezelf. Ik kon dat met een gerust hart doen. Er was, er is
niets, waar ik me over zou hoeven te schamen, als iemand het wist.
',En u voerde dus uw plan uit," zei ik, „u ging naar binnen en vertelde
Dr. Marshall, wie u was. Wat ge-
beurde er toen
Ze sidderde en verborg haar
gezicht in haar handen. Men kan
zich gemakkelijk voorstellen, met
welke spanning we haar antwoord
afwachtten.
Ik poogde haar
opnieuw op weg te
helpen. „We ver
moeden, dat het
pijnlijk voor u moet
„Ja, ik geloof wel, dat ik het u vertellen kan. Ik denk dat het" -
haar "stem begon te trillen, maar ze perste haar lippen opeen, en slaagde
erin, haar ontroering te bedwingen, „ik denk, dat het een opluchting voor
me zal zijn, er met iemand over te kunnen spreken. Maar weet u t al
niet U hebt toch met Jack gesproken met den jongen mijnheer Mar
shall bedoel ik. Heeft hij 't u niet verteld
„Wat ter wereld heeft hij ermee te maken vroeg ik.
'Én bij haar antwoord voelde ik me plotseling als iemand, die in een
kaleidoscoop kijkt die een figuur, dat heelemaal „af" leek, opeens ziet
veranderen in iets totaal verschillends. Want de beteekenis en t verband
van ieder détail in 't heele mysterie kreeg plotseling 'n totaal ander aspect,
„ik was met hem verloofd," zei ze.
Eén oogenblik weigerde mijn denkvermogen zijn dienst. Toen vlogen alle
gebeurtenissen der laatste dagen in razend tempo mijn geest voorbij ik wilde
zien hoe ons mysterie eruit zag in deze verrassende nieuwe belichting Een
ding'was nu tenminste volkomen opgehelderd. Dat was Jack's gedrag geduren
de de vier-en-twintig uur, die volgden op de ontdekking van den moord. Ik
herinnerde me zijn half-hysterisch lachje, toen hij gezegd had, dat hij wenschte
te kunnen gelooven aan de zelfmoord-theorie. Hij meende, dat de schuld van
zijn geliefde vast stond.
Na een kleine stilte ging zij voort,,'t Is niet heelemaal juist, dat ik met
hem verloofd was. Ik had geweigerd om met hem te trouwen, wanneer zijn
vader geen toestemming gaf. Ik voelde te veel voor hem, om zijn leven en zijn
vooruitzichten op die manier te willen bederven."
Bedoelt u," vroeg ik ernstig, „dat u meent, dat 't hem schaden zou in -
eh in maatschappelijken zin, wanneer hij trouwde
Ze voltooide den zin voor mij. „Met een meisje, dat haar brood verdient
aan een manicure-tafeltje in den kapperssalon van het St. Anthony Hotel?
la dat is mijn vaste overtuiging. Meent u niet, dat ik gelijk had
Nu ik veronderstelde van wel, al had ik een sterke neiging om te zeggen
„Niet, wanneer dat meisje was." Ik ontweek een antwoord
„Was dat uw werkkring, toen u kennis maakte met Jack Marshall
'ja," zei ze „hij kwam daar om
zijn handen te laten verzorgen." Ze aar
zelde even, en voegde er toen bij „Ik
zou dat beroep niet precies gekozen heb
ben, wanneer ik heelemaal mijn zin had
kunnen doen."
„Hebt u er iets op tegen, ons een
beetje meer over uzelf te vertellen
vroeg ik. ,,'t Is werkelijk geen on
hebbelijke nieuwsgierigheid. O, ik
ben óók wel 'n beetje nieuwsgierig,
dat geef ik toe, maar dat is niet de
reden, waarom ik die vraag stelde.
We zijn heusch een beetje verbijs
terd en van de wijs gebracht, mijn
heer Stancliffe en ik."
„Natuurlijk heb ik er niets op
tegen, het u te vertellen," zei ze.
„U hebt gelijk, dat u me er naar
vraagt. De eerste achttien jaren
van mijn leven bracht ik door
in Louisville, en ik werd groot
gebracht in de overtuiging, dat ik
nooit mijn eigen brood zou hoe
ven te verdienen. Mijn ouders
kan ik me niet meer herinneren.
Ze stierven allebei, toen ik nog
maar heel klein was, en het
eenig familielid, dat ik had, was
een oom. Hij scheen altijd geld in
overvloed te hebben, en hij liet me
mijn eigen gang gaan en doen waar
ik lust in had. Toen ik naar New
York kwam om zanglessen te ne
men, was 't volstrekt niet de be
doeling, dat ik daarmee later mijn
brood zou verdienen. Ik had er
erg veel plezier in. Ik werkte hard, maar
had toch een heerlijken tijd, en ik maakte
mijn toelage iedere maand zorgvuldig tot
't laatste toe op.
En toen bleef op een goeden dag mijn
cheque plotseling uit, en de wekelijksche
brief van mijn oom ook. Een dag of wat
daarna kwam er bericht van een notaris,
dat mijn oom gestorven was, en dat er
niet voldoende fondsen waren om de toelage, die hij mij steeds gezonden
had, voort te zetten. Ik had niets dan mijn kleeren en wat klein geld, zoodat
ik oogenblikkelijk naar de een of andere betrekking moest omzien.
Ik denk dat ik wel iets had kunnen vinden bij het koor van een
operette-gezelschap, maar, ziet u, ik wilde altijd zoo graag echt goed leeren
zingen, en daarom had ik er niet veel lust in, mijn stem te ruïneeren bij
dat soort werk.
Er stond nog maar één andere weg voor me open. Ik wist nogal iets van
handverzorging af ik had 't thuis voor de aardigheid dikwijls voor de nichtjes
gedaan Denzelfden dag, dat ik den brief van den notaris ontving, ging ik me
dus nog aanbieden bij het St. Anthony, en kreeg er werk."
„Hoe lang was u daar geweest vroeg ik, „voordat u Jack ontmoette?
„Het was eergisteren juist een jaar geleden," zei ze, „dat hij voor 't eerst
'ólaet
op den
fftommele
