698
VRIJDAG 28 OCTOBER 1932
DE CAMERA
DOOR J.VERMEER
Toen de lange stoffige sneltrein het station van
Amanuelva binnenrolde, wist Enrico dat hij
een roekelooze dwaas was, die zijn kostbare
leven op een presenteerblaadje offreerde aan een
halve natie van verbitterde vijanden.
De remmen van zijn slecht-onderhouden salon-
ruituig knersten en krasten onheilspellend. Een
groot stuk van het witbetegelde perron was afge
zet door onooglijk uitziende, onbeduidende poli
tieagenten, meerendeels kleurlingen. Een groepje
hooge hoeden en jacquets wachtte hem binnen de
afsluiting zijn gezant met enkele satellieten, zijn
privésecretaris, die vóór hem vertrokken was, en
twee leden van het Ambara-
neesche kabinet, wier gezichten
hem vaag bekend voorkwamen.
Buiten de afsluiting verdrong
zich de nieuwsgierige menigte
zijner medereizigers een vaag
geroezemoes drong het salon
rijtuig binnen. Enrico's linker
hand duwde zijn glinsterenden
steek recht en gleed met een
onwillekeurig gebaar langs de
zachtrinkelende rijen ordekrui-
sen op zijn borst, om te belan
den op 't zwaarvergulde, breede
gevest van zijn presidentsdegen.
Gedachteloos knikkend tegen
zijn adjudant Solez, die het
portier voor hem openhield en
salueerde, stapte hij op het per
ron en drukte handen. Solez
herinnerde hem altijd weer aan
de taxichauffeurs die hij gekend
had, voordat de oliedollars hem
van derderangsparlementslid-
ingenieurtje tot Staatshoofd op
bliezen. Sindsdien waren vele
manen aan den hemel gegroeid
en vele vreemde dingen gebeurd
in de oude republiek van Pa-
ranado. Bloed was gevloeid bij
stroomen en de roode haan
voelde er zich thuis gelijk ner
gens anders ter wereld. Vele ver
beteringen waren aangebracht
nieuwe gevangenissen, meer en
beter bewapende politie, meer
belastinggaarders en nog meer
corruptie dan er al was. Meer
kroegen, meer gemengde berich
ten, maar vooral meer emi
granten. Zooveel meer, dat de
ambtenaren van 't bevolkings
register minder salaris kregen.
En nu wilde Enrico meer
oorlogsschepen. De Paranado-
neesche vloot was verouderd en
klein. En de regeering van Am-
barana, met 'n consortium van
bankiers, was tot onderhande
ling bereid, want Ambarana
was rijk en had geen zeehavens.
Enrico voelde langzaam zijn
angst verzinken in de peilloozc
diepte van zijn hoogwaardig
heid, toen hij door de versierde
wachtkamer op 't stationsbor
des verscheen. Amanuelva's
lage witte huizenzee lag aan
zijn voeten. Op het stations
plein krioelde een tienduizend-
koppige massa, in bedwang ge
houden door twee cordons krijgs-
3k laatste
nieuwtje*.
haftige khaki-infanteristen inct blinkende bajo
netten. Een muziekkorps speelde, terwijl hij zijn
collega-regeerder, die hem op het bordes wachtte,
de hand drukte. Een groote nieuwe Rolls-Royce
stond gereed. Twee presidenten daalden lang
zaam over een purperen looper het bordes af,
omringd aan alle zijden door stralende uniformen
en officieel geplooide gezichten. Een onbeschaamd
vertrouwelijke stem fluisterde in Enrico's oor iets
over „speciale maatregelen met 't oog op de veilig
heid van Uwe Excellentie", en hij keek om naar
den listigen, intelligenten kop van den bekenden
Ambaraneeschen minister van Politie. Hij stapte
No. 22
in den auto, links en rechts groetend naar de joe
lende, applaudisseerende menigte en naar de strak-
salueerendc cordonscommandanten.
Pas toen de wagen zich in beweging stelde, ont
waarde hij links terzijde het afgezette hoekje van
de pers reporters, fotografen en een filmopera
teur. Enrico had 'n fraai-gemodeleerden arends
neus, een hoog voorhoofd en groote, zwarte oogen.
Hij bezon zich, dat hij nog nooit tevoren gefilmd
was, en terwijl de Rolls in langzaam parade
tempo passeerde, keek hij recht in de lens van
de camera, glimlachte zijn onweerstaanbaren,
vermoeid-welwillenden glimlach en groette over
dreven. Een serie nijdige, witte vlammen, een
snelhamerende reeks scherpe explosies antwoord
den hem de door het filmtoestel gecamoufleerde
mitrailleur schoot 'n moordenden straal kogels,
die zijn lichaam in enkele seconden doorzeefden.
De vloot van Paranado is nog steeds klein en
verouderd.
