door
EDWIN P. SMART
628 VRIJDAG 14 OCTOBER 1932 No. 20
„Dat ding" haar mooiste model, dertig pond
„Ik denk er niet over," antwoordde ze, zeer
duidelijk.
„Hè?"
„En ik heb nog nooit zooiets brutaals gehoord,"
ging Milly ijzig voort.
„Ja, maar hoort u eens...."
„En 't is erg dom, een beroemd muziekstuk
heidensch tumult te noemen...."
„Maar ik zeg u toch, dat ik Madrid probeer te
krijgen brulde Jimmy Morton. „Hoe kan ik
nou wat hooren, als dat la.... die muziek alles
verdrinkt
„Dat gaat mij niet aan vooral niet, als u zoo
onbeleefd optreedt."
„Kan 't dan niet een beetje zachter?" vroeg
Jimmy. „Gooit u d'r een deken over of zoo.Je
moet leven en laten leven."
Milly gaf geen antwoord meer. De plaat was ten
einde, dus werd 't weer stil, en Jimmy pakte de
koptelefoon weer. Maar hij had zich de moeite
kunnen sparen. Een minuut later verhieven zich
de forsche accoorden van den Walkyren-rit -
Milly's eenige plaat die nog harder was dan het
„Carneval Romain".
Den volgenden morgen betrad Jimmy Morton
„De Muziekdoos", zooals Milly haar zaak genoemd
had, en tikte scherp op de toonbank. Er lag een
trek van vastberadenheid in zijn gezicht, want het
geval van den vorigen avond had hem diep aan
gegrepen, en hij dorstte naar wraak.
„Ik wou een gramofoon huren," zei hij, toen er
iemand uit de diepte van den winkel kwam. Hij
keek op en bleef bewonderend staren. „Ahem 1
Eh.... hoe maakt u 't
„Uitstekend, dank u," antwoordde Milly kalm,
want ze was al gewend aan zulke starende blikken
van jonge mannen. „Waar kan ik u mee...."
„Bent u hier al lang?" vroeg Jimmy. „Ik heb
u nooit gezien
„Ja, ik ik..Milly voelde met verbazing,
dat zij bloosde al was dezelfde vraag haar al
vaak gesteld. „Ik ben hier pas veertien dagen."
„O Dan spreekt 't vanzelf, dat ik u niet ken,"
zei Jimmy, met een zucht van verlichting. „Maar
dat kunnen we gauw genoeg verhelpen."
„En wat mag ik u laten zien vroeg Milly
kordaat. „Platen, muziek misschien een in
strument.
„Nee eh.... Ik wou een gramofoon huren
een flinke harde, hoe schetteriger hoe beter en
dan een stelletje leelijke platen erge lawaaierige,
bedoel ik."
Milly keek hem Siberisch koud aan.
„Ik verhuur eigenlijk geen gramofoons," zei
ze. „Heelemaal geen schetterige, en leelijke platen
heb ik niet in huis. U kunt zelfs bij een bescheiden
inkomen heel makkelijk een goed instrument
koopen, ziet u, met...."
„Jawel, maar ik wil er geeneen koopen," zei
Jimmy een beetje verlegen. „Hebt u niet ergens
een oud beestje zoo'n ouderwetsch ding bedoel
ik, met zoo'n grooten hoorn en 'n schorre keel
Zóó een wou ik er hebben hoe lawaaieriger hoe
beter. U zoudt me er echt een groot pleizier mee
doen. 't Is maar voor een weekje tenminste,
een week zal wel genoeg zijn, denk ik...."
Milly aarzelde. Er wós ergens in 't magazijn
een exemplaar dat aan de beschrijving beant
woordde een restant van den vorigen eigenaar,
die geen muzikaal gehoor had. Als die nog 'n
week huur opbracht....
Drie minuten later stond het oude ding op de
toonbank. Milly keek er met een zekere walging
naar de heer Morton echter niet.
„Prachtig zei hij opgewekt. „Nu een flinke
harde plaat de hardste, die u in huis hebt."
„Hier heb ik iets heel ergs, een karakterstuk
„Overwerk op de Scheepswerf", uitgevoerd door
het Koninklijke Ketelmakers Koper Corps."
%ïent*cfi {UnnenAuisje
(PEIZE)
Jimmy Morton, die knielde voor een ingewikkeld
apparaat op zijn tafel, verstijfde plotseling.
„Ik hèb 'triep hij. „Madrid 1 Met twee
lampjes.
Hij draaide weer aan de knoppen en spoelen.
Er volgde een tijd van diepe aandacht, waaronder
Jimmy's gezicht hoe langer hoe knorriger werd.
Eindelijk deed hij de koptelefoon af en keek
woest naar den muur achter hem.
„Een gramofoon waarachtig 1" riep hij wild.
„Zitten waarachtig die nieuwe huurders hiernaast
die gemeene melkblikkenmuziek te maken, terwijl
ik Madrid probeer te krijgen 1 Lammelingen 1"
Door het dunne muurtje drongen inderdaad
geluiden, die muzikaal genoeg waren, maar niet
bepaald hielpen om de vluchtige en zwakke klan
ken uit Madrid te onderscheiden. Terwijl Jimmy
luisterde, klom de muziek tot een triomfantelijke
kracht, en brak toen eensklaps af.
„Gelukkig misschien is 't ding uit elkaar
gespat 1" hoopte Jimmy, en hij legde zijn kop
telefoon weer aan. „Ze moesten die dingen ver
bieden. Ik snap niet, wat ze in 'n gramofoon zien,
terwijl je met een tweelamps-toestel
Weer probeerde hij Madrid te „krijgen" en
tegelijk borst er uit de aangrenzende flat een blijde
stroom van muziek. Jimmy Morton deed de kop
telefoon weer af en hief de gebalde vuisten boven
het hoofd. Dat werd te bar 1 Hij stond op, deed
vier stappen en begon tegen 't muurtje te bonzen.
„Zeg brulde Jimmy, want hij was werkelijk
zeer boos, „is 't haast uit met dat lawaai
In de aangrenzende kamer zocht Milly Brandon
platen uit voor haar concert. Zij was pas in het
stadje komen wonen had den muziekhandel
overgenomen, die niet al te best meer ging en
zij hoopte de zaak een deel van haar eigen bloeiende
levenskracht in te storten.
Het was die eerste twee weken al vrij goed
gegaan, vooral in de platen al was 't de vraag,
of dit kwam door de wekelijksche gramofoon-
concerten, of door de persoonlijke eigenschappen
van juffrouw Brandon.
„Fijn," zei ze bij zichzelf, terwijl ze de plaat
omdraaide. „Daar krijg ik
wel 'n stuk of zes klan
ten op en misschien
drie voor de sympho-
nie. En dan de dans
muziek.
Ze zette het instru
ment weer in gang en
ging zitten, en begon er
juist weer in te komen,
toen zij een donderend
lawaai achter zich hoor
de. Er hamerde iemand
op den muur 1
„Zeg 1" blafte 'n stem,
gedempt maar woedend,
„is 't haast uit met dat
lawaai
Milly verwaardigde zich
niet te antwoorden. Het
gebons hield aan en werd
gevolgd door een nog
luider geblaf.
„Hé Bent u doof
Wilt u dat lamme ding
afzetten, alstublieft
„Wel heb ik ooit
verbaasde Milly zich.
„Wftt zegt u?"
„De gramofoon Wilt
u ophouden met dat la
waai Hoe kan ik Madrid
nou krijgen, als u zoo'n
heidensch tumult maakt
met dat ding
