DOOD ODDNVILLD
UAMMQDTON
Orde, van de Arizona, gaf den officier op de brug order, het teeken
te geven „Klaar met de machines", en ging de brugiadder af naar
het promenade-dek.
Een zeer fraaie motorsloep verliet de schitterend witte pier, die
vooruitstak in 't gladde blauw van San Ravallo's prachtige haven als'n vin
ger, die welkom wenkte en aan de vlag, die van den boeg woei, was te zien,
dat er voorname bezoekers naderden. Orde voelde derhalve zijn hart wat
sneller kloppen. Het gesprek, dat hem te wachten stond, beloofde minstens
een zekere onrust, misschien zelfs echte onaangenaamheden.
Maar 'n meisje, heel jong en heel mooi, wendde zich af van de reeling, waar
zij overheen stond gebogen, om den commandant van de Arizona een
stralend lachje te geven en hem n woord van aanmoediging toe te spreken.
„Papa is wel een draak, maar niet zoo'n érge vinnige," zei ze.
Van de passagiers van 't mailschip was er op het oogenblik niet veel te
zien velen van hen waren beneden, om nog een paar laatste dingetjes in te
pakken, en den hofmeesters fooien te geven, en kaartjes te wisselen met
stoombootkennissen de kaartjes, die later in vergeten zakken ontdekt
worden, en aanleiding geven tot wenkbrauwfronsen en terugtasten in den
nevel der herinnering. Sommigen waren op het benedendek en wierpen kleine
zilveren munten overboord naar de snaterende, bijna naakte jongens, die
het geld boven haalden, eer het den bodem van de haven had kunnen berei
ken. Er drong een aantal bootjes om het stilliggende schip heen, en daar
zaten kooplui in, die rumoerig hun onbeteekenende koopwaar aanprezen.
„Een erg gezellige ontmoeting lijkt 't me niet," zei Orde, maar hij was
zeeman, gewend, om van iedere gelegenheid te maken, wat er van te maken
viel, kalm en handig. Een vlugge blik verzekerde hem, dat het dek leeg was.
Er stond een soort tentje, waarin de piano van 't dek werd vastgesjord, als
't slecht weer was. Dat kwam hem nu te pas. De naderende motorsloep kon
er de eerste minuten nog niet zijn, en een reddingsboot belette, dat men van
de sloep uit in het tentje kon kijken. Orde trok het meisje mee het tentje bin
nen, nam haar in zijn armen en kuste haar.
,pAls je maar echt van me houdt dan trek ik me er niets van aan,"
zei hij, en hij kuste haar nog eens.
Zij vouwde haar handen achter zijn hoofd en trok zijn ernstige gezicht
langzaam naar beneden.
„Daar moog je nooit aan twijfelen, amigo caro mio. Ik heb mijn hart
gevonden, en 't aan jou gegeven." Zij sprak vloeiend Engelsch, met nu en
dan een vreemd accentje, dat betooverend werkte, vooral op den verlief
den zeeman.
„Goed, laat hem dan maar komen 1" zei Orde dapper. „Ofschoon ik
't zelf niet heelemaal in orde vind, dat je je weggooit aan een schipper."
„Aan zóó'n schipper antwoordde zij, en haar handelingen versterk
ten haar woorden. „Heb je mij net zoo lief als ik jou Maar nee dat kan
niet.
Orde lachte haar uit hij tilde haar op en gretig kuste hij het begeerig
toegestoken gezichtje. Er was een lief blosje op Dolores' wangen en er straalde
goud in haar oogen, toen de gil uit de stoomfluit van de sloep onrustbarend
nabij klonk.
„Mannen aan gangboord voor den presidentschreeuwde een officier
op 't benedendek. Don Esteban Rodriguez bewees zijn eenige dochter de
groote eer, haar in persoon te komen afhalen bij haar terugkeer uit noorde-
lijker streken. Met de noodige hulp slaagde hij er in, het gangboord te betre
den, juist toen Dolores en Orde naar beneden kwamen. Hij was een indruk
wekkend personage, tamelijk dik, donker, aanmatigend. Maar hij nam den
hoed af, om de eerewacht van matrozen te groeten, en een seconde bleef hij
stil staan. Toen verzachtten zich zijn zware trekken hij glimlachte en toonde
zijn groote, gelijke tanden.
„Aha, mijn dochter riep hij, en met vluggen stap ging hij de toesnellende
Dolores tegemoet. Er was iets, dat aan het tooneel herinnerde, in de wijze,
waarop hij haar omhelsde en toen haar gezidht wat naar achteren hield.
„Wel wel 1" riep hij uit. „Mijn kind is een vrouw geworden 1" Er klikte
op korten afstand een camera de onvermijdelijke persfotograaf vereeuwigde
die historische ontmoeting de president van Alaytonia zette zijn hoed af
en hield dien achter den rug van zijn dochter, terwijl hij haar nog eens plech
tig kuste, en zei „Ik dank God, dat hij je veilig bij me terug gebracht heeft,
mijn kind 1" En die zin was vooruit met zorg bedacht, met het oog op de
berichten in de bladen geen andere republiek in Zuid-Amerika immers
kon zich beroemen op een zoo verlichte, vooruitstrevende pers. De presi
dent moest de gelegenheid aangrijpen, om zich sympathiek voor te doen.
„En nu, vader, wou ik u kapitein Orde graag voorstellen, aan wien we
het te danken hebben, dat ik weer veilig hier ben," zei Dolores, en zij vatte
haars vaders hand, om hem naar de plek te leiden, waar Orde stond, recht
als een kaars, in sneeuwwit en goud.
Orde maakte een slikbeweging en probeerde zich de speech te herinne
ren, die hij met zorg vooruit had opgesteld. Al was hij nog jong, hij had zich
al een reputatie verworven van beleid en moed anders was hij nog geen
commandant geweest van zoo'n belangrijk schip maar nu lieten beide
eigenschappen hem in den steek, al deed hij zijn uiterste best, om ze weer
te grijpen.
Hij salueerde houterig, en voelde een blos onder zijn gezonde bruine tint.
„Ah juist, de goede marinero!"zei de president zoetsappig en beschermend.
Hij had hooge gedachten over de waardigheid van zijn ambt het ambt,
dat hij, zooals zijn partijblad zei, bevallig en indrukwekkend sierde. „Goe
den dag, senor."
„Goeden dag, mijnheer.... Excellentie." Orde stak een hand uit, die
de president niet scheen te zien. Hij maakte een stijf buiginkje dat was,
volgens zijn verheven meening, al afdalend genoeg. Hij wendde zich tot zijn
dochter „De voortreffelijke kapitein zal wel zoo goed zijn te zorgen, dat je
bagage vlug ontscheept wordt, poquita. Ik heb niet veel tijd er zijn drin
gende zaken, waar ik me slechts met moeite van heb kunnen losscheuren.
Ik heb het altijd zeer druk en op 't oogenblik.. Hij keek naar het pron
kerige horloge, dat hij uit een zakje van zijn gordel trok, en mompelde iets
onverstaanbaars. Toen zei hij ongeduldig „Vooruit dan, man, vlug Hij
had Orde toegesproken zooals hij het een peon, een bediende, gedaan zou
hebben.
De zeeman beet zich op de lip, zich met moeite herinnerend, dat hij uit
alle macht op goeden voet moest blijven met den president, en hij wierp
Dolores een smeekenden blik toe. Zij wist, wat haar te doen stond.
„Vader mio kapitein Orde is.nog iets anders. Ik moet u iets ver
tellen. U hebt gezegd, dat ik een kind was, toen ik hier wegging, en dat ik
nu een vrouw ben. Dat is waaren een vrouween
vrouwkan leeren
„Hè? O ja een vrouw ja! Ja, je bent mooi,
mijn kind je lijkt op je moeder. En nu ben je terug, om
haar plaats in te nemen. Ik weet nu, dat ik me eenzaam
gevoeld heb maar ik heb niet geweten, höc eenzaam,
vóór ik je terugzag. Nu, je bagage 1"
Zij legde haar tengere hand op zijn arm en liep dwin
gend het gangboord af, terwijl ze lachend naar hem opzag.
Met een blik beval zij Orde, hen te volgen zij bereikten
eeii deel van het dek, waar geen mensch te zien was.
„Vader, een vrouw kan leerenliefhebben," zei ze
met een opgewekte stem. „Kijk dit is de man van mijn
hart. Luister.
„Groote nonsens riep de president geërgerd. Dit is
de netste vertaling van de Spaansche woorden, die zijn
lippen voortbrachten, een uitdrukking die misschien meer
gebruikt wordt onder sjouwers aan de haven dan in dames
gezelschap. „Je hebt te veel in de zon gezeten 1"
„Luister, papa." Zij hield koppig vol, en haar stem
klonk als het kirren van 'n duif de warme blos op haar
wangen wekte in Orde de begeerte, haar weg te rukken
van haars vaders zijde en die wangen te kussen, vele malen.
„U moet luisteren. Ik ben nu een vrouw, al ben ik nog erg
jong. 't Is zóó gegaan. Als kapitein Orde er niet geweest
was, zou er geen dochter geweest zijn, om u te begroeten,
toen u aan boord van dit prachtige schip kwam. Dat is een
Oft tei* dooi OM land.
OUDE KAAS-PERS IN HET STADHUIS TE ALKMAAR.
