faftanfic/te etiquette. 3e ga&ttttoutc neemt afocAeid oan de gait.
zijn, erover te spreken. Maar ais u 't ons kiint vertellen, dan zouden we wel
erg graag hebben, dat u het probeerde."
Ze keek op, recht in mijn gezicht. Ze had een kleur en haar oogen fonkelden.
„Ik kan u niet woordelijk herhalen, wat hij zei. Het is het is niet te doen.
Ik zal u de brute onbeschaamdheid ervan nooit duidelijk kunnen maken.
Vanaf het oogenblik, dat hij wist, wie ik was, nam hij als vanzelfsprekend aan,
dat 't mij uitsluitend om geld te doen was dat ik doodeenvoudig chantage
wenschte te plegen. O, ik kan u de woorden niet herhalen, die hij gebruikte,
de dingen, die hij me voor de voeten wierp.
Ik wilde weggaan, maar hij beval me, rustig op mijn stoet te blijven zitten
en naar hem te luisteren. En zoo ging het maar voort en voort totdat ik
van schaamte en walging te ellendig was, om nog een poging te wagen, hem te
antwoorden, of weg te gaan, of iets anders te doen dan daar te blijven zitten
met mijn handen voor mijn ooren.
Ik heb Dr. Marshall niet vermoord, maar ik was werkelijk genoeg buiten
mezelf om het te künnen doen. Als hij op die manier tegen een man gesproken
had, zou die hem op de plaats zelf gewurgd hebben. Ik wilde niet langer met
Jack trouwen. Ik voelde, dat ik nooit in staat zou zijn, te vergeten, wiens zoon
hij was.
Maar al dien tijd stond hij op mij te wachten beneden bij de lift, vol hoop,
dat wist ik, en ik moest naar hem toe gaan, en hem in 't gezicht zeggen, hoe
de zaken stonden. Hij nam me ergens mee naar toe om te lunchen - waór
naar toe weet ik niet meer en ik probeerde, geen woord te zeggen vóórdat
ik weer kalm was geworden. Maar wanneer ik er maar aan dacht, kwam al
mijn woede en verontwaardiging weer boven, juist als nu.
En dan, en dat was het ergste van alles, ik kon zien, dat Jack me niet
geloofde me eenvoudig niet gelóófde. Hij probeerde het wel, maar hij kon
niet hij kón niet aannemen, dat zijn vader tot iets dergelijks in staat was.
Dus namen we tenslotte diep-rampzalig afscheid van elkaar ik geloof, dat
hij er even ellendig aan toe was als ikzelf en ik ging terug naar mijn werk in
het St. Anthony.
Ik wist niets van Dr. Marshall's overlijden, vóór ik de heeren, die hun
avondbladen lazen in den kapperssalon, erover hoorde praten. En toen ik
hoorde, dat hij dood was, was ik blij. Ik vond, dat hij zijn verdiende
loon gekregen had.
Ik geloof, dat u de rest wel weet. Ik verliet het St. Anthony den avond
na het onderzoek. Ik werd ontslagen. Jack volgde me toen naar Flatbush,
waar de vrouw woont, die zoo goed ze maar kon een moeder voor me geweest
Is, sinds ik pas naar New York kwam. Ik zal nooit in mijn leven Jack's gezicht
vergeten, zooals 't er dien avond uitzag. En toen kwam ik er achter hij
vertelde 't me, hij moést 't me wel vertellen dat hij geloofde, dat ik zijn vader
had vermoord. Hij kon er bepaald niets aan doen, dat hij op dat idee gekomen
was. Ik kan het nu zoo goed begrijpen. Hij had immers op me staan wachten
en wist dus hoe laat 't in werkelijkheid was, toen ik met de lift naar beneden
kwam en hij dacht hij moest wei denken dat ik in mijn getuigenverkla
ring bij het onderzoek gelogen had. Hij smeekte me dien avond, hem de waar
heid te zeggen.
Daarna hoorde ik niets meer van hem. Toen ik vanavond uw kaartje
zag, herinnerde ik me u van de identificatie en ik dacht, dat u me kwam ver
tellen, dat hij óók dood was. Dót bedoelde ik, toen ik u vroeg_of u slecht nieuws
voor me had."
Ze leunde achterover in haar stoel en haar gezicht ontspande zich ze
haalde een paar maal diep adem om nieuwe krachten te verzamelen.
„Ik kan u nooit genoeg danken," zei ze, „dat u me hierheen gebracht hebt,
en dat mysterie van die klok hebt opgehelderd. Ik ben zóó blij, dat u op dat
idee gekomen bent. Ik zou er nooit aan gedacht hebben."
„De eer komt mijnheer Stancliffe toe," zei ik. Hij stond voor het raam naar
buiten te kijken haar geschiedenis moest hem diep ontroerd hebben, evenals
mij. Zijn gehandschoende handen omklemden op zijn rug den knop van zijn
wandelstok. Hij keek niet om, en gaf geenerlei antwoord hij stond daar
alleen maar naar buiten te staren over de daken der huizen.
Geen half uur geleden had hij nog gezegd, dat één van de twee dingen, die
we nog maar noodig hadden, een motief voor de daad was. Nu, we hadden het
motief. Het meisje had ons er zelf aan geholpen. Haar onderhoud met den dok
ter was van persoonlijken aard geweest, en was uitgeloopen op een heftigen
twist, althans van zijn kant. Het meisje had met evenveel woorden gezegd,
dat ze blij was, toen ze hoorde, dat hij dood was, dat hij het slachtoffer gewor
den was van een moord. En ze was weggegaan van de plaats der misdaad,
slechts tien minuten vóórdat men hem dood had gevonden.
Het was Stancliffe, die de volgende vraag stelde.
„Weet u zeker, juffrouw Carr, dat u, toen u de spreekkamer uitging door
de gangdeur, die deur stevig achter zich hebt dichtgetrokken Als ik me wel
herinner, hebt u verklaard, dat Dr. Marshall u niet tot aan de deur verge
zelde
„Ik weet zeker, dat ik ze goed heb dichtgemaakt," zei ze. „Ik trok aan
den knop, tot ik een klikje hoorde, en toen duwde ik voor de zekerheid nog
eens terug."
„U ontmoette niemand en hebt met niemand gesproken, terwijl u op de
lift stond te wachten
„Neen, mijnheer."
Worth voortgezet)
