1
-
No. 22
Op ids doot on* land.
VISCHVROUWEN TE DELFT (HIPPOLITUSBUURT)
feit." Zij sprak snel in 't Spaansch, een taal,
die Orde evengoed verstond als zijn eigene.
Haar vader keek haar versteld aan, met
half open mond, en zijn bleekgeel gezicht
werd geleidelijk ontevredener. Maar Dolores
stoorde zich niet aan de voorteekenen van
naderenden storm en hield onwrikbaar koers.
„Het was in die verschrikkelijke Golf
van Biscajc. Er kwam 'n heel zware storm
op 'n ontzettende storm. Kolossale gol
ven sloegen hoog over 't schip heen, al is
't bijna een stad
„Ja ja en nu je bagage, mijn doch
ter."
Met een bevallige beweging van haar
slanke hand verwees zij haar omvangrijke
eigendommen naar het rijk van het onbe
kende. Dringend omknelde zij den arm van
haar vader.
„U moet luisteren het is een roman
net zoo'n roman, als waar u uw vrouw door
gekregen hebt, vader. Er was een waar
schuwing rondgegeven, dat de passagiers
zich niet op dek konden wagen wegens den
verschrikkelijken storm. Oef Een gewel
dige storm. Maar ik.... ik was toen nog
geen vrouw; alleen maar 'n ongehoorzaam
meisje. En beneden was het zoo muf en zoo
triestig, zoo héél triestig, vanwege de
smarten der passagiers." Zij stond op een heerlijke manier gezichten te
trekken zij voelde zich zoo zeker in het besef van haar liefde, dat het
aanhoudende vaderlijke verzet haar klaarblijkelijk onbekommerd liet.
„Dus ik ging toch naar het dek dit dek, hier, waar we nu op staan."
Zij stampte even met haar voet, om nadruk te geven aan haar mededeeling.
„U moet 't u maar eens voorstellen het schip, zoo groot als het is, heen
en weer gesmeten als een kurk. Toen kwam er een buitengewoon groote golf,
die boven mij bleef staan, toen ik net wou probeeren, te ontsnappen maar
ik was bevroren van angst ik kon me niet bewegen. Die golf viel en spoelde
me over boord ja, heusch, in de Golf van Biscaye, vader. Maar die dap
pere kapitein Orde had gezien, zooals ik later hoorde, wat er met me gebeur
de, hij sprong me dadelijk na, en hij greep me, toen ik begon weg te zinken
in het koude water."
„Het had werkelijk niets te beteekenen, mijnheer," viel Orde haar in
de rede, min of meer verlegen. „Juffrouw Dolores maakt veel ophef over
een kleinigheid. Ik kan goed zwemmen ik zou niet eens kunnen verdrin
ken, al probeerde ik het en ze hadden de boot uit, voor ik drie had kun
nen tellen. Dat was een knap stukje werk, als u 't mij vraagt."
De president veroorloofde zich een genadigen, goedkeurenden glimlach
hij streelde de hand van zijn dochter.
„Aha, de uitstekende marinero heeft je leven gered, mijn bloempje
H.t is goed; hij zal naar behooren beloond worden. Daar zal ik, Esteban
Rodriguez, zorg voor dragen. Ik ben een man, wiens vriendschap en be
scherming meer waarde hebben dan sommigen van mijn tegenstanders wel
willen toegeven." Er klonk een zekere bitterheid in die laatste opmerking.
„Hij zal zijn belooning noemen ik ben dankbaar."
„Nu meneer als u er zoo over denkt ik héb de belooning al ge
noemd." Orde sprak aarzelend, tastend naar woorden, die statig genoeg
klonken, om een waardige uitdrukking te geven aan de liefde, die hem ver
vulde. Maar Dolores vermaande hem met de oogen tot zwijgen, en sprak
verder.
„Hij is dapper, een groote held, maar woorden heeft hij niet, vader,"
zei ze. „Het is een roman. Bewonderd had ik hem al. Toen ik hoorde, dat hij
het was, die den dood getrotseerd had, om me aan u terug te geven, toen
toen werd ik een vrouw, en ik had hem lief."
„Pff, onzin zei de president. „Wees stil, Dolores. De bevliegingen van
een zeereis.. ik ken dat, ja ja, ik ken dat. Ik heb zelf zeereizen gemaakt.
Laat me niet gaan denken, dat ik verkeerd heb gedaan, door gevolg te geven
aan je moeders wensch, en je in 't buitenland te laten opvoeden 1"
„Daar hebt u heel goed aan gedaan, papa, want anders had ik Eric nooit
lief kunnen krijgen," zei het meisje eenvoudig.
En er lag zooveel teedere overtuiging in haar stem, dat de president
vuurrood werd zijn ongestijfde knevel begon te krullen. Met een hcesche
stem, die bijna stokte, zei hij
„Een fortuinjager een brutale gelukzoeker, die.... bah! Die Eric
van jou Partij trekken van de sentimenteele dankbaarheid van een
kind 1"
„Pardon da's een vervloekte leugen 1" riep Orde.
Dolores gaf hem een stralenden glimlach zij schudde even aan den
strakken arm van haar vader.
„Hij heeft mij het hof niet gemaakt, maar ik hém bekende ze. „Hij
lieve hemel, hij was als een ijsklomp." Haar zachte lach had haar vader
moeten buigen tot toegeven maar de president was niet zeer buigzaam ge
stemd. Hij had andere plannen in zijn hoofd voor de toekomst van zijn eenige
dochter. Zij kon hem belangrijke diensten bewijzen in het felle politieke
spel. Toen hij haar 't eerste oogenblik zag, na een scheiding van drie jaren,
had hij een schokje van blijde voldoening door zich heen voelen gaan Dolo
res was nog mooier geworden, dan hij gehoopt had een pracht va n een
stuk op het schaakbord, als het door de vingers van zijn schranderheid han
dig bewogen werd.
„Denk maar niet, dat ik gek ben," zei de president. Hij toonde neiging
om van het onderwerp af te stappen, en voor goed. „Je bagage We moeten
gaan, kind. Ik heb buitengewoon dringende zaken."
Maar Orde bedankte er voor, het daarbij te laten. Diepe vereering voor
het meisje, wier leven hij had gered, hief hem boven zijn gewone bescheiden
heid en onzelfzuchtigheid uit er was een eigenaardige glinstering in zijn
oogen zooiets als de glinstering van licht op gepolijst staal toen hij een
stap deed naar den kant van den president.
„Ik heb de eer, uw toestemming te vragen om aanzoek te doen naar
de hand van uw dochter, Excellentie," zei hij kortaf.
„Niet toegestaan, senor. Met klem geweigerd. Wilt u zoo goed zijn aan
stonds de noodige bevelen te geven voor de bagage van de senorita De
sloep ligt te wachten."
„U begrijpt toch wel, dat ik me zoo niet laat afschepen, terwijl ik weet
dat Dolores evenveel van mij houdt, als ik van haar vroeg Orde. Een be
staan zonder het meisje was hem plotseling een onmogelijkheid geworden.
Dat bewees haar zijn angst, dat hij haar zou verliezen hij werd zich bewust
van een diepe onrust. Eerst nu begreep hij ten volle, hoeveel meer het meisje
voor hem was, dan enkel een passagier van de Arizona.
„Het doet er niet toe, wat ik begrijp of niet begrijp, senor u staat voor
een feit. Mijn dochter schijnt zich te hebben laten meesleepen door haar
kinderlijke dankbaarheid zij is jong, zij heeft een jeugdige fantasie en hun
kert naar romantiek maar zij is mijn dochter, en zij zal denken aan haar
plicht tegenover mij en tegenover Alaytonia."
„Aanstellerige oude windbuil dacht Orde en hij hield een paar op
merkingen terug, die uitstekend op hun plaats zouden zijn geweest. Dolores
was hem meer waard dan zoo'n kleinigheid als zijn persoonlijke waardigheid.
Hij sprak dus dit „lk ben mij ten volle bewust, hoe groot de eer is, die ik
vraag, maar.... maar...."
Hij was helaas geen specialiteit in diplomatieke toespraken hij aar
zelde, stotterde, en voelde den onheiligen wensch in zich opkomen, dat hij
den president van Alaytonia eens op zijn schip mocht hebben al was 't
maar voor één reis
„Als u mijn laatste woord wilt weten 't is onmogelijk belachelijk
snauwde de president. Hij had gerekend op willige, bijna slaafsche gehoor
zaamheid aan zijn bevelen hij had geen oog voor het feit, dat een latijnsch
meisje, hoe onderworpen ook door geboorte en vroege invloeden, een geest
van opstandigheid kan opdoen onder noordelijker hemel. Dolores liet zijn arm
los, liep vlug naar Orde, en legde haar handen op zijn breede schouderr. Toen
kuste zij hem, lang en Orde begon te beseffen, dat het pleit nog lang niet ver
loren was. Hij beantwoordde haar omhelzing, ondanks het dreigende gezicht
van den president.
„Maak je maar niet bezorgd," zei hij kalm, mijn laatste woord is nog
lang niet gesproken."
„Dolores", riep de president heftig. „Kom hier dadelijk
Over haar schouder heen glimlachte zij tegen hem.
„U begrijpt er heelemaal niets van, papa," zei ze hem. „lk heb Eric lief,
en hij heeft mij lief kijk Nog eens kuste zij Orde. „En ik ben een vrouw."
„Je bent nog géén vrouw, lk eisch, dat je direct met me aan wal gaat.
anders zal ik je aan wal laten bréngen, mijn dochter. En vervolgens waar
schuw ik je, dat je de toekomst van dien man bederft door je onzinnige hou
ding. Ik ben niet voor niets president van Alaytonia. lk hoef maar één vin
ger uit te steken, en de schepen van deze lijn worden uitgesloten van 't ver
voer van de post. De eigenaars van die schepen zouden erg ingenomen zijn
met hun employé, als er zooiets gebeurde, hè 't Is best mogelijk, dat zij het
post-contract belangrijker zouden vinden dan de diensten van een man.
